Χρόνος και Κρόνος

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης

Ο μεγαλύτερος νικητής στο διάβα της ζωής είναι ο χρόνος. Είναι ο μεγαλύτερος κριτής στο έργο της ζωής, αενάως μεταμορφωμένος. Το ταξίδι του ανθρώπου με το χρόνο είναι προσωπικό. Ο καθένας έχει σ’ αυτό τις δικές του ατραπούς και τους δικούς του σταθμούς. Όλη η φόρτιση της ζωής μετριέται με λίγες κορυφαίες στιγμές.

Μετράμε τις φορές που χρωμάτισαν το πέρασμά μας στον πλανήτη γη, με το πορφυρένιο της αυγής, το πλατάγιασμα της βροχής και τον ήχο των πεσμένων φύλλων.

Καταλαβαίνουμε ότι όλα περικλείονται σε μια στιγμή, την πιο σπουδαία . Πως μια σταγόνα αρκεί να θρέψει έναν καρπό για να αισθανθεί την ομορφιά του η μάνα γη. Πως το πιο όμορφο λουλούδι είναι αυτό που ανθίζει στην ερημιά κι ας ξέρει πως δεν υπάρχουν μάτια να το δούνε.

Τελευταίες ώρες του 2020. Χρόνος παλιός και χρόνος νέος αγκαλιάζουν ο ένας τον άλλον επί ξηρού ακμής. Μια ιδέα κι ενώνεται το πριν με το μετά. Μια στιγμή και μετατρέπεται το τέλος σε αρχή, και το τέρμα σε αφετηρία. Μια φευγαλέα στιγμή αρκεί να ανταμωθεί η ανάμνηση με την προσδοκία...

Δεκέμβρης 31 του μήνα. «Το ρολόι του κόσμου αγκομαχά στον τοίχο σημαίνοντας μεσάνυχτα. Θύμισες και λησμοσύνες μπαίνουν στο ζύγι του αγέραστου χρόνου. Βυθιζόμαστε σε σκέψεις που επιμένουν να τρέφουν όνειρα. Ιχνηλατούμε σε ξεθωριασμένα χνάρια, σε σβησμένες πατημασιές, μετρούμε χαρές και χίμαιρες, αριθμούμε τα άπραγα «θέλω» μας και στοχαζόμαστε.

Όλη μας η ζωή, δυο σταγόνες στου αδάμαστου καιρού το μυρογυάλι .Και, τότε, μια φωνή έρχεται από μακριά. Από ανυποχώρητα κι ανυπόταχτα όνειρα βγαλμένη.
Δεκέμβρης 31 του μήνα. Στέκεσαι όρθιος μπροστά στα τελευταία γεγονότα και λες:
Δεν τους μπορώ πια, δεν τους αντέχω άλλο. 

Αγανακτώ γιατί στη χώρα που ζω, πέθανε η δημοκρατία σε αγαστή συνεργασία με το «νόμο». Θυμώνω που καταργήθηκε η πανεπιστημιακή και οικογενειακή ασυλία, ενώ κρατήθηκε το βουλευτικό άσυλο, για προστασία του πολιτικού από πάσα ανομία και αμαρτία.

Οργίζομαι που η Πολιτεία προστατεύει την παιδεραστία, κι αφήνει επιλεγμένους ενόχου στο απυρόβλητο, κρατώντας το νόμο ως όπλο κι αφήνοντας κάθε ισχυρό στο απυρόβλητο. 

Αγανακτώ όταν βαπόρια κατάφορτα με «πράμα» αγνοούν και περιφρονούν τη δικαιοσύνη. Όταν οι ανακριτές ορίζονται από τους ανακρινόμενους και οι δικαστές ξενιτεύονται….

Θυμώνω, όταν βλέπω τον δίχως εισαγωγικών εξετάσεων συνοριοφύλακα να χτυπά το φοιτητή της ιατρικής.

Και τότε αναλογίζομαι προς τα πού πάμε; Πού τραβάμε; Πού βαδίσουμε; 

Αναλογίζομαι, αν έμεινε μια στάλα δημοκρατία, μια σταγόνα δίκαιο. 

Αναλογίζομαι αν ο «Τύπος» έχει πλέον σχέση με την ενημέρωση ή αν έγινε το μακρύ χέρι της εξουσίας.

Εξοργίζομαι που η χώρα μου από φωτοδότρα αξιών έγινε σκοτώστρα ιδεών. Μια χώρα κλεφτών και αρματολών. Ένας χώρος μιζολητπών και μιζαδόρων. Πατρίδα της δωροδοκίας και εκφυλισμού της δημοκρατίας.

Τελευταία λεπτά του 2020. Το πριν και το μετά ενώνονται πάνω στην κορύφωση του παρόντος…Οι θάνατοι από τον κορωνοϊό πλησιάζουν τις 5.000 χιλιάδες. Η ζωή δεν μπορεί πια να προστατεύσει τον εαυτό της. Οι υποδομές είναι λιγοστές και οι μάχες που δίνουν οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό άνισες…. Η ελπίδα όμως επιμένει να τρέφει την προσδοκία.

Και τότε μια φωνή αναβλύζει βαθιά από την καρδιά. Μια φωνή ψιθυριστή μέσα από τις ρωγμές του ήλιου και τις ριπές του ανέμου, φερμένη από καιρούς, μεθυσμένους από το κρασί της νιότης που σου λέει: «Αυτό που ήσουν κάποτε πρέπει να γίνεις ξανά. 

Γιατί είσαι ποτάμι είσαι λαός, δεν είσαι κτήμα κανενός. Εσύ ο κτήτορας της ζωής σου, εσύ κι ο κατακτητής της ελευθερίας σου. 

Άδραξε το νέο χρόνο από την αρχή. Από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο και κάνε ό,τι μπορείς μαζί με εκείνους που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Γιατί, αυτός που φεύγει εντέλει δεν είναι ο χρόνος αλλά εσύ. Γιατί καμιά στιγμή που χάνεται, δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω...