"Από μέρους της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και του διοικητικού συμβουλίου της Κεντρικής Διοίκησης της ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ (Της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας) απευθύνω χαιρετισμό στη σημερινή εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον θρυλικό αγωνιστή του ηρωικού χωριού της Κοκκινιάς και όλης της Ελλάδας, τον Κώστα Γαβριηλίδη.
Τον Κώστα Γαβριηλίδη , τον πιο γνήσιο εκπρόσωπο της αγροτιάς και της εργατιάς της Ελλάδας , ο οποίος από μπροστάρης για τα προβλήματα του χωριού και της Περιφέρειας Κιλκίς , εξελίχθηκε σε ηγέτη της αγροτιάς όλης της χώρας.
Ο Κ. Γαβριηλίδης , απόφοιτος του διδασκαλείου του Καρς του Καυκάσου, ήρθε στην Ελλάδα το 1920, σε ηλικία 22 ετών, μαζί με τους συγχωριανούς του και εγκαταστάθηκε μαζί τους στο ορεινό χωριό Κοκκινιά, έχοντας εμπεδώσει τα ιδανικά και τα οράματα της αγροτιάς και της εργατιάς της Οκτωβριανής σοσιαλιστικής επανάστασης.
Δεν επεδίωξε να μετεκπαιδευτεί και να ενταχθεί στην οικογένεια των δασκάλων, όπως έγινε σχεδόν με το σύνολο των δασκάλων , που ήρθαν από τον Καύκασο.
Προτίμησε να μείνει αγρότης στην Κοκκινιά, όπου καταπιάστηκε άμεσα με τα προβλήματα του χωριού από τη θέση του προέδρου της προσφυγικής επιτροπής.
Δεν αρκέστηκε στη απλή διαχείριση των πάμπολλων προβλημάτων των αγροτών του χωριού, αλλά πρωτοστατώντας σ’ όλους τους αγροτικούς διεκδικητικούς αγώνες των αγροτών του νομού, απέκτησε την εμπιστοσύνη και την αγάπη του αγροτικού κόσμου και εκλέχτηκε πρόεδρος των Γεωργικών Συνεταιρισμών Κιλκίς.
Αναδεικνύεται σε διακεκριμένο στέλεχος του αγροτικού Κόμματος και το 1933 εκλέγεται βουλευτής.
Στις 26 Ιουλίου 1936 εκλέγεται δήμαρχος Κιλκίς με συνεργασία ΑΚΕ-ΚΚΕ.
Ακολουθεί η βασιλομεταξική δικτατορία, στις 4 Αυγούστου 1936 και αρχίζει η ατέρμονη περίοδος διώξεων , φυλακίσεων και εξοριών, με μικρά διαλειμματα, τόσο για τον ίδιο όσο και για τους άλλους αγωνιστές του προοδευτικού κινήματος.
Ήταν από τους πρώτους που συνέβαλε στην δημιουργία του ΕΑΜ και παρέμεινε μέχρι τελευταία δίπλα στο ΚΚΕ, που ήταν ο νους και η ραχοκοκαλιά του απελευθερωτικού αγώνα. γιατί πίστευε ότι μόνο από ένα τέτοιο δρόμο θα έβρισκαν λύση τα προβλήματα της αγροτιάς και όλου του εργαζόμενου λαού.
Υπηρέτησε τον απελευθερωτικό αγώνα από διάφορες θέσεις και από τη θέση του υπουργού Γεωργίας στην κυβέρνηση του βουνού, την ΠΕΕΑ (την Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης).
Το ΕΑΜ αγκάλιασε το 80% του ελληνικού λαού και με τον ΕΛΑΣ απελευθέρωσε τη χώρα.
Η άρχουσα τάξη της χώρας μαζί με τον βασιλιά τους, με τις συμφωνίες του Λιβάνου, τις Καζέρτας και της Βάρκιζας, τις οποίες την άλλη μέρα τις έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια, καθώς και με την επέμβαση των αγγλικών στρατευμάτων, κατάφερε να αφοπλίσει τον ΕΛΑΣ.
