Ήμουν παιδί κάπου στα 1976, όταν έβλεπα δυο φορές την ημέρα να πετούν πάνω από το χωριό μου την Κρηστώνη, αεροπλάνα σε χαμηλό ύψος στα πλαίσια των διαδικασιών απογείωσης/προσγείωσης στο στρατιωτικό αεροδρόμιο.
Όλες αυτές οι πτήσεις εκτελούνταν επ’ ωφελεία της 6ης Μεραρχίας η οποία τότε έδρευε στην Πόλη μας.
Φυσικά εκείνη την εποχή ο χώρος του αεροδρομίου φυλασσόταν αυστηρά ως προβλέπονταν για χώρους προσγείωσης και απογείωσης αεροσκαφών.
Με την πάροδο του χρόνου, και ύστερα από ορισμένες επιχειρησιακές αναδιοργανώσεις στις τάξεις των σχηματισμών των ΕΔ, τα πτητικά μέσα αρχικά αποσύρθηκαν, μετέπειτα διαλύθηκε και η Μεραρχία.
Ως συνέχεια εγκαταστάθηκε στην περιοχή η 71 Α/Μ Ταξιαρχία ΠΟΝΤΟΣ, και με δεδομένο το γεγονός του ότι ο σχηματισμός που εγκαταστάθηκε στην περιοχή ήταν σαφώς μικρότερος από τον προηγούμενο, ορισμένες εγκαταστάσεις έμειναν κενές και ανεκμετάλλευτες. Αρχικά το σύνολο τους ήταν περιφραγμένο και ορισμένες από αυτές φυλάσσονταν. Με την πάροδο όμως του χρόνου τα σημάδια εγκατάλειψης άρχισαν αν εμφανίζονται.
Σήμερα ειδικά που η οικονομική δυσπραγία του τόπου μας επηρέασε κι αυτές ακόμη τις Ένοπλες Δυνάμεις τα σημάδια εγκατάλειψης είναι ακόμη περισσότερο ορατά. Έτσι λοιπόν το αεροδρόμιο της παλιάς 6ης Μεραρχίας από ένα σημείο και μετά παρέμεινε αφύλακτο και χωρίς πλήρη περίφραξη επί μακρόν.
Οι συντοπίτες μας και βλέποντας αυτόν τον χώρο ‘αφύλακτο’ άρχισαν να τον χρησιμοποιούν ως χώρο άθλησης , εκμάθησης οδήγησης, και…. πετάγματος χαρταετού. Εύλογα θα πω, και καλώς θα προσθέσω. Όπως καλώς και με ευγενέστατες προθέσεις το προσωπικό της 71 Α/Μ ΤΑΞΙΑΡΧΙΑΣ δεν αντέδρασε σε αυτήν την χρήση αναγνωρίζοντας το δικαίωμα των πολιτών στην πρόσβαση σε χώρους μεν στρατιωτικούς αλλά "αφύλακτους".
Παράλληλα όμως εκτελούσε και τις δικές της δραστηριότητες που απαιτούνταν από τα αντικείμενα επιχειρησιακής εκπαιδεύσεως του προσωπικού.
Ο γράφων μέχρι τώρα θεωρεί ότι ουδέν μεμπτό από καμία πλευρά δεν υπάρχει. Ωστόσο με την εξέλιξη σε θέματα επιχειρήσεων και αναγκών εκπαίδευσης, άρχισαν να δημιουργούνται οι πρώτες εστίες ζητημάτων ασφαλείας τόσο για το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων που ασκούνταν στον χώρο, όσο και για τους πολίτες που κινούνταν στον ίδιο χώρο.
Παρόλα αυτά ο διάδρομος παραμένει στην διάθεση των πολιτών, όταν φυσικά δεν ασκείται κάποια μονάδα της Ταξιαρχίας. Δεν είναι τυχαίο επίσης το γεγονός ότι πριν μερικά χρόνια το προσωπικό της ταξιαρχίας κατεδάφισε ότι ήταν επικίνδυνο για τους πολίτες στους χώρους του αεροδρομίου
Αυτή όμως η ερμαφρόδιτη (ας μου επιτραπεί η έκφραση) κατάσταση θα πρέπει να σταματήσει. Ο κίνδυνος που κάποια ημέρα θα συμβεί κάτι δυσάρεστο και επώδυνο δεν απέχει μακρυά και αυτό δεν μοιάζει, αλλά ΕΙΝΑΙ ένας λογικότατος φόβος.
Για παράδειγμα, δεν γίνεται και δεν πρέπει δια ανακοινώσεων το προσωπικό ενός σχηματισμού να ανακοινώνει πότε θα εκτελέσει δραστηριότητες σε έναν χώρο που του ανήκει μεν αλλά επιτρέπει τη χρήση του δε από τους πολίτες (άτυπα).
