Λυπάμαι και ντρέπομαι

Του Σπύρου Καρτσώνη
Γιορτή του Έθνους η 28η Οκτωβρίου. Γιορτή του λαού. Γιορτάζουμε το έπος των απλών ανθρώπων, εκείνων των πατεράδων και παππούδων μας που έβαλαν τα στήθη τους μπροστά στην κόλαση της φωτιάς, και ανέβασαν στα ουράνια το ύψος της ύπαρξής μας.

Και κάνουμε παρελάσεις. Και τρέχουν οι Έλληνες να δουν και να καμαρώσουν τα παιδιά τους. Να εκφράσουν τη χαρά τους, την περηφάνια τους, να χειροκροτήσουν, να ζήσουν στιγμές ψυχικής ανάτασης, ρίγη συγκίνησης να διαπεράσουν το κορμί τους. Τρέχουν οι μανάδες και οι πατεράδες, οι παππούδες και οι γιαγιάδες να δουν, να τιμήσουν τους ήρωες, να δώσουν νόημα στη γιορτή, να γιορτάσουν τη μεγαλοσύνη της Φυλής…

Τρέχουν και …πέφτουν επάνω σε κάγκελα!

Μα, η επέτειος του ΟΧΙ είναι γιορτή του λαού, η παρέλαση είναι έκφραση της Δημοκρατίας …και η Δημοκρατία δεν έχει κάγκελα!

Τα κάγκελα θυμίζουν άλλες εποχές. Κάγκελα και Δημοκρατία δεν πάνε μαζί.

Δυστυχώς, φαίνεται ότι πάνε. Αυτοί που ευαγγελίζονται τη Δημοκρατία στα λόγια, την ξεθεμελιώνουν στην πράξη. Αυτοί που αρέσκονται να υπογραμμίζουν ότι αποτελούν το δημοκρατικό ή συνταγματικό τόξο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο κύριος φορέας εκφασισμού της ζωής μας, ‘’το πολιτικό πρόπλασμα του φασισμού’’. Είναι αυτοί οι ίδιοι που ενώ ορκίστηκαν πίστη στο Σύνταγμα, καθημερινώς το κουρελιάζουν.

Δυστυχώς, γιορτάσαμε την επέτειο του ΟΧΙ με ηγεσία που ξέρει να λέει μόνο ΝΑΙ.

Γι΄ αυτό και λυπάμαι πολύ. Και ντρέπομαι πολύ.

Λυπάμαι και ντρέπομαι να βλέπω τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να παρακολουθεί, συνεπαρμένος ίσως, από το ύψος του αξιώματός του, ‘’πριβέ’’ παρέλαση. Μακριά και αποκομμένος από το ‘’λαό του’’. Κάγκελα, αστυνομικοί και ο κόσμος απών. Αν φοβάται τα έκτροπα, θα έπρεπε να αναρωτηθεί τι άραγε τα προκαλούν. Μήπως τα σωρηδόν Προεδρικά Διατάγματα και οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, κατά παράβασιν του Συντάγματος; Μήπως η ανοχή στην εξαθλίωση και στο ξεπούλημα της Ελλάδας; Μήπως η ανεκτικότητα στην απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας; Μήπως το ότι άργησε να παραιτηθεί από τις πλούσιες απολαβές του αξιώματός του και το έκανε μόνο ύστερα από τη γενική κατακραυγή; Μήπως το ότι ξέχασε πως υπάρχει και μία πράξη που λέγεται παραίτηση;

Λυπάμαι και ντρέπομαι να βλέπω τους υπουργούς και τους βουλευτές τού ‘’ναι σε όλα’’ να παρακολουθούν την παρέλαση ως τιμώμενα πρόσωπα, εξαργυρώνοντας την ψήφο του εξαπατημένου ψηφοφόρου, από την εξέδρα των ‘’επισήμων’’, προστατευμένοι από κάγκελα και δεκάδες αστυνομικούς, για να κρατούν τον κόσμο, τον ‘’κόσμο τους’’, μακριά τους. Η παρουσία τους αμαυρώνει, παρά τιμά τον εορτασμό. Αντί να ντρέπονται όμως και να ζητούν να απομακρυνθούν τα κάγκελα, καμαρώνουν. Αντί να αρνούνται την προστασία, την επιζητούν. Λες και έχουν εγκληματήσει και φοβούνται. Ή μήπως έχουν;

Λυπάμαι και ντρέπομαι να βλέπω ιδιωτικούς φορείς, συλλόγους, συνδέσμους κ.λπ. να λαμβάνουν μέρος σε παρελάσεις, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι υπάρχουν κάγκελα, για να κρατούν το λαό μακριά από τους πολιτικούς. Πώς μπορούν και ανέχονται αυτήν την κατάφορη προσβολή στο πρόσωπο των εορταζόντων Ελλήνων; Δεν τους πέρασε από το μυαλό η φράση ‘’ή βγάζετε τα κάγκελα ή δε συμμετέχουμε;’’