Και μετά τον αφοπλισμό ξεκίνησε και επίσημα τον εμφύλιο πόλεμο, που άλλωστε καμουφλαρισμένα τον είχε ξεκινήσει από την κατοχή, γιατί αποδείχτηκε ότι η ίδρυση των οργανώσεων της ΠΑΟ και των ταγματασφαλιτών είχαν και την αγγλική συναίνεση.
Να θυμίσουμε και το ότι όταν με το διώξιμο των κατακτητών οι συνεργάτες τους, που μαζεύτηκαν στο Κιλκίς , είχαν κρεμάσει πανό στην είσοδο της πόλης, όπου έγραφαν «Καλωσορίζουμε τους Άγγλους» και είχαν αντικαταστήσει και στα δίκοχά τους το σήμα της ΠΑΟ με το σήμα του ΕΔΕΣ, το οποίο υπήρξε μόνο στη Ήπειρο.
Με τα αποσπάσματα που δημιούργησαν από τους πρώην συνεργάτες των κατακτητών έκαναν επιδρομές στα σπίτια των πρώην ΕΛΑΣιτών και ΕΑΜιτών ξυλοκοπώντας, βασανίζοντας και δολοφονώντας, για να τους εξαναγκάζουν να καταφεύγουν στα βουνά και να επανεξοπλίζονται για την αυτοπροστασία τους.
(Τραγικό παράδειγμα οι σφαγές της Κοκκινιάς και της Ξηρόβρυσης, που έγιναν από απόσπασμα με επικεφαλείς δύο γνωστούς πρώην επικεφαλείς της ΠΑΟ, τον Λαζίκ και τον Μπουντουβάκη).
Για τον Κώστα Γαβριηλίδη, όπως και για όλους τους αγωνιστές του απελευθερωτικού αγώνα, άρχισαν και πάλι οι διώξεις και εξορίες, για να ζήσει 32 χρόνια υπό διωγμό.
Προτελευταίος τόπος εξορίας του ήταν η Μακρόνησος , από όπου βαριά άρρωστος μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Αθήνας, από το οποίο , με διαταγή του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, που είχε αναλάβει και το αρμόδιο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, πετάχτηκε έξω και μεταφέρθηκε πίσω στο θανατονήσι της Μακρονήσου. Του Γ. Παπανδρέου βέβαια, του επονομαζόμενου – τρομάρα μας – και «γέρου της δημοκρατίας». Αυτού του σφαγέα του λαού της Αθήνας τον Δεκέμβρη του 1944 , με τη δύναμη των όπλων των ταγματασφαλιτών και των άγγλων.
Με κλονισμένη σοβαρά την υγεία του στις 20 Ιούλη 1950 ο Κ. Γαβριηλίδης μεταφέρθηκε, από την Μακρόνησο στο Στρατόπεδο εξορίστων του Αϊ Στράτη
Εκεί μέσα σε μια σκηνή του Αϊ Στράτη άφησε την τελευταία του πνοή.
Εκεί έπαψε να χτυπάει αυτή η μεγάλη καρδιά ενός κορυφαίου γνήσιου αγωνιστή του αγροτικού κινήματος και όλου του ελληνικού λαού.
Ήταν τόσο μεγάλο το μίσος και η κακία των αντιπάλων του, που, φοβούμενοι μια παλλαϊκή συμμετοχή στην κηδεία του, δεν παρέδωσαν τη σορό του στους συγγενείς του και τον ενταφίασαν άρον άρον στο νεκροταφείο της Κοκκινιάς της Αθήνας.
Ο Κώστας Γαβριηλίδης, με τους ατέλειωτους αγώνες του, μαζί με τους απλούς ανθρώπους της δουλειάς, τους αγρότες και όλους τους εργαζόμενους αποδείχτηκε ένας πανάξιος ηγέτης με σπάνια προσόντα.
Στάθηκε πάντα όρθιος και στις ποιο αντίξοες καταστάσεις.
Αρνήθηκε τον συμβιβασμό με τα προνόμια και την οικονομική άνεση, που πάντα προσφέρουν οι αστοί στους πρωτοπόρους αγωνιστές, για να τους προσεταιριστούν και να τους πάρουν στην υπηρεσία των συμφερόντων τους, όπως βλέπουμε και σήμερα να γίνεται με διάφορους συνδικαλιστές και πολιτικούς , οι οποίοι στην πορεία περνούν απέναντι με την πλευρά της πλουτοκρατίας συνειδητά ή ασυνείδητα, φανερά ή καμουφλαρισμένα.
- Τιμή στους κατοίκους αυτού του χωριού, που με την συμπαράταξη μαζί του σε όλους τους αγώνες, συνέβαλαν στην μεγάλη προσφορά δική του και δική τους στο λαϊκό κίνημα.
- Τιμή και στην οικογένειά του, καθώς και σ’ όλες τις οικογένειες αυτού και όλων των χωριών του νομού και της Ελλάδας , που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα στους αγώνες ενάντια στους ντόπιους ιμπεριαλιστές, καθώς και στους ξένους γερμανούς και αγγλοαμερικάνους.
Τα ιδανικά και τα οράματα για ένα κόσμο ανθρώπινο, για ανατροπή του σάπιου συστήματος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, το οποίο, εκτός των άλλων, έφερε τη μισή Ελλάδα στην ανεργία, για τα οποία και ο Κώστας Γαβριηλίδης και οι άλλοι αγωνιστές έδωσαν τη ζωή τους, παραμένουν ανεκπλήρωτα.
Γι αυτό δεν αρκεί να τους τιμάμε στα μνημεία.
Οφείλουμε και εμείς και όλος ο λαός, ιδιαίτερα η νεολαία, που της κλείσανε το μέλλον, παραδειγματισμένοι από τους αγώνες και τις θυσίες τους, να αδράξουμε τη σκυτάλη και να συνεχίζουμε τους αγώνες για τα ιδανικά και τα οράματα για τα οποία έδωσαν τη ζωή τους."
Τον Κώστα Γαβριηλίδη , τον πιο γνήσιο εκπρόσωπο της αγροτιάς και της εργατιάς της Ελλάδας , ο οποίος από μπροστάρης για τα προβλήματα του χωριού και της Περιφέρειας Κιλκίς , εξελίχθηκε σε ηγέτη της αγροτιάς όλης της χώρας.
Ο Κ. Γαβριηλίδης , απόφοιτος του διδασκαλείου του Καρς του Καυκάσου, ήρθε στην Ελλάδα το 1920, σε ηλικία 22 ετών, μαζί με τους συγχωριανούς του και εγκαταστάθηκε μαζί τους στο ορεινό χωριό Κοκκινιά, έχοντας εμπεδώσει τα ιδανικά και τα οράματα της αγροτιάς και της εργατιάς της Οκτωβριανής σοσιαλιστικής επανάστασης.
Δεν επεδίωξε να μετεκπαιδευτεί και να ενταχθεί στην οικογένεια των δασκάλων, όπως έγινε σχεδόν με το σύνολο των δασκάλων , που ήρθαν από τον Καύκασο.
Προτίμησε να μείνει αγρότης στην Κοκκινιά, όπου καταπιάστηκε άμεσα με τα προβλήματα του χωριού από τη θέση του προέδρου της προσφυγικής επιτροπής.
Δεν αρκέστηκε στη απλή διαχείριση των πάμπολλων προβλημάτων των αγροτών του χωριού, αλλά πρωτοστατώντας σ’ όλους τους αγροτικούς διεκδικητικούς αγώνες των αγροτών του νομού, απέκτησε την εμπιστοσύνη και την αγάπη του αγροτικού κόσμου και εκλέχτηκε πρόεδρος των Γεωργικών Συνεταιρισμών Κιλκίς.
