Εδώ Πολυτεχνείο (Δικτατορίες αναίμακτες)

Της Παναγίτσας Μιχαήλου

Άλλο ένα in memoriam εκείνου του Νοέμβρη ξημερώνει. Κι η αγωνιστικότητα ξανά, βρυκολακιάζει. Άγεται και φέρεται ανέντακτη δίπλα σε ξεθωριασμένες κομματικές σημαίες δίχως ιδέες δίχως καβάντζα καμιά. 

Μιας και στο όνομα του φόβου του ιού εδραιώνονται αναίμακτα σκληρές δικτατορίες που σταδιακά σε κάνουν να αντικαθιστάς τις μέχρι τώρα αδιαπραγμάτευτες ατομικές ελευθερίες με μια ψευδαίσθηση ελευθερίας, της οποίας ο βαθμός εξαρτάται από το πόσο υπάκουος και πειθαρχημένος είσαι.

Σε λίγες μέρες η πρωτεύουσα και πάλι θα κινείται στους ρυθμούς των δακρυγόνων προσπαθώντας να καταλαγιάσει όλο αυτό το κάτι που ξυπνά κάθε που ξημερώνει τέτοια μέρα. Μέρα που θα τιμήσουμε ένα ακόμα εις μνήμην μιας εξέγερσης οι πρωταγωνιστές της οποίας φιγουράρουν πλέον πρώτες μούρες σε Κομισιόν και σε Παγκόσμια Τράπεζα, θυμίζοντας μας πόσο ακριβά εξαργυρώθηκε εκείνο το "Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο" σαράντα οκτώ χρόνια μετά.

Μνήμες που ξεθωριάζουν, κι αλήθειες που χάνονται πίσω απ' τις εκδοχές. Εδώ Πολυτεχνείο με μιαν υστεροφημία που σηκώνεται ολόκληρη στις πλάτες του Δημήτρη Παπαχρήστου και της σεμνής του πορείας. Είχα την τύχη να τον γνωρίσω από το πόστο μου στα πολιτιστικά όταν είχε έρθει στο νησί μου σαν εισηγητής σ ένα συνέδριο που διοργάνωνε το ίδρυμα Λεντάκη. Μετρημένος. Λίγα τα λόγια του. Με τόνους χαμηλούς και μηδενική έπαρση. Δίχως να ξοδεύεται σε άσκοπες αγωνιστικές κορώνες που εξαργυρώνονται σε προσωπική προβολή.

Αυτοί είναι που γράφουν ιστορία. Όχι μόνο με τη στάση της ζωής αλλά και της σιωπής τους. Εδώ Πολυτεχνείο. Σύνθημα μιας επανάστασης που αποδείχτηκε μια ευφυής δικαιολογία για όσους καιροσκόπους κρύφτηκαν πίσω από την ταμπέλα του Αριστερού κι απέκτησαν πολιτική υπόσταση και όχι μόνο. 

Για όσους καιροσκόπους πήραν εργολαβία την οργάνωση και το συντονισμό των διαμαρτυριών, με απώτερο στόχο να καθοδηγούν την πολιτική βούληση των μαζών πατώντας πάνω στην ανάγκη τους για καλύτερες μέρες.

Σε λίγες μέρες θα έχουμε πορεία δίχως συντονισμένες φωνές. Μ ορφανά τραγούδια που γίνονται μηνύματα σταλμένα σε τυχαίους παραλήπτες, που ψάχνουνε να βρούνε αν έχει απομείνει τίποτα όρθιο από τα ερείπια μιας εποχής. Που το μόνο κατ' εμέ που 'χει να μας διδάξει, είναι πως διαμαρτυρίες εξεγέρσεις και ξεσηκωμοί είναι θέμα φλόγας και παρόρμησης και όχι συντονισμού.

Εδώ Πολυτεχνείο σε καιρό πανδημίας με κόσμο που ψάχνει τα πατήματα του και μ' ένα venceremos ορφανό που ψάχνει περασμένα μεγαλεία. Σε μια πραγματικότητα κατακερματισμένη ανάμεσα σε πανδημία σύστημα υγείας σε κατάρρευση αναστολές εργασίας λουκέτα, κατεβασμένα ρολά ανεργία πείνα, Ελληνοτουρκικά μεταναστευτικό. 

Κι εμείς σταθερά να μένουμε στο σπίτι μένουμε ασφαλείς με τη δική μας καθημερινότητα στο pause και με τα χέρια δεμένα, να μη βγάζουμε κιχ όταν οι δικές μας δημοκρατικές ελευθερίες έχουν τεθεί υπό αμφισβήτηση και καταστρατηγούνται στο όνομα της ατομικής ευθύνης και της κοινωνικής απομόνωσης δίχως τανκ.

Άλλωστε το είχε πει και ο Ουμπέρτο Έκο. Είναι ντεμοντέ οι δικτατορίες με τανκ όταν υπάρχει η τηλεόραση. Η τηλεόραση και οι εκπρόσωποι του τύπου που έχουν μετατρέψει την ενημέρωση σε μια προέκταση του αστυνομικού δελτίου που καθηλώνει τους τηλεθεατές μονίμως σε κατάσταση σοκ υπό το καθεστώς τρομολαγνείας και ανασφάλειας συμμετέχοντας όλοι σ' ένα παιχνίδι κατευθυνόμενης ενημέρωσης.

Κάτι που περιγράφουν ακριβώς εκείνοι οι άκρως προφητικοί στίχοι του Νικόλα Άσιμου. Μια διαδήλωση δέκα μικρόφωνα. Και τα μεγάφωνα στη διαπασών. Χιλιάδες δίποδα με μαγνητόφωνα. Κι έχουν λουστεί με την ίδια λοσιόν.