Λυπάμαι και ντρέπομαι όταν τα μέλη αυτών των φορέων που παρελαύνουν, φτάνοντας μπροστά από την εξέδρα, όπου βρίσκονται οι, δήμιοι της Ελλάδας και των Ελλήνων, υπουργοί και βουλευτές, αντί να τους γυρίσουν την πλάτη, στρέφουν το κεφάλι προς αυτούς, τιμώντας τους. Δε θα ήταν προτιμότερο να στρέψουν το κεφάλι προς τους αναπήρους και τους λοιπούς αγωνιστές που κάθονται ακριβώς απέναντι από την εξέδρα και έτσι να τους τιμήσουν για την προσφορά τους στην πατρίδα;

Λυπάμαι και ντρέπομαι να βλέπω εκπροσώπους φορέων, συλλόγων, συνδέσμων κ.λπ., (αλλά και άλλους, που δεν είναι υποχρεωμένοι) να δέχονται να ανεβαίνουν στην εξέδρα των ‘’επισήμων’’, για να απολαύσουν την παρέλαση αφ΄ υψηλού, με το μεγαλείο που τους προσδίδει η θέση αυτή, και να κάθονται δίπλα στους πολιτικούς, που με σημαία το ‘’ναι σε όλα’’ γονάτισαν την Ελλάδα και τους Έλληνες, ενώ τα κάγκελα κρατούν τον κόσμο μακριά τους. Πιστεύουν ότι έτσι αποκτούν κοινωνική καταξίωση και αναγνωρισιμότητα; Πόσο σφάλλουν! Οι πολίτες βράζουν και θα τους τιμωρήσουν. Ο χώρος της εξέδρας, αυτήν την εποχή, δεν ενδείκνυται ούτε για κοινωνική καταξίωση ούτε για δημόσιες σχέσεις.

Ναι, λυπάμαι πολύ!

Λυπάμαι που η κραυγή αγανάκτησης προς την εξέδρα, η κραυγή της εξαθλίωσης, του ξεπουλήματος της Ελλάδας, η κραυγή της δυστυχίας, της απόγνωσης, της χαμένης αξιοπρέπειας, η κραυγή του ενός, των δύο, δεν έγινε κραυγή των τριών, των τεσσάρων, δεν έγινε βοή, ποταμός όλων των παρευρισκομένων, για να πάρει σαν άνεμος τους υποταγμένους από την πολυθρόνα του μεγαλείου τους και να τους πετάξει πέρα, μακριά, που να μην ξανατολμήσουν να κυκλοφορήσουν ανάμεσά μας

Λυπάμαι που αυτή η κραυγή οδήγησε έναν συμπολίτη μας εκεί που η κάθε φοβισμένη εξουσία οδηγεί αυτούς που ‘’δε συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις’’.

Και ακόμη περισσότερο λυπάμαι που κανείς από τους παρευρισκόμενους, από όσους τουλάχιστον είδαν τη σκηνή, δεν παρενέβη να αποτρέψει το άδικο.

Δε μας μένει άλλο, παρά η τήρηση του ακροτελεύτιου άρθρου του Συντάγματος, που στην παράγραφο 2 αναφέρει: ‘’O σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Eλλήνων’’, στη δε παράγραφο 4: ‘’H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία’’.

Και οι κυβερνώντες καθημερινώς ξεφτιλίζουν το Σύνταγμα, χωρίς να υπάρχει καμία επίπτωση γι΄ αυτό, γιατί φρόντισαν να κατοχυρώσουν το ανεξέλεγκτο των πράξεών τους.

Καθημερινώς, με αποφάσεις τους, πλήττουν βίαια το λαό, που όταν τολμά να αντιδράσει, φροντίζουν να τον ΜΑΤώνουν.

Πλησιάζει όμως το τέλος τους. Και τότε τα μόνα κάγκελα που θα υπάρχουν (και για τους νυν και για τους πρώην) θα είναι αυτά της δικής τους φυλακής, για επίθεση γενοκτονίας στην ίδια τους τη χώρα, για σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας, για φρικιαστικά εγκλήματα καταστροφής του κοινωνικού ιστού και των παραγωγικών δυνατοτήτων της πατρίδας μας, για την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, για την αυτοκτονία χιλιάδων συμπατριωτών μας (αλήθεια σε ποιά ‘’εγκληματική οργάνωση’’ πρέπει να χρεώσουμε αυτούς τους θανάτους;), για το ότι άφησαν τη νεολαία μας χωρίς μέλλον, για…, για…, για τόσα ‘’ων ουκ έστιν αριθμός’’.


ΥΓ.: 1. Με αυτή τη συνήθεια, τού να μεταδίδονται από τα μεγάφωνα στη διαπασών χιλιοειπωμένα κλισέ κατά τη διάρκεια της παρέλασης, νομίζουν οι διοργανωτές ότι κάτι προσφέρουν; Τίποτε δεν προσφέρουν και κανείς δεν τα ακούει. Μόνο θόρυβος γίνεται. Εκτός του ότι θυμίζουν άλλες εποχές…

2. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως: Δεν ανήκω στο ΣΥΡΙΖΑ ούτε στη Χ.Α. Τουναντίον, στις τελευταίες εκλογές υφάρπαξαν την ψήφο μου οι κυβερνώντες.