Το ίδιο γαλάζιο φόρεμα

Του Φώτη Μισόπουλου

.....είναι λυπηρό να χάνει κανείς παλιούς φίλους.......
ΤΖΑΊΗΜΣ ΤΖΌΥΣ[1]

........το ίδιο γαλάζιο φόρεμα που φορούσε πριν δυο χρόνια ξασπρισμένο πια, έφαγε τα ψωμιά του, τα μαλλιά πίσω απ' τ' αυτιά κείνο το κακοραμμένο καπέλο της με τρεις μαραμένες ρώγες σταφυλιού για να δώσουν ζωή στο σύμπαν Βροχή; Λίγες σταγόνες αν θέλετε- λίγες σταγόνες το πρωί αν θέλετε- τόσος καιρός που έχει περάσει βγαίνει έξω με τον ήλιο περιπλανιέται πυρετικά ψάχνοντας για λουλούδια Αγριολούλουδα Πυρετικά το επικείμενο της νύχτας Αντικρίζοντας οπισθοχώρησε Ξαφνιασμένος- μετά πλησίασε να δει καλύτερα- Ναι, αξίζω λιγότερο απ' τον φιλντισένιο Ερμή τον ασημένιο Φαύνο- αυτούς αγαπάς πάντα εγώ ως πότε θα σου είμαι αρεστός Έπειτα ακόμα το μυαλό αδειάζει μένει το κρανίο γυμνό η άμμος το σκεπάζει με χέρι έμπειρο ο τόνος όμως της φωνής δεν έφευγε από τα όρια της συνηθισμένης κουβέντας η έκφραση της απροκάλυπτης δυστυχίας που παραπέμπει στα άστρα και στ' αδράχτια της μοίρας Κάποτε θα κρεμάσουνε όλους τους δημαγωγούς- κάτι φορεμένο βιαστικά μες στον πανικό του σεισμού ή της τρικυμίας- εννοείται ντυνόταν με πολύ γούστο αιώνες πριν- ρυτίδες γύρω απ' το στόμα της μόνο ένα ή δυο χρόνια μεγαλύτερη- πρόσεξα τη ματιά που έριξε η γυναίκα όταν προσπέρασε- το ανελέητο φύλο- κι αυτό ήταν η τρίτη έκπληξη τα λουλούδια που μεγαλώνουν σε αφθονία αυτή την εποχή Ξαναλέμε στον εαυτό μας: παράδοξα όλα αυτά για ένα βράδυ του Μάρτη ή του Απρίλη. Έξω ψυχή. Ο άνεμος είχε διώξει την ομίχλη κι ο ουρανός έμοιαζε με ουρά παγωνιού στολισμένη χρυσαφιά μάτια άλλωστε οι ενοικιαστές είχαν πεθάνει και δεν δίναν σημασία στα όνειρα κι ο δρόμος άρρωστος από τόσα ανεπανόρθωτα βήματα πριν φτάσει στη γωνιά με το τριμμένο κατώφλι- έτσι κάλυψα το κάτω μέρος του προσώπου μ' ένα μαύρο κουρέλι και βγήκα στη ζητιανιά,- ευτυχώς η όρασή μου δεν είχε εξασθενήσει εντελώς,- σκέφτηκα: μπορεί εδώ ανάμεσα στις άρρωστες καμήλες, πλένοντας τα πόδια των νικημένων να ξαναβρώ την ψυχή μου, ν' αποδεχτώ το σώμα μου με την κρυστάλλινη ησυχία του φεγγαριού, τόσο καινούρια.

.....την κοίταζε ακίνητος κρύβοντας πίσω από το βλέμμα του δυσφορία, πεινάω, είπε- άχνη ζάχαρης κολλημένη στο μάγουλό της, ο άλλος τράβηξε την αλυσίδα του ρολογιού- ναι- η τελευταία πράξη, Ω, πέστε μου ποιο άρωμα φοράει η ερωμένη σας, ποιος δημιούργησε τον συμβατό κόσμο το παλιό ηλιόλουστο πρόσωπο- όλ' αυτά πάνε μαζί: Tableau vivant οι σκιές εδώ σβήνουν αργά- ΓΥΝΑΙΚΕΊΑ ΦΩΝΗ: .....διαβεβαιώνω, δεν μου έκανε καμιά φιλοφρόνηση ίσως γι' αυτό δεν πιστεύω τίποτε απ' όσα έλεγε, δεν έχουν νόημα τα σοφίσματα που κάποιοι θεωρούν ελιξίριο της ζωής [μικρή παύση]
κι αφού δεν μπορέσαμε ποτέ ν' αγαπηθούμε ας κάνουμε ακόμα μια υποχώρηση Περιμένω τόσο πολύ την υστεροφημία, πρώτη φορά που ενέδωσα....
σα να έχει και η ματαιότητα το νόημά της Ο ΑΛΛΟΣ: ......μέχρι το απόγεμα είχα το πρόσωπό μου στραμμένο στο νότο, μετά το έστρεφα στη δύση καθώς νύχτωνε Το σκηνικό γνωστό: του μεγαλείου και της ερήμωσης- ξάπλωνα σ' ένα στρώμα από φτέρες που είχα μαζέψει με τα χέρια και πολύ κόπο- οι λέξεις που ακούω πετροβολάνε ο,τι άγγιξα, τα μάτια μου επιπλέουν στο ποτήρι μήπως κερδίσουν λίγη ζωή κι αθωότητα ξεβγαλμένη ''μη φοβάσαι θάμαι πάντα κοντά'', όμως οι σάρκες αφυδατώνονται εκπέμπουν ΣΟΣ όταν κοιτάζω μέσα μου στον ύποπτο ρόλο που παίζουμε κάθε μέρα
ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΩΝΗ: .......γρήγορα περπάτα ήρεμα ακόμα λίγο η καρδιά μου το χέρι ψάχνοντας πού το έβαλα πρέπει να επιστρέψω δεν είναι ανάγκη να κολλάς σαν βδέλλα μην κάνεις να βαρεθεί Πολύ μεθυστικό: ο βηματισμός Γρήγορα περπάτα ήρεμα η καρδιά κι η υστεροφημία καθώς πάντα
ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ: ......με τον τρόπο τους εφεξής όλα σιωπηλά όσο για κείνη δεν μπορεί να προχωρήσει Όλες οι σκιές παράμερα Κι αυτή να το ήξερες μόνο πως έχει τα μάτια κλειστά Κάθεστε λοιπόν αντικριστά στην απόλυτη ακινησία και ξάφνου μπαίνει κάποιος στη ζωή σου που φάνηκε να αποκαλύπτει το μυστήριο Παράλογο να τρομάζεις- ο νέος ηδονισμός, ακριβώς, ό,τι χρειάζεται ο αιώνας που έρχεται- μια καλοδεχούμενη συλφίδα[2]

