Τρόμος κι Ελπίδα

Γράφει ο Λευτέρης Παυλίδης

ΤΡΟΜΟΣ. Αυτή είναι η λέξη που εκφράζει πλέον τη συναισθηματική κατάσταση όλων των Ελλήνων. Αυτό που συμβαίνει βέβαια στην Ελλάδα τη τελευταία διετία, δεν είναι κάτι πρωτότυπο. Είναι αυτό που συμβαίνει τη τελευταία δεκαετία Παγκοσμίως: ψυχολογική τρομοκρατία. Είναι το νέο κόλπο. Ο τρόπος να χειραγωγούν και να χαλιναγωγούν τους λαούς. Ξεκίνησε την 11η Σεπτεμβρίου με το σκηνοθετημένο χτύπημα στους δίδυμους πύργους και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Είναι αυτό που λέμε λαϊκά "ο φόβος φυλάει τα έρμα". Μόνο που στη νοτιότερη χώρα της Ευρώπης, αποφάσισαν να εφαρμόσουν κι ένα άλλο σύστημα: την οικονομική τρομοκρατία.
Αυτή, ως γνωστόν, συνεπάγεται αυτόματα και πολιτική και κοινωνική και πολιτιστική (και κάθε εις -ική) τρομοκρατία, αφού στην εποχή μας η οικονομία έχει πάμπολλες προεκτάσεις και επηρεάζει όλες τις πτυχές της ζωής των πολιτών ενός κράτους. Τώρα γιατί προτίμησαν να ξεκινήσουν από τη φτωχότερη χώρα της – ούτως ή άλλως – φτωχότερης Μεσογείου; Δεν το ξέρω. Κυκλοφορούν κάτι Λιακοπούλεια σενάρια αλλά δεν θέλω να επεισέλθω.
Είναι ο προκαλούμενος ΤΡΟΜΟΣ ένας τρόπος να κατευθυνθούν οι μάζες και να οδηγηθούν στο επιθυμητό ζητούμενο; Είναι ο φόβος ένα συναίσθημα καθοδηγητικό; Για την ώρα, προεκλογικά δηλαδή, είναι σίγουρα ένα όπλο στα χέρια των κομμάτων και μάλιστα ισχυρότατο. Ένα Όπλο Μαζικής Μεταστροφής. Μπορεί όμως να γίνει χρήση και μετεκλογικά, δεδομένου ότι δεν διαφαίνεται η έξοδος απ’ το τούνελ, δεν προτείνονται αξιόπιστες λύσεις και κανείς δεν εγγυάται ότι κάτι θα αλλάξει στο άμεσο μέλλον. Οπότε, το πιθανότερο είναι να συνεχίσουν να κρατούν τον κόσμο σ’ αυτό το καθεστώς ομηρίας, αβεβαιότητας και συνεχούς στρες.
Η τρομοκρατία που επικρατεί στην Ελλάδα του 2012 είναι σαφέστατα ψυχολογική. Αυτό όμως που υφίσταται ο ελληνικός λαός, πέραν από άδικο και ανήθικο, είναι κυρίως παράνομο. Διότι αυτό που δείχνει η χρήση της τρομοκρατίας είναι στην ουσία συνομολογία ανικανότητας, καταφεύγοντας στο μόνο τρόπο επιβολής που απομένει. Και διότι κανείς δεν δικαιούται – νομιμοποιείται να χρησιμοποιήσει τη ψυχολογική βία για να πραγματοποιήσει τα σχέδιά του, όποια κι αν είναι αυτά.
