Μια παράταση ζωής

Του Λευτέρη Παυλίδη
Έπεσε, αλλά ηρωικά! Αυτό μπορεί να το πει κάποιος με σιγουριά για τον νεοεκλεγέντα Πρωθυπουργό μας που επέστρεψε από το πρόσφατο Eurogroup. Ok, οι προηγούμενοι ήταν υπερβολικά δουλοπρεπείς. Παραήταν υπάκουοι και υποχωρητικοί. Το παραδέχομαι. Δέχονταν τα πάντα και σε χρόνο ρεκόρ. Η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά είδαμε τις διαπραγματεύσεις με τους κατακτητές να διαρκούνε 2 εβδομάδες! Για τον Βαγγέλη Σαμαρά ήταν θέμα ωρών. Πήγαινε το πρωί και γυρνούσε το βράδυ. Άντε την επόμενη μέρα…

Ας τα πάρουμε απ’ την αρχή. Η Κυβέρνηση πήγε στις Βρυξέλλες να διαπραγματευτεί. Η διαπραγμάτευση είναι μία διαδικασία κατά την οποία δια της συζήτησης μεταξύ δύο μερών, επιδιώκεται η επίτευξη μιας συμφωνίας, μίας κοινής λύσης σε κάτι. Είναι φυσιολογικό, αν όχι επιβεβλημένο, σε μια τέτοια διαδικασία να γίνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις. Αποτέλεσμα, σε κάποια θα βγεις κερδισμένος και σε κάποια άλλα χαμένος. Πού θέλω να καταλήξω και τί έγινε στη προκειμένη;

Εκ πρώτης όψεως, η Κυβέρνηση δεν φαίνεται να κατάφερε να περάσει ούτε ένα από τα σημεία που εξήγγειλε. Πολύ θολό το τοπίο για την ώρα σε όλες τις αρχικές θέσεις και εξαγγελίες της (ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ, 100 δόσεις, φοροαπαλλαγές, όρια κατώτατου μισθού, 13η σύνταξη, αφορολόγητο, κόκκινα δάνεια κλπ). Είναι λίγο νωρίς βέβαια, καθώς τις επόμενες μέρες θα ξεκαθαρίσει το θολό τοπίο, όπως λένε απ’ το Μαξίμου. Η ουσία είναι ότι τα βασικά της σημεία δεν τηρήθηκαν.

Ο Βαρουφάκης ήταν η μεγάλη αποκάλυψη για τον διεθνή πολιτικό κόσμο. Μέχρι και κατακτήσεις είχε! Μεγάλη πέραση λέμε. Έως και νέο λουκ στη μόδα κατάφερε να λανσάρει. Τέρμα το ατσαλάκωτο. Εμείς εδώ τον ξέραμε, αλλά τώρα έγινε φίρμα και παγκοσμίως. Όχι ότι δεν ήταν γνωστός στους οικονομικούς κύκλους, αντιθέτως θεωρείται αυθεντία στο αντικείμενό του, καθώς το βιογραφικό και οι περγαμηνές που τον συνοδεύουν είναι σπάνια.

Πήγε λοιπόν ο Υπουργός στις Βρυξέλλες με μεγάλη φόρα, αλλά έπεσε σε τοίχο. Όπως και ο ίδιος ομολόγησε προχθές σε συνέντευξη, ”είμαστε μια Κυβέρνηση άπειρη”. Ως τέτοια, έχει και άγνοια κινδύνου (προσθέτω εγώ). Προφανώς δεν ήξερε με ποιους τα βάζει, τι πολιτικοδιαπραγματευτικά τέρατα θα είχε απέναντί του και δε λέω ότι τους υποτίμησε, αλλά μάλλον πίστευε ότι έστω και με δυσκολίες, θα περνούσε τη γραμμή του. Ήταν κι ο ενθουσιασμός βλέπετε, η ορμή της νεοεκλογής και του αέρα της ελπίδας.

