Every day diary

Του Φώτη Μισόπουλου
prose pour un théâtre de l'impossible,- concepts en tant que personnes
......γαντζωμένοι σε μια γυμνή γυναίκα/ ταυτόχρονα φωνάζοντας βοήθεια
ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ[1]

......Ο ΚΛΙΜΑΝΤΌ ΓΙΑ ΤΟΝ ΆΗ ΒΑΣΊΛΗ:[.......κάθεται στην όχθη του ποταμού. Πετάει στο νερό το ανθρακόνημα με δεμένο το αγκίστρι στην άκρη Τόνος τραγουδιστός, ξεχωρίζοντας καθαρά τις συλλαβές[2], θα χαμηλώσω τη ματιά, και θα δω τα οστά μου να μουρμουρίζουν και το νερό βαθύτερο σαν άνεμος, σαν οροφή ανέμου- και μετά από καιρούς πολλούς pas d'os ni rien στη μοναχική και απρόσβατη άμμο Κοιτάζοντας πεθαίνεις προτού ζήσεις στο κατώφλι της πόρτας]-/
Ο άγγελος με τον αέρα στους ώμους, δεν έχει πρόσωπο παρεκτός το δικό σου- που δεν γνωρίζω The face-oval beneath the glaze/ The eses turn topaz[3]-/
Η ΒΟΎΛΗΣΗ ΓΙΑ ΔΎΝΑΜΗ: ......Η φωνή ξεθωριάζει ώσπου να χαθεί ολότελα Σύντομη σιωπή από σκοτάδι Μπορούσαμε ν' ακούμε τη σκεπή, τον ένα και τον άλλο, τον Φώκνερ: η σκιά δεν είχε ακόμα φεγγάρι Παρατήρησα σχεδόν τη μετατόπισή της Σταμάτησα κι αισθανόμουν μέχρι να τελειώσουν οι χτύποι Πεθαίνω ανυπόμονος για τα επακόλουθα μιας γραφής, τυφλής και ιδιόχειρης, όπως το μέλλον του πρωταγωνιστή, ενώ γυρίζει αδιάκοπα ανάμεσα σε καθρέφτες- που είμαστε εμείς. Nous sommes les miroirs et les nuages[4] Πάνω στο τρίκυκλο είναι χαραγμένο με επιμέλεια: Ι was/And I no more exist/ Here drifted/ An Hedonist''[5] Η άβυσσος ανήκει στα τείχη.
Η ΑΙΏΝΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΉ ΤΟΥ ΟΜΟΊΟΥ: .......μην πείτε τίποτα σε κανέναν, λέει,- αυτό να μείνει μεταξύ μας- σήκωσε το δάχτυλο και το πρόσωπο στο σύνορο Η επίσκεψη από τις πιο αταίριαστες κι αναπάντεχες, είπα, και δεν κατάφερα να γλυτώσω νωρίς Μα η αμφιβολία θα φυτρώσει, όσο χρειάζεται για να δω τη φωνή σαν εξάρτημα της νύχτας και της γαλήνης, ο στρόβιλος έσβησε μέσα στο ρέμα, μύριζε βροχή και το γκρίζο όλο γκρίζο, πάχνη που ανέβαινε προς τον ουρανό σε διαγώνιες γραμμές μέχρι την εξαφάνιση Στην Κόλαση των περιέργων φλέγεται ο Δάντης καθώς ο Joyce περνάει τις Στήλες του Γιβραλτάρ κρατώντας αγκαζέ τον Οδυσσέα Ας ανταποκριθούν στην περηφάνια τους αποκληρώνοντας ο,τι κέρδισαν στο Χρόνο. Δικαιοσύνη.

