Νύχτες του Ερωδιού..

Της Παναγίτσας Μιχαήλου
Και κάπως έτσι άρχισε την πορεία του στη νύχτα της πόλης ένας χώρος που άφησε το ξεχωριστό του στίγμα στα βράδια μας. Ο Ερωδιός ήταν ένας πολυχώρος. Κάτι ανάμεσα σε μπαράκι, Μουσική σκηνή, Γκαλερί, παιδική θεατρική σκηνή, θερινό σινεμά. Ένας χώρος που ήρθε να μας θυμίσει ότι η μουσική δεν είναι μόνο διασκέδαση. Η μουσική είναι τέχνη. Η τέχνη που ξεκλειδώνει τα συναισθήματα σου και σε φέρνει μπροστά σ αυτό που φοβάσαι.

Κι όπως είχε πει κι ο Τάσος Λειβαδίτης. Η μουσική είναι μια άλλη δικαιοσύνη. Στα τόσα χρόνια της λειτουργίας του φιλοξένησε πολλούς γνωστούς καλλιτέχνες του έντεχνου. Όπως το Δημήτρη Ζερβουδάκη..το Λουδοβίκο των Ανωγείων τον Κώστα Φαλκωνη τη Σοφία Εμφιετζη τον Κυριάκο Γκουβεντα και πολλούς άλλους τους οποίους η εμπνεύστρια της λειτουργίας του χώρου κυρία Ρούλα Χαριτιδου κατάφερε να πείσει να προσαρμόσουν τις απαιτήσεις τους στα μέτρα των δυνατοτήτων της συγκεκριμένης μουσικής σκηνής.

Στην κουβέντα που είχα με την κυρία Ρούλα Χαριτιδου το πρώτο που ρώτησα ήταν το πώς γεννήθηκε στο μυαλό της η ιδέα αυτού του χώρου, απάντησε πως "Γενικά είμαι ένας άνθρωπος που ψάχνω. Ψάχνω και ανησυχώ. Για το περιβάλλον για τον άνθρωπο για ότι συμβαίνει γύρω μας.

Αν εξαιρέσει κανείς τις στάνταρ προτεραιότητες που έχουμε όλοι (οικογένεια παιδιά) έψαχνα κάτι να με καλύπτει. Μου αρέσουν πολύ τα παλιά κτίρια. Μια μέρα πέρασα από κείνο το δρόμο και μόλις είδα το συγκεκριμένο κτίριο κι επειδή με τη μουσική είχα ήδη προσωπική σχέση αμέσως γεννήθηκε μέσα μου η ιδέα για ένα στέκι Ξεκίνησα το αναπαλαιωσα και στην πορεία γεννήθηκε μέσα μου η ιδέα του Ερωδιού. 

Κι επειδή ήμουν σε ένα περιβάλλον λίγο καλλιτεχνικό έχοντας προσωπικές σχέσεις με διάφορους καλλιτέχνες, πήρα κι από κει τα κίνητρα μιας και η μουσική μου άρεσε πάντα". Στη συνέχεια όμως κυρία Χαριτιδου όλα κύλησαν σαν μια αλυσίδα". Ακριβώς έτσι. Δεν υπήρξε κανένα σχέδιο. Το ένα έφερε το άλλο. Γινόταν μια δουλειά κι αμέσως γεννιόταν στο μυαλό η επόμενη ιδέα για το πώς θα διακοσμηθεί Όλα αυθόρμητα. Όλα αυθόρμητες επιλογές. Ακόμα και τα πλακάκια του δαπέδου τα οποία ήταν παλαιού τύπου και μόλις τα είδα στο μαγαζί είπα Αυτά. Και τον έβαλα να τα ξεθάψει από την αποθήκη.

Αμέσως μετά ερχόταν η επόμενη ιδέα για το που θα μπει π.χ. ένα ξύλινο ράφι. Το ένα έφερνε το άλλο κι όλα μαζί συνέθεσαν ένα χώρο γεμάτο θετική ενέργειαπου χάρισε ξεχωριστές στιγμές στις νύχτες μας". Αν είχες να πεις κάτι κυρία Χαριτιδουτοσο καιρό μετά το κλείσιμο του χώρου αν σου έχει μείνει κάτι τι είναι αυτό. "Οι αναμνήσεις είναι η προίκα μας. Ο Ερωδιός είναι η προίκα μου. Αισθάνομαι ότι συμμετείχα κι εγώ σ αυτό που λέμε ποιώ πολιτισμό ικανοποιώντας παράλληλα και τον εαυτό μου μιας και η μουσική είναι κομμάτι του. Γιατί μου άρεσε πάντα να είμαι μέσα στον κόσμο κι αυτό που κάνω να αρέσει στον κόσμο.." 

Και για να κλείσουμε την κουβέντα μας θα ήθελα τη γνώμη σου για το τι φταίει που το κενό του Ερωδιού δεν έχει αναπληρωθεί ακόμα. "Δεν είναι δύσκολο να αναπληρωθεί. Αρκεί να βρεθούν άνθρωποι με την ίδια τρέλα και το ίδιο ψώνιο μ εμένα μιας και ακουγόταν κάτι τέτοιο τότε. Οι εποχές είναι δύσκολες και το ακροατήριο ακόμα πιο δύσκολο.

Γιατί και το να μάθεις να ακούς ένα είδος τέχνης είναι. Να σκεφτείς στην αρχή στα μουσικά βράδια του μαγαζιού υπήρχε μεγάλη βαβούρα. Απ' την οποία σιγά σιγά περάσαμε στην απόλυτη ησυχία. Αφού θυμάμαι κάποιοι μουσικοί. επώνυμοι πλέον.. γύρισαν και μου είπαν. Τους εκπαίδευσες;". Ο συγκεκριμένος χώρος μπορεί να έκλεισε τον κύκλο του. Όμως, ανήσυχα μυαλά σαν της κυρίας Χαριτιδου πάντα μπορεί να σκεφτούν το επόμενο βήμα για κάνουν την έκπληξη για μια φορά ακόμα.. 

Ακολουθούν φωτοαναμνησεις απ' τις μουσικές βραδιές