†ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
"Έστω κι αν ψυχολογημένα κι αψυχολόγητα μας συμπιέζει διαρκώς και θα συνεχίσει επί μακρόν το φοβικό σύνδρομο του “Τιτανικού”, στο μεθόριο της καθολικής αγωνίας φευγαλέων ―αν μη και απολεσμένων― ελπίδων, έρχεται και μας αφυπνίζει προσώραν η αξεπέραστη οδύνη του θανάτου ενός ανθρώπου (όπως και όλων των άλλων συνανθρώπων μας, ενυποστάτων αντικρισμάτων του δημιουργού και αναδημιουργού μας Σωτήρος Θεού). Η απώλειά του (τους) στέκεται παρένθεση στην κοινή μοίρα των εξελίξεων, αν και οριακά οδυνηρή. Στο πρόσωπό του (τους) η συνανθρωπότητά μας αναμετρήθηκε πάλι με την πιο αφύσική της απειλή, με την έσχατη αποδόμηση της ζήσης της. Στο πρόσωπό του (τους) λάβαμε κάτισχνη κι άχρωμη την επικαιροποίηση της μελέτης του τέλους (για τη φιλοσοφία του κόσμου). Στο πρόσωπό του (τους) αντικρίσαμε τόσο κοντά μας το μεθόριο προς τα επέκεινα του βίου, εκεί όπου ολοκάθαρα “αναμετρώμεθα” με το εράσμιο Φως το εκ του Φωτός (για τη βεβαιότητα της πίστεώς μας).
Ήταν η κατ᾽ ιδίαν αναμέτρηση η αποκλειστική και το προσωπικό ανεξομολόγητο βίωμα ενός νεκρού συνανθρώπου μας, όπως κάθε είσοδος και έξοδος από των βιωτικών για τον καθένα μας. Στάθηκε και παραμένει εμβίωμα οριακό των άμεσα οικείων του, η πιο ανίατη και συνεπώδυνη τομή στο υπαρξιακό τους ενδοκάρδιο. Αφωνία αμηχανίας σε φίλους και σύγκλιση συναισθημάτων ολόγυρα στην κοινωνία, διελκυνστίδα ασύνειδων συνειρμών για τον φυγάδα των επέκεινα η για όλους εμάς που θα περάσουμε αναπόφευκτα την ανυπόφορη στενοχωρία του τέλους, την αναμέτρηση της αρχής, το συναπάντημα με Εκείνον που είναι η εθελούσια επιλογή μας η η απόρριψή μας.
Το βλέμμα όλων μας ξέφυγε για λίγο από τη δίνη των αδυσώπητων δεινών, για να εστιάσει σ᾽ αυτήν την ακόμη πιο τραγική “φυσικότητα” του ενός, εδώ και τώρα, μια “φυσικότητα” που θα την διέλθουμε άφευκτα όλοι μας κάποτε, στο άμεσο η απώτερο αύριο. Επικαιροποίηση της φιλοσοφίας “της ζήσης”, εξαιτίας του θανάτου ενός ανθρώπου μας.
Ο κάθε συνάνθρωπός μας είναι “ο άνθρωπός μας” κι ακριβέστερα “ως ο εαυτός μας”, το alter ego κάθε ψυχολογικού συσχετισμού οικειότητας, φιλίας, συναδελφικής επικοινωνίας, μοναδικότητας. Το ζούμε και το ξαναζούμε με το συναγερμό του δικού του πόνου από την υστερνή ώρα, εμβιώνοντας κορυφωμένη την απόθλιψη της απώλειάς του, “άδειοι” από την παρουσία και την προσφορά του. Πριν το μεθόριο του θανάτου, μας έδινε από το “είναι” του, από τον ψυχισμό του, από τις σκέψεις και τις έγνοιες του, “καταλύτες” τυπικής επικοινωνίας η ουσιωδέστερης κοινωνίας. Φορολογώντας με την καθημερινή του έκφραση τη δική μας ανταπόκριση, τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας, μετακένωση ψυχική είτε ψυχεδελική όπως είχε αφομοιώσει με μιαν προσωπική ιδιαιτερότητα.
Ανοιχτός σαν σε γυάλινο γραφείο στον κοινωνικό περίγυρο, αυτόφωρα κοινωνήσιμος σε ρόλους πολυωφελείς, ιατρός, άνθρωπος των κοινών, αιρετός της κάλπης είτε εκλεκτός χωρίς κάλπες. Προσμέτρησε αβούλητα τα λίγα χρόνια του βίου του, μέτοχος κι αυτός της αγιάτρευτης αρρώστιας με την οποία μας επιδότησε ο αφύσικος μεταβολικός προοδευτισμός. Δεν έπαυε να ζητάει καταφύγιο στη μόνη ελπίδα, αναδεύοντας σπέρματα της παραδοσιακής μας πίστης στον ζώντα Θεό. Μας αφήκε την ανάμνηση της παρουσίας του, των συνομιλιών του, των κόπων του.
