Υπάρχει παλιό και νέο σ’ αυτές τις εκλογές;

Του Λευτέρη Παυλίδη

Μια γενική εκτίμηση για το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών είναι ότι σε σχέση με τις εκλογές του Γενάρη, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ διατήρησαν τις δυνάμεις τους και παρότι υπήρξαν εσωτερικές μετακινήσεις οπαδών, τα ποσοστά τους βρίσκονται στα ίδια επίπεδα με τις προηγούμενες εκλογές. Η Χρυσή Αυγή βρίσκεται συνεχώς σε ανοδική πορεία, καθώς αύξησε πάλι το ποσοστό της κατά 0,70% που μεταφράζεται σε συν 1 εκπρόσωπο στη Βουλή.

Το ΠΑΣΟΚ, που πολλοί το θεωρούσαν πεθαμένο, ήταν μάλλον ο έτερος κερδισμένος των εκλογών, καθώς κατάφερε (ίσως χάριν της συνεργασίας του με την ΔΗΜΑΡ) να αυξήσει κατά 2 περίπου μονάδες το ποσοστό του! Δε ξέρουμε αν θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη νέα διακυβέρνηση ή ρόλο κομπάρσου, πάντως μεγάλωσε κατά 4 βουλευτές τη παρουσία του στη Βουλή. Το ΚΚΕ παραμένει σταθερό και φαίνεται πλέον πως αυτός είναι και ο σκληρός πυρήνας του, ο οποίος μένει αναλλοίωτος εδώ και δεκαετίες (ίδιο ποσοστό και αριθμό βουλευτών με τις εκλογές του Γενάρη).

Το Ποτάμι ήταν σίγουρα ο μεγάλος χαμένος των εκλογών, καθώς μειώθηκε το ποσοστό του κατά 2% ήτοι κατά 6 εκπροσώπους στη Βουλή. Οι ΑΝΕΛ επίσης λιγόστεψαν στη Βουλή κατά 3 βουλευτές και 1 ποσοστιαία μονάδα, αλλά θα βρίσκονται πάλι στη Κυβέρνηση. Ο τρίτος και μεγαλύτερος κερδισμένος των εκλογών ήταν ο Λεβέντης, ο οποίος μετά από αγώνες 25 και πλέον χρόνων, κατάφερε να μπει στη Βουλή με 9 βουλευτές, αποτελώντας το όγδοο μέλος της σημερινής διακομματικής Βουλής! Τέλος, το κίνημα του Λαφαζάνη αποδείχτηκε μια φούσκα σε σχέση με την προεκλογική εικόνα, αφού απέτυχε να εισέλθει στη Βουλή εκπροσωπώντας το αντιμνημονιακό σπλάχνο του ΣΥΡΙΖΑ. Δε ξέρω πως θα τον βρει η επόμενη μέρα μετά το χθεσινό Βατερλώ…

Αν κάνουμε έναν διαχωρισμό ανάμεσα σε παλιό και νέο, ο Σύριζα σίγουρα δεν νοείται ως νέο, δεδομένου ότι βρίσκεται για δεύτερη φορά στην εξουσία, παρότι δεν υπέστη τη φθορά της. Η πλειοψηφία του λαού λοιπόν, δήλωσε χθες την επιθυμία του να συνεχίσει με το παλιό, να συνεχίσει η εφαρμογή της γνωστής πολιτικής των τελευταίων ετών, κυβερνούμενο από μια φιλομνημονιακή κυβέρνηση. Όσο κι αν ο αρχηγός του δε θέλει να το παραδεχτεί και προσπαθεί να το παρουσιάσει διαφορετικά με διάφορα επικοινωνιακά τρικ και πολιτικά τεχνάσματα, οι πράξεις δείχνουν άλλο από τα λόγια (το σχίσιμο των μνημονίων του Γενάρη, έγιναν πλήρης εφαρμογή τους). 

Το μόνο λογικό συμπέρασμα που βγαίνει, είναι ότι την αλλαγή αυτής της πολιτικής στάσης, ακολούθησε και το εκλογικό σώμα των ψηφοφόρων του Σύριζα. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Αυτοί δηλαδή που πριν από 8 μήνες συνέπλεαν με τον λόγο του Τσίπρα απαιτώντας το τέλος της μνημονιακής εποχής (δεν εξετάζουμε το εφικτό του εγχειρήματος) σήμερα πλέον ζητούν τη συνέχισή της!

Όμως ούτε και οι ΑΝΕΛ θεωρούνται νέο, καθώς έχουν ήδη (συγ)κυβερνήσει κι απ’ ότι φαίνεται θα ξανακυβερνήσουν συμμαχώντας με τον Σύριζα. Στο κόμμα των ΑΝΕΛ ο κόσμος έδειξε καθαρή αποστροφή σε σημείο που κινδύνευσε να μείνει εκτός Βουλής. Αν ο Πάνος Καμμένος δεν προβληματιστεί για το γεγονός ότι βρίσκεται σε συνεχή πτώση και δεν κάνει τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις, είναι πιθανό να καταλήξει όπως και ο κύριος Καρατζαφέρης, ο οποίος κάποτε έφτασε και τους 15 βουλευτές, έχοντας επίσης γευτεί (έστω και για μικρό διάστημα) την εξουσία συγκυβερνώντας με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, στη συνέχεια όμως συρρικνώθηκε τόσο, που μένοντας δύο συνεχόμενες φορές εκτός Βουλής, στις τελευταίες εκλογές δεν συμμετείχε καθόλου! 

Στο παλιό συγκαταλέγονται επίσης η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που κυβέρνησαν για δεκαετίες τη χώρα και περισσότερο από κάθε άλλον (την ατελείωτη εποχή του δικομματισμού) γι’ αυτό και δεν έχει νόημα να αναφερθώ σ’ αυτά τα δύο κόμματα.

