Ακρίτας Κιλκίς. Το χωριό πάνω στα σύνορα !!

Το λέει και όνομά του βέβαια, αφού μάλλον είναι και το ποιο ακριτικό χωριό της πατρίδας μας. Ο Ακρίτας είναι ένα μικρό χωριό του Ν. Κιλκίς, 240 περίπου κατοίκων, κοντά στη λίμνη Δοϊράνη, η οποία είναι «μοιρασμένη» ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ, και είναι χτισμένο μόλις λίγα μέτρα από τα σύνορα με της γειτονικής χώρας. Οι κάτοικοί του είναι Ποντιακής καταγωγής και επιπλέον λίγους Σαρακατσάνους. Οι περισσότεροι είναι πρόσφυγες που ήρθαν το 1922 από την Κερασούντα, αλλά και το 1936 από τα Σούρμενα. 

Τα «Omorfa Taxidia» περπάτησαν και φωτογράφισαν αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα τουριστικά περιοχή, αλλά και με ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση για τον επισκέπτη. Θα μπορούσε έξυπνα να προβληθεί για τουριστική επίσκεψη, σε συνδυασμό με Δοϊράνη, Χίλια Δέντρα κτλ, αλλά....

Η απόσταση από Κιλκίς είναι 25 χλμ και από Θεσσαλονίκη 70 χλμ. Ο συγκεκριμένος κεντρικός δρόμος πηγαίνει προς ΠΓΔΜ (τελωνείο Δοϊράνης) και Βουλγαρία (τελωνείο Προμαχώνα μέσω Κερκίνης). Οι περισσότεροι διερχόμενοι δε γνωρίζουν την ιδιαιτερότητα αυτού του τόπου και σπάνια κάνουν αυτή τη μικρή και ιδιαίτερη παράκαμψη, που σίγουρα θα τους αρέσει πολύ..

Δύο (2) χλμ πριν φτάσετε στο Δροσάτο, αφήνετε τον κεντρικό δρόμο και στρίβετε αριστερά προς Ακρίτα (4 χλμ). Μπαίνοντας στο χωριό, κατευθυνθείτε στην εκκλησία του Αγ. Γεωργίου και ακριβώς δίπλα θα δείτε το κλειστό πλέον, πρώην στρατιωτικό φυλάκιο. Σε απόσταση μόλις 100-150 μέτρων είναι η συνοριακή γραμμή με την ΠΓΔΜ. Δεν είδαμε να υπάρχει κάποια απαγορευτική πινακίδα. Παράξενα συναισθήματα, μας κυρίεψαν περπατώντας πάνω στην «αόρατη» συνοριακή γραμμή. 

Δεν υπήρχαν ούτε κάποια τάφρος, ούτε συρματοπλέγματα, ούτε κάτι ιδιαίτερο που να δηλώνει το «χώρισμα» των δύο χωρών. Μια μοναχική υπερυψωμένη σκοπιά, η διάταξη των θάμνων, και μια από τις εκατοντάδες κατά μήκος των συνόρων «πυραμίδα Νο 30», μας υπενθύμιζαν ότι βρισκόμαστε πάνω στη συνοριακή γραμμή. Στην πυραμίδα υπήρχε από τη μια πλευρά το (Ε) για την Ελλάδα, και κάποια Κυριλλικά γράμματα από την αντίθετη πλευρά.

Η θέα από τη σκοπιά προς τη λίμνη είναι μοναδική. Πόσα άραγε παλληκάρια να ξενύχτησαν μέσα στο κρύο, τη ζέστη, με συντροφιά τη μοναξιά και ένα όπλο στο χέρι, για να προστατέψουν παλαιότερα την πατρίδα από εχθρούς και φίλους..; Όπως μας είπαν οι κάτοικοι του χωριού, ακόμη και τώρα που δεν υπάρχει πλέον φρούρηση, δε νιώθουν φόβο, αλλά και δεν έχουν κρούσματα εισόδου παράνομων λαθρομεταναστών ή Σκοπιανών. Μάλλον θα μπαίνουν από άλλα περάσματα.

Το καλύτερο όμως είναι για ύστερα. Αφήστε το χωριό και κατηφορίστε προς Δοϊράνη (4 χλμ) από τον αγροτικό μεν, αλλά ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Η θέα προς τη λίμνη και τη γύρω περιοχή γίνεται ακόμη ποιο εντυπωσιακή. Και εδώ, το αξιοσημείωτο είναι ότι τα σύνορα σε κάποια σημεία είναι πάνω στο χαντάκι του δρόμου !! Θα το καταλάβετε από τις πυραμίδες, και την αλλαγή στις καλλιέργειες. 

Και από τις δυο πλευρές σημαίες ανεμίζουν, σκοπιές και φυλάκια και πάλι άδεια, με φόντο μια «χωρισμένη» λίμνη, χωρίς καν σημαδούρες συνόρων, ακόμη και εδώ. Η πρόσβαση για τους Έλληνες είναι πανεύκολη στις διπλανές Σκοπιανές Δοϊράνες (Νέα και Παλιά), αφού είναι οι βασικοί "αιμοδότες" στα καζίνο, τα βενζινάδικα, τα σούπερ μάρκετ, τους οδοντιάτρους κα. Μήπως να ξαναβάζαμε φρουρούς στα φυλάκια; Και φυσικά όχι. Το πρόβλημα δεν είναι στους "άλλους". Ξεκινά από μέσα, με αφετηρία εμάς και καταλήγει πάλι σε εμάς..

Ας το καταλάβουμε επιτέλους..

Φωτογραφίες: Γιάννης Γεωργιάδης
Κείμενο: Παναγιώτης Γεωργιάδης
Πηγή: Omorfa Taxidia facebook