Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητας: «Σκέψεις καθημερινότητας πριν από την ψήφο»

«Ακόμα κι όταν η πατρίδα κινδυνεύει να σκλαβωθεί ή να πέσει στα χέρια ανάξιων κυβερνητών, είναι προτιμότερο να επαναστατήσεις παρά να την εγκαταλείψεις και να καταφύγεις στην εξορία... Είναι προτιμότερο να υποφέρουμε όλες αυτές τις ταλαιπωρίες παρά να δεχτούμε αλλαγή του πολιτεύματός μας με κάποιο άλλο που θα κάνει τους ανθρώπους χειρότερους»

(Πλάτων, «Νόμοι», ΣΤ΄, 770ε)
Σε ερώτηση ποιο κόμμα πρέπει να ψηφίζουν οι χριστιανοί, ο Γέροντας Παΐσιος απάντησε αλληγορικά: «Να προτιμάτε τις ελιές που δεν έχουν δάκο. Αν δεν υπάρχουν τέτοιες, να προτιμάτε εκείνες που έχουν λιγότερο δάκο. Φαίνονται αυτές ποιες είναι».
Είπε άλλη φορά ο Γέροντας:
«Το κράτος πολλές φορές από αετός που πρέπει να είναι, γίνεται κόρακας που κατασπαράσσει τους πολίτες του. Μπορεί με τα λόγια να κόβεται γι' αυτούς, αλλά δεν κάνει τίποτε».
(Από το βιβλίο του Πρεσβ. Διονυσίου Τάτση, ΥΠΑΙΘΡΙΟ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ - Καταγραφή διδαχών του π. Παϊσίου, σελ. 48 και 50.)
Τις εκλογές τις θέλουμε για να τιμωρήσουμε αυτούς που άλλα μας έταξαν και άλλα έκαναν όταν ήρθαν στην εξουσία. Ναι!! Είναι τώρα η δικιά μας ώρα αυτή. Χωρίς φανατισμούς, αλλά με την σοβαρότητα και την υπευθυνότητα που αρμόζει στην περίπτωση.
Οδηγηθήκαμε στην φτώχεια και στον μαρασμό. Έβαλαν στο στόχαστρο τους μισθούς μας, τις συντάξεις μας, την περίθαλψή μας, την δημόσια ασφάλειά μας. Τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας στην ανεργία, σε μισθούς πείνας, σε καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα ή τους εκδιώκουν σαν οικονομικούς μετανάστες. Υπερήφανοι άνθρωποι υπήρξαμε πάντα. Η ταπείνωση δεν είναι για μας και τα άσπρα μαλλιά μας. Δεν ανεχόμαστε την κοροϊδία. Δεν ζητήσαμε ποτέ τίποτα παραπάνω απ’ ό,τι δικαιωματικά μας ανήκει. Δουλέψαμε μια ζωή φιλότιμα και φάγαμε τίμιο ψωμί. Τώρα όμως νιώθουμε στο περιθώριο, παραπεταμένοι από αυτούς που μας κυβερνούν και τους δανειστές μας.
Η ώρα της πληρωμής είναι δίκαιη αλλά και σκληρή. Ας τους δώσουμε να καταλάβουν πως η ήρεμη δύναμή μας είναι «η δαμόκλειος σπάθη» απέναντι στην αδικία. Η ψήφος μας αξίζει. Μην την χαλαλίσουμε σε συναισθηματισμούς και τεχνητά ψευδοδιλλήματα.