Μια βδομάδα όμως κράτησε το σουξέ. Μετά ξεφούσκωσε. Έσβησαν τα φανταχτερά χαμόγελα από το πρόσωπό του κι εκείνος ο αέρας της αισιοδοξίας και της σιγουριάς, άρχισε να χάνεται. Σε κάθε νεότερη εμφάνιση ήταν και πιο σοβαρός, προβληματισμένος, ίσως και κατσούφης. Οι δυσκολίες στις διαπραγματεύσεις τον προσγείωσαν στην ωμή και ανελέητη πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν έφαγε χαστούκια (όπως οι προηγούμενοι) πάντως ούτε και έδωσε.

Τι πέτυχε; Ααααα, καταρχήν άλλαξαν οι τεχνικοί όροι, ήτοι η τεχνοκρατική ορολογία που θα χρησιμοποιείται στο εξής. Τέρμα αυτά που ξέρατε. Η Ε.Κ.Τ, η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. δεν θα ονομάζονται πλέον Τρόϊκα, αλλά… όργανα!!! Με δυό λόγια, τα όργανα της Τρόϊκας θα ονομάζονται όργανα (σκέτο). Χωρίς Τρόϊκα. Έτσι για να μη φοβόμαστε με αυτό το μπαμπουλίστικο όνομα βρε αδερφέ που μας γεμίζει άγχος. Κρίμα πάντως να μη μπορώ να χρησιμοποιήσω smilies στο κείμενο, έχει τόσα πολλά για την περίσταση.

Επίσης, ο όρος μνημόνιο καταργείται και αντικαθίσταται με τη φράση ’’σύμβαση για την ανάκαμψη και την ανάπτυξη’’. Όταν έλεγε κατάργηση του μνημονίου, μάλλον κατάργηση της λέξης εννοούσε. Ε… δεν μας είπε και ψέματα. Χμμμ, επιπλέον και μας δεν θα μας ονομάζουν άλλο μ…κες, αλλά θύματα. Έτσι πιο εκλεπτυσμένα κι ευκολοχώνευτα.

Τι άλλο πέτυχε; Τετράμηνη παράταση μέχρι τον Ιούνιο! Ουάου (κλεμμένο). Αυτό που παρουσιάζεται ως επιτυχία, όλοι καταλαβαίνουν ότι είναι απλά μια παράταση ζωής μέχρι τον βέβαιο επερχόμενο θάνατο. Η Ελλάδα είναι καλωδιωμένη και διασωληνωμένη στην εντατική εδώ και 5 χρόνια. Είναι ήδη θαύμα το πώς ζει ακόμη! Το να παρατείνεις για άλλους 4 μήνες μία κατάσταση που σε κρατάει καθηλωμένο από ανίατη αρρώστια, είναι απλά ένα μαρτύριο. Η αναβολή ενός προαναγγελθέντου τέλους.

Έπεσε λοιπόν κι ο Αλέξης, αλλά με αξιοπρέπεια, κάνοντας εθνικά υπερήφανους τους Έλληνες, έστω και στιγμιαία (ας μη ξεχνάμε ότι πριν βιώναμε την εθνική υποτέλεια και τον απόλυτο εξευτελισμό). Κατάφερε να συγκινήσει, έστω και παροδικά. Τώρα θα μου πείτε «έχει σημασία»; Να σας πω, θα είχε, μόνο αν γυρνούσε με κάποια κέρδη από κει. Για την ώρα, φαίνεται να φόρεσε αλλιώς τα ρούχα του ο Μανωλιός. Επί της ουσίας, κέρδη δεν υπήρχαν τουλάχιστον κραυγαλέα. Αν και ξαναλέω, είναι πολύ νωρίς για αξιόπιστες εκτιμήσεις, καθώς θα ακολουθήσουν πολλές και διαρκείς αναλύσεις, ερμηνίες κι απολογισμοί από ειδικούς, αλλά και αντιπαραθέσεις, που θα γίνουν τις επόμενες μέρες ίσως και μήνες.

