Η κραυγή μιας κοπέλας, που φοβάται και νιώθει μόνη

Χθες Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου αναρτήθηκε στο gnomikilkis.gr ένα συγκλονιστικό σχόλιο, που στην ουσία ήταν κατάθεση ψυχής, απ` την 37χρονη Νικολέτα. Το "σχόλιο" ανέβηκε σε ανάρτηση της 3ης Μαρτίου του τρέχοντος έτους, που υπέγραφε η ψυχολόγος Βίκυ Καλφοπούλου. Με την ελπίδα ότι η μεγάλη οικογένεια του gnomikilkis.gr θα δείξει την ευαισθησία της και μέσω των σχολίων της στο blog μας θα επικοινωνήσει με τη Νικολέτα, δημοσιεύουμε παρακάτω ολόκληρο το κείμενο-κραυγή μιας κοπέλας, που "τρέμει από το φόβο της και είναι μόνη":
Γεια σας,
Είμαι 37 ετών και σας γράφω διότι εδώ και 6 μήνες, νιώθω κάτι να πιέζει τον λαιμό μου, σαν να είναι κάτι σφιχτά δεμένο γύρω του.
Πέρυσι τον Οκτώβριο, είχα ένα πρήξιμο στον λεμφαδένα και με πανικόβαλλαν στο κέντρο υγείας, αλλά δεν ήταν τίποτα, έπειτα, τον Μάρτιο, άρχισα να νιώθω μία ενόχληση στον λαιμό που μέσα σε 5 μέρες έγινε πιο έντονη. ένα τράβηγμα, σφίξιμο, και ένιωθα τον παλμό της καρδιάς μου σε αυτό το σημείο.Ούτε κρίσεις, ούτε πρόβλημα στην κατάποση. Με τρόμαξαν και πάλι στο κέντρο υγείας (αφού όλο Σαββατοκύριακα με τυχαίνουν αυτά!).Πήγα στον ωρυλα μου και κάναμε εξετάσεις για θυρεοειδή,αίματος, έπειτα σε γιατρό για υπέρηχο, δεν έδειξαν τίποτα. Δυο μήνες αργότερα επισκέφτηκα ξανά αυτούς τους 2 γιατρούς. Ο ωρυλάς με είπε ότι είναι από το άγχος και να το ξεχάσω. Εγώ όμως δεν θεωρώ ότι είχα παραπάνω άγχος από ότι πριν. Το θέμα είναι ότι δεν πείστηκα, γιατί δεν μου έδωσε ένα όνομα για αυτό που έχω. Φοβάμαι μήπως έχω κάτι κακό, κανέναν όγκο.
Το σφίξιμο έφυγε τον Ιούλιο για 10 μέρες περίπου, έγινα πάλι άνθρωπος,...ώσπου ξαναγύρισε. Και έγινα πάλι οξύθυμη, νευρική και καταθλιπτική. Φοβάμαι να πάω ξανά σε γιατρό αλλά καταστρέφω την ζωή των παιδιών μου και του άντρα μου έτσι όπως έγινα. Πέρασαν 6 μήνες...γιατί δεν φεύγει;!...Το καλοκαίρι έβγαλα έναν όγκο δίπλα από το στήθος που τελικά δεν ήταν τίποτα. θέλω να πειστώ ότι απλά αγχώθηκα με όλες αυτές τις εξετάσεις και ότι φώναξα πολύ, γιατί όταν με παρουσιάστηκε μάλωνα με τα παιδιά μου όλη μέρα γιατί χτυπιόντουσαν και ήμουν κουρασμένη. Γιατί μιλάω πολύ γιατί είμαι καθηγήτρια... αλλά δεν πιστεύω στα ψυχοσωματικά... και δεν αντέχω άλλους γιατρούς...και ο άντρας μου δεν αντέχει να ακούει άλλο για αυτό και η φίλη μου με θεωρεί υπερβολική... Πλέον είμαι, ή θα κλαίω ή θα ουρλιάζω για το παραμικρό. Νιώθω τρελή και άρρωστη αλλά δεν μπορώ να το ελέγξω. Ξαφνικά τρέμω από τον φόβο μου και είμαι μόνη.
Πείτε μου κάτι, οτιδήποτε.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Νικολέτα