Στην αγαπημένη μας, Κική…

Χθες φύσαγε δυνατά ο άνεμος... Μικρά σπασμένα κλαδιά κείτονταν ανήμπορα στη γη... Έσπασε, όμως, κι ένα μεγάλο και δυνατό. Το δικό μας κλαδί... Σ΄ αυτό που πάνω του κρατιόμασταν όλη η παρέα εκεί στην ΑΝΚΙ κι ανεβαίναμε όλο και πιο ψηλά...

Χθες ο ήλιος έπαιζε κρυφτό μέσα από τα σύννεφα... Κι είχε παγωνιά... Ώσπου χάθηκε οριστικά, ο δικός μας ήλιος... Και πάγωσε η καρδιά μας...

Και καθώς έσβηνε σιγά σιγά η μέρα, σκοτείνιαζε η πλάση.... Πιο σκοτεινή, πιο μαύρη, όμως, είχε ήδη γίνει η ψυχή μας...

Χθες η ζοφερή αμαξοστοιχία για το αναπόφευκτο ταξίδι στους ουρανούς, έκανε στάση, για άλλη μια φορά στο Κιλκίς, στο δικό μας σπίτι.

Κι εμείς, με βαθιά θλίψη, πίκρα, πόνο και απόγνωση, αποχαιρετίσαμε την καλή μας φίλη, την άριστη συνάδελφό μας, την γλυκιά σαν αδερφή μας, Κική....

Την Κική μας, που καθημερινά φρόντιζε να μη μας λείπει τίποτα...

Την Κική μας, που με την πραότητα, την ευγένεια και την καλοσύνη της, μας έδειχνε τον σωστό τρόπο..

.
Την Κική μας, που με την επαγγελματική της ευσυνειδησία, την εργατικότητα και ικανότητα, μας έκανε καλύτερους...

Την Κική μας, που με τις αρχές και τις αξίες της, μας έδινε το παράδειγμα...

Την Κική μας, που το φωτεινό της χαμόγελο, μας γέμιζε ευφορία και δύναμη...

Την Κική μας, που με την προθυμία και τη δοτικότητά της, μας σκλάβωνε...

Την Κική μας, που ποτέ δεν ζητούσε τίποτα, μα μονάχα μας χάριζε...

Είναι τεράστια η τιμή και η ευγνωμοσύνη που νιώθουμε αγαπημένη μας Κική, που σ΄ αυτό, το μακρύ, με χαρές αλλά και λύπες, με όμορφες στιγμές αλλά και περίσσιο άγχος ταξίδι, μας επέτρεψες να γίνουμε συνοδοιπόροι, συνεργάτες, φίλοι, οικογένεια...

Ήσουν πάντα και σε όλα άξια και για τριάντα χρόνια, η σταθερή μας αξία!
Ναι, είναι βαρύ το πένθος μας, το τίμημα που πληρώνουμε επειδή τόσο σε αγαπήσαμε και ας μην ξέραμε πόσο, όσο σε είχαμε, δεδομένη, δίπλα μας...
Κι ίσως ποτέ δεν ξεπεράσουμε την οδύνη της απώλειάς σου, αρνούμενοι να συμφιλιωθούμε με την σκληρή πραγματικότητα...

Μα η θέση σου και στο γραφείο και στην καρδιά μας, το κενό κι η απουσία σου, σίγουρα δεν θα αναπληρωθούν ποτέ...

Η προσφορά σου δεν θα λησμονηθεί ποτέ...Η μνήμη σου, δεν θα σβήσει ποτέ...
Όπως και η ελπίδα μας να ξανασμίξουμε για πάντα, παρέα με τον Σουλαντίκα τον Γιάννη, τον Πασσαλίδη τον Παύλο, τον Νικολαΐδη τον Γρηγόρη, όλοι μαζί, πάλι εκεί, στην ΑΝΚΙ...

Οι συνάδελφοί σου…