Καθαρός δρόμος, καθαρός προσανατολισμός, σαφές σχέδιο.

Γράφει ο Κώστας ΣτεφανίδηςΕίκοσι πέντε και πλέον χρόνια στο χώρο της δημοσιογραφίας μού έλαχε χιλιάδες φορές να καταγράψω και να αναπαράγω τις απόψεις πολιτικών και γενικά ανθρώπων που ασχολούνται με τα κοινά και εν πολλοίς καθορίζουν την έκβαση των γεγονότων. Το σύνηθες δυστυχώς φαινόμενο είναι να έχεις για παράδειγμα μίας ώρας καταγραμμένο υλικό και να μην μπορείς να «βγάλεις» μία σελίδα κείμενο. Είναι σωστό που λέει ο λαός «μίλησε μια ώρα και δεν είπε τίποτα». Το φαινόμενο Γιώργος Φλωρίδης που δυστυχώς και πάλι αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα είναι ακριβώς η αντίθετη περίπτωση όπου από την καταγραφή μισής ώρας ομιλίας του μπορείς να καλύψεις,, εάν το θέλει βέβαια, σελίδες εντύπου ή ωρών ραδιοτηλεοπτικού χρόνου.
Έτσι έγινε και στη συζήτηση που προκάλεσε ο εκδότης της «Free Sanday» Γιώρος Κίρτσος το Σάββατο 21 Μαϊου στο καφέ Punto Esse/ES – σημείο Σίγμα στη Θεσσαλονίκη παρουσία του βουλευτή Θεσσαλονίκης της Ν.Δ. κ.Καράογλου και ακαδημαϊκών κυρίως οικονομολόγων.
Παραθέτω αυτούσιο το δεύτερο μέρος της ομιλίας του Γ.Φλωρίδη ώστε να αντιληφθείτε το πνεύμα και της πολιτική του φιλοσοφία.
Στο ερώτημα που πρέπει να απαντήσει το πολιτικό προσωπικό της χώρας και η κοινωνία είναι εάν το πρόβλημά μας θα το λύσουμε με τους Ευρωπαίους ή κόντρα σε αυτούς.
Στην Ευρώπη υπάρχουν αυτή τη στιγμή αντιτιθέμενες απόψεις και συγκρούσεις, πρώτον μεταξύ πολιτικών και τραπεζιτών, δεύτερον μεταξύ πλεονασματικού βορρά και ελλειμματικού νότου. Η Ευρώπη προσπαθεί να βρει μία λύση με τον τρόπο που αυτή συνήθως την βρίσκει δηλ. μέσα από μία αργή διαδικασία όπου αντιτιθέμενα συμφέροντα κάποια στιγμή συγκλίνουν σε ένα σημείο που επιτρέπει να προχωρήσουμε παρακάτω.
Αυτό το θεμελιώδες φαίνεται να το ξεχνάμε στις συζητήσεις μας. Γιατί το λέω τώρα αυτό; Διαβάζω στο πρωτοσέλιδο της Free Sunday Υπουργό να λέει ότι «όσο η Ε.Ε. δεν εννοεί αυτά που λέει θα μας κτυπούν οι κερδοσκόποι». Ο σπουδαίος και αποτελεσματικός αυτός Υπουργός λέει ότι εμείς τα έχουμε κάνει όλα καλά και ότι όσα τραβάμε τα τραβάμε επειδή οι Ευρωπαίοι δεν τα κάνουν καλά. Λοιπόν εγώ πιστεύω ακριβώς το αντίθετο, ότι οι κερδοσκόποι ούτως ή άλλως θα συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους.
Δύο σύντομα σχόλια. Το μνημόνιο είναι δύο πράγματα. Κατά βάση είναι η εξασφάλιση μιας χρηματοδότησης γενναίας και πρωτοφανούς στην ιστορία της ανθρωπότητας, την ώρα που όλοι οι δανειστές δήλωσαν ότι δεν πρόκειται να σας δώσουμε μία από δω και πέρα και δεύτερον η επιταγή να πραγματοποιηθούν βαθιές μεταρρυθμιστικές αλλαγές – τομές που δεν έγιναν τα τελευταία πολλά χρόνια. Επομένως είναι άλλο ζήτημα εάν ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα μπορεί να εφαρμοστεί ή όχι, δηλ. εάν υπάρχει η ικανότητα από αυτούς που το διαχειρίζονται να το εφαρμόσουν και άλλο εάν η αποτυχία της εφαρμογής μιας μεταρρυθμιστικής πολιτικής μπορεί να μας οδηγήσει στην άποψη ότι ξέρεις, φταίει η συνταγή. Στην Ιρλανδία η απόδοση των μέτρων του μνημονίου, φαντάζομαι προς όφελος της χώρας, έχει φτάσει στο 80% σε σχέση με την Ελλάδα που είναι στο 30%. Άρα εδώ τι γίνεται; Το μνημόνιο εκεί αποδίδει επειδή εφαρμόζεται; Εάν αποδίδει επειδή εφαρμόζεται τότε δεν έχει κανένα πρόβλημα το μνημόνιο ώστε εδώ να ήμαστε στο 30%.