.......ακουμπούσα στον τοίχο όχι όμως νωχελικά, στήριζα το βάρος μου πότε στο ένα πόδι και πότε στο άλλο με τα χέρια να σφίγγουν τα πέτα απ' το σακάκι- να επαιτείς με τα χέρια στις τσέπες κάνει άσχημη εντύπωση άσε που είναι και πρόκληση για τους εργάτες ιδίως τον χειμώνα τη δεύτερη φορά μου αρκούσε να κοιτάω απλώς τη θάλασσα και μόνο οι μέθυσοι ξέρουν ν' αφοσιώνονται με πάθος σ' ένα καπέλο όταν τους ταξιδεύει μήνα Νοέμβριο μακριά- μένει λίγο φώσφορο στη θέση τους- θα περάσεις, όμως, κι εσύ- (πρέπει να δώσω κουράγιο στον εαυτό μου) με άλλο όνομα, συγκέντρωνε τη μαγγανεία όλη στον ύπνο του βγαίνοντας μ' άλλα χέρια μετρώντας κουκί κουκί τα αισθήματα των δέντρων απομεσήμερο [παύση]
ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΩΝΗ: ......είμαι η ερωμένη οφείλω να γυρίσω με την κολόνια τυλιγμένη σε χλιαρό χαρτί- ή όποιος άλλος το ίδιο κοστίζει κι ύστερα θα τον καρφώσω με τα μάτια να μου κάνει πάλι την πρόταση....υπάρχει διέξοδος κάπου υπάρχει δι-έξοδος τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν οι άλλες λέξεις αργά ή γρήγορα και η δύναμη να φτάσω εκεί και να περάσω έξω και να κοιτώ τον ουρανό και να ξανακοιτώ τ' αστέρια Ο ΤΡΙΤΟΣ: .....από τη στιγμή που σας γνώρισα, κατάλαβα ότι δεν έχετε αντιληφθεί τι είστε πραγματικά, τι θα μπορούσατε να είστε στ' αλήθεια ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΩΝΗ:: ......με γοητεύσατε τόσο πολύ, ώστε ένοιωσα την ανάγκη να σας μιλήσω για τον εαυτό σας Ο ΑΛΛΟΣ: .....συχνά για να ξεκουράζω τον λαιμό μου έριχνα το κεφάλι μου στο στήθος τότε μπορούσα να διακρίνω στο βάθος την πόρτα σαν πολύτιμο νεφέλωμα- λόγια ακατάληπτα επειδή υπάρχει το μυστήριο κι όσοι αργούν θα καταλάβουν μια μέρα θα έχουν τα σημάδια της αναγνώρισης και μπορεί κάθε στιγμή να ξυπνήσεις στη μέση της ιστορίας- βαραίνουν οι άλλοι μέσα μου Θεέ μου ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΩΝΗ: .....και στην αρχή τον αγκάλιασα ναι και τον τράβηξα κάτω, πάνω μου, έτσι που μπορούσε να νοιώσει τα στήθη μου όλο άρωμα κι η καρδιά του η καρδιά μου πήγαινε ναι πήγαινε να σπάσει και ναι είπα θέλω Ναι θέλω Ναι

ΑΥΛΑΙΑ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΏΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ: [1] ΤΖΑΊΗΜΣ ΤΖΌΥΣ, ΟΔΥΣΣΕΑΣ, μτφρ. Σωκρ. Καψάσκης, ΚΕΔΡΟΣ 1990
[2] ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤ, ΠΡΟΖΕΣ 1945-1980, μτφρ. Εριφύλη Μαρωνίτη, εισαγωγή Γεράσιμος Βώκος, Πατάκης2002// ΟΣΚΑΡ ΟΥΆΙΛΝΤ, ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΟΥ ΝΤΟΡΙΑΝ ΓΚΡΈΥ, ένθετο στην εφημ. ΑΓΟΡΆ// Τ. ΛΕΙΒΑΔΊΤΗΣ, ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΕΥΘΑΝΑΣΊΑΣ, ΚΕΔΡΟΣ 1980// ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤ, ΤΟ ΤΕΛΟΣ, μτφρ. Θάλεια Μελή-Χωλλ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ 2019// ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ, ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ, ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 1974

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ: [2]: συλφίδες- νύμφες στην Κελτική μυθολογία [βλ. Διαδίκτυο]

ΦΩΤΟ

1./ https://d3s3zh7icgjwgd.cloudfront.net/AcuCustom/Sitename/DAM/121/A-scene-from-Konstantin-Bogomolovs-Theatre-of-Nations-staging-of-Rabelais-Gargantua-and-Pantagruel_Main.jpg

2./ https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU