«Τρώγοντας έρχεται η όρεξη». Μετά την επιτυχία της εκμετάλλευσης των ερειπωμένων δίδυμων αποθηκών της Βενιζέλου, και το Φεστιβάλ Ποντιακής Κουζίνας, σειρά είχε το κτίριο της παλιάς Νομαρχίας. Όχι εκείνο το ψηλό και απαίσιο που ανήκει στη Μητρόπολη. Για το άλλο μιλάμε, το υπέροχο νεοκλασικό κτίριο που ρημάζει…
Αν περιμέναμε και πάλι να δούμε «άσπρη ημέρα» από τους τοπικούς μας σωτήρες, «ζήτω που καήκαμε»….. Διακοσμητικά στοιχεία…. Αυτό είναι.. Κάναμε τη γνωστή κίνηση που έγινε και στις δίδυμες αποθήκες. Μπουκάραμε με τον τσαμπουκά και το αξιοποιήσαμε. «Μας έσκασαν» τόσα χρόνια οι άτιμοι. «Τώρα θα το εκμεταλλευτούμε», «αύριο θα αποφασίσουμε», «Πινακοθήκη θα γίνει», «θα βάλουμε καλλιτεχνικές ομάδες του Δήμου» θα, θα, θα, θα…… Επαγγελματίες ψεύτες; Αδιάφοροι; Ανίκανοι; Διαλέγετε και παίρνετε…
Αποτέλεσμα; Εδώ και χρόνια, ένα κτίριο κόσμημα για την αρχιτεκτονική του, παρέμενε κλειστό, ανεκμετάλλευτο, ρημαγμένο, αφημένο στη μοίρα του.
Να πεις ότι έχουμε και πολλά τέτοια κτίρια στην πόλη μας; 2-3 όλα και όλα, κι όμως ετοιμόρροπα, εστίες μόλυνσης, και εικόνες παρακμής.
Δουλειές δεν είχαμε, ανάπτυξη μόνο στα λόγια, τα όνειρα είχαν τελειώσει από καιρό. Μπουκάρεις ή δε μπουκάρεις γιατρέ μου;
Εδώ τα πράγματα ήταν ποιο απλά. Το κάναμε «Μουσείο Σιταριού και Αγροτικής Ζωής». Το σιτάρι πάντα ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής των Κιλκισιωτών. Αυτός ο τόπος χάρη σε αυτό το σημαντικό δημητριακό επιβίωσε, αναπτύχθηκε και είχε δουλειές. Η δε αγροτική ζωή, ήταν η βασική απασχόληση των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής.
Μιλάμε για την προ-επιδοτήσεων εποχή… Γιατί μετά, οι πονηρές και γλυκές επιδοτήσεις παραμύθιασαν τον κοσμάκη και έγινε τεμπελάκος… Τα παλιά χρόνια οι αληθινοί «αγρότες», έβαζαν σιτάρι χρόνο παρά χρόνο. Την ενδιάμεση χρονιά έβαζαν ποικιλία δημητριακών. Έτσι εξασφάλιζαν την τροφή για αυτούς και τα ζώα τους, αλλά συγχρόνως «ξεκούραζαν» το χωράφι, για να γίνει αποδοτικότερο την επόμενη χρονιά. Οι «έξυπνοι» ηγέτες όμως επινόησαν τις επιδοτήσεις, και τσίμπησαν τα «ψαράκια»…
Οι άλλοι έχουν γαλάζιες θάλασσες, και εμείς ήμαστε «πνιγμένοι σε μια ατέλειωτη χρυσαφένια θάλασσα σιτοκαλαμιών». Αυτό καθόριζε και την οικονομική ζωή της πόλης. Χάλια η παραγωγή και οι τιμές; Χάλια και η τοπική αγορά. Ντόμινο η κατάσταση. Αυτό καθορίζει και την αισθητική του νομού. Το καλοκαίρι στις ξέρες, λες και είμαστε κάτι μεταξύ Σαχάρας, Αριζόνας και Φάρ Ουέστ…
Από το ταπεινό σιταράκι όμως, φτιάχνεται ο άρτος ο επιούσιος. Η σημαντικότερη ίσως τροφή για την επιβίωση του ανθρώπου. Άρτος, « το άρτιον παρασκεύασμα εκ του σίτου». Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ τροφή που την τρως ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ και δεν την σιχαίνεσαι.
Δεν έπρεπε να ΠΡΟΒΑΛΟΥΜΕ και να ΑΝΑΔΕΙΞΟΥΜΕ, αυτόν τον πολύτιμο καρπό που παράγει η γη μας, τόσο απλόχερα; Μέχρι και η θρησκεία μας με άρτο και κρασί συμβολίζει το αίμα και σώμα του Χριστού. Για κρασί μη στεναχωριέστε έχουμε το υπέροχο της Γουμένισσας.
Πέρα από το κλίμα, και το νοσοκομείο (παλιά βέβαια) τι άλλο έχουμε να προβάλλουμε; ΤΙΠΟΤΑ…
Για το «στήσιμό του» του μουσείου μας συνεχίσαμε την πετυχημένη συνταγή του Πολεμικού Μουσείου. Εντυπωσιακό, εκπαιδευτικό, συναρπαστικό, «ζωντανό».
Βάλαμε μέσα όλα τα εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν για την καλλιέργεια, από τα παλιά μέχρι σήμερα. Όχι όμως σαν απλά εκθέματα, αλλά «ζωντανά» σε κίνηση, πάνω σε εικονικά χωράφια κατά στάδια ανάπτυξης, από τη σπορά μέχρι θερισμό. Με κέρινα ομοιώματα των αγροτών, με θόρυβο, ομιλίες, εντυπωσιακό φωτισμό κτλ.
Με τεράστιες ανάγλυφες μακέτες και τη βοήθεια computers δείχναμε τον καρπό και τις ρίζες από «μέσα». Ειδικά με αυτό, τα πιτσιρίκα από τα σχολεία κατανοούσαν σε ρεαλιστικό επίπεδο τη διαδικασία ανάπτυξης του φυτού.
Σε άλλο χώρο, εξηγούσαμε με οπτικοακουστικό σύστημα, τη θρεπτική αξία του φλοιού των φυτικών ινών, και του ορισμού «Ολικής άλεσης». Μόνο για αυτό το θέμα είχαμε ειδικό διατροφολόγο για την ενημέρωση των χιλιάδων ενηλίκων που τους ενδιέφερε η υγιεινή διατροφή.
Υπάρχει τμήμα με τα παράγωγα του σιταριού. Εταιρείες διατροφής (αρτοβιομηχανίες, ζυμαρικών, μπισκότων κτλ), είναι χορηγοί στο μουσείο μας, όπου δίνουν τρόφιμά τους για δοκιμή, είτε σαν δωράκια κτλ. Μοσχοβολάει ο τόπος με ζεστά ψωμάκια και κουλούρια.
Σε άλλο χώρο ειδικά για παιδιά, τα μαθαίνουμε να ζυμώνουν και να ψήνουν παίζοντας. Μέχρι και κομμάτι «ανοιχτής» από μέσα, θεριζοαλωνιστικής μηχανής σε λειτουργία έχουμε, σε ειδικό διαμορφωμένο χώρο, για να καταλάβουν οι επισκέπτες πως γίνεται η διαλογή του σπόρου κατά το θερισμό.
Στο τέλος έχουμε και ειδικό πρατήριο πώλησης, σε συνεργασία με την ΕΑΣ Κιλκίς, για να ψωνίσουν άλευρα όλων των ειδών από τον τόπο μας, αλλά και παράγωγα αυτών από τοπικά μαγαζιά (παξιμάδια, κουλούρια, ψωμιά κτλ) . Σε ειδικές εντυπωσιακές συσκευασίες για δώρο ή προσωπική χρήση.
Έχουμε και γραφείο «σύνδεσμο» για την απευθείας επαφή και πώληση των μεγάλων ποσοτήτων, μεταξύ των αγροτών μας και αγοραστών, για την αποφυγή μεσαζόντων και επίτευξη καλύτερης τιμής πώλησης.
Στα σχέδιά μας είναι να φτιάξουμε ένα χημείο, μια εταιρεία πιστοποίησης βιολογικού σιταριού, καθώς και τη χρηματοδότηση για έρευνα εναλλακτικών μορφών λίπανσης και καταπολέμησης των ζιζανίων, μακριά από τα δηλητηριώδη και επικίνδυνα ζιζανιοκτόνα.
Ένα απλό μουσείο δίνει δουλειά σε δεκάδες Κιλκισιώτες, αλλά και ανθρώπους που εμπλέκονται άμεσα. Προμηθευτές, αγρότες, ξενοδοχεία κτλ
Κιλκίς 2.083 μΧ….
Πόλη πρότυπο…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.