Έχω μιλήσει για μεταρρυθμιστική εξάντληση της κυβέρνησης. Αυτό είναι το μείζον πολιτικό ζήτημα. Εγώ μιλάω ως πολιτικός. Αλλά παρατηρώ και πρέπει να σας πω με αρκετή ανησυχία ότι έχουμε εξάντληση όπου να ‘ναι και της κοινωνικής αλληλεγγύης προς εμάς. Οι τελευταίες δηλώσεις των Ευρωπαίων αξιωματούχων δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικές. Θα έλεγα ότι είναι πάρα πολύ ανησυχητικές. Όσο εμείς εξαντλούμαστε μεταρρυθμιστικά τόσο και εκείνοι εξαντλούν την αλληλεγγύη τους. Άρα καλό θα είναι να δούμε λίγο τα του οίκου μας. Ακούω ότι υπάρχει ένα πρόγραμμα που οδηγεί στην επανεκκίνηση. Τι λέει το πρόγραμμα αυτό; Ότι εάν μειώσουμε τη φορολογία θα επανεκινήσει η οικονομία, δηλ. λέει ότι θα υπάρξουν διαθέσιμα εισοδήματα τα οποία θα πάνε πάλι στην κατανάλωση, δηλαδή το πρότυπο το οποίο μας χρεωκόπησε.
Θυμίζω δε ότι η πρώτη πρωτοβουλία της κυβέρνησης Καραμανλή το 2004 ήταν να μειώσει δραματικά τους φόρους στις επιχειρήσεις. Εξίσου δραματικά μειώθηκαν και οι επενδύσεις στην Ελλάδα και αυξήθηκε η αποθεματοποίηση και η έξοδος των χρημάτων όλων όσων κέρδιζαν από την Ελλάδα. Πού είναι το ζήτημα λοιπόν; Το ζήτημα είναι ότι η χώρα πρέπει να κινηθεί σε μία πλήρη παραγωγική αναδιάρθρωση. Όσο το αποφεύγουμε αυτό προφανώς θα ήμαστε πολύ μακριά από τη λύση αλλά αυτό είναι δύσκολο πράγμα ξέρετε. Είναι άλλο να μιλάς για φορολογικούς συντελεστές πάνω – κάτω, αυτό είναι εύκολη δουλειά, αλλά να μιλήσεις για αλλαγή του αναπτυξιακού προτύπου της χώρας, δηλαδή του παραγωγικού μοντέλου από τη μετάβασή του από το παρασιτικό στο παραγωγικό αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο διότι αυτό προϋποθέτει ότι οι πολιτικοί πάνω από όλα αλλάζουν τον εαυτό τους, τον τρόπο που καταλαβαίνουν την χώρα τους και τον τρόπο που επιβάλουν τις πολιτικές τους.
Το δεύτερο είναι ότι αλλάζεις συθέμελα το βασικότερο συντελεστή σ’ αυτή τη μεταβολή που είναι ποιος; Το κράτος. Ακούσαμε ότι λιμνάζουν σχέδια επενδυτικά που είναι περίπου 23 δις. ευρώ. Γιατί λιμνάζουν αυτά; Άρα η Ελλάδα παρόλη την δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται προσελκύει ένα επενδυτικό ενδιαφέρον από μικρούς και μεγάλους. Γιατί όποιος επιχειρεί στην Ελλάδα να κάνει μία επένδυση «θα του αλλάξουν την Παναγία».
Επομένως ποια είναι η βαθιά διαρθρωτική μεταβολή που πρέπει να γίνει τώρα; Είναι αυτή που αφαιρεί όλα τα εμπόδια από την επιχειρηματική δράση. Πώς γίνεται αυτό; Σας πληροφορώ ότι οι μελέτες που υπάρχουν στην Ελλάδα είναι πλήρεις εδώ και χρόνια, τις έχουνε κάνει διάφοροι φορείς ακόμη και υπουργεία οι οποίες όμως θέλουν πολιτικό θάρρος και πολιτική απόφαση να εφαρμοστούν αλλά αυτό σημαίνει μία σύγκρουση με κατεστημένες δυνάμεις μέσα στο κράτος οι οποίες αναπαράγουν την γραφειοκρατία και μέσα από την γραφειοκρατία αναπαράγουν την διαφθορά η οποία οδηγεί σε εκτεταμένο πλουτισμό όσων εμπλέκονται στην υπόθεση των επενδύσεων. Επομένως αυτή τη στιγμή εμείς καλούμαστε να κάνουμε μεγάλες μεταβολές οι οποίες θα βοηθήσουν στη μεταβολή του προτύπου αυτού που ο Κονδύλης το 1992, ο φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης, είπε ότι η ελληνική κοινωνία είναι ίσως από τις ελάχιστες στον κόσμο που παρασιτεί στο ίδιο της το σώμα. Εάν αυτό δεν το καταλάβουμε τότε προφανώς δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σ’ εκείνα που πρέπει να προχωρήσουμε και η συζήτηση γίνεται δευτερεύουσα, γίνεται τριτεύουσα, γίνεται για συντελεστές φορολογικούς αλλά κανένας φορολογικός συντελεστής δεν μπορεί να μας οδηγήσει εκεί που φανταζόμαστε. Η Σκανδιναβία για παράδειγμα έχει τους υψηλότερους φορολογικούς συντελεστές στον κόσμο όσον αφορά το κεφάλαιο. Γιατί προσελκύει τις μεγαλύτερες επενδύσεις στον κόσμο; Διότι έχει σταθερό φορολογικό περιβάλλον, έχει σταθερό κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα και έχει ένα κράτος το οποίο δουλεύει για να βοηθήσει όλους αυτούς οι οποίοι θέλουν να κάνουν επενδύσεις. Επομένως η συζήτηση δεν μπορεί να είναι αφηρημένη. Η συζήτηση δεν μπορεί να κρατάει υπό τον έλεγχο του κράτους και των συντεχνιών παραγωγής πλούτου που θα μπορούσαν υπό υγιή ιδιωτική πρωτοβουλία να μας οδηγήσουν σε αύξηση του εθνικού πλούτου άρα και σε αύξηση της πίτας.
Γιατί εμείς οι Έλληνες θα πρέπει να συνεχίζουμε να εμποδίζουμε επενδύσεις στα λιμάνια, τις μαρίνες, τα αεροδρόμια, στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στα ξενοδοχεία, στα ενεργειακά δίκτυα; Γιατί πρέπει να βάζουμε εμπόδια σε όλους αυτούς; Επομένως κανένα μνημόνιο δεν μας φταίει. Φταίει το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή παρατηρούμε μέχρι τώρα έλλειψη πολιτικής βούλησης απ’ όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας και από όλα τα Κόμματα να δουν το πρόβλημα κατάματα και αποφεύγουν να το δουν διότι σωστά λέει ο κόσμος και έτσι είναι, τα Κόμματα το δημιούργησαν αυτό. Τα Κόμματα στην Ελλάδα από το 1915 όταν ιδρύθηκε ο δικομματισμός με επικεφαλής από τη μία το βασιλιά και από την άλλη τον Ελευθέριο Βενιζέλο ανεξάρτητα από τις πολιτικές ιδεολογίες και τις ηγετικές εξάρσεις κάποιων περιόδων δημιουργήθηκαν ακριβώς με την ίδια κοινωνική βάση το καθένα. Με τον ίδιο τρόπο εκφράζουν και εκπροσωπούν την Ελλάδα. Μισοί αγρότες από εδώ, μισοί από εκεί, μισοί εργάτες από εδώ, μισοί από εκεί, μισοί βιοτέχνες από εδώ, μισοί από εκεί, επαγγελματίες, δημόσιοι υπάλληλοι στη μέση και είναι όλοι αυτοί στην έκφρασή τους. Άρα λοιπόν δεν υπήρξαν ταξικές διαφοροποιήσεις. Τι υπήρξε; Το έπαθλο και η λατρεία των ηγεσιών για την κατάληψη του κράτους και ό,τι αυτό σημαίνει.
Αυτό λοιπόν είναι που σήμερα πρέπει να αλλάξει εκ θεμελίων και μόνον δυνάμεις οι οποίες μπορούν να αποδεσμευτούν από παντού και οι οποίες πιστεύουν σε μία μεγάλη μεταρρυθμιστική τομή στην Ελλάδα μπορούν να φέρουν τα πράγματα εκεί που πρέπει να τα φέρουν. Τελευταία φράση μου είναι η εξής: Τα Κόμματα εξουσίας από τη φύση τους, επειδή είναι ακριβώς έτσι όπως τουλάχιστον τα αντιλαμβάνομαι εγώ, έχουν αντιτιθέμενες δυνάμεις στο εσωτερικό τους. Άλλοι πιστεύουν σε αυτήν την κατεύθυνση και άλλοι την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Η σύγκρουση των δυνάμεων αυτών στο εσωτερικό των Κομμάτων εξουσίας στην πραγματικότητα παραλύει τα κόμματα. Δεν τα αφήνουν να διαλέξουν έναν καθαρό δρόμο. Και αυτή τη στιγμή εάν έχουμε ανάγκη από κάτι είναι ένας καθαρός δρόμος, ένας καθαρός προσανατολισμός, ένα σαφές σχέδιο και μετά μία ομάδα από αποφασισμένους να υπερασπίσουν ένα σχέδιο στο οποίο πιστεύει.

Υ.Γ. Από το Γιώργο Φλωρίδη θα διαφοροποιηθώ μόνο στην τελευταία του φράση και πιστεύω ότι θα συμφωνήσει τελικά μαζί μου. Η ομάδα ή καλύτερα η παρέα των πολιτικών που θα καθορίσει και θα υποδείξει τον καθαρό δρόμο, τον καθαρό προσανατολισμό και το σαφές σχέδιο θα πρέπει να δημιουργηθεί εκ των προτέρων ή τέλος πάντων ταυτόχρονα με αυτά διότι τελικά οι παρέες γράφουν ιστορία. Πιστεύω ότι η παρέα άρχισε να δημιουργείται.