Η καρέκλα στη μέση του δρόμου

Του Φώτη Μισόπουλου

prose pour un théâtre de chambre, en trois images

Ποτέ δεν φτύνουν τον καθρέφτη
ΠΑΥΛΟΣ ΜΑΤΕΣΙΣ [1]

......εκείνη προχώρησε στη σκιά Μπορούσα τώρα ν' ακούω τα βήματά της Άκουσα τα βήματά της Μετά το χέρι μου την άγγιξε Ούτε παγωμένη ούτε ζεστή μόνο ακίνητη Το φόρεμά της κάπως νωπό Ανάσα αργή σαν απόμακρη Ή το σκούρο φως: σκιές πραγμάτων, όπως εκείνα που χάνονται σε λιμνασμένα νερά Ο ήλιος τραβήχτηκε απ' το σύννεφο απλώνοντας κηλίδες πάνω στα υλικά της βιτρίνας, απέναντι απ' την οποία πέρασα χωρίς να βλέπω τίποτα

Η φύση απεχθάνεται το κενό, όπως κάποιος που υπνοβατεί
[Ο ΤΟΠΟΣ: .....πλάι στο ποτάμι Μέσα σε μεγάλη πόλη Προκυμαία με κρίκους Πλάτωμα κάπου δέκα μέτρα φαρδύ Στο βάθος ο κήπος κι ένας πέτρινος φράχτης Κατά μήκος το πέτρινο πεζούλι, ενώ υπάρχω]
Ώσπου το φεγγάρι έκανε το γύρο του σπιτιού: Πενήντα ολόκληρα χρόνια. ''Είμαι ο Ρασκόλνικοφ, του λέω,- θυμάσαι, το βογγητό;- του λέω- αν τόπνιγα- του λέω- θ' ακουγόταν όλος ο ανελέητος θόρυβος του δρόμου'', κει που κοιμόντουσαν οι άστεγοι, φωνές ψιθυριστές- δεν έβλεπες, αλλά μάντευες πως ερχόταν χειμώνας Στοπ
[Θα ήθελα να σωπάσεις ή να είχες σωπάσει] [Αλήθεια; Έλα μέσα τώρα!] Χρειάστηκε να σταματήσω και να μανταλώσω την καγκελόπορτα Εκείνη προχώρησε στην οσμή της βροχής Σου δίνω προθεσμία μέχρι απόψε, είπε] Τα βλέφαρά μου κατέβηκαν μέχρι που κάλυψαν τις ίριδες των ματιών [Προσοχή στους λωποδύτες Το παλιό κόλπο των απατεώνων Το σκούντημά] Η φωνή ερχόταν απ' τον κήπο Κάποιος διασχίζει τον άδειο χώρο Η φωνή ξεθωριάζει μέχρι να χαθεί ολότελα Σύντομη σιωπή Ο δολοφόνος ξαφνιάστηκε που με είδε κάτω απ' το τραπέζι: ''Σύντροφε, Φιόντορ Μιχαήλοβιτς, ψάχνω για το σπίτι'', του λέω, ''καλά'', μου λέει, ''βάλτο πάνω στο κρεβάτι κι εγώ θα το προσέχω'' Ήταν η νύχτα, που το σκυλί έκλαιγε κι ήθελε να χαϊδευτεί πάνω στο φάντασμα κι ένα σωρό άλλες απορίες χαμηλόφωνες......

.........το πουλί κελάηδησε πάλι, αόρατο, ήχος άκαρπος και βαθύς, μονοκόμματος σαν κομμένος από χτύπημα μαχαιριού, και μετά ξανά, και καταλάβαινα την παρουσία νερού γρήγορου και γαλήνιου να περνάει πέρα από τόπους μυστικούς, το ένοιωθα μόνο δεν το έβλεπα δεν το άκουγα
- έχει κλείσει ο δρόμος, φτηνά τη γλίτωσα, όμως με γιάτρεψε η στάχτη Πρέπει να ξαναρχίσω τις ασκήσεις Ξαπλωμένος κάτω με τα χέρια και ν' ασφαλιστώ έναντι παντός ατυχήματος [ψάχνω στην τσέπη του παντελονιού] Το φυλαχτό της μαμάς Ακόμα κι εκείνο Η φωνή όλο και πλησιάζει Πώς γίνεται και δεν είναι στη βρύση; Θα πει: Νύσταζα......[Ξεμακραίνει Μετά από λίγο επιστρέφει στη σκηνή και ξαπλώνει Ο ΓΕΡΟΣ ΜΕ ΤΟ ΦΛΑΟΥΤΟ: έχει θάψει τον καθρέφτη και δεν μπορεί να θυμηθεί Στεκόταν έξω ζητώντας το μικρό κόκκαλο, και γαύγιζε για να δείξει πως όλα τα μπορεί Θα πρέπει να σκεφτώ πολλά πράγματα απαγορευμένα Να κλείσω τα μάτια και να παραδοθώ]
.........το μισό σχεδόν χαρτί κρεμόταν κουρέλι Δε μου χρειάζεται Το έσκισα και το πέταξα πλάι Πρέπει να γυρίσουμε Η αίσθηση της παρουσίας του νερού βουβή κι αμίλητη Κρατούσα τη συνήθεια, έτσι θέλω να πω συνήθιζα να την κοιτώ: Όρθια στην πόρτα μας έβλεπε: Τα χέρια της στους γοφούς [Ομίχλη εγκεφάλου, η γεύση της κόπωσης που δεν την αντέχω τώρα][Μια καταχθόνια φιγούρα με μπλεγμένα πόδια ακουμπάει στον τοίχο, ένα πρόσωπο άγνωστο. Η ΦΙΤΟΥΡΑ απαθής σηκώνει το καπέλο με σημασία, ίσως στις φλέβες της αντί για αίμα κυλάει σκοτεινός υδράργυρος] Στοπ
Ο ΓΕΡΟΣ ΜΕ ΤΟ ΦΛΆΟΥΤΟ: ........χαιρετώ την παρέα! Παίξε-παίξε το φλάουτο με πονάνε τα γόνατά μου.....Θα τα βολέψω όμως μια χαρά με μια δουλίτσα που σχεδιάζω Και δεν θα πω λέξη σε κανένα!!
[Ή η γυναίκα που παρακμάζει με τα στήθια της στον ύπνο, γιατί η νύχτα είναι μεγάλη και δεν περνάει, μη ξεχνάτε, δίχως έλεος!]

