Μια χειροτονία ευκαιρία διαλόγου με τόσες συνειδήσεις

†Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος
Η μοναδική Προηγιασμένη μεσοβδόμαδα της Μεγ. Τεσσαρακοστής, μεθέορτα της ενθαρρυντικής Σταυροπροσκύνησης και προεόρτια του Ευαγγελισμού, ήταν η μέρα που επιλέξαμε για ειδικούς ποιμαντικούς λόγους, ώστε να λειτουργήσουμε το εσπέρας στο Ναό της Παναγίας Άξιόν Εστιν Αξιούπολης και να τελέσουμε τη χειροτονία ενός Ιεροδιακόνου από την επαρχία μας. Για αρκετά χρόνια διακονούσε εθελοντικά κάθε Κυριακή ως ιεροψάλτης τις λειτουργικές ανάγκες Ενοριών μας και τώρα πλέον έφθασε η ώρα να διακονεί ως άμισθος Διάκονος τον εμπερίστατο παπα-Ηλία της Πηγής Αξιουπόλεως.

Προ έτους τελέσαμε τα εγκαίνια του νέου Ναού, κατάγραφου χάρη στη φιλοτιμία του Πλαγιώτη διάδοχου εφημερίου π. Αναγνώστη Σογιανκεχαγιά.

Εν μέσω Ιερομονάχων και Ιερέων και Διακόνων μας, συλλειτουργών και συνευχομένων, στο φιλόξενο Ναό της Παναγίας-Άξιόν Εστιν Αξιουπόλεως, κατάμεστο από Αξιουπολίτες και προσκυνητές, αλλά και πλείστους όσους εκ των συγχωριανών του χειροτονουμένου από τη Μεσιά, συμπαρόντων και του Δημάρχου Παιονίας Κωνσταντίνου Σιωνίδη και του τοπικού Προέδρου Κύρου Καλαβάζη, προσήλθαμε για την ιερουργία του διττού Μυστηρίου.

Τελέσαμε την Ακολουθία της Θ΄ Ώρας και των Τυπικών, χειροθετήσαντες τον υποψήφιο σε Υποδιάκονο. Και προέστημεν της θείας Λειτουργίας των Προηγιασμένων, μετά την εισόδευση των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων τελέσαντες την χειροτονία εις Διάκονον του νέου Κληρικού μας.

Ήταν ένα γεγονός που προσδοκούσαν να το ζήσουν πολλοί ενορίτες της ευρύτερης περιοχής της Μεσιάς, οπότε η λειτουργική συγκυρία της ημέρας και η εσπερινή της τέλεση παρέσχε την ευκαιρία της συμμετοχής πλειόνων Κληρικών μας και πολύ περισσοτέρων λαικών στο διττό ιερότατο γεγονός.

Απευθυνόμενος στον προσαχθέντα κυρίως και σε όλους τους συνεστώτες κληρικούς και λαικούς, μετόχους του διττού μυστηρίου (της θείας λειτουργίας-κοινωνίας των Προηγιασμένων Δώρων και της χειροτονίας), κατά την χειροθεσία αναφέραμε εισαγωγικά ότι εκείνη την ημέρα είχαμε γράψει σε κλήρους τα ονόματα τριών Αγίων, του αγίου Κορνηλίου του εκατοντάρχου (μαρτυρουμένου από τις Πράξεις και “αναδεκτού” της αποστολικής δράσεως του αποστόλου Πέτρου), του αγίου Κλήμεντος πάπα Ρώμης (εκ των θεολογικών μορφών της πρώτης Εκκλησίας, τρίτου επισκόπου Ρώμης) και του εορταζομένου αγίου ιερομάρτυρος Νίκωνος (εκ Σικελίας, διδασκάλου και αλείπτου 199 συνασκητών συμμαρτύρων, του γ΄ αι., όπερ ην και ευλαβές αίτημα του προσαγομένου). Ο Ραφαήλ, υιός του πρωτοδιακόνου μας π. Μιχαήλ, κληθείς έλαβε τον κλήρο με το επιδοθέν νέο όνομα στον τέως Πέτρο Κεχαγιά και τώρα πλέον διά της χειροθεσίας και της χειροτονίας διάκονο Κορνήλιο.

ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ και ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ

Αγαπητέ υποδιάκονε Κορνήλιε,

ευρισκόμεθα στο μέσον της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, και συ προσάγεσαι στο μέσον της Εκκλησίας, για να εισέλθεις στα ενδότερα του καταπετάσματος.

