Κάτω βρέχει ακόμα

Του Φώτη Μισόπουλου
........άβυσσος του α και του ο, σήραγγες λιγομίλητων φωνηέντων/ Στοές που διασχίζω με δεμένα μάτια
OCTAVIO PAZ [1]

......ύστερα- ας ήταν η πιο κρύα χειμωνιάτικη μέρα πήγα από την πίσω αυλή σκαρφάλωσα την καρυδιά έμεινα όλο τ' απόγεμα μαζεμένος στα μελαγχολικά κλαδιά του Δεκέμβρη το πούρο μου είχε σβήσει χωρίς να το πάρω είδηση- το έβαλα στην τσέπη με σκοπό να το ρίξω στο τζάκι αργότερα- ''πολύ ωραία'', ''πες μου ακριβώς πώς νοιώθεις;'', ''είμαι στην Αυστραλία'', ''έχεις πάει στην Αυστρία;''- ''όχι Αυστρία, Αυστραλία- ανοιγμένος στον ωκεανό κύματα από λιωμένα σμαράγδια ο ήλιος καίει το πρόσωπο ο αφρός αλατίζει την πλάτη γύρω μου πεινασμένοι καρχαρίες ''Γαλάζια νερά, λευκός θάνατος'', φοβερή ταινία, αλλά δε με νοιάζει καθόλου- ειλικρινά στ' αρχίδια μου''- όλη η χάρη ετούτη να ξεπέφτει σε ξεβαμμένες ρόμπες καρέκλες κουζίνας ή στη λιακάδα φαντάσματα που σβήνουν στα τελευταία ρετιρέ ή τα τηλέφωνα όταν χτυπούν σε άδεια δωμάτια,- τέφρα ακουμπισμένη στη θάλασσα [2] Κι έτσι αναπαύεσαι μέσα στις πράξεις σου,- μιλώ για τους μεγάλους μήνες του χειμώνα με τους μύθους διαπερασμένους κτίρια- τον περισσότερο καιρό θα έλεγα ευτυχισμένος γιατί η Μπ. ήταν εκεί και τώρα και πάντα- γλυκιά μαζί μου- ή η αδερφή Ρ. που φερόταν σαν άντρας με άφηνε να κερδίζω στο μπριτζ για τρεις δεν αμφισβήτησε ποτέ τα ψέματά μου ούτε αποδοκίμασε τις φιλοδοξίες μου- ευτυχισμένο διάστημα- εν τούτοις τα προβλήματα ξανάρχισαν: Λέω μέσα μου, Υπάρχει κάτι σ' αυτό το σπίτι που μ' εμποδίζει να δράσω,- μα δυο μέρες αργότερα ξαναβρήκα το πούρο στην τσέπη όχι δίχως ικανοποίηση αφού μπόρεσα να τραβήξω ακόμα μερικές ρουφηξιές- βασικοί σταθμοί της διαδικασίας που κράτησε ένα τέταρτο της ώρας- Εμείς στο γέλιο μας στο αγκάλιασμα όλο και πιο δυνατά τόσο δυνατά που δεν καταλαβαίναμε το άνοιγμα και το κλείσιμο της πόρτας Και η ζωή βγαίνει στις στέγες φωνάζει σιωπηλά είκοσι πατώματα πάνω απ' το θόρυβο, επείγοντα μηνύματα- σκηνοθετώ- αυτά που θρήνησα,- η θέση μας θα είναι στο μουσείο ασημαντότητας Μαλλιά που τινάζονται στον άνεμο.
Εντέλει το ζήτημα θα ήταν απλώς ποιος θα έχανε πρώτος το κουράγιο του, εσείς ή εγώ; Και συν τοις άλλοις τι μπορείτε να μου μάθετε; Αν γνωρίζατε κάτι σχετικά με το χορό, το πράγμα θα άλλαζε, - αλλά κάτω από αυτές τις συνθήκες, ναι, μάλιστα, κάτω από αυτές τις συνθήκες προτείνω να ξεχάσουμε το όλο ζήτημα Ο κύριος Κ. ήταν απολύτως πρόθυμος να το ξεχάσει Έτσι λοιπόν τίποτε δεν άλλαξε από τότε που άφησα τη συνοικία με την βαλίτσα μου άδεια- άδειος επίσης μετά από αυτήν τη νύχτα της περιπλάνησης καθώς πέφτει σκοτάδι και τα βήματα πληθαίνουν Θα φτάσει η ώρα των παραθυρόφυλλων Η λάμπα σύριζα στον απέναντι τοίχο ρίχνει μια βάση κώνου στην έκταση του δωματίου μου, οι στιγμές κι ο χρόνος των τελευταίων τρένων, μετά έρχεται η άγευστη ώρα που κερδίζεις τη σιωπή- το μάκρος της λήθης για να παίξεις κάποιο συνηθισμένο παιχνίδι. [Φως]
