Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ, ΚΙΧΛΗ- ένα μετασχόλιο

Του Φώτη Μισόπουλου

......συνήθως, τον θυμάμαι έντονα, τον Γιώργο Σεφέρη, τις μέρες των καλοκαιρινών Πανσελήνων- εκείνο το "Έξη μέρες στην Ακρόπολη"- ή τη φωνή του καθώς διαβάζει την "Κίχλη", ν' ακούγεται βαριά και τελεσίδικη....Ξέρω, πως έχουμε τώρα αύτανδρα όλοι βυθιστεί, μες στο ναυάγιο της Κίχλης, μέσα σε άσπρες ληκύθους  θα βρούνε τις τέφρες μας, όσοι προλάβουν....Κι έρχονται τα βουητά και τα συρίγματα απ' τις φωτιές "που ανάψαν" στην πατρίδα μου, στο χωράφι μου, στο ξωκλήσι, "εκεί που το ίδιο τοπίο αντιγραμμένο [ξανάρχιζε]", και τώρα πια ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ-ακούγονται όμως η φωνή του γέρου, που δεν αντέχει να ζήσει εξόριστος απ' την αρχή κι αποδιωγμένος, -τα έρμα μιας Ευρώπης ή μιας Ελλάδας-Κίχλης, που χάνεται- που βυθίζεται:

".........................................................πού να πηγαίνω

γυρίζοντας σε ξένους τόπους, ένα στρογγυλό λιθάρι

.....................................................................................

Χώρες του ήλιου και δεν μπορείτε ν' αντικρίσετε τον ήλιο

Χώρες του ανθρώπου και δεν μπορείτε ν' αντικρίσετε τον άνθρωπο"

Ήμουν κι εγώ στην Κίχλη, υπήρχαν κι άλλοι, πολλοί..... 

"..........................................Άκουσα τη φωνή

καθώς εκοίταζα στη θάλασσα να ξεχωρίσω 

ένα καράβι που το βούλιαξαν εδώ και χρόνια

..............ένα μικρό ναυάγιο........................."[ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΗΣ ΚΙΧΛΗΣ]

Θα γίνουμε οι αψευδείς μάρτυρες της καταστροφής και του θανάτου μας, κάποτε κάποιοι επιτήδειοι θα πουν πως ήταν άξιοι της μοίρας των, τους πήραν τα σπίτια, τις γυναίκες και τα παιδιά τα πήραν σκλάβους, γιατί δε σήκωσαν ούτε μια πετριά στα μάτια τους, ούτε μια πετριά στην Ιστορία.....

".........................................................................Έτυχε 

νάναι τα χρόνια δίσεχτα, πολέμοι χαλασμοί ξενιτεμοί

........................................................................................

ξέρεις τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα, σαν τα γυμνώσεις

                                                 [ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ]

Ξέρουμε πια τους μάθαμε, με πόσους τρόπους παίξανε πίσω απ' τις πλάτες μας οι ηδονικοί Ελπήνορες, και πώς παρουσιάζανε τις ίδιες τις σκιές για φως, πώς διώξανε τ' αγάλματα από "τη μουσική δροσιά του δάσους", πως βάλανε τους κλέφτες από τα παράθυρα:

".................................-Τ' αγάλματα είναι στο μουσείο

Καληνύχτα.-.....γιατί τ' αγάλματα δεν είναι πια συντρίμμια,

είμαστε εμείς. Τ' αγάλματα λυγίζουν αλαφριά.....καληνύχτα"

                                                       [Ο ΗΔΟΝΙΚΟΣ ΕΛΠΗΝΩΡ]

Έτσι, τώρα πια βαδίζουμε ολοταχώς προς την Πανσέληνο του Ιουλίου, να θυμάμαι συχνότατα, την Κίχλη, εκείνους που σφυρίζουν κλέφτικα σε τούτο το μικρό ελάχιστο ναυάγιο, που προκάλεσαν οι ίδιοι- που τα κατάρτια του τα βλέπεις στα γαλανά νερά του μικρού αυτού ακρωτηριού της Ευρώπης, που σε κανέναν δεν ενδιαφέρει η καθέλκυση- να βρούνε τα παληά αγάλματα- εμάς,  τους εαυτούς μας, δηλαδή.

Μένω με την ελπίδα του ποιητή, ότι οι Σειληνοί- όπως στον υπότιτλο της 

¨Κίχλης" -θα εξολοθρεύσουνε τον Μίδα

"Δαίμονος επιπόνου και τύχης χαλεπής εφήμερον σπέρμα

..................................,ά υμίν άρειον μη γνώναι"

[ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, ΠΑΡΑΜΥΘΗΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ]

24.7.2015, ΩΡΑΙΟΚΑΣΤΡΟ