Αναδεικνύεται σε διακεκριμένο στέλεχος του αγροτικού Κόμματος και το 1933 εκλέγεται βουλευτής.
Στις 26 Ιουλίου 1936 εκλέγεται δήμαρχος Κιλκίς με συνεργασία ΑΚΕ-ΚΚΕ.
Ακολουθεί η βασιλομεταξική δικτατορία, στις 4 Αυγούστου 1936 και αρχίζει η ατέρμονη περίοδος διώξεων , φυλακίσεων και εξοριών, με μικρά διαλειμματα, τόσο για τον ίδιο όσο και για τους άλλους αγωνιστές του προοδευτικού κινήματος.
Ήταν από τους πρώτους που συνέβαλε στην δημιουργία του ΕΑΜ και παρέμεινε μέχρι τελευταία δίπλα στο ΚΚΕ, που ήταν ο νους και η ραχοκοκαλιά του απελευθερωτικού αγώνα. γιατί πίστευε ότι μόνο από ένα τέτοιο δρόμο θα έβρισκαν λύση τα προβλήματα της αγροτιάς και όλου του εργαζόμενου λαού.
Υπηρέτησε τον απελευθερωτικό αγώνα από διάφορες θέσεις και από τη θέση του υπουργού Γεωργίας στην κυβέρνηση του βουνού, την ΠΕΕΑ (την Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης).
Το ΕΑΜ αγκάλιασε το 80% του ελληνικού λαού και με τον ΕΛΑΣ απελευθέρωσε τη χώρα.
Η άρχουσα τάξη της χώρας μαζί με τον βασιλιά τους, με τις συμφωνίες του Λιβάνου, τις Καζέρτας και της Βάρκιζας, τις οποίες την άλλη μέρα τις έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια, καθώς και με την επέμβαση των αγγλικών στρατευμάτων, κατάφερε να αφοπλίσει τον ΕΛΑΣ.
Και μετά τον αφοπλισμό ξεκίνησε και επίσημα τον εμφύλιο πόλεμο, που άλλωστε καμουφλαρισμένα τον είχε ξεκινήσει από την κατοχή, γιατί αποδείχτηκε ότι η ίδρυση των οργανώσεων της ΠΑΟ και των ταγματασφαλιτών είχαν και την αγγλική συναίνεση.
Να θυμίσουμε και το ότι όταν με το διώξιμο των κατακτητών οι συνεργάτες τους, που μαζεύτηκαν στο Κιλκίς , είχαν κρεμάσει πανό στην είσοδο της πόλης, όπου έγραφαν «Καλωσορίζουμε τους Άγγλους» και είχαν αντικαταστήσει και στα δίκοχά τους το σήμα της ΠΑΟ με το σήμα του ΕΔΕΣ, το οποίο υπήρξε μόνο στη Ήπειρο.
Με τα αποσπάσματα που δημιούργησαν από τους πρώην συνεργάτες των κατακτητών έκαναν επιδρομές στα σπίτια των πρώην ΕΛΑΣιτών και ΕΑΜιτών ξυλοκοπώντας, βασανίζοντας και δολοφονώντας, για να τους εξαναγκάζουν να καταφεύγουν στα βουνά και να επανεξοπλίζονται για την αυτοπροστασία τους.
(Τραγικό παράδειγμα οι σφαγές της Κοκκινιάς και της Ξηρόβρυσης, που έγιναν από απόσπασμα με επικεφαλείς δύο γνωστούς πρώην επικεφαλείς της ΠΑΟ, τον Λαζίκ και τον Μπουντουβάκη).
Για τον Κώστα Γαβριηλίδη, όπως και για όλους τους αγωνιστές του απελευθερωτικού αγώνα, άρχισαν και πάλι οι διώξεις και εξορίες, για να ζήσει 32 χρόνια υπό διωγμό.
