Ελεύθεροι Πολιορκημένοι

Της Παναγίτσας Μιχαήλου

Σε μια βδομάδα και κάτι συμπληρώνονται διακόσια χρόνια από τότε που η Ελλάδα ξεσηκώθηκε για να διεκδικήσει την ύπαρξη της σαν ανεξάρτητο κράτος μετά από τετρακόσια χρόνια. Τετρακόσια χρόνια που παρ' όλο το σκληρό ζυγό δεν ήταν ικανά να εξαφανίσουν από μέσα μας όλα όσα σήμαιναν Ελλάδα και Ορθόδοξη πίστη.

Κανένα έθνος στην παγκόσμια ιστορία δε φαίνεται μετά από τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς να ελευθερώνεται μόνο του. Είναι ένα θαύμα ένα φαινόμενο μια παρέκκλιση ιστορική που καταφέραμε χάρη στα ιδανικά μας. Θεμελιώσαμε έθνος και αναπτύξαμε Ελληνική φυσιογνωμία.

Ο Έλληνας κατάφερε και κράτησε μέσα του ζωντανά, θρησκεία παράδοση κι ιστορία χιλιάδων χρόνων, που ήξερε να μεταδίδει με μοναδικό τρόπο στις επόμενες γενιές. 

Κι έτσι η ταυτότητα του Έλληνα δεν έσβησε παρ' όλες τις σφαγές και τα παιδομαζώματα.

Χρειάστηκε τόλμη και αρετή η Ανάσταση του γένους. Την είχανε αυτοί η μια χούφτα αγωνιστές του 21. Μια χούφτα άνθρωποι διαφορετικοί ενώθηκαν για τον κοινό σκοπό και έγιναν παράδειγμα για την αυτοθυσία τους και την επιλογή τους να ξεσηκωθούν και ας πεθάνουν για τα ιερά και τα όσια, για να μη γίνουνε ραγιάδες τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους.

Σήμερα όμως διακόσια χρόνια μετά μετά από τόσες περιπέτειες σαν έθνος είμαστε τελικά ελεύθεροι;

Γιατί στο dna της φυλής δεν είναι μόνο η άγνοια κινδύνου η αυτοθυσία και τα δονκιχωτικά ρίσκα. Είναι και ο φθόνος, η διχόνοια, και η αλληλοφαγωμάρα. Κάτι που είδαμε με το που ελευθερώθηκε ένα κομμάτι Ελλάδα. Τότε που οι μισοί Έλληνες έκλεισαν φυλακή τους άλλους μισούς, παραδομένοι σ' έναν εμφύλιο που κόντεψε να τους πάρει πίσω ότι κέρδισαν.

Αυτό είναι για μένα το μεγαλύτερο σαράκι της φυλής. Αυτός ο φθόνος που θολώνει την ορθή κρίση και τα συμφεροντολογικά κίνητρα που παραγκωνίζουν τους άξιους κι αυτούς που πρόσφεραν για να υπάρξει Ελλάδα γιατί αν το κράτος ήξερε να εκτιμά, δε θα 'ταν ο Νικηταράς ζητιάνος ούτε ο Κολοκοτρώνης θα 'ταν φυλακή σταλμένος από Έλληνες.

Σήμερα, μετά διακόσια χρόνια εξακολουθούμε υπό...σε σκλαβιές εναλλασσόμενες. Αναίμακτες, αλλά και περισσότερο σκληρές. Γιατί τι άλλο εκτός από σκλαβιά μπορεί να είναι η μνημονιακή βίαιη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του μέσου Έλληνα; Φτωχοποιηση κι απειλή για το έχει και χειρότερα λένε πως είναι το αποτελεσματικότερο μέσο ελέγχου και καταστολής των πληθυσμών.

Γιατί έτσι παράγεις όχλο φοβισμένο, κι απομονωμένο απ' το σύνολο. Όχλο που όλη του η κριτική σκέψη αναλώνεται στο πως θα βγει ο μήνας.

Οι βόλτες του Τσεσμέ στη χωρική μας θάλασσα και το ψιλοκομμένο τουμπεκί των αρμόδιων την ώρα που όλοι εμείς βλέπουμε φάρμα και survivor τι άλλο εκτός από σκλαβιά μπορεί να είναι;

Αυτό που οι ατομικές ελευθερίες ξαφνικά δεν είναι δεδομένες με πρόφαση έναν αόρατο εχθρό -ιό μία μορφή σκλαβιάς δεν είναι;

Πειθήνια στο σπίτι απ' τις εννιά σε κράτος που αποδομείται, με βασικούς κλάδους της οικονομίας ανενεργούς, κόσμο άνεργο και στηριγμένο στα κουκιά τα μετρημένα των επιδομάτων τους. Αν όλα αυτά που περάσαμε και που περνάμε δεν είναι σκλαβιά τότε τι μπορεί να είναι;

Προσφυγομεταναστευτικό, πανδημία, μπαχαλάκηδες, ελληνοτουρκικά, διερευνητικές, υβριδικός πόλεμος, οικονομική ύφεση, ανεργία, κι αλλά τόσα συνθέτουν την καθημερινότητα μας.

Κι όσο για μας, ακολουθούμε βήματα τυφλά σε ρευστό τοπίο ψάχνοντας ταυτότητα πολιτική. Ενίοτε και Εθνική σε εποχές που η αγάπη για την πατρίδα ταυτίζεται με την πατριδοκαπηλεία και οι πατριώτες απομονώνονται ως γραφικοί.

Μέσα σ όλα όσα περιέγραψα λοιπόν, αξία έχει να μπορούμε να κρατήσουμε τον κόσμο μας όρθιο και να εξακολουθούμε παρ' όλο το χαμό γύρω μας, να κρατάμε μέσα μας ζωντανό ότι μπορεί να είναι Ελλάδα.

Γιατί Ελλάδα είναι ο Χριστόδουλος Καραθανάσης που λίγο πριν να μπει στο ελικόπτερο τη νύχτα των Ιμίων έβγαλε το ρολόι και τη βέρα του και είπε σε συνάδελφο του "Δως τα στη γυναίκα μου" γιατί μέσα του ήξερε πως δε θα γυρίσει.

Ελλάδα είναι όλοι όσοι μπαίνουν μπροστά γνωρίζοντας πως θα πεθάνουν όμως κάτι μέσα τους τους κάνει να ξέρουν ότι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Ελλάδα είναι εκείνο το τσαφ. Η σπίθα που γίνεται φωτιά από το τίποτα για να τα κάψει όλα κάτι σαν εκείνους τους στίχους του Μάνου Ελευθερίου που μέσα σε τέσσερις γραμμές περιγράφουνε την έξοδο από το Μεσολόγγι.

Χωρίς ψωμί και δίχως καριοφύλι
Μονάχος θα μιλήσεις στο Θεό
Μια Κυριακή ξημέρωμα Βαγιών
Εσύ φωτιά κι ο κόσμος το φυτίλι