Να τελειώνουν οι ψυχές πριν από το σώμα

Γράφει η Μέμα Τεμεκενίδου

Έχω ξαναθέσει το ερώτημα, αλλά δεν έχω πάρει απάντηση.
Στους πόσους θανάτους, θα θεωρήσουμε ότι έχουμε γενοκτονία από τα μνημόνια; Στις 5.000, στις 10.000, στις 200.000; 

Δεν είναι ρητορικό το ερώτημα, πραγματικό είναι. Βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου ν΄αργοπεθαίνουν, όχι μόνο από πείνα, αλλά κυρίως από αγωνία για το αύριο, των παιδιών τους και των ιδίων. Να πεθαίνουν αλλά να μην κάνουν τίποτα, να μη βγαίνουν στους δρόμους, να μη φωνάζουν, να μη ζουν μέχρι να έρθει το φυσικό τέλος τους. Να τελειώνουν οι ψυχές πριν από το σώμα, παγωμένες, στερημένες, στεγνές κι αγέλαστες.

Αύριο, έχουμε πάλι απεργία. Πόσες ψυχές θα διαδηλώσουν; Πόσοι άνθρωποι θα βγουν να φωνάξουν: φτάνει, ως εδώ! Δεν αντέχουμε τη νέα γενοκτονία! Μας σκότωσαν οι Τούρκοι για να φτιάξουν το δικό τους κράτος (εθνοκάθαρση είπαν τη δολοφονία του ανθού της Μικρασίας και του Πόντου), μας δολοφόνησαν οι Γερμανοί για να κάμψουν το φρόνημα της Ευρώπης και του κόσμου, εξοντωθήκαμε απ τον εμφύλιο (ελέω συμμάχων), αλλά ξανασταθήκαμε στα πόδια μας! Τώρα; Αποστεωμένοι απ' τις αρχές, τα ήθη, τους ηγέτες, την ελπίδα, τη χαρά, τα παιδιά μας, την αλληλεγγύη, το χαμόγελο, τη συντροφικότητα, την καλοσύνη…

Πιο φτωχοί κι απ τους φτωχούς, ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΜΗ ΧΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΕ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΞΟΥΜΕ, ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ, αλλά δεν μπορεί να μας σκοτώνει αυτή.

Αύριο 19 Δεκέμβρη 2012, είναι πανελλαδική απεργία. Ας τιμήσουμε την καταγωγή που λέμε ότι έχουμε.