Το θέατρο αργεί

Του Φώτη Μισόπουλου

Αλλά το σκουπόξυλο, είναι το έμβλημα ενός δέντρου που στέκει με το κεφάλι κάτω
JONATHAN SWIFT[1]

prose pour la dernière arc

...... αυτό το μοναχικό ξύλο, που τώρα βλέπετε να κείτεται άδοξα σ' εκείνη την ξεχασμένη γωνιά, το γνώρισα κάποτε ακμαίο σ' ένα δάσος, γεμάτο χυμούς, γεμάτο φύλλα και κλώνους [Και ήταν δίσεχτος χρόνος όπως τώρα ναι δεκάξι χρόνια, Θε μου, ύστερα απ' το μακρύ φιλί που κόντεψα να χάσω την αναπνοή μου- ναι- είπε πως ήμουν ένα άνθος των βουνών, ναι, έτσι είμαστε όλες- άνθη, το κορμί της γυναίκας, ναι αυτό, ήταν το πιο αληθινό πράγμα που είπε στη ζωή του- κι ο ήλιος λάμπει για σένα σήμερα] Ναι: απόπειρα να γράψω για τον Σαίξπηρ, μεταξύ Βερολίνου, Φρανκφούρτης, Μιλάνου, Γένοβας Με τον σωρό των σημειώσεων εντείνεται ο τρόμος της διατύπωσης Ύστερα απ το φως του πυρσού κόκκινο σε ιδρωμένα πρόσωπα Ύστερα από την παγερή σιωπή μέσα στους κήπους Όμως, τώρα, ματαίως η πολυάσχολη τέχνη του ανθρώπου πασχίζει να παραβγεί με τη φύση, δένοντας ένα μαραμένο μάτσο κλωνάρια στον στεγνό κορμό του Στην καλύτερη περίπτωση δεν ήταν παρά το αντίστροφο εκείνου που ήταν, δέντρο αναποδογυρισμένο, τα κλαδιά πάνω στη γη κι οι ρίζες στον αέρα [γι' αυτό τον συμπάθησα γιατί είδα ότι καταλάβαινε κι αισθανόταν κι ήξερα πως θα μπορούσα πάντα να τον καταφέρω και του έδωσα όλη την ευχαρίστηση που μπορούσα μέχρι που μου ζήτησε να πω ναι και στην αρχή δεν απάντησα μόνο κοίταξα πέρα πάνω απ' τη θάλασσα, σκεφτόμουν τόσα πολλά που εκείνος δεν ήξερε, και τους ναύτες που γύριζαν μεθυσμένοι] Εγγύτερα προς τον Σαίξπηρ, στη Γένοβα, νύχτα, στην καρδιά της πόλης και γύρω απ' το λιμάνι Τα στενοσόκακα τον Μεσαίωνα έκλειναν με αλυσίδες για να μην μπαίνει ο λαός ανάμεσα στα μέγαρα της αριστοκρατίας, για παράδειγμα των Ντόρια Ύστερα απ' την αγωνία σε τόπους πετρωτούς Τη φυλακή το παλάτι και τ' αντιφέγγισμα Εκείνος που ήταν ζωντανός τώρα πεθαίνει Εμείς που ζούσαμε τώρα πεθαίνουμε Με λίγη υπομονή

.............και τώρα το πιάνει κάθε ταλαίπωρο δουλικό, στης αγγαρείας την καταδίκη, κι από μια διεστραμμένη μοίρα προορίζεται να καθαρίζει τα άλλα πράγματα ενώ βρωμίζει τον εαυτό του Κάποτε καταδικάζεται στην τελευταία του χρήση, σαν προσάναμμα στο τζάκι Μα βέβαια κι ο άνθρωπος είναι σαν το σκουπόξυλο και τα παλιά παράθυρα μάτια που ρίχνανε βλέμματα πίσω απ' τις σιδερένιες γρίλιες στον εραστή για να φιλήσει το σίδερο κι οι ταβέρνες μισάνοιχτες ξημέρωμα τη βραδιά που χάσαμε το καράβι- οι Ντόρια, που τους έκανε δημοφιλείς ο Ούγκο Λίντεμπεργκ,- σ' έναν τοίχο σπιτιού γραμμένο WELCOME TO HELP MΕ- όλο αυτό όπως ο δρόμος προς το θέατρο GLOBE στην περιγραφή του Τζιορντάνο Μπρούνο περνώντας από καπηλειά, μπουρδέλα, πηγαδάκια με φονιάδες
Δεν έχει εδώ νερό παρά μονάχα βράχια Βράχια Χωρίς νερό κι η άμμος του δρόμου, που ξετυλίγεται στα βουνά Η φύση τον στέλνει στον κόσμο δυνατό και σκληρό, σε ακμάζουσα κατάσταση, με τα δικά του μαλλιά, τ' αληθινά κλαδιά αυτού του σκεπτόμενου φυτού Κι ο φύλακας να κάνει βόλτες ατάραχος με τη λάμπα του κι ο φοβερός χείμαρρος να κατεβαίνει κι η θάλασσα κατακόκκινη μες στη φωτιά όταν ο ήλιος βασιλεύει και οι κήποι με τα γιασεμιά και τα σύκα Μάντεψα περισσότερα απ' ο,τι κατάλαβα, όμως το άλμα παράγει την εμπειρία όχι το βήμα Το ίδιο το θεατρικό είναι απόπειρα να περιγραφεί κάτι που δεν συνδέεται με το πραγματικό
ΟΦΗΛΙΑ: ΜΕΣΑ ΣΕ ΛΥΓΜΟΥΣ ΝΤΥΜΕΝΗ ΠΟΡΦΎΡΕΣ, ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ.
Ξερός ο ιδρώτας και τα πόδια στην άμμο Αν είχε νερό τουλάχιστο στο νεκρό στόμα του βουνού με τα σάπια δόντια που δε μπορεί να φτύσει στη βροχή Κοιτάζω μπρος στον άσπρο δρόμο............