Τι έγινε λοιπόν κι αυτή τη φορά; Τι άλλαξε απ’ τη προηγούμενη και τι το διαφορετικό είδαμε απ’ αυτό που βλέπαμε, όχι απλά τα τελευταία 5 χρόνια των μνημονίων, αλλά των τελευταίων 41 χρόνων (από την μεταπολίτευση). Να σας πω, σε ότι αφορά στην εκλογή της νέας Κυβέρνησης, δεν άλλαξαν και πολλά. Ο τρόπος πχ που εκλέχτηκε δεν με εντυπωσίασε. Ο Αντρίκος το ’81 εκλέχτηκε με το σύνθημα αλλαγή. Ο Γιωργάκης το ’09 βγήκε με το «λεφτά υπάρχουν». Κι ο Άλεξ φέτος με την ελπίδα. Όλοι έχουν πιασάρικες ατάκες που λανσάρουν και ψαρώνουν τον κόσμο. Δεν είναι εύκολη δουλειά να πιάσεις τον σφυγμό του και να βρεις το σουξεριάρικο σύνθημα που θα σε ξεχωρίσει και θα σου χαρίσει τη νίκη. Το θέμα είναι από δω και πέρα τι κάνεις και πόσο συνεπής θα μπορείς να είσαι στις προεκλογικές δεσμεύσεις σου.

Όσον αφορά στην εξουσία; Στη θεωρία, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πρώτη αριστερή Κυβέρνηση στην ιστορία της χώρας, αλλά και σκληροπυρηνική αριστερή δεν την λες. Στη πράξη, είναι νωρίς ακόμα για την κρίνουμε, καθώς ακριβώς σήμερα έκλεισε μόλις 1 μήνα στην εξουσία. Πάντως μέχρι στιγμής φαίνεται μια απ’ τα ίδια. Ριζοσπαστικά δεν άλλαξε κάτι παρόλη τη ριζοσπαστική ονομασία του κόμματος. Βέβαια ξέρουμε εκ των προτέρων ότι πρόκειται για ένα μετριοπαθές αριστερό κόμμα, με πιο φιλελεύθερες – κεντρώες ιδέες και θέσεις (ΚΚΕ δηλ δεν είναι) και δεν περιμένουμε μια ανατρεπτική πολιτική. Το αν θα καταντήσει να κυβερνά σαν τους προηγούμενους που ταυτίστηκαν σε όλα (αυτό κι αν δεν ήταν η κοροϊδία του αιώνα) δεν το ξέρουμε ακόμα, πάντως περιθώρια για εφαρμογή αριστερών πολιτικών υπό αυτές τις μνημονιακές συνθήκες, σίγουρα δεν έχει. Όσοι περιμένουν να δουν ΤΙΣ αλλαγές, θα απογοητευτούν οικτρά.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, το κάτι διαφορετικό μεν αλλά πολύ σημαντικό που εισήγαγε αυτή η νέα Κυβέρνηση. Αυτό που πρέπει να προσέξει πλέον, είναι να μην αφήσει τον αγώνα τακτικής αλλά και ουσίας που ξεκίνησε πριν την διαπραγμάτευση! Όταν δηλαδή ο Τσίπρας, πριν πάει στις Βρυξέλλες, επισκέφθηκε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες (Κύπρο, Ιταλία, Γαλλία) και συνομίλησε με τους ηγέτους τους, προετοιμάζοντας το έδαφος και αποσπώντας συμμαχίες. Το ζήτημα δηλαδή δεν είναι μόνο η Ελλάδα, αλλά γενικότερα η Ευρώπη, όπως σωστά και έξυπνα το έθεσε και χειρίστηκε ο Έλληνας Πρωθυπουργός και η ηγεμονική έως τυραννική στάση της Γερμανίας απέναντι στις υπόλοιπες χώρες και ιδίως του Ευρωπαϊκού Νότου. Πρέπει οπωσδήποτε να προστατευτεί αυτός ο άνεμος αλλαγής που πνέει στην Ευρώπη, κατά της εξοντωτικής πολιτικής λιτότητας και επιβολής ακραίων φορολογικών μέτρων. Πέραν του ότι δεν αντέχεται πλέον, δεν οδηγεί και πουθενά.

Κι ας έρθουμε στην ουσία. Μπορεί να σας κουράσω που σας λέω τόσα χρόνια τα ίδια, που γράφω και στα άρθρα μου και στα κείμενά μου καθημερινά στο facebook όλο τα ίδια, αλλά τουλάχιστον είμαι σταθερός στις απόψεις μου. Πέντε χρόνια τα ίδια λέω και δεν έχω αναθεωρήσει στο παραμικρό. Αυτό τουλάχιστον πρέπει να μου το αναγνωρίσετε. Επαναλαμβάνω λοιπόν συνοψίζοντας και πάλι:

ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ Η ΑΝΑΚΑΜΨΗ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ! Πείτε με απαισιόδοξο, πείτε με υπερβολικό, ακόμη και τρελό, πείτε με όπως θέλετε, εγώ το λέω και το ξαναλέω: δεν πρόκειται να ξεμπλέξουμε απ’ αυτή τη κατάσταση με τέτοιου είδους πολιτικές. Τα μνημόνια φίλοι μου, ήταν να μην υπογραφούν. Απ’ τη στιγμή που υπογράφηκαν, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Τουλάχιστον όχι με ήπιο τρόπο και δημοκρατικές διαδικασίες. Μας έχουν δέσμιους με όρους εξοντωτικούς και υποδουλωτικούς. Κρατάνε τη χώρα δεμένη καλά και τον λαό χειροπόδαρα κι ότι ώρα θέλουν μπορούν να ενεργοποιήσουν τους όρους και τις ρήτρες των μνημονίων. Ο χρόνος κυλάει υπέρ τους, διότι η δική μας θέση επιδεινώνεται μόνο, όσο περνάει ο καιρός. Μας αφήνουν απλά να το χωνέψουμε σιγά σιγά, γιατί αλλιώς, απότομα, θα ξεσηκωθούμε και θα επικρατήσει χάος (βλέπε Αργεντινή). Την πάτησαν μια φορά και δεν θέλουν να την ξαναπατήσουν. Τόσο απλά είναι τα πράγματα και δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδήμων για να τα δει.

Αυτά όλα τα ξέρουν οι αποικιοκράτες. Αυτό που δεν ξέρουν όμως, είναι ότι την λαϊκή εξέγερση δεν πρόκειται να την αποφύγουν. Φοβούνται ότι θα γίνει, για τον επιπλέον λόγο ότι έχουν να κάνουν με έναν κατεξοχήν επαναστατικό λαό που ιστορικά, δεν σηκώνει ζυγό στο κεφάλι του κι έχει μάθει να ζει ελεύθερος. Γνωρίζουν το ατίθασο κι ανυπότακτο Ελληνικό πνεύμα, γι’ αυτό και είναι επιφυλακτικοί και ιδιαίτερα υπομονετικοί απέναντί μας.

Πιστεύω ότι αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα, θα έρθει μέσα από μια ακραία λύση. Ένας θαρραλέος πολιτικός που θα βγει να πει «μονομερή καταγγελία της καταχρηστικής σύμβασης και κατάργηση των μνημονίων από την Βουλή των Ελλήνων». Τελεία και παύλα Κύριοι. Να το εννοήσει όμως πραγματικά και να το εφαρμόσει. Μόνο αυτός που θα το κάνει αυτό, θα φέρει την ελευθερία στην υπόδουλη Ελλάδα. Είναι αβάσταχτα μεγάλη η απόφαση και πολύ βαριά η ευθύνη, αλλά πρέπει κάποιος επιτέλους να το κάνει. Είναι ασύλληπτα γενναίο να λες το ΟΧΙ στους κατακτητές σου, αλλά και το ’40 το ίδιο κληθήκαμε να κάνουμε και τα καταφέραμε μια χαρά.

