Άνθη που βρωμάνε και ζέχνουν από αηδία και σαπίλα

Του Θέμη Ναούμη

Και να! Ξαφνικά όλοι πέφτουν απ' τα σύννεφα. Και ξαφνικά κανένας δεν το γνώριζε. Και όλοι μένουνε με το στόμα ανοιχτό. Σεξουαλικά σκάνδαλα ξεφυτρώνουν σαν άνθη από παντού. 

Μόνο που αυτά τα άνθη δε μυρίζουν όμορφα. Δεν κάνουν τον κόσμο ομορφότερο. Βρωμάνε και ζέχνουν, από αηδία και σαπίλα. Σαν μια τρύπα με ακαθαρσίες που ήταν κλειστή και τώρα άνοιξε. 

Άνοιξε και όλοι τρέχουν και δε φτάνουν: Άλλοι τρέχουν να σωθούν κι άλλοι να καταγγείλουν πράγματα και θάματα. Βιασμούς και σεξουαλικές κακοποιήσεις που συνέβησαν χρόνια πριν. Επικρατεί ένας γενικός πανικός. Μέσα σε όλον αυτό τον πανικό, μου 'ρχεται και μένα στο νου, κάτι που έγινε πριν χρόνια, όταν ήμουν στο τελευταίο έτος των σπουδών μου, στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. 

Κάτι που δε μπορώ να ξεχάσω, γιατί απλά με γεμίζει οργή ακόμη και τώρα, μετά από τόσα χρόνια. Μας είχε μαζέψει ο καθηγητής που μας έκανε τα θεωρητικά μαθήματα πρακτικής για να μας μιλήσει. Μας πληροφόρησε ότι απαγορεύεται δια ροπάλου να αγγίζουμε, να αγκαλιάζουμε και να μοιράζουμε χαμόγελα στους μικρούς μας μαθητές.

Το γιατί ήταν αυτό που με εξόργισε περισσότερο. Γιατί λέει, στο προηγούμενο εξάμηνο ένας "συνάδελφός μας", είχε πολύ μακρύ χέρι και σαν να μην έφτανε αυτό μοίρασε και πορνογραφικό υλικό στους μικρούς μαθητές! Το αίμα μου ‘χει ανέβει στο κεφάλι και χωρίς πολύ σκέψη αρχίζω να φωνάζω μέσα στο αμφιθέατρο: "Πόσο καθίκι μπορεί να 'ναι κανείς για να τη βρίσκει και να φτιάχνεται με ένα μικρό παιδί..." 

Ο καθηγητής έντρομος με παρακαλεί να σταματήσω, γιατί ο "ευγενής νέος" βρίσκεται ανάμεσά μας. Έχασε το πτυχίο λόγω αυτού του λάθους του, οπότε επρόκειτο να ξανά περάσει από τη διαδικασία των εξετάσεων. Μάλιστα με μαλώνει, καθώς πιστεύει πως τέτοιες κουβέντες δεν αρμόζουν στο στόμα ενός αυριανού δασκάλου, ειδικά όταν μιλά για έναν συνάδελφο. 

Ακολουθεί ένας διαπληκτισμός μεταξύ μας και τελικά τελειώνει πρόωρα η συνάντηση. Εξ αιτίας λοιπόν των γεγονότων που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό και παίρνοντας αφορμή από όσα ανέφερα παραπάνω, ευκολά καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως για όσα γίνονται, έχουμε όλοι τις ευθύνες μας. Ατομικά αλλά και συνολικά σαν κοινωνία.

1. Δεν μπορεί αγαπητοί μου ένας παιδεραστής να απλώνει τα βρωμόχερά του σε μαθητές κάθε ηλικίας και η μόνη ποινή του να είναι ότι θα ξαναπεράσει από εξετάσεις, αντί να φύγει με τις κλωτσιές από την Παιδαγωγική Σχολή

2. Δε μπορεί να είσαι δάσκαλος , να υπάρχει υπόνοια ότι παρενοχλείς παιδάκια και να μην σε θέτουν σε διαθεσιμότητα μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση σε βάρος σου

3. Δεν μπορεί αγαπητοί μου η δικαιοσύνη να προβλέπει παραγραφή μετά το πέρας κάποιων ετών, μιας τόσο σοβαρής και φρικιαστικής πράξης

4. Δε δέχομαι κύριοι την ατάκα που πολλοί χρησιμοποιούν ότι "είναι συνάδελφος", δε μπορώ να τον καταγγείλω. Γιατί ένα τέτοιο άτομο, είναι σκουπίδι που λερώνει τον κλάδο του και την κοινωνία από τη στιγμή που διαπράττει κάτι τόσο χυδαίο. Άρα πολύ απλά η συναδελφικότητα πάει περίπατο

5. Δε δέχομαι κύριοι την άποψη πολλών κουλτουριάρηδων ότι αυτά τα άτομα θέλουν υποστήριξη από ειδικό κι ότι είναι άρρωστα. Γιατί απλούστατα θέλουν και το κάνουν. Τους αρέσει τους θρέφει. Συνεπώς δεν έχουν θέση στην κοινωνία, αλλά σίγουρα μια θέση πίσω από τα κάγκελα της φυλακής.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν, ότι το όλο θέμα είναι πολύπλοκο και θέλει μεγάλες αλλαγές για να μπορέσει να λυθεί. Σε πρώτο στάδιο θα πρέπει η ίδια η νομοθεσία να αλλάξει, έτσι ώστε να προστατεύει τα θύματα και από την άλλη να κατακεραυνώνει τους θύτες.

Επίσης θα πρέπει να ερευνηθεί εις βάθος από τις αρμόδιες αρχές, καθώς δυστυχώς φαινόμενα σεξουαλικής βίας και παρενόχλησης υπάρχουν σε κάθε κλάδο(σχολείο, χώρος θεάματος, χώρος εργασίας, εκκλησία).

Τέλος θα πρέπει επιτέλους να γίνει αντιληπτό σε όλους μας ότι η σιωπή είναι συνενοχή. Δε λύνει το πρόβλημα, αλλά το διαιωνίζει. Έτσι τα θύματα μένουν αβοήθητα, ενώ οι θύτες αλωνίζουν και το παίζουν...μάγκες και...σκληρά αρσενικά παλαιάς κοπής.

Γι' αυτό ας αφήσουμε το στυλάκι "πέφτω από τα σύννεφα", γιατί αυτό το βόθρο που άνοιξε και βρωμοκοπάει πρέπει να τον καθαρίσουμε όλοι μαζί. Πώς; Αναλαμβάνοντας ο καθένας το κομμάτι της ευθύνης που του αναλογεί.