Ο Κύριος σήμερα σου αναθέτει επιπλέον ένα “έργον διακονίας του δικού Του πληρώματος”. Ήσουν και παραμένεις μέλος του ιστορικού σώματος του Χριστού, και από σήμερα επιπλέον γίνεσαι υπηρέτης της Εκκλησίας. Λαμβάνεις “προαγωγή ταπεινώσεως”.

Λαμβάνεις χάρισμα εν Πνεύματι μιμήσεως της Άκρας Ταπεινώσεως. “Ο Υιός του ανθρώπου (εβραισμός που σημαίνει “ο άνθρωπος”, εν προκειμένω ο Θεός που ενανθρώπησε) ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών”.

Κι επειδή γνωρίζεις από την καλογερική, ασφαλώς γνωρίζεις ότι στα Μοναστήρια υπάρχουν “διακονήματα”, αναθέσεις υπηρεσίας. Όμως, γενικά η Εκκλησία εξαρχής είχε διακονήματα. Τα χαρίσματα που απαριθμεί ο Απόστολος Παύλος στο 12ο κεφάλαιο της Α΄ προς Κορινθίους επιστολής του, είναι διακονήματα, χαρίσματα διακονίας και κοινής πορείας της πρώτης ιστορικής Εκκλησίας.

Σιγά-σιγά τα χαρίσματα εκείνα “μορφοποιήθηκαν”, έγιναν οι βαθμοί του μοναχικού πολιτεύματος και κυρίως της Ιερωσύνης, αλλά και οι “αναβαθμοί” της μετανοίας, της νοεράς προσευχής, της αγιωσύνης. Χωρίς να εξαντλούνται “τα αναρίθμητα ενεργήματα” του Αγίου Πνεύματος.

Στην Εκκλησία ενεργεί και δρα το Πνεύμα το Άγιο, χάρη στο Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, για τη δική μας σωτηρία.

Αν και φαινόμαστε ότι εμείς πράττουμε τα πάντα, όμως και μέσα από μας, ενεργεί και παρατείνει ο Θεός την εκκλησιαστική ιστορία της σωτηρίας ανά τους αιώνες.

Σ᾽ αυτό το ατελεύτητο μυστήριο εντάσσεσαι πιο ενεργά σήμερα, αγαπητέ Κορνήλιε.

Συνοδεύεσαι από το Εκκλησιαστικό Σώμα της παρούσης λειτουργικής Συνάξεως και Κοινωνίας.

Χειραγωγείσαι από άλλους Διακόνους του εκκλησιαστικού ποιμαντικού Μυστηρίου και του εκκλησιαστικού Λειτουργικού Μυστηρίου.

Και προσάγεσαι διά του Εξομολόγου σου του Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου π. Ιγνατίου σε μένα, τον Επίσκοπο του εκκλησιαστικού Σώματος, για να γίνεις προσδεκτός από τον Ποιμένα και Επίσκοπο της ζωής μας.

Για να γίνεις προσδεκτός όχι σαν ατομικότητα, αλλά δεκτός από την Εκκλησία, δεκτός από τον Χριστό, σε μια μακρά ιστορική διαδοχή και διαδρομή. Δεν είσαι “ο ένας” (ένας κυριολεκτικά είναι ο Κύριος, ένας Θεός εν Τρισί και Τρεις αλληλοπεριχωρούμενοι εν Ενί: αυτό που διαλαλούμε εν μυστηρίω, εμπνευσμένοι από την μυστηριώδη οικονομία του Πνεύματος ώστε να το ζούμε και να το ομολογούμε “εις άγιος, εις κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός”).

Είσαι μεταξύ πολλών, πάρα πολλών. Και αυτοί οι πάρα πολλοί είτε έζησαν πριν από μας, είτε ζούν σήμερα, είτε θα ζήσουν αύριο μετά από μας.

Δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι με την ψευδαίσθηση ότι αποκτούν με την χειροτονία (και ιδίως με την ιερατική χειροτονία) μια τελειότητα, μια ατομικότητα, μια υπεραξία. Λάθος. Ιστορικό λάθος και αιώνιο λάθος. Ούτε εγώ ως Επίσκοπος είμαι η Εκκλησία, ούτε οι άλλοι Κληρικοί, ούτε οι μονάδες σαν μονάδες ατομικές είναι Εκκλησία. Εκκλησία είναι “Σώμα Χριστού” και είμαστε κατά μέρος μέλη, “μέλη εκ μέρους”.

Ευρισκόμεθα στους αναβαθμούς προς την εορτή του Ευαγγελισμού, και συ προσάγεσαι, για να ανέλθεις τους αναβαθμούς προς την Ιερωσύνη, την χειροθεσία (ευλογία διά χειρός) του Υποδιακόνου και την χειροτονία του Διακόνου.

Σαν Διάκονος και αργότερα ως Ιερεύς καλείσαι να “ευαγγελίζεσαι Χριστόν”. Με την απόλυτη διάθεση της Παναγίας μας.

Ο Ευαγγελισμός συντελέσθηκε. Η Εκκλησία είναι η διάρκεια και ιστορική φανέρωση της ευαγγελισμένης σωτηρίας. Η σωτηρία πλέον δεν είναι “άγγελμα”, αλλά γεγονός.

Δεν μας χρειάζεται πλέον ο Θεός τόσο για τα “προφητικά” λόγια μας, ωσάν τον Αρχάγγελο Γαβριήλ.

Μας “χρειάζεται” μέσα στην παρούσα ιστορία ο Θεός για τα έργα μας, για τη ζωή μας, για την υπακοή μας, ωσάν την Αειπάρθενο Μητέρα Του. Η ζωή και η διακονία μας (είτε είμαστε άγαμοι είτε είμαστε έγγαμοι) να βεβαιώνει τον κόσμο για τη διάρκεια της σωτηρίας.

Βρισκόμαστε στο μέσον της Μεγάλης Τεσσαρακοστής αγωνιζόμενοι να γίνουμε του Χριστού. Η νηστεία από της τροφής και των παθών και της ενηδόνου παθοζωίας, η νηστεία από όλα αυτά ―όπως διδάσκουν εκ πείρας όλοι οι ῞Αγιοι― γίνεται “προσευχή”, γίνεται “προϋπόθεση θεοκοινωνίας”.

Ο Κύριος, μετά τη βάπτισή Του, νήστεψε σαράντα ημέρες, όπως διασώζουν οι Ευαγγελιστές, για να δείξει σε όλους μας πως να Τον προσεγγίζουμε. Έλεγε ο άγιος Πορφύριος ότι ο νηστεύων και εγκρατευόμενος, μόλις σηκώσει τα χέρια του, γίνεται δεκτή η προσευχή του.

Λοιπόν! Για να υπηρετήσεις το αιώνιο Πάσχα μεταξύ των ανθρώπων πρέπει να νηστεύεις ενώπιον Κυρίου. Όχι ενώπιον των ανθρώπων, αλλά ενώπιον του Κυρίου. Να “κρύβεσαι” ως Κορνήλιος μόνο για τον Κύριο. Και να φανερώνεσαι ως πάτερ Κορνήλιος για τους ανθρώπους.

Και η ζωή σου να είναι μια “διαρκής Σταυροπροσκύνηση”, ένας δίσκος με το Σταυρό και τα λουλούδια. Ο νέος παράδεισος θυμίζει τον πρώτο παράδεισο, τη σχέση μας με το Θεό, χάρη στο Σταυρωμένο και Αναστημένο Χριστό.

Διακονία κοινωνίας της Άκρας Ταπεινώσεως.

Τεσσαρακοστή ολοπροσφοράς στο Θεό.

Ευαγγελισμός της σωτηρίας που συντελέστηκε και βιώνεται διά των ανθρώπων.

Σταυρός του νέου Παραδείσου.

Όλα αυτά σήμερα ο Θεός διά της Εκκλησίας σου τα χαρίζει, αγαπητέ Κορνήλιε, για να τα χαρίζεις διαρκώς, καθημερινά εσύ στον κόσμο, στην Εκκλησία, στην εποχή μας.

Δύο κεφάλαια από τις Πράξεις των Αποστόλων, το 10ο και το 11ο, μιλούν για τον απόστολο Πέτρο (του εβραικού κόσμου) και τον άγιο Κορνήλιο τον Ρωμαίο εκατοντάρχη (του οικουμενικού κόσμου).

