"Δεν ξέρω τι να γράψω στα παιδιά"

Γράφει η Μέμα Τεμεκενίδου

6 Μαρτίου 2013

Συζήτηση για τα Μεταλλεία στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δήμου Κιλκίς.
Ο κόσμος ικανοποιητικός, όχι για τη σοβαρότητα του θέματος (γι αυτό λίγο έως ελάχιστο τον έλεγες), αλλά για την περιοχή και λόγω του γεγονότος ότι μιλάμε για τα μελλούμενα κι έτσι δεν υπάρχει η αμεσότητα της συμφοράς, που σε κινητοποιεί. Και φυσικά όσοι συμμετείχαν ήταν έτσι κι αλλιώς ευαισθητοποιημένοι με το θέμα.
Οι ομιλητές εξαιρετικοί και ουσιαστικοί. Δε θα αναφερθώ στους δυο καθηγητές Πανεπιστημίου που γνώριζαν άριστα το θέμα και περιέργως χρησιμοποίησαν απλή γλώσσα, ώστε να καταλαβαίνουμε όλοι τις παραμέτρους που ανέλυσαν. Απέδειξαν για μια ακόμη φορά, ΓΙΑΤΙ πρέπει να κινητοποιηθούμε σήμερα , αν θέλουμε να έχουμε αύριο εμείς κι ο τόπος μας.

Θέλω όμως να αναφερθώ στο φίλο απ τις Σκουριές Χαλκιδικής που ήρθε για να μας προσγειώσει στο Αύριο μας. Συγκλονιστικός!! Μεστός λόγος, πυκνός, αληθινός, βιωματικός, συναισθηματικός, συγκροτημένος και ναι, ναι, χωρίς φανατισμούς και αφορισμούς. Όπως λένε τα παιδόπουλα, απλά δεν υπάρχει. Μας προσγείωσε στην εφιαλτική τους καθημερινότητα, στο δικό μας αύριο και μας έθεσε προ των ευθυνών μας. 

Μίλησε για τις διώξεις των κατοίκων, για τις γκεμπελικές μεθόδους του Κράτους κατά των ντόπιων , για την κατάλυση κάθε έννοιας δικαίου από την πλευρά αυτών που ορίσθηκαν να το υπερασπίζονται, για το διχασμό της κοινωνίας σ αυτούς που δουλεύουν στα ορυχεία και στους άλλους που απαιτούν να έχουν αύριο, για τις απόπειρες δολοφονίας εναντίων όσων πρωτοστατούν στις κινητοποιήσεις, για τα ήξεις αφήξεις (πως αλλιώς θα ήτανε) των πολιτικών, για το χρώμα του χρήματος και της διαφθοράς, για τη γη που χάνεται μέρα με τη μέρα, για την ερημοποίηση του παρθένου δάσους, που ποτέ δεν θα ξαναείναι το ίδιο, για τη διάλυση οικογενειών απ το νέο εμφύλιο που τους βρήκε και για την υποταγή της Ελληνικής Κυβέρνησης στο ξένο κεφάλαιο και την μετατροπή της στη Χαλκιδική, σε μαντρόσκυλο της Ελντοράντο. 

Μίλησε για τον Υπουργό Δικαιοσύνης που απειλεί ευθέως τους Έλληνες πολίτες, για την αντιτρομοκρατική που προσαγάγει όποιον τολμάει ν αντιστέκεται και του παίρνει με φασιστικές μεθόδους, γενετικό υλικό (105 μέχρι σήμερα), μεταξύ αυτών και παιδιά γυμνασίου, για τις καμπάνες που χτυπάν οποιαδήποτε ώρα τις ημέρας και της νύχτας για να ενημερώσουν τους κατοίκους για την επέλαση των ματ και για το καινούργιο σημείο δάσους που θα πρέπει να υπερασπιστούν εκείνη τη μέρα.

Μίλησε, μίλησε, μίλησε. 

Πάγωσε το αίμα μου (και όχι μόνο το δικό μου), ακούγοντας τον και σκέφτηκα για μια στιγμή να κάνω το εύκολο. Να σηκωθώ να φύγω, για να μην ακούσω άλλο, αλλά ήρθε στο μυαλό μου εκείνο το τραγούδι που λέει…………………. «Άγγελος – εξάγγελος μας ήρθε……….. αφού δεν είχε νέα, ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα», ντράπηκα και κάθισα στη θέση μου . 

Δεν ξέρω πραγματικά τι θα γίνει με τα βουνά μας κι αν τελικά θα τους αφήσουν οι πολλοί να τα ρημάξουν. Αυτό που ξέρω, είναι ότι δεν μου αξίζει να ζήσω σε κρανίου τόπο ούτε να πεθάνω από καρκίνο ……. και δεν θα τους το επιτρέψω! Και μόνη μου ακόμη, μπορώ να τους αποτρέψω. 

Αν έρθεις κι εσύ, θα είναι ευκολότερο κι αν πείσουμε και μερικούς άλλους………………… τότε τους πήρε ο διάολος !!