Μετά από δύο χρόνια θυσιών, χωρίς αποτέλεσμα, καμιά ελπίδα δεν υπάρχει να ανασάνουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Τα μηνύματα που ακούγονται θα μας υποχρεώσουν, αμέσως μετά τις εκλογές, να δεχθούμε νέες οικονομικές και κοινωνικές θυσίες. Πώς είναι δυνατόν η ελληνική κοινωνία να δεχθεί πρόσθετες μειώσεις στο βιοτικό της επίπεδο σε μια περίοδο που η πολιτική τάξη έχει χάσει κάθε είδος αξιοπιστίας και πολύ μεγάλος αριθμός αναλυτών προσυπογράφουν ότι τα Μνημόνια 1 και 2 δεν προσφέρουν καμία ελπίδα για ανάκαμψη. Από την άλλη μεριά η τρόικα πιέζει για νέες μειώσεις μισθών, μείωση στο ελάχιστο των επικουρικών συντάξεων με την αιτιολογία της οικονομικής εξυγίανσης του ασφαλιστικού και του συνταξιοδοτικού συστήματος, μειώσεις των δαπανών για την υγεία και τόσα άλλα που καθημερινά βιώνουμε και πληροφορούμαστε.
Έφθασε πλέον η ώρα, για να σωθεί η χρεωκοπημένη οικονομία μας, να βρούμε την λύση με βάση την λογική, την ισονομία, την δίκαιη κατανομή των βαρών και την ηθική από τους «έχοντες και κατέχοντες» και τα ρετιρέ της Δημόσιας Διοίκησης. Μόνον τότε υπάρχουν πιθανότητες να περάσει το μήνυμα στους μη προνομιούχους συμπολίτες μας, που δέχθηκαν τα ισοπεδωτικά αυτά μέτρα, ότι υπάρχει ελπίδα και φως στην άκρη του τούνελ. Σε αντίθετη περίπτωση ο ξεσηκωμός των Ελλήνων είναι θέμα χρόνου.
Για πάρα πολλά χρόνια όλα τα κομματικά στρατόπεδα (πολιτικοί με τους συνδικαλιστές τους) και όχι μόνο, απολάμβαναν ένα μεγάλο φαγοπότι χωρίς περίσκεψη και ντροπή, από τα χρήματα του Ελληνικού λαού. Έπαιρναν ανεξέλεγκτα δάνεια από τις τράπεζες και για τον λόγο αυτό ακόμη και τώρα δεν τολμούν να συγκρουστούν μαζί τους ούτε και να εφαρμόσουν ένα αυστηρό, ουσιαστικό σύστημα ελέγχου χρηματοδότησης. Βέβαια έδιναν άνισα και λίγα ψίχουλα στον λαό. Τώρα όμως που ήρθε η ώρα της πληρωμής καλούμαστε να πληρώσουμε εξίσου άνισα και δυσανάλογα αλλά αντίστροφα τα πολλά εμείς και αυτοί τα ελάχιστα. Αυτό που κατάφερε το ανάλγητο κομματικό σύστημα είναι να πληρώνει πολλούς φόρους και περικοπές από το εισόδημά του ο χαμηλόμισθος, ο συνταξιούχος, ο φτωχός, ο άνεργος και απολύτως τίποτα αυτοί που τα έπαιρναν χρόνια και διεκδικεί με περίσσιο θράσος και χωρίς ντροπή να συνεχίσει να τα παίρνει ακόμα και τώρα!!
Την καθημερινή και απόλυτα δίκαιη αγανάκτησή μας για όλα αυτά που ζούμε την τελευταία διετία πρέπει να την εκφράσουμε πολιτικά στις 6 Μαΐου 2012, σε βάρος του καιροσκοπικού και απαρχαιωμένου κομματικού συστήματος. Η συνειδητά, θετική ψήφος στον ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ κρίνεται όχι απλά αναγκαία αλλά επιτακτική.
Είναι καιρός να μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος. Δυστυχώς δεν έχουμε περιθώρια για άλλα. Οφείλουμε να γυρίσουμε την πλάτη σ’ αυτό το σάπιο και χωρίς ελπίδα κομματικό σύστημα, εφόσον συνεχίζει να αντιστέκεται στην αυτοκάθαρσή του και συνεπώς στην ουσιαστική του βελτίωση.