Έτσι τα έβγαλα πέρα μέχρι τώρα

Του Φώτη Μισόπουλου
La voile d' illusion leur antise
Stéphane Mallarmé [1]

1.
.........έτσι τα έβγαλα πέρα μέχρι τώρα Και μου φαίνεται ότι πιάνει και σήμερα το βράδυ Με κρατώ αγκαλιά Κρατώ εμένα στην αγκαλιά μου δίχως πολλή τρυφερότητα, αλλά με πίστη Οι καιροί που θα έρθουν πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στο να γράφεις το ίδιο ποίημα για θεούς και ανθρώπους Φαντασιώσεις του τρελού που κρύβεται μέσα μας και δεν πρόκειται ν' αντέξουν ούτε να επικρατήσουν Φτάνει ν' ανθίσουν μόνο: λίγο στάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θύμηση λίγο νερό για τη σκόνη[2] Έκανε κρύο, πολύ και πρώιμο γι' αυτές τις μέρες- ακίνητος σχεδόν, ένοιωθα βαθιά ν' αναβλύζει ο χρόνος,- σαν να τον άκουα μόλις Σβήνανε σκιές ή μορφές από μια άγνωστη πηγή Είχα τύχη Σε λίγο ταύτιζα και τη δική μου μυστική ροή, μια ειδική σωστική ενέργεια στην πάλη ζωής και θανάτου, όπου όλα εξαρτώνται από κάποιες κλωστές, από λίγες χορδές με τη χαίτη του φεγγαριού ν' ανεμίζει Κάποτε η θάλασσα, άλλοτε τα βουνά, συχνά το δάσος- Τίποτα σαν την τελευταία ανάσα να κρατηθείς στο φως- πάνω στο φως
Κάθε βράδυ, λοιπόν, όσο κράτησε ο μακρύς χειμώνας Έτσι απέφυγα να παραδοθώ νεκρός,- από πείνα, από γηρατειά, δολοφονημένος, πνιγμένος χωρίς αιτία,- κι έπειτα τα δωμάτια, θα πουν, ασφυκτιώντας με τους εφέστιους θεούς,- δεν θυμάμαι άλλο για 'πόψε, ωστόσο υπήρχε αίσιο τέλος- μια κωμωδία για παιδιά που άρχιζε λυπητερά και τέλειωνε κάνοντας ερωτήσεις με τρόπο βουβό όπως στην παντομίμα ''Στις επερχόμενες γενιές'', λέγανε, επειδή ανήκουμε σ' αυτές μέσω των σφαλμάτων μας, ανέλπιστο προσκήνιο όπως η διάρκεια της μελλοντικής μας ζωής, ανεκπλήρωτης και αλλόδουλης Μέχρι να γίνεις πάλι φωτιά σαν τη Μεγάλη Τύχη που σε γεννά, τους χιονισμένους κάμπους της σελήνης- τι δουλειά έχουμε ανάμεσα σε σκοτεινούς δρυμούς και πεθαμένες αγάπες Πετρώνει ο καιρός τα πεσμένα φύλλα Απρόθυμες αγκαλιές Πληγωμένα πέλαγα που αντηχούν. Το κτίριο που μέχρι τώρα δεν είχα προσέξει Δηλαδή έβλεπα στους διάφορους ορόφους τα φώτα που άναβαν Χώροι άδειοι, όπου πάντα κάποιος θα έλειπε.

2.
........τώρα θα κοιμηθούμε, κάτω από αυτή την αρχαία λάμπα, το καπέλο μού έφυγε,- κάπου κοντά βρίσκεται-, κάποιοι θα κάνουν μια στάση απέναντι στο φωτισμένο δικό μου παράθυρο Ανάμνηση μακρινή, πιο μακριά απ' την τελευταία λάμψη, τη νύχτα,- κάτι που αξίζει να έχεις στο υπογάστριο του χειμώνα Θα εμφανιστεί, σκεφτόμουν, ένας μεγάλος ποιητής, κάποιο εκλεπτυσμένο αδέκαστο πνεύμα επικαλούμενος την αυθεντία του προσώπου του, περίπου ο ιππότης και οι επτά θάνατοι που μάς κατατρέχουν Μπορώ να βάλω κοντά σου τις σκοτεινές μορφές που σε παραστέκουν αιώνια Θα βλέπω τους απογόνους σου και τα πουλιά και τα κλεισμένα βλέφαρα μέσα στη λάσπη- αυτή την επανάληψη του απόλυτου- γύρω μας Γιατί ν' αμφισβητήσω αυτές τις ενδοξότητες,- πίσω απ' τις πλάτες του Μαλλαρμέ-, αναίδεια και βεβαιότητα,- ώσπου τέλος παρουσιάστηκε εκείνος, ''Θ' αναλάβω την υπεράσπισή σας'', είπε, ''Δεν θυμάμαι σε ποια ζωή ξαναειδωθήκαμε, θα είστε ο κλειδούχος, φαντάζομαι'' ''Όχι, είμαι ο διανομέας, ο κληρονόμος αν θέλετε'', κουβέντες ακατανόητες όπως το έγκλημα για τους τυφλούς, που χρειάζεται να δούνε ως στο βάθος του διαδρόμου: La voile d' illusion leur antise [3] Όλα προηγήθηκαν Παραείναι πολλά Ή μήπως η φωνή μου κάποτε εξασθενεί Εκείνη που βγαίνει από μέσα μου Δεν έθετα στον εαυτό μου παρά μόνο δικές μου ερωτήσεις Ίδιες ανάγκες Ίδια ικανοποίηση Τόση που είναι η σιωπή.... Όταν όλα σταματούν, συνεχίζω- έτσι δεν μου έλειψαν ποτέ οι επιθυμίες Εκείνες τις μέρες εκτός από τις τόσες άλλες εξαρτήσεις, αισθανόμουν και τις βρανδεμβούργιες ραδιουργίες του Μπαχ και κυρίως το φλάουτο, που έσταζε σαν ελιξίριο ή μυστική κλεψύδρα Δεν ωφελεί το παράπονο ούτε κι όταν μαραίνεται η άνοιξη,- οι ταξιδιώτες των Ινδιών ξέρουνε περισσότερα να σάς πουν απ' τους Βυζαντινούς χρονογράφους[4]- λεπτομέρειες θαμμένες στον κήπο , ''Μάρτυς μου, ο Θεός, αν δεν έμαθα μέχρι σήμερα.- Ανεξιχνίαστες κατηγορίες χωρίς μάρτυρες, σιωπηλοί λυγμοί για το τίποτα Μια σκιά'' Ο αφρισμένος μόχθος της θάλασσας.