......κι όταν ξημέρωνε, έβλεπα να 'ρχεται η ΚΑΡΟΛΙΝΑ ΙΒΑΝΟΒΝΑ, ναι, αυτή, απ' την Αγία Πετρούπολη, καθώς στύλος και δέντρο, κάθε παράθυρο και είσοδος και στέγαστρο, κάθε ένα στη θέση που τους είχε οριστεί μια για πάντα και εις τον αιώνα ή ο άλλος ξαφνιασμένος πάνω στ' αδύνατα πόδια του, ρακοσυλλέκτης, κουβαλώντας στον ώμο ένα σακί που σου κλείνει το πέρασμα, κάνω στην άκρη δεξιά, τον αποφεύγω μ' αγγίζει- Συγνώμη- είναι που ο δολοφόνος τραβάει ίσια ψάχνοντας θησαυρούς μες στα μεσάνυχτα για ν' απαλύνει τις εγκόσμιες αμαρτίες του: Και ξανακρύβεται τρομαγμένος
Τα σφυρίγματα πλησιάζουν Τη στιγμή που οι αστυνομικοί είναι έτοιμοι να μπουν στη σκηνή, μια φωνή τους ακινητεί: ........είναι οι ίδιοι, ξεθάβουν προϊστορικά κόκαλα, κι η καρέκλα στη μέση του δρόμου το ίδιο ανεξήγητη όπως εμείς, ωσότου βρεθεί μια παράκληση που θα την καταλάβουν όλοι καλύτερα κι αμέσως.......

Εσύ;; Ναι, μου λέει, εγώ. [Την άκουγα που ανέβαινε τη σκάλα, έσερνε τα πόδια της και κοντανάσαινε με μουρμούρα, σα να ήταν τα σκαλιά ολόρθια μα απόσταση ένα μέτρο μεταξύ τους Ύστερα την άκουσα που φώναζε στην κλειδωμένη πόρτα] Είχα να διαβάσω την εφημερίδα [Μπαίνει ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ του Τζόυς]: .......η αρσενική καμήλα σηκώνει το μπροστινό πόδι της, κόβει ένα μεγάλο φρούτο μάνγκο, και, κλείνοντάς της το μάτι, το προσφέρει μέσα στην σχισμή.....της οπλής της]
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΑΞΗ: Το ίδιο μέρος Λίγες ώρες μετά Αριστερά στις καρέκλες, Ο ΓΕΡΟΣ ΜΕ ΤΟ ΦΛΑΟΥΤΟ, παίζοντας νωχελικά Ακούγονται θόρυβοι Κρατάω πάντα την ομπρέλα μαζί μου γιατί βρέχει Βρέχει σ' όλη την πλάση όπως θάλεγε κι ο ποιητής, κι οι πραγματικές ιστορίες γίναν σπάνιες Ο Θεός να μας λυπηθεί........

ΑΥΛΑΙΑ

τα πρόσωπα

Ο ΡΑΣΚΟΛΝΙΚΟΦ
ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ
Ο ΓΕΡΟΣ ΜΕ ΤΟ ΦΛΑΟΥΤΟ
Η ΦΙΤΟΥΡΑ
Η ΚΑΡΟΛΙΝΑ ΙΒΑΝΟΒΝΑ
ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ
Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ του ΤΖΌΥΣ

σκηνικά

Ο ΤΌΠΟΣ
ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1]ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΑΡΡΑΜΠΑΛ, Νεκροταφείο αυτοκινήτων- Το τρίκυκλο, μτφρ.-εισαγωγή Παύλος Μάτεσις, ΔΩΔΩΝΗ αχρονολόγητο
ΑΝΑΦ.: ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΑΡΡΑΜΠΑΛ, Νεκροταφείο αυτοκινήτων- Το τρίκυκλο, μτφρ.-εισαγωγή Παύλος Μάτεσις, ΔΩΔΩΝΗ αχρονολόγητο/// Τζαίημς Τζόυς, ΟΔΥΣΣΕΑΣ, μτφρ. Σωκράτης Καψάσκης, ΚΕΔΡΟΣ 1992/// ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ, Ο διάβολος με το κηροπήγιο, ΚΕΔΡΟΣ 1975

https://img.bbmd.gr/img/820/820/90/2022/11/21/16-10.jpg?t=jbVwsJR0oQamcjWk_EWRgQ

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU