Χάραμα

Του Κώστα Μπούζα 
Η νύχτα οπισθοχωρεί συντεταγμένα, ενώ η αυγή εξαπλώνεται σταδιακά. Τα όνειρα υποχωρούν γοργά, μετρώντας αντίστροφα δευτερόλεπτα, μέσα σε μισοκοιμισμένα – ή μισοξύπνια – ανθρώπινα μυαλά. Μερικές γλυκές κι άλλες αποτρόπαιες εικόνες ακόμη επιμένουν. Έχουν απ’ ότι φαίνεται αντίκρυσμα στο απόθεμα της ανθρώπινης ψυχής. Ποιος άραγε μπορεί αυτό που ζει ν’ αναγνωρίσει…

Οι κινήσεις αυτόματες. Τα μάτια σχεδόν κλειστά. Άρνηση. Σκόρπιοι ψίθυροι στο ημίφως. Η αίσθηση της αφής σαν πρωτόγνωρη στ’ ακροδάκτυλα. Στιγμές που λες και χαράζουν το χρόνο, εκεί ακριβώς που το έδαφός του είναι πιο μαλακό και γόνιμο απ’ οπουδήποτε αλλού.

Τα σκυλιά κάτω στο δρόμο αφουγκράζονται , θαρρείς κρατώντας την ανάσα τους. Λες και περιμένουν κι αυτά, ασυναίσθητα, τη μαγική ώρα. Το ίδιο και κάποιοι ξενύχτηδες, που πασχίζουν κι αυτοί να κρατήσουν σφιχταγκαλιασμένο τη δική τους μικρή αναπόληση, όσο ακόμη το επιτρέπει η νύχτα. Μια ακόμη στιγμή κι ύστερα άλλη μια, πριν την εγκατάλειψη.

Χιλιοτραγουδισμένη Ανατολή. Εσύ που έγινες εικόνα στον καμβά, τραγούδι στα χείλη των λαών, θεότητα στα μάτια του παλαιού, ποίημα στο νου του νέου, ελπίδα στην καρδιά του κόσμου. Πες μια προσευχή κι εσύ για τις αδέσποτες και αγνοούμενες ψυχές. Μια προσευχή για όλα αυτά τα κουρασμένα φώτα, που όλο το βράδυ μείναν αναμμένα. Για όλα εκείνα τα μάτια που απόψε δε σταθήκαν σφαλισμένα. Γι’ αυτήν την ίδια την αγρύπνια. Μα και για τα όνειρα. Αυτά που φύγαν και αυτά που θα ΄ρθουν. Για τους ολάνοιχτους αυτούς δρόμους, εκείνου που βίωσε το αδιέξοδο. Και για τις μυστικές συνομιλίες. Του καθενός, του ενός, όλων…

Ίσως αυτή, η δική σου προσευχή, σαν η πρώτη της ημέρας, σαν προαιώνια, σαν πιο πλατιά, να έχει κάτι παραπάνω να μοιραστεί. Να έχει, κι αυτή με την σειρά της, ίσως κάτι παραπάνω να μοιράσει.