Προτελευταίος τόπος εξορίας του ήταν η Μακρόνησος , από όπου βαριά άρρωστος μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Αθήνας, από το οποίο , με διαταγή του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, που είχε αναλάβει και το αρμόδιο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, πετάχτηκε έξω και μεταφέρθηκε πίσω στο θανατονήσι της Μακρονήσου. Του Γ. Παπανδρέου βέβαια, του επονομαζόμενου – τρομάρα μας – και «γέρου της δημοκρατίας». Αυτού του σφαγέα του λαού της Αθήνας τον Δεκέμβρη του 1944 , με τη δύναμη των όπλων των ταγματασφαλιτών και των άγγλων.
Με κλονισμένη σοβαρά την υγεία του στις 20 Ιούλη 1950 ο Κ. Γαβριηλίδης μεταφέρθηκε, από την Μακρόνησο στο Στρατόπεδο εξορίστων του Αϊ Στράτη
Εκεί μέσα σε μια σκηνή του Αϊ Στράτη άφησε την τελευταία του πνοή.
Εκεί έπαψε να χτυπάει αυτή η μεγάλη καρδιά ενός κορυφαίου γνήσιου αγωνιστή του αγροτικού κινήματος και όλου του ελληνικού λαού.
Ήταν τόσο μεγάλο το μίσος και η κακία των αντιπάλων του, που, φοβούμενοι μια παλλαϊκή συμμετοχή στην κηδεία του, δεν παρέδωσαν τη σορό του στους συγγενείς του και τον ενταφίασαν άρον άρον στο νεκροταφείο της Κοκκινιάς της Αθήνας.
Ο Κώστας Γαβριηλίδης, με τους ατέλειωτους αγώνες του, μαζί με τους απλούς ανθρώπους της δουλειάς, τους αγρότες και όλους τους εργαζόμενους αποδείχτηκε ένας πανάξιος ηγέτης με σπάνια προσόντα.
Στάθηκε πάντα όρθιος και στις ποιο αντίξοες καταστάσεις.
Αρνήθηκε τον συμβιβασμό με τα προνόμια και την οικονομική άνεση, που πάντα προσφέρουν οι αστοί στους πρωτοπόρους αγωνιστές, για να τους προσεταιριστούν και να τους πάρουν στην υπηρεσία των συμφερόντων τους, όπως βλέπουμε και σήμερα να γίνεται με διάφορους συνδικαλιστές και πολιτικούς , οι οποίοι στην πορεία περνούν απέναντι με την πλευρά της πλουτοκρατίας συνειδητά ή ασυνείδητα, φανερά ή καμουφλαρισμένα.
- Τιμή στους κατοίκους αυτού του χωριού, που με την συμπαράταξη μαζί του σε όλους τους αγώνες, συνέβαλαν στην μεγάλη προσφορά δική του και δική τους στο λαϊκό κίνημα.
- Τιμή και στην οικογένειά του, καθώς και σ’ όλες τις οικογένειες αυτού και όλων των χωριών του νομού και της Ελλάδας , που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα στους αγώνες ενάντια στους ντόπιους ιμπεριαλιστές, καθώς και στους ξένους γερμανούς και αγγλοαμερικάνους.
Τα ιδανικά και τα οράματα για ένα κόσμο ανθρώπινο, για ανατροπή του σάπιου συστήματος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, το οποίο, εκτός των άλλων, έφερε τη μισή Ελλάδα στην ανεργία, για τα οποία και ο Κώστας Γαβριηλίδης και οι άλλοι αγωνιστές έδωσαν τη ζωή τους, παραμένουν ανεκπλήρωτα.
Γι αυτό δεν αρκεί να τους τιμάμε στα μνημεία.
Οφείλουμε και εμείς και όλος ο λαός, ιδιαίτερα η νεολαία, που της κλείσανε το μέλλον, παραδειγματισμένοι από τους αγώνες και τις θυσίες τους, να αδράξουμε τη σκυτάλη και να συνεχίζουμε τους αγώνες για τα ιδανικά και τα οράματα για τα οποία έδωσαν τη ζωή τους."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.