Η Ευθύνη

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης

Το 2020 βαδίζει στο τέλος του. Μαζί του τελειώνουν κι όσα δεν έχουν ολοκληρωθεί. Καθημερινά η Ελλάδα θρηνεί θύματα από την πανδημία. Θύματα που ως ένα βαθμό προκάλεσε η εγκληματική ανεμελιά και αδιαφορία. Από τις εκατοντάδες χιλιάδες των εμβολίων που περίμενε η χώρα ήρθαν τόσα, όσα χωράνε σ’ ένα φορητό ψυγείο!

Με αφορμή την πανδημία, άδραξε η κυβέρνηση την ευκαιρία και περιόρισε συνταγματικά τη δημοκρατία. Η ελευθερία του ανθρώπου συρρικνώθηκε, το πανεπιστημιακό άσυλο ακυρώθηκε, αλλά κρατήθηκε το βουλευτικό, να διασφαλίσει το ακαταδίωκτο στον κάθε «πολιτικό» που ασελγεί ηθικά, νομικά και οικονομικά σε βάρος του λαού και της Ελλάδας.

Αντίθετα το αστυνομικό κράτος ενισχύεται για κάθε μέρα που περνά σε αυταρχική συμπεριφορά και βία. Ως και στα ζυμωτήρια των ιδεών, τα πανεπιστήμια, θα μπει η αστυνομία με την παιδεία να υπολείπεται πολύ από το βάρος της αποστολής της. Ο Έλληνας αντιμετωπίζεται πια ως ταραχοποιός κι ως εχθρός από την νέα κυβερνητική παΝΔημία.

Στις μέρες μας, το άσυλο αντικαταστάθηκε από την ασυλία, η νομοθεσία ηττήθηκε από την παιδεραστία, οι υπόδικοι ορίζουν δικαστές και οι ανακριτές όχι μόνο παραιτούνται από δίκες, αλλά και ξενιτεύονται. Ένα γραμμάριο ναρκωτικού διώκεται πιο σκληρά από ένα γεμάτο βαπόρι.

Η δύναμη από την Πολιτική πέρασε στα ΜΜΕ. Αυτά διαμορφώνουν την είδηση, αυτά ρίχνουν κι ανεβάζουν κυβερνήσεις με όπλο τους το ψέμα. Η πληροφορία συμβιώνει με την προπαγάνδα. Το χρήμα ρέει στα ΜΜΕ, που μόνο με την ελευθερία του λόγου δεν έχουν πλέον σχέση.

Οι πιο πολλοί δημοσιολόγοι δεν γνωρίζουν καν ελληνικά. Η γνώση και η μόρφωση έχει πιάσει πάτο στην τηλεόραση. Η συμπαιγνία και η οικονομική συνεργασία ανάμεσα στην εκδοτική και την κυβερνητική εξουσία έχουν δολοφονήσει την αλήθεια κι έχουν τραυματίσει τη δημοκρατία.

«Σε τούτη την πατρίδα τι γυρεύω με μισθοφόρους και πραιτοριανούς» ακούγεται η φωνή της Μαρίας Δημητριάδη σε στίχους Μάνου Ελευθερίου και μουσική Θάνου Μικρούτσικου, από τα περασμένα. Και τότε σκάβω μέσα μου βαθιά να δω τι έμεινε από ό,τι οραματίστηκα. Τι σώθηκε από ό,τι ονειρεύτηκα. Τι απέμεινε από όσα πίστεψα και υπερασπίστηκα από καιρούς που η ιδέα ήταν φλόγα και η δικαιοσύνη φωτεινό όραμα. Από στιγμές που το χαμόγελο άνθιζε στα νεανικά χείλη και το πάθος για το δίκιο θέριευε στα στήθη. Από εποχές που η ζωή είχε μιαν άλλη ζωντάνια…

Όπως ο έρωτας δεν είναι για τους ανέραστους, δεν είναι και για τους ανεύθυνους η ευθύνη. Γιατί, ευθύνη σημαίνει μέτρημα και αναμέτρημα της ζωής με τους αγώνες της. Ζύγισμα και πλήρωμα κάθε στιγμής. Πράξεις που υψώνουν τον άνθρωπο και στεριώνουν την κοινωνία στο δίκαιο. Είναι όλα όσα φτιάχνουν ωραίο τον κόσμο μας..

Πέρασαν 2020 χρόνια από όταν γεννήθηκε ο Χριστός, αλλά οι ομιλίες του ακόμη δεν εφαρμόστηκαν, ούτε κατά ένα γράμμα. Ζούμε ακόμα στη χώρα του ανέστιου και του «πολύσπιτου». Του πλούσιου και του προλετάριου. Στη χώρα της οικονομικής και της "Εκδοτικής" ολιγαρχίας, της αράς και της κατάρας…. Στη χώρα των μιζοληπτών και των μιζαδόρων, της δυστυχίας, της ευτυχίας και της ντροπιαστικής "μεσοτοιχίας".

Ζούμε αιωνίως και αενάως στην εποχή των αντιθέτων από τον καιρό του Παρμενίδη. Στην εποχή της πάλης του καλού και του κακού, των γραμματέων και των φαρισαίων, των Αγωνιστών του 1821 και των κοτζαμπάσηδων, των Αντιστασιακών και των συνεργατών των Γερμανών.

Σ’ αυτήν, τη δική μας εποχή, αν νοιάζεσαι για τον άνθρωπο που κρύβεις μέσα σου, πρέπει να πάρεις θέση. Να πάρεις θέση όχι μόνο για το δικό σου παιδί, αλλά και για το κάθε αγέννητο παιδί, που δεν το είδες καν στα μάτια. Να το σκεφθείς με τα μάτια της ψυχής και να αναλάβεις την ευθύνη που έχεις απέναντί του.

Διαφορετικά θα σε κυβερνούν οι πονηροί και οι ανίκανοι, οι αδούλευτοι και οι ανίδρωτοι, οι αναίσθητοι και οι μη ανθρώπινοι. Αυτοί, που αντί για την παιδεία προωθούν την εκπαίδευση. Κι αντί για σοφία μιλούν για πτυχία, που απέκτησαν σε ιδιωτικά σχολεία, με τα λεφτά του μπαμπά. Αν δεν απελευθερωθείς από αυτούς, θα σε κυβερνάνε για πάντα. Και μην ξεχνάς, πως και την καμήλα την καβαλάνε, επειδή γονατίζει…