Γράμμα από έναν ναρκομανή

Μέσα στο παραμύθι των ναρκωτικών που ζώ , υπάρχουν κάποιες στιγμές που νιώθω φόβο, δεν κρατάει όμως πολύ στην ιδέα του επόμενου πώματος σβήνουν όλα.
Τα ξεχνάω όλα, τα σημάδια στο κορμί μου, τα στερητικά που με κάνουν και υποφέρω,
τον φίλο μου που πέθανε δίπλα μου και την υπόσχεση που έδωσα στην οικογένεια μου ότι θα προσπαθήσω να μείνω καθαρός.
Ξεχνάω ότι κάποτε ονειρευόμουν και ζούσα αληθινά ....
Τώρα πια για να σηκωθώ από το κρεββάτι και να λειτουργήσω σαν άνθρωπος πρέπει να "πιώ" την δόση μου.
Είναι ένας καθημερινός αγώνας, δεν σταματάω πότε, ακόμα και όταν εξασφαλίσω το "πιώμα" μου την στιγμή που πονάω,πρέπει να τρέξω για το επόμενο...
Για να "πιώ" πρέπει να μαλώσω στο σπίτι για να πάρω λεφτά , να πώ ψέματα μπας και τους " παραμυθιάσω ", να κλέψω , να παρακαλέσω κάποιον γνωστό μήπως και με " κεράσει " , να περιμένω με τις ώρες ακόμα και να ζητιανέψω.
Όλοι οι γύρω μου βλέπουν το πρόβλημα μου, αυτοί που δεν με ξέρουν με κοιτούν περίεργα. υποτιμητικά για αυτούς είμαι ένα κακό "πρεζάκι".
Όμως εγώ αρνούμαι να δεχτώ το πρόβλημα μου και να ζητήσω βοήθεια γιατί φοβάμαι να ζήσω χωρίς τα ναρκωτικά , γιατί πλέον δεν ξέρω να ζώ χωρίς να πιώ ναρκωτικά , αν και το νιώθω και το βλέπω ότι όσο συνεχίζω όλα πάνε στραβά..
Αυτοί που με γνωρίζουν προσπαθούν να με βοηθήσουν όμως εγώ αρνούμαι να το δεχτώ και να το παραδεχτώ ότι έχω πρόβλημα.
Δεν είναι όμως όπως την αρχή που άρχισα να " πίνω " που ήμουν σίγουρος ότι όποτε θέλω μπορώ να "κόψω" , έχουν περάσει χρόνια και ακόμα τα ίδια δεν μπόρεσα μόνος μου να κόψω και να ξεφύγω.
Νομίζω ότι κάνεις δεν με καταλαβαίνει ακόμα και η ίδια η οικογένεια μου , τους το φωνάζω δυνατά κάθε φόρα που αρνούνται να μου δώσουν χρήματα για να πάω να πιώ...
Και τι να τους πώ; πόσο μόνος νιώθω , πόσο άρρωστο είναι το κορμί μου, τη αναγκάζομαι να κάνω κάθε μέρα για να πάρω την δόση μου , έτσι παλεύω μόνος μου να τα καταφέρω , παλεύω με τον ίδιο μου τον εαυτό και κάθε φόρα που νομίζω ότι τα κατάφερα νικιέμαι...
Γυρνάω πίσω στον εφιάλτη μου γιατί νιώθω ότι δεν με γεμίζει τίποτα, δεν μου αρέσει τίποτα και πάλι νιώθω ότι κάνεις δεν με καταλαβαίνει . Δεν γυρνάω πίσω μόνο γιατί πονάει το σώμα μου, γυρνάω γιατί έτσι ξέρω να ζω, μου λείπει ο τρόπος ζωής και η ένταση , γιατί ξέχασα να ζώ φυσιολογικά και έτσι γυρνάω πάλι πίσω και όσο αυτός ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται παραιτούμε και μένει η σκέψη ότι θα πεθάνω από τα ναρκωτικά όπως και η περισσότεροι φίλοι μου...
Μέχρι που κάποια στιγμή συνάντησα κάποιους ανθρώπους που είχαν περάσει και αυτοί από τον εφιάλτη που ζώ, όμως πια ήταν "καθαροί" .
Τότε για πρώτη φορά ένιωσα ότι κάποιος με καταλαβαίνει , βρήκα ανθρώπους που πέρασαν αυτά που πέρασα και εγώ , με κατάλαβαν και με βοήθησαν γιατί ένιωθαν και σκεφτόταν όπως και εγώ και γιαυτό και δέχτηκα την βοήθεια τους .
Ζούνε τις ζωές τους καθαροί και την απολαμβάνουν και εγώ αυτό το ζήλεψα , είδα τον εαυτό μου σε αυτούς τους ανθρώπους και έγιναν το πρότυπό μου.
Η συνάντηση και η ταύτιση που ένιωσα με αυτούς τους ανθρώπους με έκανε να μην νιώθω μόνος...
Για πρώτη φορά σταμάτησα να ακούω τις άρρωστες σκέψεις μου άλλωστε αυτές τόσα χρόνια δεν με βγάλανε πουθενά....
Τώρα πια είμαι καθαρός και πάνω από όλα νιώθω ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ !
ΖΗΤΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ...
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΣ !!!
Για οποιαδήποτε πληροφορία και ενημέρωση καλέστε μας :
"ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ"
Συμβουλευτικό κέντρο εξαρτημένων & συνεξαρτημένων ατόμων.
Τηλ. επικοινώνιας : 23920 43443 // 6932 437 237
www.aytognosia.com