Ποιοι τρομοκρατούν όμως τους Έλληνες; Καταρχήν τα φιλομνημονιακά κόμματα (με προφανή σκοπιμότητα) στη προσπάθειά τους να εκλεγούν. Διλήμματα του τύπου «αν δεν μας ψηφίσετε … τότε θα υποστείτε…» και τελεσίγραφα «ή εμείς ή το χάος» παρέλασαν τη τελευταία διετία πολύ συχνά από μπροστά μας. Το ίδιο όμως κάνουν και όλα τα δημοφιλή ΜΜΕ, καθόλου τυχαία! Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, ενίοτε και δημοσιοκάφροι, στα τηλεοπτικά κανάλια, στους ραδιοφωνικούς σταθμούς αλλά και στις εφημερίδες πανελλαδικής εμβέλειας και κυκλοφορίας αντίστοιχα, είτε εκ φύσεως βαμμένοι είτε πληρωμένοι, κάνουν τα παιχνίδια των εργοδοτών – εντολέων τους. Το τραγικότερο όμως είναι όλοι εκείνοι που δίχως κάποιο εμφανές συμφέρον, αναμασάνε και παπαγαλίζουν αβασάνιστα, συγκεκριμένα άρθρα καταστροφολογίας, ΜΜΕ που καθαρά από άγνοια και έλλειψη εξειδικευμένης γνώσης, μιλάνε για εφιαλτικά σενάρια που θα αφανίσουν την Ελλάδα από τον χάρτη σε περίπτωση επιστροφής στη δραχμή. Καθολική πλύση εγκεφάλων και προπαγανδιστικός οργασμός, με προβολή συγκεκριμένων θέσεων και κομματικών χώρων ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα του 2012 υπάρχει μια φαινομενική ελευθερία λόγου, καθώς οι παλιοί (ακόμη κι όταν δεν είναι πλέον αποδεκτοί) συνεχίζουν να ευνοούνται από το πολιτικό σύστημα, με τον Τύπο και την Ενημέρωση ισχυρούς συμμάχους, έτσι όπως είναι δομημένα από δεκαετίες. Οι νέοι, με περιορισμένα δικαιώματα και ελάχιστες ελπίδες επιβίωσης, μοιάζουν καταδικασμένοι σ’ αυτόν τον καλοστημένο πολιτικό στίβο.
Επανερχόμενος στο τίτλο του κειμένου και στα υπαρξιακά διλήμματα και ζητήματα επιβίωσης που θέτουν, δεν ανησυχούν απλά τους πολίτες, αλλά ξεκάθαρα τους απειλούν και τους εκφοβίζουν με το χειρότερο τρόπο, καλλιεργώντας ένα συνεχές κλίμα φόβου, κρατώντας τους σε μια κατάσταση ομηρίας. Με τον καθημερινό βομβαρδισμό από όλα τα Μέσα Μαζικής ‘Ενημέρωσης’ δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς! Όπου και να κοιτάξει, ό,τι και να διαβάσει, το μήνυμα είναι πάντα το ίδιο: ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. Προφητεύουν ολοκληρωτική ισοπέδωση της χώρας και επιστροφή σε εποχές μεταπολεμικής πείνας και εξαθλίωσης. Απειλούν ότι δεν θα πληρωθούν μισθωτοί και συνταξιούχοι (στην ανικανότητά τους να λάβουν σωστά και αποτελεσματικά μέτρα, αυτοί ήταν τα πρώτα θύματα, τα μόνα εύκολα θύματα) ενώ στη συνέχεια θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες κατηγορίες επαγγελματιών (σαν να μην έκλεισαν ήδη οι περισσότερες επιχειρήσεις), ότι θα αυξηθεί η ανεργία (θαρρείς και αυτοί τη μείωσαν), ότι θα αυξήσουν τους φόρους (θαρρείς και κάνουν και τίποτ’ άλλο), ότι θα μείνουμε χωρίς φάρμακα (θαρρείς και τώρα εντός Ευρώ, απολαμβάνουμε ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης) χωρίς καύσιμα (θαρρείς και τώρα με τις τιμές που υπάρχουν μπορεί κανείς να ζεσταθεί ή να κινηθεί όπως θα ήθελε) κλπ.