Μιλούν για την τετραήμερη νηστεία ενός ρωμαίου αξιωματούχου, για τις ελεημοσύνες του, για τις προσευχές του, ώστε να γνωρίσει το Θεό. Όλα τα είχε κατά κόσμον, αλλά αποζητούσε εκ καθαράς προαιρέσεως το Θεό που δεν είχε. Και ο Κύριος που ζυγίζει τις καρδιές του έστειλε άγγελο σε όραμα, ώστε να στείλει ανθρώπους στην Ιόππη και να προσκαλέσει τον απόστολο Πέτρο. Χρειαζόταν ο Κορνήλιος μια πλήρη ένταξη στο σώμα της Εκκλησίας. Και ο Πέτρος ήταν ο βασικός σύνδεσμος, ο νέος εκπρόσωπος για τη μετάβαση της Παλαιάς Διαθήκης του ασάρκου Λόγου στην Καινή Διαθήκη του ενσάρκου Λόγου, που ξεκίνησε και πραγματώθηκε πριν 20 αιώνες και διαρκεί μέχρι την έσχατη οριακή στιγμή της ιστορίας του “παγκόσμιου” κόσμου. Ο κόσμος δεν είναι “άβατος” για το Θεό της ιστορικής αποκάλυψης, ο κόσμος μας είναι “μεταβατικός” για το φιλανθρωπευόμενο Θεό μας.

Και ο Πέτρος ―ως κορυφαία συνείδηση της πρώτης Εκκλησίας― είδε προφητικό ενύπνιο για το οικουμενικό άνοιγμα της σωτηρίας, όχι μόνο στους Εβραίους, αλλά και σε όλα τα Έθνη του κόσμου. Έχουμε μια προφητεία που συντελείται μέχρι σήμερα. Και ο Κορνήλιος είναι η κομβική αφορμή αυτής της αποκάλυψης!

Στο σπίτι του Κορνηλίου, καθώς ο Πέτρος ευαγγελίζεται τον Χριστό και τη σωτηρία, εκχέεται η χάρη του Αγίου Πνεύματος όπως στην Πεντηκοστή. Οπότε ο Απόστολος τους βαπτίζει και τους προσδέχεται ιστορικά στο ιστορικό σώμα της πρώτης Εκκλησίας.

Επιστρέφοντας μάλιστα ο Πέτρος στα Ιεροσόλυμα, εξηγεί στους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς τα γενόμενα. Οπότε με την ιστορία του Κορνηλίου (του αγίου Κορνηλίου) έχουμε το βασικό οικουμενικό άνοιγμα της σωτηρίας προς όλα τα έθνη.

Η Πεντηκοστή αφορούσε την Εκκλησία, με αιωνικές προεκτάσεις.

Η έκχυση του Αγίου Πνεύματος στον Κορνήλιο (και όλους τους οικογενείς και φίλους του) ήταν η επιβεβαίωση του ουρανού στον Πέτρο ότι το γεγονός της Πεντηκοστής αφορούσε όλα τα έθνη.

Είναι μια απόδειξη δίπλα στις αμέτρητες αποδείξεις της ζωντάνιας της Εκκλησίας, που πάντοτε και μέσα σε οποιεσδήποτε κοσμικές συνθήκες καρποφορούσε “σωζομένους τω Χριστώ” (καρποφορούσε ανθρώπους που σώζονταν από το Χριστό).

Μας φανερώνει το μυστήριο της πανταχού προνοητικής παρουσίας του Αγίου Πνεύματος και εξαιρέτως της ενεργού αγιαστικής παρουσίας Του στην Εκκλησία, στη θεία λειτουργία (από όπου ξεκινούν και όπου καταλήγουν όλες οι θεόδοτες και θεόδεκτες ομορφιές της ζωής μας και της πορείας μας).

Ο Θεός στους Προφήτες λαλούσε ως Άσαρκος Λόγος, και «ελθών τοίνυν εις το καταγώγιον αυτής, και ευρών [την Εκκλησία] ρυπώσαν, αυχμώσαν, γυμνήν, πεφυρμένην αίματι, έλουσεν, ήλειψεν, έθρεψεν, ενέδυσεν ιμάτιον, οίον ευρεθήναι έτερον ουν ένι. Αυτός αυτή γενόμενος περιβολή, και λαβών αυτήν, ούτω ανάγει» (Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις τους Ψαλμούς, Ομιλία εις τον Ε΄ Ψαλμόν, κεφ. 2, ΕΠΕ 5,211). Στους Αποστόλους και στους Αγίους μετά την Πεντηκοστή λαλεί ως Ένσαρκος Λόγος, λαλεί και διά του Πνεύματός Του.

Ο Θεός της ιστορικής μας διάρκειας λαλεί διά της Εκκλησίας εν Πνεύματι.

Είναι μια πολύ μεγάλη ιστορία.

Κι εμείς έχουμε “λόγο ύπαρξης”, όταν συμμετέχουμε σ᾽ αυτήν την ιστορία.

Αυτό σου εύχομαι να διακονήσεις με απλότητα και υπακοή και αποφασιστικότητα, αγαπητέ μου Κορνήλιε.