3.
.........όταν έμενε σιωπηλός μου έμοιαζε Έξω απ' το βεληνεκές της φωνής του Ήμουν έξω απ' την τροχιά που διέγραφε με ακρίβεια πεισματική η ζωή του Εγώ μιλούσα πάντα περπατώντας Τουλάχιστο αυτή την εντύπωση έχω τώρα Σαν κάποιος ανακαλύπτει την θάλασσα και μετά του δείχνουν κατά πού πέφτει Μια αποδόμηση ανόμοια και σε διάφορα επίπεδα,- οι ρομαντικοί θα επιβιώσουν ξανά σε κάθε κρεβατοκάμαρα, επειδή δεν έχουν λανθασμένες ερμηνείες Η κατάρρευσή τους δεν θα αποτελεί ταπείνωση, στη συνέχεια έχουν τον οικουμενικό ερωτισμό που ψάχνουν όλοι όσο ζούμε Αυτή, λοιπόν, πράγματι, η βρανδεμβουργιανή κληρονομική καταβολή έχει να κάνει με την αναμφισβήτητη και καθαρτική επίδραση, τού πώς θα παιχθούν οι προκείμενες χορδές στα κρίσιμα δευτερόλεπτα της ύπαρξης, καθώς περίεργες διεργασίες αναλαμβάνουν την ποσοστιαία κατάλυση κάθε εμφραγματικού διαστήματος στο χώρο και στον χρόνο, ainsi la fantôme d' un geste[5], καιροφυλακτεί Και τότε κανείς δεν αστειεύεται, το αίμα των ρυακιών ξεχειλίζει, τα ζώα θα έχουν κόψει τα χαλινάρια: η αθάνατη πέτρα, ένα φεγγάρι εφηβικό που έρχεται- πουθενά δεν χωράνε πια τ' άβολα αστεία, οι βαθύτερες παρηγοριές των άγνωστων κάμπων Συλλογιέμαι, επιτέλους,- αφού ακόμα κι η ζωή αποχτά σημασία μέσα απ' το έλεός μας και δεν θα μάθω ποτέ γιατί στέκομαι αιώνες στην ίδια πόρτα, με τα ξύλινα κουπιά του κατακλυσμού στον ώμο από παλιότερες εκδημίες που ταξίδεψα-
Ποια, λοιπόν, ήταν αυτή η αλήθεια, που αγκομαχούσε τόσο καιρό να βρει το βλέμμα και τη ματιά της, κι αντί γι' αυτό παρέμενε απωθημένη κι αλύτρωτη, και πλέον είναι δω, τέλειος αυτοματισμός chencellera, s' affalera, follie[6] Γιατί όλοι είχαν πεθάνει και τα όνειρα δεν είχαν συμβολισμό,
''Θα σε θυμάμαι'', του λέω, ''βρες μια θέση στην άκρη να γαβγίζεις τους περαστικούς, έτσι θάναι καλύτερα''- και μετά νύχτωνε Η ίδια πάντοτε νύχτα,- απρόσωπη, ενδοτική,- Από τότε δέχομαι χωρίς αντιλογίες ο,τι πρέπει να γίνει-: ''Είναι αργά, σύντροφε, ώρα να γυρίσετε σπίτι''. Follie.

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] [οι στίχοι, στα γαλλικά, του Μαλλαρμέ, είναι παρμένοι από τη συλλογή διηγημάτων του Δημ. Νικολαΐδη, ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΞ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, Καστανιώτης 1982
[2] Νίκος Γκάτσος, ΑΜΟΡΓΟΣ, Ίκαρος 1990
[3] Σ. Μαλλαρμέ, [το πέπλο της ψευδαίσθησής τους στοιχειώνει]
[4] Νίκος Γκάτσος, ο.π.
[5] Σ. Μαλλαρμέ, [έτσι το φάντασμα μιας χειρονομίας]
[6] Σ. Mαλλαρμέ, [τρεκλίζοντας, κατρακυλά, τρέλα]

https://c8.staticflickr.com/4/3720/12200156415_65d6eee58c_b.jpg

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU