Στις 25 του Γενάρη ο λαός μίλησε (κλισέ έκφραση) και ένα τσούρμο μαθητευόμενων και μη μάγων υπόσχονταν ρήξη, αντίδραση, και επιθετική τέλος πάντων διεκδίκηση ενός καλύτερου αύριο για τον τόπο μας.
Αυτό ζήταγε το εκλογικό σώμα (ανάθεμα με αν κι αυτό ήξερε τι ήθελε) και αυτό διερρήγνυαν τα ιμάτια τους ότι θα κάνουν. Η αλήθεια είναι ότι αφελώς και ανεκδιήγητα το προσπάθησαν αλλά πολύ γρήγορα ανέκρουσαν πρύμναν. Μόλις δηλαδή κατάλαβαν περί τίνος πρόκειται, χαμήλωσαν το volume το ρίξαν στην αυτοκριτική, ξεφορτώθηκαν μερικούς και εστράφησαν στην διαχείριση της κατάστασης. Στην ορθολογική διαχείριση να προσθέσω.
Και ο Λαός; Η αντιπολίτευση; Οι κοινωνικοί και επαγγελματικοί φορείς;
ένας ένας παιδιά όλοι θα πάρετε είπαν μέσα τους.
Και έτσι έγινε ένας ένας έπαιρναν τον οβολό τους.
Στον Λαό άρχισαν να υπόσχονται επιδόματα, δώρα Χριστουγέννων, αυξήσεις διορισμούς (αυτό το πράγμα με τους εκπαιδευτικούς και το νοσηλευτικό προσωπικό ειδικά).
Σχεδόν κάθε δεύτερη εβδομάδα αναγγέλλονταν σχέδια προσλήψεων (γεννούσαν ελπίδα απασχόλησης στο μυαλό τους)
Η αντιπολίτευση και δη η αξιωματική μετά από τις επιβεβλημένες ανακατατάξεις (δεν ξέρω για ποιόν ήταν επιβεβλημένες) και σπαταλώντας τον μήνα του μέλιτος σε επικοινωνιακά κόλπα φάνηκε ότι αποφάσισε την τακτική του ώριμου φρούτου και δεν το πολυζόρισε το πράγμα (ατυχώς). Φυσικά στην περίοδο των capital controls έδειξε το σκληρό της πρόσωπο (λέμε και καμιά) αλλά αφού η αγορά τακτοποιήθηκε δεν τη ένοιαξε και πολύ.
Έβλεπαν κι αυτοί ότι νεοεκλεγμένοι και απροετοίμαστοι πήγαιναν και τον λαό χρησιμοποιούσαν ως μοχλό πίεσης στους κακούς (συμφωνώ με τον όρο) ευρωπαίους δια μέσου του δημοψηφίσματος, αλλά την συγκεκριμένη χρονική περίοδο είχαν να ΞΑΝΑ χτίσουν το κόμμα και στο τέλος συμφωνήσαν κι αυτοί στα όσα διαδραματιζόντουσαν στα eurogroups (όταν φυσικά η κατάσταση πήρε την κάτω βόλτα για μάγους χωρίς δώρα).
Από εκείνη την ημέρα και μετά όλα έγιναν λάθος. Ηθελημένα ή όχι ήταν Λάθος. Λέχθηκαν και έγιναν πολλά.
Από τις αξέχαστες ατάκες περί συνόρων του Αιγαίου (που κατά αυτούς δεν υπήρχαν) μέχρι τα τραγελαφικά περί κοπής νέου νομίσματος.
Η ουσία μία και μοναδική ότι για μια ακόμη φορά ο λαός είχε αυτό που ήθελε. Κάποιον να του χαϊδέψει τα αυτιά. Ένα πράγμα σαν τα λεφτά που υπήρχαν και που έγιναν καπνός ξαφνικά.
Εμμονές του παρελθόντος, αγκυλώσεις, και ανεπάρκειες αμέτρητες.
Ψευδεπίγραφα τσιτάτα και δεύτερη εκλογική αναμέτρηση νικηφόρα και πάλι.
Είναι να απορεί κανείς αλλά είναι και αλήθεια που δεν αμφισβητείται. Δυστυχώς. Τα χρόνια περνούν και μετά από διάφορα σκιτζίδικα νομοσχέδια, μερικούς τυχάρπαστους ειδικούς συμβούλους (υπό την παντελή ανοχή των εγχώριων διεκδικητών της εξουσίας).