...........κι όμως, με όλα τα ελαττώματά του, αυτός αναλαμβάνει να γίνει παγκόσμιος αναμορφωτής και διορθωτής, που αποκαθιστά τις αδικίες, που χώνεται σε κάθε βρώμικη γωνιά της φύσης και φέρνει στο φως κρυμμένη σήψη, σηκώνοντας μεγάλο μέρος σκόνης εκεί που δεν υπήρχε πρώτα τίποτε [κι ύστερα τον κάρφωσα με τα μάτια μου για να μου κάνει πάλι την πρόταση ναι κι ύστερα μου ζήτησε αν θα ήθελα ναι να πω ναι- το άνθος μου]- τετρακόσια χρόνια αργότερα ένας άλλος τρόπος ανάγνωσης θα υπάρχει για την γενιά μου, η Μεγάλη Πορεία απ' τις Κολάσεις του Διαφωτισμού μέσα στο βούρκο των ιδεολογιών και του ψέματος, ο Χαίλντερλιν να περιγράφει τον αλύτρωτο Σαίξπηρ: ΜΑΝΑΙΣΜΕΝΗ ΑΝΑΜΟΝΗ/ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΦΟΒΕΡΗ ΠΑΝΟΠΛΙΑ/ ΧΙΛΙΕΤΙΕΣ: Ο ΣΑΊΞΠΗΡ Ή ΚΑΛΎΤΕΡΑ Ο ΑΜΛΕΤ: στη Βαϊμάρη

Ποιος είναι ο τρίτος που περπατάει πάντα στο πλάι σου; Όταν μετρώ είμαι μονάχα εσύ κι εγώ Μα όταν κοιτάζω εμπρός στον άσπρο δρόμο υπάρχει πάντα κάποιος που περπατάει στο πλάι σου

Τις τελευταίες του μέρες τις περνά σαν σκλάβος γυναικών Μέχρι που φθαρμένος ως τις άκρες σαν τον αδελφό του το σάρωθρο, ή του δίνουν μια κλωτσιά και τον πετούν έξω ή τον χρησιμοποιούν για ν' ανάψουν φλόγες που θα ζεστάνουν άλλους [και στην αρχή τον αγκάλιασα ναι και τον τράβηξα πάνω μου έτσι που μπορούσε να νοιώσει τα στήθη μου όλο άρωμα και η καρδιά του πήγαινε να σπάσει και είπα ναι θέλω Ναι] Ο Μάκβεθ κι ο Άμλετ παρίστανται στις Δίκες της Μόσχας, ανάμεσα σ' ένα ΑΥΡΙΟ κι ένα ΑΥΡΙΟ, ΠΟΥ ΑΠΕΡΓΆΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΕΞΑΦΆΝΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΏΠΟΥ, η Οφηλία αναχωρεί σε αναπηρικό αμαξίδιο για πάντα

Αν είναι άντρας αν είναι γυναίκα δεν το ξέρω Αυτός εκεί ποιος είναι απ' τ' άλλο πλάι σου;

ΑΥΛΑΙΑ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] Jonathan Swift, Αποφάσεις για όταν θα είμαι γέρος - Στοχασμός για ένα σκουπόξυλο, μτφρ. Μίλτος Φραγκόπουλος, προλόγισμα Γεράσιμου Βώκου, ΆΓΡΑ 2004


ΑΝΑΦ.: Heiner Müller, ΔΥΣΤΗΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ, εισαγ.-επιλογή-μτφρ. Ελένη Βαροπούλου, ΆΓΡΑ 2001///

Θ.Σ. ΕΛΛΙΟΤ, Η ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ, μτφρ. Γιώργου Σεφέρη, ΙΚΑΡΟΣ 1997/// Jonathan Swift, Αποφάσεις για όταν θα είμαι γέρος - Στοχασμός για ένα σκουπόξυλο, μτφρ. Μίλτος Φραγκόπουλος, προλόγισμα Γεράσιμου Βώκου, ΆΓΡΑ 2004

https://i.pinimg.com/736x/49/9a/46/499a46d12ba7d6e5cd4a5c0b9f4318ac.jpg

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU