Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παραμύθι, τόσο παλιό που κανείς δεν μπορούσε να πει με σιγουριά από πότε υπήρχε. Όλοι τους το θυμόντουσαν να περνάει από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά, ως τα βάθη του χρόνου.
Κι όμως το γεγονός αυτό δεν μπορούσε να το κάνει ευτυχισμένο. Η αιτία ήταν, ότι δεν θεωρούσε τον εαυτό του σημαντικό. Κι αυτό, γιατί ήταν ένα μικρό παραμύθι. Καμιά άλλη ιστορία, που σέβεται τον εαυτό της ακόμη και ελάχιστα, δεν θα γυρίσει να μου ρίξει έστω και μια ματιά, έλεγε και ξανάλεγε απελπισμένο.
Το παραμύθι μας, όμως, είχε κι ένα ιδιαίτερο γνώρισμα, όσον αφορούσε τον χαρακτήρα του. Το πείσμα. Έτσι μια μέρα αποφάσισε ν’ αναζητήσει τον δημιουργό του. Ήθελε να του ζητήσει τον λόγο για τη μηδαμινότητα του.
Το ταξίδι του πίσω στο χρόνο ήταν μακρύ και δύσκολο, όχι όμως μάταιο. Αναγνώρισε τον εαυτό του σε κιτρινισμένες σελίδες παμπάλαιων βιβλίων. Άκουσε τις λέξεις του να προφέρονται ξανά και ξανά από στόματα ανθρώπων διαφόρων εποχών. Μπόρεσε να νοιώσει την χαρά, καθώς ανάβλυζε απ’ τις παιδικές ψυχές στο άκουσμά του.
Το παραμύθι μας, συνεχίζει ακόμη και σήμερα να ταξιδεύει. Προς το μέλλον σίγουρα. Στο παρελθόν, δεν ξέρω. Ούτε γνωρίζω αν έχει ανακαλύψει μέχρι σήμερα τον δημιουργό του. Υπάρχει κάτι όμως που μου εκμυστηρεύτηκε το ίδιο. Δεν είναι πια δυστυχισμένο. Το ταξίδι του αυτό, το βοήθησε ν’ αντιληφθεί για ποιο λόγο φτιάχτηκε μικρό. Ήταν, για να μπορέσει να χωρέσει μες στις λέξεις των μικρών παιδιών, ν’ αγγίξει τις ψυχές τους, να κατοικήσει μες στις αναμνήσεις τους. Και τελικά να ζήσει, αιώνιο παιδί κι αυτό, ανάμεσα στα άλλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.