Ταξίδι με την Αργώ

Του Φώτη Μισόπουλου

.....είμαι επιφυλακτικός και μαζεύω δυνάμεις για το τελικό τρέξιμο
ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤ [1]

α.
[μονόλογος για Αργοναύτες]


.......ΛΊΜΝΗ ΚΑΤΆ ΤΟ ΣΤΡΑΟΥΣΜΠΕΡΓΚ. ΡΗΜΑΓΜΕΝΗ ΌΧΘΗ. ΊΧΝΗ ΑΠΌ ΑΡΓΟΝΑΎΤΕΣ. Η Επανάσταση πνίγηκε στο αίμα Ακολούθησαν ταραγμένες μέρες σκιές εμφανίστηκαν στους δρόμους φαίνεται ότι κάθε ιδέα μόλις την αγγίξεις σε τιμωρεί Και τώρα άκουσέ με καλά, ΛΕΩ Το πρόσωπό του πήρε μια έκφραση αγωνιώδικης προσοχής Φεύγουμε απόψε ταξίδι- κοντολογίς Θύσανοι καλαμιάς νεκρά κλαδιά ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΔΕΝ ΘΑ ΒΛΑΣΤΗΣΕΙ ΠΆΝΩ ΑΠ' ΤΟ ΜΠΌΙ ΜΟΥ. Οι ευφάνταστοι είδαν τον τυφλό ραψωδό στη σκάλα υπηρεσίας- εξακολουθούσε ενοχλητικά υμνώντας την Τροία ώσπου βράδιαζε και τ' άστρα φώτιζαν το ακατανόητο Οι ιδέες μοιάζουν με τις λάμιες της νύχτας που θρονιάζονται στους ώμους τρέφονται από σένα και γίνονται ολοένα και πιο βαριές όσο αδυνατίζεις Θα φορέσεις το κουστούμι του σκολειού, το πράσινο, ΛΕΩ,- μα είναι θαλασσί- με διορθώνει Θαλασσί ή πράσινο, θα το φορέσεις: Προστακτική. Το δευτέρωσα. Κουφάρια ψαριών λαμπυρίζουν στο βούρκο κουτιά από τρόφιμα σωροί κοπριές σκισμένες γάζες περιόδου- το αίμα των θηλυκών της Κολχίδας και την άλλη φορά πέθανα σε νοσοκομείο, όπως ξέρετε, κι όταν ξεψύχησα, μάλιστα, έβαλαν μπροστά ένα παραβάν για να μην μπορώ να ξεχάσω Τώρα άρχισα να αναζητώ ισοδύναμα των σκέψεών μου, ώστε να γίνουν πιο ξεκάθαρες στους άλλους- θα βάλεις στο μικρό σακίδιο- αυτό που σου χάρισα για τη γιορτή σου- τη βούρτσα και την κρέμα για τα δόντια το σαπούνι πετσέτες για το πρόσωπο και τα χέρια- ΜΕΧΡΙ Η ΑΡΓΏ ΝΑ ΣΥΝΤΡΊΨΕΙ ΤΑ ΚΡΑΝΊΑ ΤΟΥΣ, ΑΧΡΗΣΤΟ ΠΙΑ ΚΑΡΑΒΙ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟ ΣΤΟ ΔΕΝΤΡΟ, ΣΤΕΓΑΣΤΡΟ ΓΙΑ ΑΡΠΑΧΤΙΚΆ ΠΟΥΛΙΆ ΠΟΥ ΚΑΡΑΔΟΚΟΥΝΕ ΜΟΊΡΕΣ ΑΝΎΦΑΝΤΕΣ, τώρα ήρθε καιρός να ξεκοιλιάσει κι εσένα μια αστόχαστη λέξη, ήρθε καιρός ν' ακούσεις τις ιστορίες που διηγούνται οι ώρες απ' το βάθος των ρολογιών, αναδρομές γελοίες μεταφορές αισθάνομαι να με κατακλύζουν όλες οι αρρώστιες που καταλογίζω στους άλλους, κρατώ για μένα τον πόνο που τους πέρασα Αμήν

β.
[Αργοναύτες στον υπόγειο....]

........καθώς κι ένα πουκάμισο εφτά εσώρουχα εφτά ζευγάρια κάλτσες Κατάλαβες; Στρώνονται στον ηλεχτρικό πρόσωπα χάρτινα από εφημερίδα και σάλιο- γυμνό το όργανο του καθενός στο παντελόνι όταν το βλέμμα προσηλώνουν. Σάρκα. Οχετός που πληρώθηκε με τρία βδομαδιάτικα, Επίστρωμα που γυαλίζει, η νεότητα πέθανε- ας σκεπάσουμε τους καθρέφτες τα φαντάσματα εγκατέλειψαν το πεδίο της μάχης, ας φορέσουμε το σεντόνι κι ας πάρουμε τη θέση τους- μου φαίνεται τώρα πως το αίσθημα αυτού του πόνου επιδεινώνει την αρρώστια μου και ότι οι άλλοι ίσως και να μην είναι άρρωστοι- Μα τότε έχουν δίκιο που δεν υποφέρουν Ποιο πουκάμισο; με ρωτάει- Δεν έχει σημασία ποιο πουκάμισο, φώναξα, ένα πουκάμισο! Τι παπούτσια πρέπει να φορέσω;- ρωτάει πάλι.....οι γυναίκες τους κρατούν το φαγητό ζεστό κρεμάνε τα στρωσίδια στο παράθυρο το ρακί είναι φτηνό στις γωνιές παραμονεύουν εκείνοι που ξεχάσαμε- το μέλλον είναι κήπος που αναπαύονται οι νικημένοι κι ορισμένοι πιστεύουν πως είμαι κι εγώ, ας τους αφήσουμε στην πλάνη τους δεν έχω δίκιο να τους το καταλογίζω, εντούτοις, ζω όπως εκείνοι κι επειδή ζω έτσι, τους αποφεύγω: -Έχεις δυο ζευγάρια παπούτσια, αποκρίνομαι, τα κυριακάτικα και τα καθημερινά κι ωστόσο με ρωτάς ποιο να βάλεις- ορθώθηκα σοβαρός- Με κοροϊδεύεις; ΛΕΩ. Το ρακί είναι φτηνό τα παιδιά κατουράνε στ' άδεια μπουκάλια όνειρο μιας τεράστιας συνουσίας στο Σηκουάνα γυναίκες πιτσιλισμένες αίμα ή σπέρμα πικρό που τις αγνόησε στα νεκροτομεία οι νεκροί κοιτάνε απ' τους φεγγίτες η Μήδεια στο βάθος του πηγαδιού κρεουργημένη ξανά και ξανά-
αλήθεια, θα μάθουμε ποτέ ποιοι είμαστε; Μας κρύβουν απ' τον εαυτό μας μοιάζουμε ανώνυμα γράμματα που ξέρουνε πολλά για μάς, ξυπνούσα λοιπόν τη νύχτα "πρέπει να βρω μια απάντηση", έλεγα, αλλοιώς είναι σαν να μην έζησα" θέλω ν' ανησυχώ τους άλλους- μπαίνω σε μεγάλο κόπο γι'
αυτό- και τελικά ο μόνος που ανησυχεί είμ' εγώ Να ενθουσιάζεσαι με την ανησυχία σου Έσβησα το κερί. Του είχα δώσει ξεκάθαρες οδηγίες [παύση]

γ.
[οδηγίες προς Αργοναύτες]

.....ξεκάθαρες οδηγίες Μα ήταν καλές οδηγίες; Θ' άντεχαν σε σοβαρή σκέψη; Δεν θα κατέληγα πολύ σύντομα να πάρω πίσω τα λόγια μου; Εγώ που δεν άλλαζα ποτέ γνώμη μπροστά του, μπροστά τους; Όλα ήταν να τα φοβάμαι Πού πάμε; λέει Ριπές πυροβόλου κροτάλιζαν στη σπασμωδική φυγή μου Ένοιωσα το δικό ΜΟΥ αίμα να ξεχύνεται απ' τις δικές ΜΟΥ φλέβες και ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΚΟΡΜΙ να μεταλλάζει το τοπίο του θανάτου ΜΟΥ γιατί η απειλή μένει άγνωστη, μα πάντα πολύ γνωστά πράγματα, όπως αυτοί που σε ταπείνωσαν, σου προετοίμασαν μια ανώδυνη εξαφάνιση- προτού αποκοιμηθώ υπάρχει ένα σημείο που θα ήθελα να διερευνήσω, έχει κανείς τη σχετική ιδέα, θα μπορούσε άνετα να μην ασχοληθεί καθόλου μαζί της Πόσες φορές του είχα πει να μη με ρωτάει Και πού πηγαίναμε, πραγματικά! Κάνε, αυτό που σου είπα, ΛΕΩ. Αύριο έχω συγκεκριμένα να κάνω, αποκρίνεται Τα υπόλοιπα είναι λυρική ποίηση: Ποιος έχει δόντια πιο γερά; Το αίμα ή η πέτρα; Ας κοιταχτούμε στα μάτια, ένοικοι της ματαιότητας που θα μας διώξουν σε λίγο πήγαινε να με πάρει ο ύπνος,- όχι, ήταν να σκεφτώ κι άλλο αυτήν την αιχμηρή σκέψη που μεγαλώνει προοδευτικά τώρα η ίδια είναι τεράστια με παρασύρει και θέλει να ζήσει διαφορετικά από μένα, ναι, είμαι το μέσον της για να υπάρχει βαριά: πρέπει να την παρουσιάσω να την εκπροσωπήσω στον κόσμο Θα τους δεις άλλη μέρα, ΛΕΩ- δεν είναι οι μοναδικοί στο βόρειο ημισφαίριο, και πρόσθεσα ανόητα δεν πάμε και στην έρημο Αλλά; .......ΛΊΜΝΗ ΚΑΤΆ ΤΟ ΣΤΡΑΟΥΣΜΠΕΡΓΚ. ΡΗΜΑΓΜΕΝΗ ΌΧΘΗ. ΊΧΝΗ ΑΠΌ ΑΡΓΟΝΑΎΤΕΣ θύσανοι καλαμιάς νεκρά κλαδιά ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΔΕΝ ΘΑ ΒΛΑΣΤΉΣΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΤΟ ΜΠΌΙ ΜΟΥ- τι θ΄ απογίνει ο κόσμος; Καθάριζα την αυλή από τα φύλλα του φθινοπώρου εξαφανίζοντας τ' αποτυπώματα ενός πανάρχαιου εγκλήματος κι άλλοτε πέθαινα στη μοναξιά των άστρων για το ανεπίστρεπτο των ποταμών ''Κύριε, γιατί έχουν φύγει όλοι τόσο αδέξια;'' κανείς δεν απάντησε και τότε κατάλαβα τον θείο προορισμό μου.

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤ, ΜΟΛΛΌΥ, μτφρ. Β & Λιλίκας Γεωργίου, ΔΩΡΙΚΟΣ 1960

ΑΝΑΦ.: [ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ, Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα, ΚΕΔΡΟΣ 1987/// ΑΝΤΡΕ ΖΙΝΤ, Ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΔΕΣΜΏΤΗΣ, η νουβέλα ΤΕΛΜΑΤΑ, μτφρ. Γεωργία Ζακοπούλου, Καστανιώτης 2010/// ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤ, ΜΟΛΛΌΥ, μτφρ. Β & Λιλίκας Γεωργίου, ΔΩΡΙΚΟΣ 1960/// Heiner Müller, ΜΟΡΦΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΥΡΙΠΙΔΗ, το κείμενο ΡΗΜΑΓΜΕΝΗ ΟΧΘΗ- μτφρ.-εισαγωγή Ελένης Βαροπούλου, επίμετρο Hans Thies Lehmann- ΆΓΡΑ1997]

https://static.themoscowtimes.com/image/article_1360/5c/1b91173af6cf48c2ad1cc087de0864fb.JPG

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU