Η Ζωή Τζήμητρα, μέχρι σήμερα, ήταν γνωστή σαν ζωγράφος. Εκφραστική, μα και αισθαντική. Οι πίνακές της, ένοιωθες, δεν απεικόνιζαν απλώς μια μορφή, ένα αντικείμενο, μια σύνθεση. Μιλούσαν. Ναι, μιλούσαν. Καθώς κοίταζες κάποιο έργο της, πέρα από την αισθητική απόλαυση, μύριες όσες σκέψεις ξεπηδούσαν στο μυαλό σου, στήνοντας σενάρια, υποθέσεις, μύθους. Έτσι, η εικόνα γινόταν ποίηση σιωπηλή, μα τόσο έκδηλη.
Η Ζωή, κατά καιρούς, έχει ζωντανέψει στον καμβά της σώματα, έχει δομήσει πόλεις, έχει χαράξει σχήματα. Γιατί, λοιπόν, να μη σκιτσάρει και λέξεις; Τα γράμματα, σύμβολα μοναδικά, συμπλέκονται όμορφα και αρθρώνουν λέξεις – εικόνες, κι αυτές, με τη σειρά τους, συνθέτουν – τι άλλο – μύθους.
Κι έτσι η Ζωή, που μέχρι σήμερα διηγείτο με εικόνες, πλέον μας χαρίζει τις ιδέες της και με λέξεις. Και τι περίεργο. Όπως οι μορφές της γεννούσαν μες στον νου σου αυθόρμητες σκέψεις – έννοιες, άλλο τόσο, οι λέξεις της θαρρείς και παίρνουν αμέσως σχήμα. Και γίνονται μαχαίρια – ή αγκάθια. Λουλούδια – ή αρώματα. Και στήνονται οι στίχοι, εκφραστικοί και άμεσοι. Κι έτσι μικροί και κομψοί όπως είναι, μοιάζουν θαρρείς με πινελιές σύντομες, κοφτές και δυνατές, που με αγωνία προσπαθούν να εκφράσουν την υπαρξιακή αγωνία του πνεύματος. Κι ακόμη παρά πέρα, να ταξιδέψουν τη δόνηση της ψυχής της – πότε κραυγή και πότε χάδι – όσο γίνεται μακριά. Να χαρίσουν, έτσι, στον αναγνώστη κάτι από τη φλόγα της. Και πέρα από κάθε αμφιβολία, το καταφέρνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.