50 αποχρώσεις του κόκκινου

Της Παναγίτσας Μιχαήλου

Έτσι που λέτε. Όλη η Ελλάδα 50 αποχρώσεις του κόκκινου τα έξυπνα μέτρα να πρέπει επειγόντως να κάνουν rapid test IQ γιατί δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα, και οι ευθύνες για τα σκαμπανεβάσματα του ιικού φορτίου να γίνονται μπαλάκι ανάμεσα στις αντοχές του συστήματος υγείας και στο απείθαρχο του Έλληνα.

Ενώ την ίδια στιγμή ο ιός γίνεται εργαλείο χειραγώγησης που συμβάλλει στην αποδόμηση της κοινωνίας και της ανθρώπινης υπόστασης, εργαλειοποιώντας την πανδημία, ως το μέγα φόβο που μας καθηλώνει στους καναπέδες μας προβάλλοντας ως ιδανική λύση την κοινωνική απομόνωση.

Στην κοινωνία χωρίς παραγωγή τα επιδόματα σύντομα θα κοπούν. Και μετά το λοιμό θ' ακολουθήσει λιμός.

Κι όταν κληθούμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε δύο φόβους τότε ποιος θα αντέξει να αντικρύσει το φοβισμένο αλλά και πεινασμένο ζώο που κρύβει ο καθένας μέσα του;

Για την ώρα πάντως ο μέσος Έλληνας είναι σε καταστολή απ' τη στιγμή που του εξασφαλίζεται ένα επίδομα επιβίωσης και Netflix.

Ακόμα κι όταν είχε την ελευθερία του τα ίδια επιθυμούσε,βολεμένος και αποστασιοποιημένος από την κριτική σκέψη και από κάθε διεκδίκηση προβάλλοντας σαν άλλοθι το "Έχει και χειρότερα".

Και όχι δεν την αμφισβητώ την ύπαρξη της νόσου. Στον τρόπο όμως που την αντιμετωπίζουμε κάτι δεν κάνουμε καλά. Γιατί εδώ και ένα χρόνο δε ζούμε για να μην πεθάνουμε.

Το λιανεμπόριο πνέει τα λοίσθια και η εστίαση βρίσκεται στην εντατική με μηχανική υποστήριξη άγνωστο ακόμα για πόσο, την ίδια στιγμή που όλοι εμείς για να κυκλοφορήσουμε σηκώνουμε το χέρι για να ζητήσουμε άδεια απ' το μεγάλο αδελφό.

Κι εκείνο που μου κάνει περισσότερη εντύπωση, είναι που οι ατομικές ελευθερίες πλέον δε θεωρούνται δεδομένες, αλλά διαπραγματεύσιμες, την ίδια ώρα που αντί να βλέπουμε τα χάλια μας και να ξυπνάμε, το κοινό αίσθημα δικαίου χορταίνει στα δελτία των οκτώ με μπόλικη Λιγναδειάδα-Κουφοντινειάδα.

Και η ζωή συνεχίζεται περνώντας απ' το κόκκινο στο βαθύ κόκκινο ενώ στο βάθος πλέον για το έχει και χειρότερα αρχίζει να αχνοφαίνεται το α λα Μοιραράκη μπορντοροδοκόκκινο.

Εν τω μεταξύ την ίδια στιγμή κάπου εκεί έξω οι έρευνες του Υ/Γ Τσεσμέ συνεχίζονται, θεωρούμενες πλέον ως υβριδικός πόλεμος, γιατί από τη στιγμή που δεν έχουμε ορίσει υφαλοκρηπίδα, ούτε έχουμε διευρύνει τη χωρική θάλασσα στα 12 ν.μ. οι έρευνες του συγκεκριμένου υδατογραφικού θα γίνουν σε διεθνή ύδατα στην καρδιά του Αιγαίου. 

Κι έτσι η Τουρκία κατάφερε να μας κάνει να συζητάμε και να διαφωνούμε στα ειδικά θέματα, ενώ πρόκειται για προβοκατόρικη κίνηση που ξεφεύγει από το καλό κλίμα που απαιτείται έστω και για προσχηματικές διερευνητικές.

Και μ' αυτό τον τρόπο μας δείχνει ξεκάθαρα ότι αποδέχεται διάλογο με όρους ισχύος ενώ το δικό μας Αθηνοκεντρικό πολιτικό σύστημα έχει υιοθετήσει το δόγμα κάνω το κορόιδο κι ας με δέρνει η Τουρκία. Οι ΕΛΙΑΜΕΠαίδες πάλι οσονούπω θα προτείνουνε την πρόσληψη δασκάλου για να μας μάθει ως καλόβολες εταίρες όπως στο "Καλώς ήρθε το δολλάριο" να μάθουμε στη γλώσσα τους να λέμε "Καλώς τα τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα"

Κι όσο οι θανατολόγοι συνεχίζουνε να διαφωνούνε για το click away και το click in shop, οι Εβρίτες πέτυχαν μια πολύ σημαντική νίκη για την οποία κανένα κανάλι δεν πρόκειται να μιλήσει.

Οι Εβρίτες με τους αγώνες τους κατάφεραν να ακυρώσουν την επέκταση του ΚΥΤ στην Ορεστιάδα με απόφαση Μητσοτάκη. Κι αυτή η δικαίωση των Εβριτών, έχει τη δύναμη σφαλιάρας στην αλαζονεία Μηταράκη και στην πολιτική των ανοικτών συνόρων που εγκαινίασε η σημερινή αντιπολίτευση και κάποιοι εντός κυβέρνησης κρυφοκοιτάνε.

Γιατί όταν οι ακρίτες αγωνίζονται ενάντια στο Αθηνοκεντρικό κατεστημένο, τότε και οι αυτοδιοικητικοί αναγκάζονται να υψώσουν ανάστημα, αντί να ζητιανεύουν ή να εξαγοράζονται πολιτικά με κρατικά αντισταθμιστικά έργα, Ευρωπαϊκά κονδύλια για δήθεν πρόσφυγες και απ' ευθείας αναθέσεις που συνήθως είναι η χαρά των εργολάβων και των πολιτικών.

Καζάνι που σιγοβράζει η Ελληνική πραγματικότητα.

Και γύρω μας να γίνονται πολλά πράγματα για μας χωρίς εμάς.

Και σίγουρα το μυαλό μας είναι ο στόχος.

Κι όσο ο φόβος θα μας εμποδίζει να κεντράρουμε στα ουσιώδη τόσο θα εξακολουθήσουμε εμείς οι ίδιοι να είμαστε το πρόβλημα.