...και τι να πω; .... τι να μολογήσω...;

Της Βούλας Ιωαννίδου
Έλαχε σ΄εμένα το "ιερό καθήκον" να μιλήσω σε μία συναδέλφισσα για το ότι είναι στη λίστα της διαθεσιμότητας. Όχι, δεν αντικαθιστώ τον Μητσοτάκη και Σία, απλώς ανθρώπινα, συναδελφικά, έτσι, σαν μια αγκαλιά, σαν έναν ώμο ν΄ακουμπήσει, σαν ένα σφίξιμο χεριού για να μη νοιώσει μόνη (αν και στην ουσία μόνη θα΄ναι σ΄όλο αυτό, ότι και να λέμε...)

...κι έχασα τον ύπνο μου, έχασα τη φωνή μου, τα χέρια μου δε σάλευαν ούτε το τηλέφωνο να πιάσω όχι να πληκτρολογήσω τα νούμερα....

Εντάξει να πάρω...και τι να πω; .... τι να μολογήσω...;

Προσπαθούσα να κάνω πρόβες μόνη μου για να είμαι προετοιμασμένη στις τυχόν ερωτήσεις της και ώρες ολόκληρες το μόνο που ψέλλιζα ήταν τ΄όνομά της.... καμιά λέξη δεν έβγαινε παρακάτω...

Πως μπορείς το παράλογο και τ΄άδικο να το ταιριάξεις με λέξεις για να βγει εύηχο νόημα; 

Πως μπορείς ν΄απαντήσεις στο: γιατί ;. και στην απόγνωσή της; ...γιατί εγώ; .... αφού είμαι με ΑΣΕΠ; Τι έκανα λάθος;;; 

Τι λόγια να βρω να την παρηγορήσω, όταν ξέρω ότι φεύγει η γη κάτω απ΄τα πόδια της;

Σκεφτόμουν να ξεκινήσω την κουβέντα βρίζοντας και βγάζοντας όλη την οργή μου και το παράπονό μου γι΄αυτούς τους "ανθρώπους" που ξέρουν να μετρούν τις ζωές μας με νούμερα και μόνον έτσι μας βλέπουν, μας αντιμετωπίζουν και αποφασίζουν για τις ζωές μας λες και είναι άψυχο πράμα η ανθρώπινη ζωή.

Αφού πρώτα μας συκοφάντησαν, μας διαπόμπευσαν, δημιούργησαν κατά πως ήθελαν την κοινή γνώμη και φυσικά την έστρεψαν εναντίον μας (ας είν καλά και τα ΜΜΕ που ο Θεός να τους κόβει διαφημίσεις, Θεέ μου σχώρα με) , μας έδειχναν με το δάκτυλο ότι είμαστε η πηγή των κακών που συμβαίνουν στην χώρα μας (για να μπορούν να κρύβονται αυτοί και οι πομπές τους πίσω από το δάκτυλό τους). 

Κι ο κοσμάκης τους πίστεψε, γιατί τους βόλευε ένα καλό άλλοθι που θα τους απαλλάξει από βαθύτερες σκέψεις και ταλαιπώριες στο μυαλό τους. 

Μπα, δεν πρέπει να ξεκινήσω έτσι μάλλον, θα καρφωθώ αμέσως ....

Μετά σκέφτηκα να της θυμίσω τους αγώνες μας που κάναμε επί δύο μήνες όταν καταργήθηκε η υπηρεσία μας, ο ΟΕΚ , (που κακό χρόνο να΄χουν αυτοί που το΄καναν, Θεέ μου ξανασχώρα με), να της θυμίσω που ήμασταν όλοι μαζί μια γροθιά, ένας για όλους και όλοι για έναν, να της πω, πως και τώρα θα ήμαστε όλοι μαζί για ν΄ανατρέψουμε τ΄άδικο. 

Μα μετά θυμήθηκα πως δεν είναι έτσι. Πως ο κανιβαλισμός μας υπερίσχυσε τ΄άδικου, και πως πολλοί απ΄αυτούς που δεν είναι στις λίστες, όχι μόνο δεν αγωνίζονται αλλά δεν είναι καν απεργοί; Που η μικροψυχία μας και ο φιλοτομαρισμός μας δεν έχει ταίρι. Που φτάσαμε στο σημείο να λοξοκοιτάμε τον διπλανό μας ευχόμενοι να είναι αυτός στις λίστες για ν΄ανασάνουμε ανακουφιστικά που εμείς την γλυτώσαμε, αντί να πολεμάμε όλοι μαζί για το δικαίωμά μας στην εργασία. 

Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβουμε ότι, όταν ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου, κανείς δεν είναι σίγουρος για το ποιον θα πάρει παραμάζωμα. 

Η μοναδική λύση είναι να μην ανοίξουν. Τι να πεις ... "΄Ανθρωποι και ανθρωπάκια" !!! Μια φορά ΝΤΡΟΠΗ σ΄αυτούς που μηχανεύονται τέτοιες λύσεις σωτηρίας και μια φορά ΝΤΡΟΠΗ σ΄εμάς που σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας και γραπωνόμαστε από την καρεκλίτσα μας!!! 

Πως λοιπόν να βασιστώ και να ξεστομίσω τέτοιο ψέμα;

...όταν το μυαλό αρχίζει να ζορίζετε από σκέψεις , δεν ελέγχετε η ρότα του, κι άρχισαν τα παρατράγουδα των σκέψεών μου...

Άραγε αν ήμουν εγώ στη θέση της πως θα΄θελα να μου το πούνε;

Δεν θα΄θελα να μου το πούνε σκέφτηκα, γιατί ντρέπομαι όταν οι άλλοι με βλέπουν στις αδύναμες στιγμές μου. Δεν θέλω να με βλέπουν όταν λυγίζω, παρά μόνο όταν ξανασηκώνομαι!!
Τρία σενάρια έρχονται στο νου μου.

Πρώτο: Να δω τη λίστα, να κλείσω κινητά και σταθερά, να κατεβάσω παντζούρια και να κλαίω την μοίρα μου μέχρι ....δεν ξέρω μέχρι πότε...

Δεύτερο: Να μου στρίψει (ένα κλικ φυσικά απέχω), να βρω κανένα καλάζνικωφ (που λέει και ο Μπρέγκοβιτς) να το κόψω με τα πόδια στην Αθήνα, έξω από την Βουλή κι όποιον πάρει ο χάρος , ο τρελός ούτως ή άλλως δεν έχει τον φόβο μέσα του.

και ...Τρίτο: Να ντυθώ με την καλύτερη φορεσιά μου, να πάω να τα πιω να γίνω "σκνίπα" στο μεθύσι, και το πρωϊ που θα σηκωθώ "πούπουλο", να χαμογελάσω (έστω και με το στανιό) στην καινούργια μου μέρα και στην καινούργια μου ζωή.

Αν έχω για προικιά μου το χαμόγελό μου, το πείσμα μου να ζήσω, διαύγεια στο μυαλό μου και την ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ μου διάθεση, θα τα καταφέρω, ίσως καλύτερα κι από πριν!!! Γιατί τώρα θα είμαι πιο σοφή! Κανείς δεν χάνεται αν δεν θέλει να χαθεί!

Πάντως τη χάρη ν΄αυτοκτονήσω δεν θα τους την κάνω. Ούτε φυσικά θα κάτσω ήσυχη στ΄αυγά μου και την μιζέρια μου! Και δεν το λέω εκ του ασφαλούς, επειδή δεν είμαι σ΄αυτήν την λίστα. Το΄χω σκεφτεί, (γιατί οι λίστες δεν θα΄χουν τελειωμό όπως και τα μνημόνια), αν δεν με προλάβουν το 1ο και το 2ο σενάριο στα γεγονότα, το τρίτο είναι το επικρατέστερο σενάριο στο μυαλό μου. 

Πάντα ζορίζω τον εαυτό μου στα δύσκολα και του φωνάζω δυνατά: " ΠΕΡΠΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΨΗΛΑ, ΜΗ ΣΕ ΤΡΩΝΕ ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΣΟΥ, ΜΗ ΛΥΓΙΣΕΙΣ, ΠΑΛΕΨΕ ΓΙΑ ΝΑ Τ΄ΑΛΛΑΞΕΙΣ"

΄Ομως η ώρα περνά, οι πρόβες μου δεν οδηγούν πουθενά, οι σκέψεις μου δεν γίνονται λέξεις κι εγώ πρέπει να της μιλήσω, πρέπει να της δείξω πως δεν είναι μόνη! Πρέπει να το κάνω και για μένα, να τεστάρω την ανθρωπιά μου!!!

Ωχ! το΄χω!!! Το βρήκα!!!

Θα της τηλεφωνήσω και θα της πω: Αγγελική ....σ΄αγαπώ πολύ!!! Θα καταλάβει....

...και θα το κλείσω αμέσως για να μην προλάβει ν΄ακούσει το τρεμούλιασμα στη φωνή μου και νοιώσει και την δική μου απόγνωση και οδύνη και γι΄αυτήν, και για μένα, και για όλους μας...

Υ.Γ. Αφιερωμένο σ΄όλες τις/τους .... "ΑΓΓΕΛΙΚΕΣ-ΙΦΙΓΕΝΕΙΕΣ"