Παρακάτω λοιπόν, υπήρχαν περιοχές που επέμειναν στο παλαιοκαθεστωτικό και σ’ αυτές τουλάχιστον δεν αποτελούσε έκπληξη το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών. Υπήρχαν όμως και κάποιες περιοχές της Ελλάδας που φαίνεται ότι γύρισαν τη πλάτη στο παλιό! Υπήρχαν περιοχές που στήριξαν νέο αίμα στη Βουλή, ανθρώπους με διαφορετικές ιδέες, μη προβεβλημένους από το σύστημα και τα μίντια, ελπίζοντας σε αλλαγές για τη χώρα. Αυτό προκύπτει από την παρατήρηση των αποτελεσμάτων και το γιατί συνέβη αυτό στις συγκεκριμένες περιοχές, είναι αφενός ένα μυστήριο, αφετέρου αντικείμενο εξειδικευμένων αναλυτών να το ερευνήσουν και να το εξηγήσουν. Τέτοιες περιοχές (πέρα από την Αθήνα και τη Θεσ/νίκη που λόγω του τεράστιου όγκου των ψηφοφόρων δε μπορούν να γίνουν αξιόπιστες εκτιμήσεις) ήταν κυρίως ακριτικές και λιγότερο στην ενδοχώρα.

Για παράδειγμα, εκτός από τα δύο μεγάλα αστικά κέντρα, οι Σέρρες κι η Λάρισα εξέλεξαν και βουλευτές της Ένωσης Κεντρώων, ενώ σε Χαλκιδική, Πιερία, Πέλλα, Καστοριά, Κιλκίς, Καβάλα και Δωδεκάνησα ξεπέρασαν το 4% του ποσοστού των ψηφοφόρων! Στην Αιτωλ/νία, Βοιωτία, Εύβοια, Κέρκυρα, Κιλκίς, Μαγνησία, Μεσσηνία, Πέλλα και Χαλκιδική, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ εξέλεξε βουλευτές της, ενώ σε κάποιους νομούς (Ημαθία, Πέλλα, Λακωνία, Έβρο) ξεπέρασε το 9%. Σε όλες τις παραπάνω πόλεις, τα ποσοστά των δύο πρωτοπόρων ήταν πεσμένα σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές!!! Έγινε κάτι το ιδιαίτερο σ’ αυτές τις πόλεις που οδήγησαν τους πολίτες τους να συμπεριφερθούν έτσι; Γιατί μόνον αυτοί στράφηκαν σε νέες πολιτικές λύσεις και εναλλακτικές, ενώ οι υπόλοιπες πόλεις ήταν πιο συντηρητικές, ψηφίζοντας ‘παραδοσιακά’;

Κι αν κάποιος ισχυριστεί πως όσον αφορά την Χ.Α. στο δικό μας νομό οφείλεται στον υπέρογκο αριθμό προσφύγων και στην υποτιθέμενη αγανάκτηση κάποιων ακριτικών κατοίκων, θα θυμίσω πως και στις εκλογές του Γενάρη είχε εκλεχθεί βουλευτής της Χ.Α. στο Κιλκίς, όταν δηλαδή ΔΕΝ υπήρχε το προσφυγικό ζήτημα (τουλάχιστον στο βαθμό που υπάρχει σήμερα). Επιπλέον, μέρη όπως η Μυτιλήνη κι η Κως όπου βίωσαν και συνεχίζουν να βιώνουν καθημερινά και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό, το πρόβλημα της παράνομης εισόδου των χιλιάδων κατατρεγμένων προσφύγων, ΔΕΝ εξέλεξαν ακροδεξιούς βουλευτές. Άλλωστε πέραν από το συγκεκριμένο κόμμα που μιλάει για ‘‘εθνικό ζήτημα’’, υπάρχει κι αυτό της Ένωσης Κεντρώων που δεν έλαβε ιδιαίτερη θέση επί του σοβαρού προσφυγικού προβλήματος και παραταύτα διπλασίασε τα ποσοστά του!

Άρα κάτι άλλο συμβαίνει σ’ αυτές τις πόλεις. Επιχειρώντας μία εξήγηση, είναι πως για κάποιον λόγο, οι ψηφοφόροι των συγκεκριμένων επαρχιακών πόλεων, συνειδητοποίησαν πως συνεχίζοντας να κάνουν αυτό που έκαναν (ΤΟ ΠΑΛΙΟ) δε μπορούν να περιμένουν κάτι άλλο (ΤΟ ΝΕΟ), ένα διαφορετικό δηλαδή αποτέλεσμα. Είναι φανερό (και φυσιολογικό) πως συνεχίζοντας να ψηφίζουν τα ίδια κόμματα και στηρίζοντας τις ίδιες δοκιμασμένες πολιτικές, δεν είναι δυνατόν να αλλάξει η κατάσταση και αυτό, εμένα προσωπικά, είναι κάτι που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.

Τα τελευταία ειδικά χρόνια είναι τόσο μεγάλη η γκάμα των συμμετεχόντων πολιτικών και κομμάτων στις εκλογές, που είναι σχεδόν αδύνατο να μη βρεις τουλάχιστον ένα (από οποιοδήποτε χώρο) που να σε εκφράζει. Τότε τί είναι εκείνο που φρενάρει τους Έλληνες σ’ αυτή τη καινοτόμα πολιτική επιλογή που θα οδηγήσει στην υπέρβαση; στη νέα εποχή για την χώρα; σ’ αυτό το ‘‘νέο’’ που όλοι επιθυμούν, αλλά δεν επιδιώκουν;