Προς αποφυγήν λοιπόν κάθε τέτοιου δυσάρεστου περιστατικού όλες οι ενδιαφερόμενες πλευρές μπορούν να προτείνουν δραστηριότητες κοινής ωφέλειας χωρίς να παρακωλύεται ούτε το έργο της στρατιωτικής υπηρεσίας αλλά ούτε το έργο των τοπικών παραγόντων που αναμφισβήτητα είναι αυτό της ασφάλειας των πολιτών.
Θα είναι πραγματικά δημιουργικό και πραγματικά επωφελές για τους κατοίκους της πόλης.
Ιδέες υπάρχουν πολλές.
Όμως θα πρέπει όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς να μιλήσουν μεταξύ τους να προτείνουν πράγματα και να αποφασίσουν.
Είμαι βέβαιος ότι η πλευρά των ΕΔ δια του αρμόδιου Υπουργείου δεν θα πει όχι. Έμπρακτα το αποδεικνύει δια της ανοχής πρωτίστως.
Θα επαναλάβω για μία ακόμη φορά πως η ερμαφρόδιτη (ας μου επιτραπεί ξανά η έκφραση), και επιπόλαιη χρήση του συγκεκριμένου χώρου, χωρίς την συναίνεση και χωρίς τον συντονισμό των στρατιωτικών υπηρεσιών δεν βοηθά κανέναν και μπορεί να γίνει και επικίνδυνη.
Αντίθετα θα καταστρέψει ότι ως τώρα έχει χτισθεί.
Όσο διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση το μοιραίο πλησιάζει για όλους.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΑΣΟΥΜΕ ΣΟΒΑΡΑ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΤΕΙΝΟΝΤΑΣ
Φυσικά εκείνη την εποχή ο χώρος του αεροδρομίου φυλασσόταν αυστηρά ως προβλέπονταν για χώρους προσγείωσης και απογείωσης αεροσκαφών.
Με την πάροδο του χρόνου, και ύστερα από ορισμένες επιχειρησιακές αναδιοργανώσεις στις τάξεις των σχηματισμών των ΕΔ, τα πτητικά μέσα αρχικά αποσύρθηκαν, μετέπειτα διαλύθηκε και η Μεραρχία.
Ως συνέχεια εγκαταστάθηκε στην περιοχή η 71 Α/Μ Ταξιαρχία ΠΟΝΤΟΣ, και με δεδομένο το γεγονός του ότι ο σχηματισμός που εγκαταστάθηκε στην περιοχή ήταν σαφώς μικρότερος από τον προηγούμενο, ορισμένες εγκαταστάσεις έμειναν κενές και ανεκμετάλλευτες. Αρχικά το σύνολο τους ήταν περιφραγμένο και ορισμένες από αυτές φυλάσσονταν. Με την πάροδο όμως του χρόνου τα σημάδια εγκατάλειψης άρχισαν αν εμφανίζονται.
Σήμερα ειδικά που η οικονομική δυσπραγία του τόπου μας επηρέασε κι αυτές ακόμη τις Ένοπλες Δυνάμεις τα σημάδια εγκατάλειψης είναι ακόμη περισσότερο ορατά. Έτσι λοιπόν το αεροδρόμιο της παλιάς 6ης Μεραρχίας από ένα σημείο και μετά παρέμεινε αφύλακτο και χωρίς πλήρη περίφραξη επί μακρόν.
Οι συντοπίτες μας και βλέποντας αυτόν τον χώρο ‘αφύλακτο’ άρχισαν να τον χρησιμοποιούν ως χώρο άθλησης , εκμάθησης οδήγησης, και…. πετάγματος χαρταετού. Εύλογα θα πω, και καλώς θα προσθέσω. Όπως καλώς και με ευγενέστατες προθέσεις το προσωπικό της 71 Α/Μ ΤΑΞΙΑΡΧΙΑΣ δεν αντέδρασε σε αυτήν την χρήση αναγνωρίζοντας το δικαίωμα των πολιτών στην πρόσβαση σε χώρους μεν στρατιωτικούς αλλά "αφύλακτους".
Η αποστολή της άλλωστε μεταξύ άλλων είναι συμμετέχει στο γίγνεσθαι των τοπικών κοινωνιών σε κάθε περίπτωση που απαιτείται. Έτσι με έμμεσο τρόπο επέτρεψε την πρόσβαση σε έναν στρατιωτικό τυπικά χώρο προς όφελος των πολιτών.
Παράλληλα όμως εκτελούσε και τις δικές της δραστηριότητες που απαιτούνταν από τα αντικείμενα επιχειρησιακής εκπαιδεύσεως του προσωπικού.
Ο γράφων μέχρι τώρα θεωρεί ότι ουδέν μεμπτό από καμία πλευρά δεν υπάρχει. Ωστόσο με την εξέλιξη σε θέματα επιχειρήσεων και αναγκών εκπαίδευσης, άρχισαν να δημιουργούνται οι πρώτες εστίες ζητημάτων ασφαλείας τόσο για το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων που ασκούνταν στον χώρο, όσο και για τους πολίτες που κινούνταν στον ίδιο χώρο.