......[φωνάζουν ΤΟΝ ΓΈΡΟ ΜΕ ΤΟ ΦΛΆΟΥΤΟ]: ......παίξε, με πονάνε τα γόνατα κι η ειρωνεία αποκοιμιέται στα καλά καθούμενα- Πρώτα όμως να μου ζητήσεις συγνώμη. Γονατιστός. Ήξερα, λοιπόν, κάποια σχετικά με τον Μπέκετ δια τού Μολλόυ[6] Όχι, βέβαια, πολλά πράγματα για λογαριασμό του Θα πω ωστόσο, σύντομα, τα λίγα που ήξερα γι' αυτόν Θα δείξω με την ευκαιρία, τα πιο χτυπητά στη γνωριμία που είχα Δεν προχώρησα άλλο Καθόταν κι έτριβε το ψωμί μέχρι που τέλειωσα να τρώω Στάθηκα κάτω απ' τα δέντρα Η βροχή έκοβε μ' αραιές σταγόνες- σαν το Purgatorio.
ΑΝΑΜΝΉΣΕΙΣ ΑΠ' ΤΗΝ ΕΠΑΝΆΣΤΑΣΗ: [....οι άντρες βγαίνουν Η Οφηλία Η Ηλέκτρα μένουν στη σκηνή καπνίζοντας- τον ταραγμένο Οκτώβρη]. Οι Βουρβόνοι θα έρθουν μαζί μας στα οδοφράγματα Είναι ο μόνος τρόπος να γλυτώσουν τα τομάρια τους- όπως μετά το ηλιοβασίλεμα και πλάι στις πηγές οι ήρωες σε νέο ουρανό ή σιωπηλό γρασίδι, βυθίζοντας το πρόσωπο χαμένο- ο δρόμος, κείνο το αργό στρίψιμο της βίδας[7]. Ανεπαίσθητα.
Η ΒΟΥΛΗΣΗ ΓΙΑ ΔΥΝΑΜΗ: ....πέφτω από νύστα Aφού το ξέρεις το πρωί με περιμένει δουλειά[8]-/
[Κάθεται σε μια απ' τις αναδιπλούμενες καρέκλες Αρχίζει να χτενίζεται με πολλή φροντίδα Η μουσική εξακολουθεί. Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΛΙΠΟΘΥΜΆ. Η Λάσκα τού κάνει τεχνητή αναπνοή]
Έπρεπε να είναι άνοιξη Ο Μολλόυ μπορούσε να μείνει εκεί που ήταν Και φυσικά ακούγονταν τα πουλιά Έτσι έζησα τις τελευταίες μου στιγμές της γαλήνης και της ευφορίας Πίστευα πως ήμουν προφυλαγμένος από τα μάτια κάθε επισκέπτη ακολουθώντας τη σύντομη δεντροστοιχία που έσβηνε στο σπίτι: Σηκώθηκα και την ακολούθησα Ανεβήκαμε το λόφο Μετά ήμουν σαν ακίνητος με μια ουλή από σταχτί χώμα, που δεν το βρίσκεις κάθε αύριο- εκείνη η όμορφη ασάφεια που έχουν τα πρόσωπα όταν τελειώνουν, όταν τελειώνει ο χρόνος όταν. Όταν παρατημένοι σε διπλανές σελίδες.
Θα χορτάσουν ύπνο οι νυχτοφύλακες και ζωηρά τραγούδια οι μεθυσμένοι στην αργοπορία των συμπάντων και κάτι θα φέρνει την απόκριση Αμήν
Η ΑΙΏΝΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΉ ΤΟΥ ΟΜΟΊΟΥ: [.......ακούγονται φωνές πανικού και θόρυβος ανθρώπων που τρέχουν Τα σφυρίγματα τωναστυνομικών πλησιάζουν τους θεατές όλο και περισσότερο Ο ΤΙΟΣΣΙΔΟ, Η ΛΑΣΚΑ [9] Αγκαλιάζονται Φιλί διαρκείας όλο πάθος Ένα μεγάλο κομμάτι πλάτης, το φρύδι, τα ευαίσθητα δάχτυλα, ο μηρός: ανασυγκροτούν τη μνήμη Γαλήνη, του νερού καθρέφτισμα που το χωρίζει απ' το φως
Πρόσεχα αφηρημένα, όπου χωρίς αμφιβολία αυτό το αίστημα της απώλειας πάσχιζε να συγκρατηθεί Αδιάφορο αν γνωρίζω καλά τον εαυτό μου.
Η ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ: .......έμοιαζε να αναλύεται σε υγρασία ή να θρυμματίζεται σε λεπτεπίλεπτα μόρια σκόνης Το δέρμα περίσσευε και σακκούλιαζε σαν την κοιλιά του ψαριού, ήταν γυναίκα γιγαντόσωμη κάποτε Τα χνουδωτά φύλλα αργότερα θα γίνουν φαρδιά, τον καιρό της μεγαλοσύνης τους- ακόμα η γη μπροστά στην πόρτα ήταν γυμνή αφότου ο Οδυσσέας κύρτωσε, Μ' ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ ΣΤΑ ΚΟΥΠΙΆ, ξύλα που συνήθισαν την αλμύρα- Ένας σωρός ΚΡΈΑΣ Ποτέ δεν ήταν η επιθυμία του, να σκοτώσει άνθρωπο, τόσο μεγάλη όσο τη μέρα που έφευγε Κι ας νόμισαν οι άλλοι ότι επαιτούσε. -/
Βράδυ. Η φωνή που κάνει τις υπόλοιπες να σωπάσουν. Ίδιο τοπίο: φωνές πανικού, θόρυβος ανθρώπων που τρέχουν, τα σφυρίγματα των αστυνομικών πλησιάζουν τους θεατές Η απογοήτευση δεν υπήρξε μεγάλη, δεν είχα προεξοφλήσει κανένα αποτέλεσμα Θα θυμίζω την τωρινή μου υπόσταση, για την οποία ο,τι διηγούμαι δεν μπορεί να είναι παρά η αμυδρή ιδέα των καιρών Αραιά και πού μονάχα, θ' αναρωτιούνται μέσα τους άμα χρειαστεί: στ' αλήθεια ζει ακόμα αυτός ο άνθρωπος; Ή μέχρι σήμερα τηρεί μ' επιμέλεια κάποιο προσωπικό ημερολόγιο που σε λίγο θα σταματήσει;

Έχω πελώρια γόνατα για να σηκώνομαι πότε-πότε,- δεν πολυβλέπει κανείς τι σημασία έχει αυτό Πηγαινοέρχομαι συχνά με βήμα απότομο και βιαστικό Κι οι δρόμοι των τυφλών περνούν μέσα απ' τον ύπνο μας, εκεί που πάντα σταθμεύει η τελευταία μας λέξη, η κατοικία τους,- μια νύχτα.

ΑΥΛΑΊΑ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ, ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ, 21 ποιήματα, ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 1974
[2] ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΑΡΡΑΜΠΆΛ, Νεκροταφείο Αυτοκινήτων-Το Τρίκυκλο, μτφρ. Παύλος Μάτεσις, ΔΩΔΩΝΗ αχρονολόγητο [βλ. ΤΟ ΤΡΊΚΥΚΛΟ]
[3] EZΡA ΠAOYNT, XIOY ΣΈΛΓΟΥΙΝ ΜΏΜΠΕΡΛΥ, μτφρ.-σημειώσεις Χάρης Βλαβιανός, ΕΣΤΊΑ 1987 [κάτω απ' το λούστρο το οβάλ πρόσωπο/ Τα μάτια γίνονται τοπάζια]
[4] εμείς είμαστε οι καθρέφτες και τα σύννεφα
[5] ΕΖΡΑ ΠΆΟΥΝΤ ο.π. [Ήμουν/ Και πλέον δεν είμαι/ Εδώ ξέπεσε/ ένας ηδονιστής'']
[6] ΣΆΜΟΥΕΛ ΜΠΈΚΕΤ, ΜΟΛΛΌΥ, μτφρ. Β. & Λιλίκα Γεωργίου, ΔΩΡΙΚΌΣ 1970
[7] ΕΖΡΑ ΠΆΟΥΝΤ, Επτά και ένα Cantos, μτφρ. Στέφανου Ροζάνη, ΕΡΑΣΜΟΣ 1981, β' έκδοση
[8] ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΑΡΡΑΜΠΆΛ ο.π. [βλ. Το Νεκροταφείο Αυτοκινήτων]
[9] ο.π.

https://i.pinimg.com/564x/33/cd/fd/33cdfddb263bd5905182301d537476cf.jpg

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU