H Ελλάδα πρέπει να επιλέξει ευρωπαϊκή και όχι τριτοκοσμική λύση

Του Χάρη Τσιόκα
Η διατύπωση που αυτές τις μέρες αποτελεί κοινό τόπο έκφρασης τόσο των κομμάτων που υποστηρίζουν την κυβέρνηση, όσο και των περισσοτέρων αντιπολιτευτικών σχηματισμών συνοψίζεται στο: «όχι άλλα μέτρα»!
Έκφραση που διατυπώνεται σε διαφορές εκδοχές και "κλίνεται" για διάφορες .. ανάγκες!

Στο άκουσμα της, δημιουργεί ανακούφιση, ελπίδα, προσδοκία, προσμονή…. διέξοδο! Ανάλογα με τον δέκτη!

Αυτή βέβαια είναι μια πρώτη εικόνα!

Πόσο όμως μπορεί να στηρίξει αυτή την εικόνα, ένας πολίτης που στην πρώτη συνάντηση με τον συνομιλητή του, είναι υποχρεωμένος να περιγράψει ότι "στην πρόσφατη επίσκεψη του σε μεγάλο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης για λόγους υγείας δεν μπόρεσε να βρει.. τουαλέτα ανοιχτή επειδή αδυνατούσαν οικονομικά να …τις λειτουργήσουν!»

Και αμέσως μετά –γιατί να μη μελαγχολεί κανείς για τον πραγματικό στόχο των μέτρων- όταν στη διπλανή παρέα «λειτουργών της θέμιδας» η συζήτηση δυναμώνει σχετικά με το ευρωπαϊκό, πολιτιστικό και ανθρωπιστικό κεκτημένο που σχετίζεται αφενός μεν με το «τεκμήριο της αθωότητας» και το πότε ορίζεται επίορκος ένας δημόσιος υπάλληλος αλλά και αφετέρου γιατί ακόμη δεν έχει εισαχθεί η αξιολόγηση στον δημόσιο τομέα !

Θα ήταν εύκολο σε μια καθημερινή «τυχαία «μέρα» να συναντήσει κανείς και να αριθμήσει παραδείγματα που δημιουργούν ρωγμές στην αξιοπιστία της διατύπωσης «όχι αλλά μέτρα»!

Τα πράγματα όμως γίνονται ακόμα πιο σκληρά, όταν δίνεται στη δημοσιότητα επιστημονική έρευνα, για τη μεσαία τάξη ,που περιγράφει ότι για το 82% των μικρών επιχειρήσεων η κατάσταση έχει επιδεινωθεί. Ότι περίπου 170.000 επιχειρήσεις δηλώνουν πως αντιμετωπίζουν κίνδυνο κλεισίματος το επόμενο δωδεκάμηνο. Και πως εάν επαληθευτούν αυτές οι εκτιμήσεις τότε υπάρχει κίνδυνος απώλειας 195.000 θέσεων συνολικής απασχόλησης (εργοδότες, αυτοαπασχολούμενοι, μισθωτοί).

Δεν είναι στην πρόθεση μου να περιγράψω μια έρευνα που εύκολα μπορεί κάνεις να την αναζητήσει και να λάβει γνώση.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι ότι, σε μια παραγωγική βάση που συρρικνώνεται και σε μια κοινωνία που έχει υπερβεί τα όρια της,

- γιατί οι νέες επενδύσεις αναζητούνται στις άρον-άρον εκποιήσεις και όχι σ ένα σχέδιο που στηρίζει τη μεσαία τάξη και θέτει ένα τουλάχιστον κατώφλι ασφάλειας για τη τόνωση της ζήτησης;

- γιατί η πληροφόρηση, για τις προθέσεις σχετικά με την περίφημη ανακεφαλαιοποίηση και το προσδοκώμενο αποτέλεσμα της ρευστότητας ,στην καλλίτερη περίπτωση περιορίζεται στη χρηματοδότηση των μεγάλων έργων;

Έχουν το ίδιο σχέδιο ανακεφαλαιοποίησης η κεντροδεξιά με την κεντροαριστερά η καλλίτερα οι δυνάμεις της αριστεράς και του δημοκρατικού σοσιαλισμού;

Ακόμη και για τα σχεδία της απασχόλησης, γιατί δεν γίνονται, κυβερνητική πρωτοβουλία,νόμος του κράτους, αλλά παρουσιάζονται ως μια εξαγγελία προθέσεων;

Σταχυολόγησα «τυχαίες περιπτώσεις θεμάτων» μιας καθημερινής δυστυχώς μέρας για μεγεθύνω την παρατήρηση ότι πλέον για τον πολίτη, την οικονομία και τις παραγωγικές δυνάμεις το θέμα δεν είναι απλά το:

-«όχι αλλά μέτρα » αλλά η υποχρέωση των κομμάτων να απαιτήσουν αλλαγή των πολιτικών που πολλαπλασιάζουν τα άδικα μέτρα !

Αναφέρομαι σε γεγονός που οι προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης ,αλλά και εκλογικές κοινωνικές πλειοψηφίες το απαιτούν, παρά τη λυσσώδη αντίδραση της «επικοινωνιακής δημοκρατίας» και των εκπροσώπων της.

Η πίστωση χρόνου, για την εφαρμογή μιας πολιτικής που «κινεζοποιεί» η «βαλκανοποιεί» την οικονομία,δεν δίνεται πλέον από τους πολίτες! Δεν θεωρούν ότι "ανταγωνισμός" είναι μόνο μείωση του εργασιακού κόστους, η πολιτική που αναδιανέμει στους λίγους τα μέσα παραγωγής! Δεν δύνεται ούτε καν με το τρυκ της εναλλαγής-"ανανέωσης"- προσώπων. 

Το συμπέρασμα είναι καθαρό: Οι δυνάμεις της αριστεράς,του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της κεντροαριστεράς είναι η ώρα πλέον να αναμετρηθούν και με τα αίτια που δημιουργούν τα μέτρα και όχι μόνο με το αποτέλεσμα! Γιατί η Ελλάδα πρέπει να επιλέξει ευρωπαϊκή και όχι τριτοκοσμική λύση!