Πρέπει να τονισθεί το γεγονός ότι ουδέποτε πολίτες δεν ευρίσκοντο την ίδια χρονική στιγμή με ασκούμενα στελέχη των ΕΔ στον χώρο. Τονίζεται το γεγονός προς αποφυγήν κάθε παρεξηγήσεως. Όμως με την αύξηση των ασκήσεων, το θέμα της ασφάλειας του συνόλου γίνεται εντονότερο.
Στο αεροδρόμιο πολύ συχνά πραγματοποιείται πτητικό και εκπαιδευτικό έργο στο πλαίσιο των εθνικών και διεθνών υποχρεώσεων της Ταξιαρχίας μας, όπως άλλωστε γίναμε και γινόμαστε συχνά μάρτυρες.
Αυτό αυτονόητα επιβάλει την τήρηση αυστηρότερων μέτρων ασφαλείας, και η πρόσβαση στον αεροδιάδρομο απαγορεύεται αυστηρά σε μη εξουσιοδοτημένα πρόσωπα για πάρα πολλούς λόγους. Επακόλουθο αυτής της ανάγκης η ελεγχόμενη και εάν απαιτηθεί η απαγόρευση εισόδου τέτοιων ατόμων.
Παρόλα αυτά ο διάδρομος παραμένει στην διάθεση των πολιτών, όταν φυσικά δεν ασκείται κάποια μονάδα της Ταξιαρχίας. Δεν είναι τυχαίο επίσης το γεγονός ότι πριν μερικά χρόνια το προσωπικό της ταξιαρχίας κατεδάφισε ότι ήταν επικίνδυνο για τους πολίτες στους χώρους του αεροδρομίου
Καλώς θα επαναλάβω κατά την γνώμη μου.
Αυτή όμως η ερμαφρόδιτη (ας μου επιτραπεί η έκφραση) κατάσταση θα πρέπει να σταματήσει. Ο κίνδυνος που κάποια ημέρα θα συμβεί κάτι δυσάρεστο και επώδυνο δεν απέχει μακρυά και αυτό δεν μοιάζει, αλλά ΕΙΝΑΙ ένας λογικότατος φόβος.
Για παράδειγμα, δεν γίνεται και δεν πρέπει δια ανακοινώσεων το προσωπικό ενός σχηματισμού να ανακοινώνει πότε θα εκτελέσει δραστηριότητες σε έναν χώρο που του ανήκει μεν αλλά επιτρέπει τη χρήση του δε από τους πολίτες (άτυπα).
Και αν μη τι άλλο δεν απέχουμε πολύ από την ημέρα που κάποιος άνθρωπος εκεί που περπατά αμέριμνος στον αεροδιάδρομο να του βρεθεί δίπλα του ένα ελικόπτερο με ότι αυτό συνεπάγεται. Η χειρότερα να πέσει στο κεφάλι του ένα αντικείμενο που το συρματόσχοινο που το κρατούσε έσπασε.
Προς αποφυγήν λοιπόν κάθε τέτοιου δυσάρεστου περιστατικού όλες οι ενδιαφερόμενες πλευρές μπορούν να προτείνουν δραστηριότητες κοινής ωφέλειας χωρίς να παρακωλύεται ούτε το έργο της στρατιωτικής υπηρεσίας αλλά ούτε το έργο των τοπικών παραγόντων που αναμφισβήτητα είναι αυτό της ασφάλειας των πολιτών.
Θα είναι πραγματικά δημιουργικό και πραγματικά επωφελές για τους κατοίκους της πόλης.
Ιδέες υπάρχουν πολλές.
Όμως θα πρέπει όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς να μιλήσουν μεταξύ τους να προτείνουν πράγματα και να αποφασίσουν.
Είμαι βέβαιος ότι η πλευρά των ΕΔ δια του αρμόδιου Υπουργείου δεν θα πει όχι. Έμπρακτα το αποδεικνύει δια της ανοχής πρωτίστως.
Θα επαναλάβω για μία ακόμη φορά πως η ερμαφρόδιτη (ας μου επιτραπεί ξανά η έκφραση), και επιπόλαιη χρήση του συγκεκριμένου χώρου, χωρίς την συναίνεση και χωρίς τον συντονισμό των στρατιωτικών υπηρεσιών δεν βοηθά κανέναν και μπορεί να γίνει και επικίνδυνη.
Αντίθετα θα καταστρέψει ότι ως τώρα έχει χτισθεί.
Όσο διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση το μοιραίο πλησιάζει για όλους.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΑΣΟΥΜΕ ΣΟΒΑΡΑ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΤΕΙΝΟΝΤΑΣ
Ειμουν δόκιμος στο Δογάνη στο αεροδρόμιο επιτελούνταν καιασκησεις χειμερινές σχοινακια καθώς και οι αποθήκες του δογανη
ΑπάντησηΔιαγραφή