Δεν τον αφήνουμε στην τυπικότητα των φωτογραφικών αναμνήσεων της όποιας μνημοσύνης· κάποιον που γνωρίσαμε και μας αφήκε. Αλλά, όπως πάντοτε το ζει η Εκκλησία των πιστών, όπως θα το διαλαλούσε και θα το έπραττε ο λαμπρός άγιος Παΐσιος του εκκλησιαστικού μυστηρίου της αγάπης, ο μακαρίτης Περικλής (και κάθε αποιχόμενος) ζει και ενυπάρχει στη λειτουργική μνημόνευση, όπου διαλαλείται η πιο λαμπρή χαρμοσύνη, η χαρμοσύνη της αιώνιας Λαμπρής.
Ο Αναστάς Κύριός μας απέλαβε ολότελα τον Περικλή, δίχως τους επιθετικούς προσδιορισμούς των εγκοσμίων μας. Αυτό θα αποζητούσαμε αναμφιλέκτως για τον προσφιλέστερο “δικό μας”, να είναι αιωνίως “δικός Του”."
Ήταν η κατ᾽ ιδίαν αναμέτρηση η αποκλειστική και το προσωπικό ανεξομολόγητο βίωμα ενός νεκρού συνανθρώπου μας, όπως κάθε είσοδος και έξοδος από των βιωτικών για τον καθένα μας. Στάθηκε και παραμένει εμβίωμα οριακό των άμεσα οικείων του, η πιο ανίατη και συνεπώδυνη τομή στο υπαρξιακό τους ενδοκάρδιο. Αφωνία αμηχανίας σε φίλους και σύγκλιση συναισθημάτων ολόγυρα στην κοινωνία, διελκυνστίδα ασύνειδων συνειρμών για τον φυγάδα των επέκεινα η για όλους εμάς που θα περάσουμε αναπόφευκτα την ανυπόφορη στενοχωρία του τέλους, την αναμέτρηση της αρχής, το συναπάντημα με Εκείνον που είναι η εθελούσια επιλογή μας η η απόρριψή μας.
Το βλέμμα όλων μας ξέφυγε για λίγο από τη δίνη των αδυσώπητων δεινών, για να εστιάσει σ᾽ αυτήν την ακόμη πιο τραγική “φυσικότητα” του ενός, εδώ και τώρα, μια “φυσικότητα” που θα την διέλθουμε άφευκτα όλοι μας κάποτε, στο άμεσο η απώτερο αύριο. Επικαιροποίηση της φιλοσοφίας “της ζήσης”, εξαιτίας του θανάτου ενός ανθρώπου μας.
Ο κάθε συνάνθρωπός μας είναι “ο άνθρωπός μας” κι ακριβέστερα “ως ο εαυτός μας”, το alter ego κάθε ψυχολογικού συσχετισμού οικειότητας, φιλίας, συναδελφικής επικοινωνίας, μοναδικότητας. Το ζούμε και το ξαναζούμε με το συναγερμό του δικού του πόνου από την υστερνή ώρα, εμβιώνοντας κορυφωμένη την απόθλιψη της απώλειάς του, “άδειοι” από την παρουσία και την προσφορά του. Πριν το μεθόριο του θανάτου, μας έδινε από το “είναι” του, από τον ψυχισμό του, από τις σκέψεις και τις έγνοιες του, “καταλύτες” τυπικής επικοινωνίας η ουσιωδέστερης κοινωνίας. Φορολογώντας με την καθημερινή του έκφραση τη δική μας ανταπόκριση, τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας, μετακένωση ψυχική είτε ψυχεδελική όπως είχε αφομοιώσει με μιαν προσωπική ιδιαιτερότητα.
Ανοιχτός σαν σε γυάλινο γραφείο στον κοινωνικό περίγυρο, αυτόφωρα κοινωνήσιμος σε ρόλους πολυωφελείς, ιατρός, άνθρωπος των κοινών, αιρετός της κάλπης είτε εκλεκτός χωρίς κάλπες. Προσμέτρησε αβούλητα τα λίγα χρόνια του βίου του, μέτοχος κι αυτός της αγιάτρευτης αρρώστιας με την οποία μας επιδότησε ο αφύσικος μεταβολικός προοδευτισμός. Δεν έπαυε να ζητάει καταφύγιο στη μόνη ελπίδα, αναδεύοντας σπέρματα της παραδοσιακής μας πίστης στον ζώντα Θεό. Μας αφήκε την ανάμνηση της παρουσίας του, των συνομιλιών του, των κόπων του.
Δεν τον αφήνουμε στην τυπικότητα των φωτογραφικών αναμνήσεων της όποιας μνημοσύνης· κάποιον που γνωρίσαμε και μας αφήκε. Αλλά, όπως πάντοτε το ζει η Εκκλησία των πιστών, όπως θα το διαλαλούσε και θα το έπραττε ο λαμπρός άγιος Παΐσιος του εκκλησιαστικού μυστηρίου της αγάπης, ο μακαρίτης Περικλής (και κάθε αποιχόμενος) ζει και ενυπάρχει στη λειτουργική μνημόνευση, όπου διαλαλείται η πιο λαμπρή χαρμοσύνη, η χαρμοσύνη της αιώνιας Λαμπρής.
Ο Αναστάς Κύριός μας απέλαβε ολότελα τον Περικλή, δίχως τους επιθετικούς προσδιορισμούς των εγκοσμίων μας. Αυτό θα αποζητούσαμε αναμφιλέκτως για τον προσφιλέστερο “δικό μας”, να είναι αιωνίως “δικός Του”."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.