Όλα στο Φως

Γράφει o Νίκος Κωνσταντινίδης

Εκπαιδευτικός-συγγραφέας

Στην εποχή των αναγνωρισμένων ομάδων και ρευμάτων, εντός του Σύριζα, κάποιο από τα πολύ παλιά του μέλη, σε πρόσφατη διαδικτυακή συζήτηση που είχαμε, άσκησε επιθετική λογοκρισία στα άρθρα μου, λέγοντας επί λέξει ότι «κάνω κακό στο κόμμα», θυμίζοντάς με εποχές σκληρής λογοκρισίας.

Κάποιοι «μονιμάδες» στο κόμμα ίσως να μην ανέχονται τη διαφορετική φωνή και την ενοχοποιούν. Αρνούνται σε αρθρογράφο να μπορεί να λέει δημόσια την άποψή του. Στην ουσία όμως μισούν την αλήθεια, όταν αντιδρούν με αυταρχισμό σε κάτι το αληθινό. Οι ίδιοι ωστόσο μπορούν να λένε ό,τι θέλουν, ακόμα και για πράγματα που δεν ξέρουν.

Ρωτώ: Όταν ένας πολιτικός έχει το δικαίωμα να λέει τη γνώμη του ελεύθερα και δημόσια στα ΜΜΕ, και καλώς, γιατί να μην έχει το ίδιο δικαίωμα κι ένα απλό μέλος ή ένας αρθρογράφος; Πόθεν απορρέει το δικαίωμα κάποιοι να μπορούν μα ομιλούν, όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, επί παντός του επιστητού, και κάποιοι άλλοι να μην μπορούν να δημοσιεύουν ελεύθερα την άποψή τους; Από πού κι ως πού απαγορεύεται σε έναν αρθρογράφο ή συγγραφέα, και μάλιστα βραβευμένο από το Υπουργείο Παιδείας της Ρωσίας, να δημοσιεύει ελεύθερα τη γνώμη του;

Αν κάποιοι στο Σύριζα εννοούν ότι η κομματική ιδιότητα ενός συντρόφου είναι αντίθετη με την αρθρογραφική του, τους χαρίζω τότε την κομματική μου ιδιότητα υπενθυμίζοντάς τους τα λόγια του ποιητή: «Εμένα το κοντύλι μου με την καρδιά μου είναι ένα». Πως η πένα αξίζει μόνο όταν κρέμεται από τη συνείδηση του γράφοντος. Και πως Αριστερά σημαίνει συμπεριφορά ζωής, που κανείς δεν μπορεί να μου την αφαιρέσει.

Το σημαντικό όμως δεν είναι, αν κάποιος αρθρογραφεί. Το σημαντικό είναι, αν είναι αληθινά αυτά που λέει. Κι αν είναι αληθινά, η μόνη που δεν φταίει είναι η αλήθεια. Φταίνε εκείνοι που την κρύβουν. Το χαλί είναι καλό για να στολίζει το πάτωμα, όχι όμως για να κρύβει από κάτω του σκουπίδια. Κάποιοι δυστυχώς επιμένουν να κάνουν δύσκολη την παραμονή μας στο κόμμα και το θέμα είναι πόσο ακόμη θα αντέξουμε!

Αν δεν ψήφιζε ο λαός το Σύριζα, σε δύο εθνικές εκλογές, ακόμη θα ήταν στα παλιά ποσοστά του. Οι ψηφοφόροι έδωσαν στο Σύριζα κυβερνητική πλειοψηφία. Προς την κατεύθυνση αυτή πρέπει να στρέψει την προσοχή του ξανά, κι όχι στα εσωκομματικά που τον αφαιρούν κάθε αντιπολιτευτική ικμάδα. Το ποιος θα εκλεγεί βουλευτής στο Κιλκίς ποσώς με ενδιαφέρει. Το πιο σημαντικό είναι να επανακτηθεί η εμπιστοσύνη του λαού, κι όχι το πως θα μοιραστεί η εξουσία ανάμεσα στις τάσεις και τα ρεύματα.

Όταν ο Σύριζα Κιλκίς ήταν κόμμα μικρό, συνεργαζόταν τότε με το ισχυρό ΠΑΣΟΚ κι είχε θέσεις αντιδημάρχων και νομαρχιακών προέδρων στα συμβούλια. Αν συνεργαζόταν και τώρα, στις δύο τελευταίες δημοτικές εκλογές, με τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, θα είχε καλύτερα αποτελέσματα. Δυστυχώς κυριάρχησαν οι εγωισμοί στο κόμμα, οι αυτοδιοικητικές εκλογές πήγαν στράφι, με αποτέλεσμα μέλη του Σύριζα στο δημοτικό συμβούλιο να υπάρχουν σήμερα σε δύο διαφορετικές παρατάξεις, γεγονός που δεν τιμά την Αριστερά.

Δικαίως έλεγε ο Ρίτσος ότι «το πιο βαρύ φορτίο που μπορούν να σηκώσουν οι ώμοι σου είναι το φως» Κι είναι τόσο βαρύ, που δεν το σηκώνει κανένα ζύγι. Γι’ αυτό ο κάθε πολιτικός πρέπει να μάθει να ζει σε γυάλινο σπίτι. Να αντέχουν οι πράξεις του το φως.

Όπως ασκούμε κριτική στο Μητσοτάκη για τα πολλά σπίτια του, και δικαίως, πρέπει να μπορούμε να ασκούμε την ίδια κριτική και σε κάθε βουλευτή του Σύριζα, που έχει κι αυτός πολλά σπίτια, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και ο λόγος μας να έχει αξιοπιστία. Δεν μπορείς να πας μπροστά ως κόμμα, αν βλέπεις τα ίδια πράγματα διαφορετικά.

Αν όντως ο Σύριζα επιθυμεί να κυβερνήσει τη χώρα ξανά πρέπει να απαλλαγεί από κάθε ιδιοκτησιακή και μονοπωλιακή νοοτροπία και να ανοιχτεί στην κοινωνία ουσιαστικά. Διότι η μόνη που κατακτά ειρηνικά τη Δημοκρατία και την εξουσία είναι η αλήθεια και η πλειοψηφία.

Αν δεν κερδίζει σε ποσοστά ο Σύριζα, τώρα, που η δεξιά έχει τεράστια φθορά, κι εν μέρει και λόγω πανδημίας, δύσκολα θα γίνει κυβέρνηση ξανά. Και μην ξεχνάμε πως ο ήλιος για να δώσει φως, φλέγεται ο ίδιος. «Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, πώς θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη", λέει ο Ναζίμ Κιχμέτ. Έτσι και με τα ξύλα. Αν δεν καούν, δεν δίνουν φωτιά. Κάλλιο όμως "ξύλα" στην πυρά, παρά στο στο μαντρί "κούτσουρα"!