Κρηστώνη Κιλκίς: Το όμορφο χωριό που αξίζει γνωρίσουμε

Της Μόνικας Σωτηριάδου
Κρηστώνη Κιλκίς. Πολλές φορές έτυχε να περάσω από το ήσυχο αυτό χωριό και να κάνω μια στάση στο όμορφο παρεκκλήσι Ζωοδόχου Πηγής του ιερού Ναού Αγίας Παρασκευής που βρίσκεται δίπλα στον κεντρικό δρόμο και να ανάψω ένα κεράκι. 

Επίσης κάτι άλλο που μου έκανε πάντα εντύπωση στο χωριό υπάρχει ένα παράξενο μηχάνημα που στολίζει τον προαύλιο χώρο του ιατρείου του χωριού. Αποφάσισα λοιπόν να περπατήσω μέσα στο χωριό φορώντας φυσικά την μάσκα μου και τηρώντας τις αποστάσεις. 

Ανακαλύπτω και νιώθω αμέσως την φιλοξενία και την ηρεμία των κατοικώ με την πρώτη καλησπέρα. Πλησιάζω στο δημοτικό σχολείο το οποίο είναι φροντισμένο και καθαρό. 

Το γήπεδο σε κοντινή απόσταση όπου μαθαίνω για την πλούσια δραστηριότητα της ποδοσφαιρικής ομάδας με την αγάπη και στήριξη των κατοίκων, κάτι που με δυσκολία πλέον μπορούν να κάνουν αλλά χωριά.

Όπως χαλαρά κάνω την βόλτα μου αισθάνομαι μια περίεργη φιλοσοφία όπως γύρω μου κυριαρχούν τα τέλεια χρώματα της εποχής στα δέντρα, στις αυλές, τα πεσμένα κίτρινα φύλλα παντού στον δρόμο στο όμορφο αυτό χωριό που βρίσκομαι.

Πλησιάζω στο ιατρείου του χωριού κοιτάζω το παράξενο και φροντισμένο παλιό μηχάνημα που στολίζει την είσοδο βλέπω έναν κύριο να πλησιάζει και στην ουσία τον "γραπώνω" και προσπαθώ να μάθω. 

Ο κύριος Κώστας ένας υπέροχος άνθρωπος με καθαρό και ωραίο λόγο εξηγεί με ευγένεια και γνώση σε αυτά πού ρωτάω. Το μηχάνημα μου λέει είναι από τα πρώτα που τοποθετήθηκαν στην περιοχή (λόφος) περίπου λίγα χιλιόμετρα από το χωριό και βοήθησε να έχουν οι κάτοικοι στα σπίτια νερό.

Όπως άρχισε το σούρουπο να "δένει" με την όμορφη βόλτα. Πλησιάζω με πολύ ενδιαφέρον κάτι που πραγματικά κάνει διάσημο το χωριό. Και είναι φυσικά ο σιδηροδρομικός σταθμός. Ο δρόμος έχει κάτι από το παρελθόν όπως πλησιάζω με τα παλιά σπίτια εποχής με τους φανοστάτες να δίνουν το δικό τους χρώμα με το κλειστό καφενείο κάπου στην γωνία. 

Λαχτάρισα εκείνο τον ελληνικό καφέ να μοσχοβολάει το καϊμάκι και εκείνες τις ωραίες ιστορίες που περιγράφουν αυθόρμητα και παραστατικά οι ωραίοι άνθρωποι του τόπου μας. Υπομονή όμως. Στον δρόμο όπως βρίσκομαι και κάνω όλες αυτές τις σκέψεις έχω ακριβώς απέναντι τον σιδηροδρομικό σταθμό. 

Μια ποικιλία αναμνήσεων. Ένας ιστορικός πλέον χώρος ζει την εγκαταλείψει και την "επίθεση" ανθρώπων που αγαπούν την ασχήμια και προσβάλουν χώρους που οργάνωναν και ταξίδευαν τον κόσμο σε άλλες εποχές και συνεχίζουν ακόμη και σήμερα.

Αφήνω όλες αυτές τις εικόνες που μου χαρίζει απλόχερα το χωριό Κρηστώνη. Κάτι παιδιά με ποδήλατα χαίρονται το παιχνίδι στην μικρή πλατεία. Τα φώτα ανάβουν. Ο Ιερός ναός Αγίας Παρασκευής δεσπόζει προστατευτικά για όλους. 

Κάθομαι σε ένα παγκάκι στον προαύλιο χώρο του ναού μια κυρία μου λέει "καλησπέρα κορίτσι μου βγήκα μια βόλτα. Δεν ξέρω κωδικούς ήρθα να αφήσω στην εκκλησία τα φυτιλάκια που έκαιγαν όλο τον χρόνο στην καντήλα μου δεν κάνει να τα πετάμε. Είναι σα να δεν σεβόμαστε τον Θεό που πιστεύουμε. Αυτός ο Θεός είναι της ψυχής μας. Ας τον εμπιστευτούμε". 

Νιώθω μια περίεργη ηρεμία. Πόσο σημαντικό να ζεις και να ανακαλύπτεις τα ελληνικά χωριά με εκείνα τα χρώματα του Θεού. Το παιχνίδι των παιδιών στην πλατεία. Τον χαμόγελο που κρύβει η μάσκα αλλά βγαίνει στα μάτια και φανερώνει την Ελπίδα. Με Αγάπη από το όμορφο χωριό Κρηστώνη που αξίζει να το γνωρίσουμε.