Μέχρι πότε φίλε μου, πόσο ακόμη να περιμένω; Υπάρχουν άνθρωποι που την υπομονή τους την έχουνε κάνει λάστιχο, το όνειρό τους εφιάλτη και την απόγνωσή τους θυμό.
Πόσο καλόπιστος θα πρέπει να γίνω για να σε πιστέψω, πόσο δυνατός να γίνω ακόμα για να αντέξω μέχρι τον ερχομό του καλού σου μαντάτου;
Είμαστε κοντά στη δεκαετία πλέον που έχουμε την καθοδική αυτή πορεία στην οικονομίας μας, μιας οικονομίας της οποίας οι διάφοροι πολιτικοί σαρδανάπαλοι με τα διάφορα τερτίπια τους την κάνανε όχι μόνο καθοδική απλός, αλλά μια επικίνδυνη και μη αναστρέψιμη κατάσταση μεταθέτοντας τις όποιες ευθύνες στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας.
Πολλοί εκ των "πολιτικών σωτήρων" λένε θα κάνουμε αυτό, θα κάνουμε το άλλο μα κανένας δεν βρήκε το θάρρος να μας πει για το πόσο τελικά είναι το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσουμε, και αν θα μπορούσαμε συλλογικά να κάνουμε κάτι καλύτερο ως προς αυτό.
Για το μόνο που έχω πεισθεί είναι πως με ημίμετρα και λόγια που αποσκοπούν μόνο στην προστασία του πολιτικού προφίλ του κάθε πολιτικού που τα προλογίζει δεν λύνονται προβλήματα, αντιθέτως γιγαντώνονται.
Με την εξαντλημένη υπομονή των πολιτών είναι επικίνδυνο να παίζεις, είναι επικίνδυνο διότι όλα τα όπλα είναι με το μέρος τους.
Άλλωστε τι έχει να φοβηθεί αυτός που έχει χάσει σχεδόν τα πάντα;
Η διαφορά αυτού που επιβάλει με τον επιβαλλόμενο έγκειται στο ότι ο πρώτος μπορεί να χάσει την βόλεψή του, μα ο δεύτερος μπορεί να χάσει την υπομονή του.. Τον δεύτερο να φοβάστε ....
- Είναι οδυνηρό να αναπολείς περασμένες δεκαετίες και να μονολογείς για το κάλλος τους, και σήμερα με τα "τόσα καλά" να φοβάσαι να ονειρευτείς..
Διαμαρτύρεται η επίσημη πολιτεία για τους αγρότες που εξεγείρονται, για τους εξαθλιωμένους πλέον μισθωτούς που απεργούν, για το δημόσιο που υπολειτουργεί, μα για την δική τους αδράνεια που είναι η πλέον καταστρεπτική, κανένας λόγος.
Αυτό κατάφεραν δυστυχώς οι σωτήρες μας, κατάφεραν δηλαδή να κάνουν έναν υπερήφανο λαό να είναι στα πρόθυρα της φτώχειας και της εξαθλίωσης, χωρίς χαμόγελο, και με παρακαταθήκη ένα υποθηκευμένο μέλλον.
Η ανικανότητα σίγουρα δεν είναι στα πρακτικά της επίσημης πολιτείας και σε κανενός υψηλόβαθμου λειτουργού πιστεύω, μα όταν οι συνέπειες αυτής γίνονται βίωμα στον καθένα, και είναι ορατό ακόμα και από τους συνταξιοδοτούμενους αόμματους, η πρόθεση ή όχι έχει πολύ μικρή σημασία.
Η απόγνωση πιστεύω πως είναι ένα από τα συναισθήματα που και επώδυνο είναι, μα και καταστρεπτικό, και όταν αυτό μετατρέπεται σε θυμό, γίνεται και επικίνδυνο.
