Η παγίδα των διακοσίων βουλευτών

Γράφει ο Γιώργος Δ. Αναστασιάδης 

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την μείωση του αριθμού των βουλευτών από τριακόσιους που είναι σήμερα σε διακόσιους και αναρωτιέται κανείς εύλογα γιατί διακόσιους και όχι εκατόν πενήντα ή εκατό ή πενήντα και ούτω καθεξής. Δηλαδή βασισμένοι σε ποιο σκεπτικό πολιτικές δυνάμεις του τόπου μιλάνε για περιορισμό του αριθμού των αντιπροσώπων του λαού.
Μια πρώτη <<λογική>> απάντηση θα ήταν ότι σύμφωνα με το σύνταγμα ο αριθμός των βουλευτών δεν μπορεί να είναι μικρότερος από διακόσιους και μεγαλύτερος από τριακόσιους, σήμερα λόγω της κρίσης η πολιτεία επιδιώκει να μειώσει τα έξοδα σε όλους του τομείς του δημοσίου, επομένως μειώνει και τον αριθμό τον βουλευτών. Σε καμία περίπτωση όμως ο προβληματισμός που αναπτύχθηκε παραπάνω δεν παύει να μας απασχολεί, γιατί το σύνταγμα δηλαδή θέτει τέτοια όρια και όχι για παράδειγμα από πεντακόσιους μέχρι επτακόσιους βουλευτές ή κάτι άλλο.
Εν πάση περιπτώσει και πέρα από τον παραπάνω προβληματισμό, αυτό που θα έπρεπε πρωτίστως να απασχολεί τις πολιτικές δυνάμεις δεν θα έπρεπε να ήταν το πόσοι είναι οι βουλευτές αλλά το αν μπορούν και τους δίνεται η δυνατότητα με το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα να είναι παραγωγικοί και αποτελεσματικοί στο νομοθετικό τους έργο. Στην πράξη και με το υφιστάμενο ακραία <<κομματοκρατικό>> πολιτικό σύστημα (κομματική πειθαρχία κλπ) εείναι προφανές ότι είτε πενήντα είτε πεντακόσιους βουλευτές να είχε το Ελληνικό κοινοβούλιο θα λειτουργούσε με τον ίδιο στρεβλό και αντιπαραγωγικό τρόπο και θα παρήγαγε ακριβώς τα ίδια με τα σημερινά αποτελέσματα.
Το μεγάλο ζητούμενο λοιπόν είναι η αλλαγή του πολιτικού συστήματος προς μια κατεύθυνση πραγματικής ανεξαρτησίας του βουλευτή και κυριολεκτικού διαχωρισμού της εκτελεστικής από την νομοθετική εξουσία. Είναι αδιανόητο να μιλάμε για ανεξαρτησία των δύο αυτών εξουσιών όταν βουλευτές μπορούν την ίδια στιγμή να ασκούν και τα καθήκοντα του υπουργού. Επιπλέον πρέπει να πάψει να συμβαίνει στην χώρα κάθε φορά που ένα νομοσχέδιο το οποίο εισηγείται η κυβέρνηση και ενδέχεται να μην ψηφιστεί από την βουλή, να απειλείται <<πτώση>> της κυβέρνησης και εκλογές.
Πρέπει κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουμε ότι ένας από τους ρόλους της κυβέρνησης είναι να εισηγήτε νομοσχέδια στην βουλή και ο ρόλος του κοινοβουλίου είναι να τα εγκρίνει ή να τα απορρίπτει. Ποιο το νόημα της νομοθετικής εξουσίας αν κάθε φορά που έχει διαφορετική άποψη η πλειοψηφία των βουλευτών, επιβάλλεται από τους αρχηγούς των κομμάτων κομματική πειθαρχία για να μην <<πέσει>> η κυβέρνηση αν πρόκειται για τους βουλευτές της συμπολίτευσης ή για το ακριβώς αντίθετο αν πρόκειται για τους βουλευτές της αντιπολίτευσης.
Κάτι τέτοιο ακυρώνει απολύτως στην πράξη τον ρόλο της βουλής. Σαφώς και θα έπρεπε να μην παραιτείται η κυβέρνηση σε περίπτωση που δεν ψηφιστεί ένα από τα νομοσχέδια που εισηγήθηκε. Αντίθετα αυτό το νομοσχέδιο είτε θα έπρεπε να ξαναμελετηθεί κατόπιν και των παρατηρήσεων των βουλευτών είτε να αποσυρθεί αν τελικά δεν εγκρίνεται από το κοινοβούλιο. Τότε και μόνο τότε αποκτά ουσία και περιεχόμενο ο ρόλος της βουλής η οποία από κατ' επίφασιν μετατρέπεται σε κατ' ουσίαν νομοθετική εξουσία.
Επομένως η αλλαγή του πολιτικού συστήματος θα έπρεπε να είναι το μείζον και όχι η μείωση του αριθμού των βουλευτών. Άλλωστε το δεύτερο οδηγεί εκ των πραγμάτων σε περιορισμό της (αντιπροσωπευτικής) δημοκρατίας και εκτιμώ ότι το αντίθετο θα έπρεπε να επιδιώκει το σύνολο της κοινωνίας (την αύξηση δηλαδή των αντιπροσώπων του λαού), βεβαίως μέσα σε ένα διαφορετικό πολιτικό πλαίσιο όπως περιγράφηκε παραπάνω.
Το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν τα έξοδα συντήρησης των <<πολλών>> βουλευτών (ακόμη και έτσι να ήταν θα μπορούσε να επιλυθεί με μείωση των αποδοχών τους) αλλά το γεγονός ότι από τον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος παράγεται φαυλότητα, αναξιοκρατία, γίνεται κατασπατάληση δημοσίου χρήματος, κλπ.
Εν τέλει η εκπεφρασμένη πεποίθηση πολιτικών δυνάμεων του τόπου για μείωση του αριθμού των βουλευτών ρίχνει στάχτη στα μάτια του Ελληνικού λαού και αποπροσανατολίζει από το βασικό πρόβλημα που δεν είναι άλλο παρά ο τρόπος λειτουργίας του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα.
Γιώργος Δ. Αναστασιάδης
Διπλ. Ηλεκτρολόγος Μηχανικός ΑΠΘ
Αντιπρόεδρος ΝΕ ΤΕΕ Κιλκίς
Μέλος της Αντιπροσωπείας ΤΕΕ/Κεντρικής Μακεδονίας
email: gdanastasiadis@gmail.com