Καθόλου ευχάριστο θέμα, αλλά κάποιος πρέπει να τα πει

Ας μιλήσουμε για το τσιγάρο στο Δημόσιο! 

Γράφει η Μέμα Τεμεκενίδου

Όχι για τις επιπτώσεις του τσιγάρου στην υγεία των ανθρώπων γενικά, ούτε για την νεκραναστημένη διαταγή απαγόρευσης του σε δημόσιους χώρους, αλλά για την εφαρμογή της απαγόρευσης του στις δημόσιες υπηρεσίες.  Αυτή πραγματικά….. δεν υπάρχει. Και δεν είναι σχήμα λόγου, είναι η πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά οι πολίτες. Μεταξύ αυτών και οι δημόσιοι υπάλληλοι – συναλλασσόμενοι με τις «άλλες Υπηρεσίες». Γιατί στο χώρο δουλειάς μας, λίγο ως πολύ έχουμε βρει (!!!!) τις ισορροπίες μας. Παρακαλέσαμε, διαμαρτυρηθήκαμε, μαλώσαμε, καταγγείλαμε και στο τέλος …… όποιος είχε το μεγαλύτερο τσαμπουκά, επέβαλε τη θέση του!

Κι επειδή δεν είμαστε λαός που απαιτεί τα νόμιμα ντε και καλά, υποχωρήσαμε ή αναγκάσαμε τους συναδέλφους σε υποχώρηση. Μια φορά ….. το αυτονόητο, δεν το κάναμε. Να κοπεί μαχαίρι το κάπνισμα στις υπηρεσίες.

Σαν πολίτης όμως που πηγαίνω σε υπηρεσίες για να εξυπηρετηθώ …… ζω το απόλυτο παράλογο. Αυτό που ζούνε κι οι πολίτες που έρχονται και στη δική μου υπηρεσία προφανώς! Ακούω να μου λένε να περιμένω γιατί ο υπάλληλος έχει βγει για να κάνει τσιγάρο ή για ν αγοράσει τα τσιγάρα του. Αυτό είναι το καλό σενάριο!

Γιατί υπάρχουν υπηρεσίες που μπαίνοντας μέσα ……….. θέτεις τη ζωή σου σε κίνδυνο. Πυκνά νέφη σκεπάζουν την ατμόσφαιρα, τους υπαλλήλους τους βλέπεις θολά πίσω απ τους καπνούς κι αν τολμήσεις να διαμαρτυρηθείς για την τοξική ατμόσφαιρα…. Εισπράττεις την αποστομωτική απάντηση. «τι να κάνουμε; Ζητάμε τόσα χρόνια να μας κάνουν καπνιστήριο και μας αγνοούν», ή το ακόμη καλύτερο «που να βγαίνουμε τώρα έξω μ αυτό το κρύο;;».

Κι έχω χρόνια την απορία : Από πού προκύπτει η υποχρέωση του Δημοσίου και των συναδέλφων να υφίστανται τις συνέπειες των εξαρτήσεων μας;;; και ναι, ξέρω τι θα πείτε, ότι κάποιοι καπνιστές είναι περισσότερο αποδοτικοί από τους μη καπνίζοντες συναδέλφους τους. Κι ως ένα βαθμό, μπορεί και να είναι αλήθεια. Αλλά αυτή τη διαχείριση του χρόνου, ποιος τη δικαιολογεί;; Βλέπω συναδέλφους εδώ και χρόνια, να καπνίζουν 10-15 τσιγάρα τη μέρα και για καθένα απ αυτά να δαπανούν 5-10 λεπτά της ώρας. Για μερικά πολύ περισσότερα, γιατί τα συνδυάζουν με καφέ και κους- κους μεταξύ τους. Με απλούς υπολογισμούς λοιπόν, μιάμιση - δυόμιση ώρες καθημερινά από τις αποδοτικές κάθε υπαλλήλου, αναλώνονται στο κάπνισμα και στην καταστροφή της υγείας τους. Η οποία είναι δική τους υπόθεση.

Το ότι όμως την ώρα που απολαμβάνουν την εξάρτηση τους, φορτώνουν τους υπόλοιπους με παραπανίσια δουλειά, ότι μαζί με τη δική τους καταστρέφουν και την υγεία των συναδέλφων, ότι χαρακτηρίζουν την υπηρεσία στην οποία δουλεύουν κι άλλοι σαν αχούρι, από το τοξικό περιβάλλον που δημιουργούν κι απ τα αποτσίγαρα που πετούν εδώ κι εκεί, ότι θα μπορούσαν ν αποδίδουν περισσότερο αυτές τις άχρηστες για την υπηρεσία τους ώρες…….. αφορά και την υπηρεσία και τους συναδέλφους τους.

Πόσο μάλλον όταν οι εξαρτημένοι-ες, βρίσκονται στο χώρο της υγείας. Κι έχουν απύθμενο θράσος. Όχι μόνο οι εξαρτημένοι του ιατρικού – νοσηλευτικού, διοικητικού κλάδου του νοσοκομείου και του ΙΚΑ. Αλλά όλοι όσοι (ΔΥ) ξέρουν ότι απολαμβάνουν πίστωση χρόνου που δε δικαιούνται! Ωσάν να τον κέρδισαν μ αγώνες και θυσίες και τους τον χρωστάμε! Ακόμη κι αυτούς τους καιρούς που έχουν απαξιωθεί τα πάντα.

Κι εύχομαι πια να ήρθε η μέρα που θα ζήσουμε την επανάσταση του αυτονόητου!!

Όχι μόνο ως προς το κάπνισμα, αλλά και την αλλαγή της συμπεριφοράς προς τους πολίτες, την αποτελεσματικότητα και τη διαφάνεια, την αξιοκρατία ……… αλλά ν' αρχίσει από κάπου!