Μόνο μέσω της σεισάχθειας των χρεών θα έρθει η επόμενη μέρα για τους Έλληνες. Μόνο με αυτήν θα ανασάνει ο κόσμος και θα μπορέσει να ξεκινήσει πάλι απ’ την αρχή, χωρίς βάρη, δίνοντας ώθηση ξανά στην εθνική οικονομία. Η θηλιά στο λαιμό έχει προ πολλού σφίξει επικίνδυνα κι αν θέλουμε την πραγματική επανεκκίνηση του Κράτους, θα πρέπει τώρα που τερματίσαμε, να αρχίσουμε πάλι απ’ το μηδέν. Ούτως ή άλλως εκεί είμαστε από το 2010 (κι ας μη θέλουν κάποιοι να το παραδεχτούν). Στο απόλυτο μηδέν και στις τονωτικές ενέσεις. Απλά παρατείνουμε με διάφορα κυβερνητικά τερτίπια την αγωνία μας. Και η θαρραλέα αυτή στάση πρέπει να είναι με κάθε κόστος. Ακόμη κι αν χρειαστεί να φύγουμε από το ήδη καταρρέον Ευρώ, ακόμη δηλαδή κι αν χρειαστεί να επισπεύσουμε τη διαδικασία κι επωμιστούμε εμείς την ευθύνη της κατάρρευσής του.

Εάν αυτό το είχαμε κάνει τότε (2010) και είχαμε αποδεχτεί ως λαός την δυσκολία του εγχειρήματος, τώρα (5 χρόνια μετά) θα ήμασταν ήδη σε τροχιά ανάπτυξης (βλέπε Ισλανδία). Ο Γιωργάκης όμως προτίμησε τον αυταρχικό δρόμο της δικής του αυθαίρετης απόφασης να μας υποδουλώσει, δίχως αφενός να μας ρωτήσει (ως όφειλε δια δημοψηφίσματος) κι αφετέρου δίχως να σεβαστεί τις προβλεπόμενες διαδικασίες του Συντάγματος, κατά την ψηφοφορία στη Βουλή (181 και όχι 151 ψήφοι, όταν πρόκειται για την Εθνική Κυριαρχία της χώρας). Έτσι, και τις οδυνηρές θυσίες υποστήκαμε, αλλά και το χρέος μας ως χώρα και λαός, έφτασε στα ουράνια.

Εν κατακλείδι, επανερχόμενος στην αρχική σκέψη μου, αυτή η επανεκκίνηση από το μηδέν, είναι απόλυτα φυσιολογικό να μας τρομάζει γιατί θα περπατήσουμε αναμφισβήτητα σε δύσκολα μονοπάτια και θα είναι σίγουρα επίπονη. Όμως ούτε η πρώτη φορά θα είναι ούτε η μοναδική. Ξανάγινε στο παρελθόν και θα ξαναγίνει και στο μέλλον, κάθε φορά που γίνεται μια πλήρη περιστροφή και κλείνει ένας κύκλος. Ανεβαίνεις, πιάνεις κορυφή και κατεβαίνεις. Νόμος της φύσης. Να μη ξεχνάμε ότι και οι σημερινοί κατακτητές μας – Γερμανοί που κυριολεκτικά ισοπεδώθηκαν και εξαθλιώθηκαν στο τέλος του πολέμου, αυτό το βίωσαν χειρότερα από μας! Κι όμως σηκώθηκαν στα πόδια τους και 70 χρόνια μετά κατάφεραν και μας ξανακατέκτησαν…