Και αναρωτιέται κάποιος: επί 2,5 ολόκληρα χρόνια δεν μπόρεσαν ούτε καν να αναπτύξουν, πόσω μάλλον να εφαρμόσουν, ένα σχέδιο ανάκαμψης της οικονομίας. Αντιθέτως, όλα όσα έκαναν, αντί να δώσουν κίνητρα για ανάπτυξη, ανταγωνιστικότητα και επενδύσεις, τονώνοντας την αγορά και την οικονομία της χώρας, τη βύθισαν ακόμη περισσότερο στην άβυσσο της κρίσης και της εξαθλίωσης. ΓΙΑΤΙ λοιπόν να πιστέψει κάποιος ότι αυτά που δεν έκαναν ως τώρα, θα τα κάνουν από δω και πέρα; Όταν το μόνο που κάνουν είναι συνεχείς αυξήσεις φόρων συνδυάζοντάς τους με μειώσεις μισθών και συντάξεων; Όταν δεν προχωρούν σε αποκρατικοποιήσεις – ιδιωτικοποιήσεις, σε σουλούπωμα του Δημοσίου (φοβούμενοι το εκλογικό κόστος ακόμη και τώρα), σε πάταξη της διαφθοράς, σε εκμετάλλευση του Εθνικού πλούτου της χώρας, σε λήψη μέτρων που να προσελκύουν τους ξένους επενδυτές (κι όχι να τους απωθούν) αλλά και σε κίνητρα που να κρατήσουν τους Έλληνες επιχειρηματίες (κι όχι να τους αναγκάζουν να μεταφέρονται στις γειτονικές χώρες) και τόσα άλλα αυτονόητα, ΓΙΑΤΙ λοιπόν να τους πιστέψει ο πολίτης;
Επειδή ακριβώς ο πολίτης δεν τους πιστεύει, κατέφυγαν στο δρόμο της τρομοκρατίας, θέτοντας όπως προείπα ένα ψευτοδίλημμα επιβίωσης, ως ύστατο μέσο υφαρπαγής της ψήφου κι όποιος τσιμπήσει…
Και τι υπάρχει απ’ την άλλη; Υπάρχει η ΕΛΠΙΔΑ. Μα είναι βάσιμη; Είναι πραγματική; Υπόσχεται πράγματα εφικτά, ρεαλιστικά, υλοποιήσιμα; Οι υπέρμαχοι του μνημονίου ισχυρίζονται πως όχι. Καταγγέλλουν ότι τα κόμματα που τάζουν ελπίδα και καλύτερες μέρες, μέσω των αντιμνημονιακών τους θέσεων, είναι φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες. Πρόκειται για αναλήθειες και υπερβολές που σκοπό έχουν να εξαπατήσουν τους Έλληνες. Γιατί είναι ωραία η ελπίδα. Σε αντίθεση με τον τρόμο, προκαλεί όμορφα συναισθήματα, ευεξίας και ευφορίας. Τι γίνεται όμως με αυτήν και εκείνους που την προτείνουν χρησιμοποιώντας την ως μέσο αναρρίχησης – εκλογής; Αν ο τρόμος ήταν άδικος, ανήθικος και παράνομος, η παραπλανητική ελπίδα τί είναι; Είναι ίσως και χειρότερα ακόμα!
Ζούμε σε μια εποχή χωρίς προοπτική, βιώνοντας τα δυσκολότερα χρόνια της μεταπολεμικής Ελλάδας. Το μέλλον είναι αβέβαιο, δίχως άλλο και φως στο βάθος του τούνελ δεν φαίνεται ούτε στη πιο ζωηρή φαντασία. Το να προσφέρει κάποιος ελπίδα χωρίς βάση και εφαρμογή, είναι σαν να εξαπατά; Τα αντιμνημονιακά κόμματα υπόσχονται κατάργηση και απεξάρτηση από την υποδουλωτική σύμβαση. Δεν είναι όμως ξεκάθαρα στο τρόπο που θα το κάνουν. Αυτό είναι και το ευάλωτο σημείο τους. Υπόσχονται μεν έξοδο από τη κρίση, αλλά με λίγες προτάσεις και πολλά καλοπιάσματα. Ένα μάλλον μπερδεμένο σχέδιο αμφίβολης εφαρμογής, προσφέροντας εύηχες υποσχέσεις, προκαλώντας όμως μια θολούρα, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί την ανασφάλεια και την αναποφασιστικότητα των ψηφοφόρων. Ναι σε όλα (Ευρώπη και Ευρώ) όχι σε όλα (μνημόνιο και δάνεια), τσαμπουκάς στους ξένους (Τροϊκανούς και Γερμανούς) χάδια στους Έλληνες, μια ύποπτη συμπεριφορά, ένα ακαταλαβίστικο σχέδιο, χωρίς αρχή και τέλος.
Επειδή ο πολίτης είναι απελπισμένος, κατέφυγαν στη λύση της ελπίδας, θέτοντας το δίλημμα της επιβίωσης, ως ύστατο μέσο υφαρπαγής της ψήφου κι όποιος τσιμπήσει…
Το προεκλογικό λοιπόν σκηνικό του Ιουνίου είναι μια παλαίστρα, όπου μάχονται δύο παλαιστές με ξύλινα πόδια. Ο ΤΡΟΜΟΣ και η ΕΛΠΙΔΑ. Κι οι Έλληνες ψηφοφόροι τριγύρω, θεατές σ’ αυτή την κρίσιμη αναμέτρηση που θα κρίνει το μέλλον τους. Δεν παίζει ρόλο ποιόν υποστηρίζουν, δεν έχει κανένα νόημα. Αφού κι ο νικητής θα καταρρεύσει μετά τον ηττημένο…