Η αγρύπνια κυκλοφορεί στο αίμα σαν μέλισσα/ ''Ποιος είναι αυτός;''/ ''Δε σκέφτηκα πως θα ήσασταν σπίτι''/ ''Σε μια στιγμή προκαθορισμένη αν θέλετε- εγώ το θέλω- ο κύριος γυρίζει πίσω παίρνει το σκυλάκι αγκαλιά βγάζει το πούρο από το στόμα και βυθίζει το πρόσωπό του στο πορτοκαλί μαλλί ενός γνήσιου απογόνου Πομερανίας''-/ Γιατί να μην ευνοήσουμε το σκόρπισμα, αντί να ζούμε σ' ένα μοναδικό τόπο; γιατί να μη ζούσαμε διασκορπισμένα σε ανήκουστα zonings? Τα τραμ υπαινίσσονται τεράστια πεζοδρόμια αναμονής ή το δέντρο μήπως δείξει τα μεσάνυχτα, στην πλατεία. Η ερημία: Φυσικά λένε άσχημα πράγματα για μένα, αλλά ξέρεις ποιος είναι ο λόγος Μπ. Μπ.; Αποτελεί φιλοφρόνηση κατά κάποιο τρόπο γιατί βαθιά μέσα τους με λογίζουν υπέροχο [παύση]
Πάνω από αυτήν τη φλύαρη πολιτεία όπως και κάθε άλλη δακρύζουν οι παραγκωνισμένοι άγγελοι [3] Με τυλίγει ο κουρασμένος αέρας των λόφων οι θόρυβοι που ανεβαίνουν- γλιστρούν-, μουρμουρίζοντας μυστικά των αβύσσων.
''Τι είναι αυτά; τι γίνεται εδώ;'' [χωρίς άλλη συζήτηση μαζεύουμε τα υπάρχοντά μας] Η Μ. χαιρετά τον παπαγάλο- ''λέει, ότι είσαι μεθυσμένη, έχω σοκαριστεί. Aλήθεια''. ''Μιας και λέμε την αλήθεια-έχω, επίσης, να πω μια αλήθεια:- Σήμερα: είναι η προτελευταία μέρα που παίζω το ρόλο ενός νέγρου εδώ μέσα Προειδοποιώ''- με χαμηλό τόνο φωνής που δεν κολακεύει και δεν ησυχάζει πριν βρει ακροατή Η ζωή είναι μία. Αυτό είναι όλο. Ο Μ.Φ. παρουσιάζει την Ημίγυμνη Χορεύτρια: Γυμνή από τη μέση και πάνω κι έπειτα γυμνή από τη μέση και κάτω Πορευόμουν δίπλα στο κοιμητήρι Ήταν νύχτα- οι αθέλητοι συλλογισμοί ενός ανθρώπου που δεν μπορούν να στρώσουν Ορυκτά ή πλάσματα βαθιά ναρκισσευόμενα Οι πέτρες κρατάνε ακόμα απόλυτα ικανοποιημένες το βάρος τους Όλα είναι δικαιοσύνη Υπάρχουν τα ρούχα που αγκαλιάζουν τόσο καλά το κορμί κι είναι ας πούμεαχώριστα εν καιρώ ειρήνης- κάποιο τραύλισμα νερού και μάρμαρου που παλεύουν η κοιμισμένη πόλη μιλάει με το στόμα μου [4] αποδείχτηκε πως η κυρία Μ.Φ. ήταν η Ημίγυμνη Χορεύτρια με την παλιά Πακάρντ λεπτεπίλεπτη και κοκκινομάλλα, υγρά χείλη και βλέφαρα, επιτηδευμένα προκλητική- τους άκουσα να μιλάνε, επειδή κάτω βρέχει συνεχώς- ''στο είπα είσαι μυγιάγγιχτος, η θέση σου είναι στο μουσείο, σιχαίνομαι να δίνω αναφορά πού πάω και τι κάνω- ''σε παρακαλώ άσε να σε βάλω σ' ένα ταξί'', τα χείλη της κινούνται με τόνους αλλόκοτους ψιθυριστά- τα ονόματα στον κατάλογο περισσότερα από τις χάντρες στο κολιέ- παλιοί πελάτες από ανεξέλεγκτη χρήση και ριζική μεταβολή της στάσης [παύση]:
''προσεύχεσαι;''
''ναι''
''δεν σ' ακούω''
''προσεύχομαι για σένα''
''θέλω να ζήσεις αιώνια''[λίγο φως]
Από την μεριά του κορμιού γινόμουν γρήγορα αγνώριστος, κι όταν έβαζα τα χέρια στο πρόσωπο όπως μου άρεσε δεν ήταν πια το ίδιο πράγμα που ένοιωθαν τα χέρια μου και δεν ήταν πια τα ίδια χέρια που ένοιωθε το πρόσωπό μου

ΑΥΛΑΙΑ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ
[1] Octavio Paz, βλ. σημ. 4
[2] Edwin Morgan, Λονδίνο: Ο Πύργος του ταχυδρομείου, απόδοση: Λιάνα Σακελαίου. ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ, τ.33/ 1983
[3] W. H. Auden, Οξφόρδη, απόδοση: Γιώργος Τρίγκας, ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ο.π.
[4] Octavio Paz, Ο ποταμός [απόσπασμα], απόδοση: Κώστας Μαυρουδής, ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ο.π.

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/5d/Flying_Karamazov_Brothers_-_121796780.jpg