Υπέυθυνης Γυναικών Ν.Ο.Δ.Ε ν. Κιλκίς
Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δε χαρακτηρίζεται για την ικανότητά του να ανταποκρίνεται σταθερά, με τρόπο πειστικό και αποτελεσματικό στις συνθήκες που διαμορφώνει κάθε φορά το κοινωνικό «γίγνεσθαι». Η αλλαγή της σύνθεσης του μαθητικού πληθυσμού, ως αποτέλεσμα της ταχείας εισροής ξένων μεταναστών, δοκίμασε τις αντοχές του ελληνικού σχολείου και επανέφερε με δραματικό τρόπο το ζήτημα της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης.
Θυμόμαστε τα πρώτα χρόνια της έλευσης των οικονομικών μεταναστών στον τόπο μας, όταν έρχονταν οι μαμάδες, δυο - δυο, τρεις - τρεις να γράψουν τα παιδιά τους στο σχολείο κρατώντας τα σφιχτά από το χέρι. Γυναίκες κουρασμένες, φοβισμένες, ανήσυχες. Παιδιά με μάτια ορθάνοιχτα, με φανερά τα σημάδια της ανέχειας και της ταλαιπωρίας. «Έραβαν» τις λέξεις, αγγλικές, ελληνικές, να συνεννοηθούν, να δείξουν τα λιγοστά χαρτιά τους, να γράψουν τα παιδιά τους στο σχολείο.
Οι δάσκαλοι, αμήχανοι, ανέτοιμοι, αφημένοι στη σύγχυση των προκαταλήψεων, έψαχναν κι αυτοί να βρουν γλώσσα επικοινωνίας. Όταν πια ξεκινούσαν τα μαθήματα, οι τάξεις παρουσίαζαν μία εικόνα μεγάλης ανομοιογένειας. Γρήγορα οι αλλοδαποί μαθητές μας κατέλαβαν τα πίσω θρανία της τάξης.
Η σχολική πραγματικότητα, όπως είχε πλέον διαμορφωθεί, ανησύχησε βαθιά – όχι πάντα αδικαιολόγητα - τους γονείς των Ελλήνων μαθητών μας, που έβλεπαν το σχολείο να υποβαθμίζεται. Πολλοί πήραν τα παιδιά τους από το σχολείο αναζητώντας ένα άλλο σχολικό περιβάλλον, απαλλαγμένο από την παρουσία των αλλοδαπών μαθητών. Όσοι είχαν την οικονομική δυνατότητα, στράφηκαν στην ιδιωτική εκπαίδευση και η στροφή αυτή πήρε γρήγορα μεγάλες διαστάσεις. Με λύπη διαπιστώσαμε πως το ελληνικό σχολείο έχει χάσει ένα αξιόλογο μέρος του μαθητικού του δυναμικού και οδηγείται σε ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμιση.
Κάθε δάσκαλος είχε πλέον δύο δρόμους να διαλέξει: είτε να ενστερνιστεί τις ξενόφοβες αντιλήψεις που πρόβαλλαν σταθερά εκείνη την εποχή ορισμένα Μ.Μ.Ε., είτε να δώσει τον αγώνα, προκειμένου να στηρίξει μαθησιακά και συναισθηματικά τα παιδιά της τάξης του. Όσοι, έχοντας επίγνωση ή ακόμη και ανεπίγνωστα, ακολούθησαν τον πρώτο δρόμο, γρήγορα έθεσαν τους αλλοδαπούς μαθητές στο περιθώριο της τάξης. Αποθαρρημένα τα παιδιά από την κακή τους επίδοση στα μαθήματα και τη μικρή τους αποδοχή στην τάξη, εμφάνισαν χαμηλή αυτοεκτίμηση, ανασφάλεια και εσωστρέφεια. Η δυσκολία τους να προσαρμοστούν στο κοινωνικό και σχολικό περιβάλλον, τα έκανε να συμπεριφέρονται επιθετικά και να προτιμούν τη συσπείρωσή τους σε ομάδες ανάλογα με τη χώρα προέλευσης. Σε κάθε περίπτωση, η απόσταση που τα χώριζε από το δάσκαλο και τους συμμαθητές τους ολοένα μεγάλωνε.
Υπήρχαν όμως και οι άλλοι, οι δάσκαλοι εκείνοι των οποίων τη σκέψη και την πράξη καθόριζε το πνεύμα της αποδοχής και του σεβασμού στο ανθρώπινο πρόσωπο. Καθησύχασαν όσους γονείς ανησυχούσαν, δοκίμασαν ομαδοσυνεργατικές και άλλες εναλλακτικές μεθόδους διδασκαλίας, ευνόησαν τη συμμετοχή των αλλοδαπών μαθητών στις δραστηριότητες της τάξης, νοιάστηκαν για την κάλυψη των συναισθηματικών, συχνά και των υλικών τους αναγκών. Μέσα σε δύσκολες συνθήκες, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, ώστε να συγκλίνουν οι προσδοκίες και οι διαθέσεις των μελών της τάξης. Δε δίστασαν, όποτε οι συνθήκες το απαιτούσαν, να υπερβούν το ρόλο τους, όπως αυτός είναι παραδοσιακά γνωστός και προδιαγεγραμμένος.
Οι σχέσεις που παρουσίαζαν τα μικρότερα προβλήματα ήταν εκείνες μεταξύ των μαθητών. Θαυμάσιες σχέσεις φιλίας γεννήθηκαν στα προαύλια των σχολείων ανάμεσα σε Έλληνες και αλλοδαπούς μαθητές, ιδίως όταν απουσίαζαν άστοχες ή επικίνδυνες παρεμβάσεις γονέων και εκπαιδευτικών.
Το ελληνικό σχολείο άρχισε να αλλάζει…Οι λέξεις «πολυπολιτισμικότητα», «διαφορετικότητα», χρησιμοποιούνται πλέον ευρέως και η έμπρακτη αποδοχή του εννοιολογικού τους φορτίου σηματοδοτεί αυτή την αλλαγή. Γιατί τα παιδιά μας χρειάζονται ένα σχολείο αντιαυταρχικό, ενεργητικό, κριτικό και δημιουργικό ,στο οποίο να αισθάνονται αποδεκτά γι’ αυτό που είναι. Αλλά και κοινωνία μας απαιτεί ένα σχολείο ανοιχτό στη ζωή ,για όλη τη ζωή. Με απλά λόγια...ένα σχολείο για όλους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.