Το κράτος θα πρέπει να είναι ο φύλακας άγγελος του κάθε πολίτη και όχι η μέγκενη που θα τον συνθλίψει, να δίνει κίνητρα και όχι θηλιές στους πολίτες.
Πόσο καλόπιστος θα πρέπει να γίνω για να σε πιστέψω, πόσο δυνατός να γίνω ακόμα για να αντέξω μέχρι τον ερχομό του καλού σου μαντάτου;
Είμαστε κοντά στη δεκαετία πλέον που έχουμε την καθοδική αυτή πορεία στην οικονομίας μας, μιας οικονομίας της οποίας οι διάφοροι πολιτικοί σαρδανάπαλοι με τα διάφορα τερτίπια τους την κάνανε όχι μόνο καθοδική απλός, αλλά μια επικίνδυνη και μη αναστρέψιμη κατάσταση μεταθέτοντας τις όποιες ευθύνες στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας.
Πολλοί εκ των "πολιτικών σωτήρων" λένε θα κάνουμε αυτό, θα κάνουμε το άλλο μα κανένας δεν βρήκε το θάρρος να μας πει για το πόσο τελικά είναι το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσουμε, και αν θα μπορούσαμε συλλογικά να κάνουμε κάτι καλύτερο ως προς αυτό.
Για το μόνο που έχω πεισθεί είναι πως με ημίμετρα και λόγια που αποσκοπούν μόνο στην προστασία του πολιτικού προφίλ του κάθε πολιτικού που τα προλογίζει δεν λύνονται προβλήματα, αντιθέτως γιγαντώνονται.
Με την εξαντλημένη υπομονή των πολιτών είναι επικίνδυνο να παίζεις, είναι επικίνδυνο διότι όλα τα όπλα είναι με το μέρος τους.
Άλλωστε τι έχει να φοβηθεί αυτός που έχει χάσει σχεδόν τα πάντα;
Η διαφορά αυτού που επιβάλει με τον επιβαλλόμενο έγκειται στο ότι ο πρώτος μπορεί να χάσει την βόλεψή του, μα ο δεύτερος μπορεί να χάσει την υπομονή του.. Τον δεύτερο να φοβάστε ....
- Είναι οδυνηρό να αναπολείς περασμένες δεκαετίες και να μονολογείς για το κάλλος τους, και σήμερα με τα "τόσα καλά" να φοβάσαι να ονειρευτείς..
Διαμαρτύρεται η επίσημη πολιτεία για τους αγρότες που εξεγείρονται, για τους εξαθλιωμένους πλέον μισθωτούς που απεργούν, για το δημόσιο που υπολειτουργεί, μα για την δική τους αδράνεια που είναι η πλέον καταστρεπτική, κανένας λόγος.
Αυτό κατάφεραν δυστυχώς οι σωτήρες μας, κατάφεραν δηλαδή να κάνουν έναν υπερήφανο λαό να είναι στα πρόθυρα της φτώχειας και της εξαθλίωσης, χωρίς χαμόγελο, και με παρακαταθήκη ένα υποθηκευμένο μέλλον.
Η ανικανότητα σίγουρα δεν είναι στα πρακτικά της επίσημης πολιτείας και σε κανενός υψηλόβαθμου λειτουργού πιστεύω, μα όταν οι συνέπειες αυτής γίνονται βίωμα στον καθένα, και είναι ορατό ακόμα και από τους συνταξιοδοτούμενους αόμματους, η πρόθεση ή όχι έχει πολύ μικρή σημασία.
Η απόγνωση πιστεύω πως είναι ένα από τα συναισθήματα που και επώδυνο είναι, μα και καταστρεπτικό, και όταν αυτό μετατρέπεται σε θυμό, γίνεται και επικίνδυνο.
Το κράτος θα πρέπει να είναι ο φύλακας άγγελος του κάθε πολίτη και όχι η μέγκενη που θα τον συνθλίψει, να δίνει κίνητρα και όχι θηλιές στους πολίτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.