Μήνα με το Μήνα τα αριστερά απωθημένα 50 χρόνων έρχονται ένα ένα στην επιφάνεια. Ρουβίκώνες, αναρχικά κοινόβια γκετοποίησεις περιοχών προς τέρψιν των αναρχοαυτόνομων υποστηρικτών και πόσα ακόμη. Η χώρα δεν ήξερε τι της ξημερώνει οι κυβερνώντες επιβάλλονταν (κατ αυτούς) να τακτοποιήσει ορισμένα <<φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα;
Τι διάλο ρε αδερφέ αριστεροί είμαστε να μην νομοθετήσουμε κατά τρόπο τέτοιο ώστε να μπορεί να αποφασίζει ένας δεκαεξάχρονος το φύλο τους (το αν το αποφασίζει αυτό η φύση δεν φάνηκε να έχει ιδιαίτερη σημασία για αυτούς ) άλλωστε είπαμε αριστεροί είμαστε.
Αμ το άλλο; να μην νομοθετήσουμε τα δικαιώματα των LOATKI; (Δεν είμαι σίγουρος ότι το έγραψα σωστά αλλά καταλαβαίνετε εσείς τι θέλω να πω) Έπρεπε κατ’αυτούς να υπάρξει νόμος που να εξασφαλίζει δικαιώματα για το τι θα κάνω εγώ στο κρεβάτι μου και με ποιόν. Λες και δεν το είχα, λες και χρειαζόμουν την άδεια κάποιου για το τι θα κάνω και πώς θα το κάνω στο κρεβάτι μου….(φυσικά και μπορείς να κάνεις ότι θέλεις, δεν μπορείς να γίνεσαι αγενής ζητώντας κάτι από κάποιον που δεν θέλει να σου το δώσει).
Είπαμε όμως είμαστε η αριστερά (αξέχαστο σλόγκαν ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ) και τα λύνουμε όλα. Καπελώνουμε ότι κινείται και αναπνέει (αυτό έκανε διαχρονικά η αριστερά άλλωστε) και τα υπόλοιπα τα αστικά δεν μας απασχολούν και πολύ (όπου αστικά εννοούμε παραγωγή, εργασία δημιουργία). Η Λυδία να γίνει υπουργός να μας μάθει αυτά τα μεταφυσικά της κόλπα, και ποιος ασχολείται με ανάπτυξη τώρα (αυτά είναι μπουρζοαζίστικα)
φτάνουμε στην ημέρα που υπεγράφη η περιβόητη συμφωνία των Πρεσπών. Ισως το ποιο τραγελαφικό παράδειγμα της νεοελληνικής πραγματικότητας. Ίδιο με εκείνο το όχι του δημοψηφίσματος που τελικά ήταν ναι αλλά και ίσως αλλά και δεν ξέρω δεν απαντώ και τελικά η μπίλια έκατσε στο ΟΧΙ (όχι αυτό του 40) που όπως αποδείχθηκε ήταν ΝΑΙ και στο τέλος χαθήκαμε στην μετάφραση και εμείς και αυτοί. Πράγμα βολικό μπορεί να πει κάποιος.
Βολικό ναι . Και μάλιστα για όλους αντιπολιτευόμενους και μη.
Ο μπερδεμένος λαός και ειδικά της βορείου Ελλάδος, σύσσωμος κατέβηκε στον δρόμο να διαμαρτυρηθεί αλλά έχανε το δίκιο του όταν το βραδάκι πεταγόταν στα Σκόπια να παίξει καμιά παρτίδα black jack, η να φουλάρει το ρεζερβουάρ του με φτηνό αέριο που του πουλούσαν αυτοί που εναντιωνόταν την ημέρα και πάει λέγοντας.
Οι κυβερνώντες, επειδή όπως προείπα διεκδικούσαν τον ρόλο του σωτήρα του κομμουνισμού (αστεία πράγματα δηλαδή) επέλεξαν να υπογράψουν την συμφωνία σε ένα μέρος σημαδιακό. Κάπου εκεί στις Πρέσπες όπου γράφτηκε μια από τις ποιο ντροπιαστικές σελίδες της πολιτικής ιστορίας του τόπου μας, οι κυβερνώντες , ως άλλοι μεγαλοϊδεάτες της σύγχρονης αριστεράς επιβεβαίωσαν με εμφατικό τρόπο ότι δεν ήρθαν στην εξουσία για να βελτιώσουν τον τόπο. Αυτό που πραγματικά τους ενδιέφερε ήταν να τακτοποιήσουν εκκρεμότητες του παρελθόντος με έναν τραγικά δημαγωγικό τρόπο.
Και παράλληλα να αποκαταστήσουν τις σχέσεις με τα διευθυντήρια που λίγα χρόνια πριν κατήγγειλαν. Φωνάζοντας η λέγοντας από βήματος go back Madame Merkel (φαιδρότατη ατάκα).
Κι η αντιπολίτευση; χλιαρά (και πως αλλιώς θα μπορούσε να πράξει) εναντιώθηκε στην συμφωνία. Η αξιωματική δε , δεν μπήκε καν στον κόπο να καλύψει τις διαδηλώσεις κοντά δύο εκατομμυρίων Ελλήνων μέσα και έξω από την Ελλάδα, αφήνοντας τους βορρά στα νύχια των πληρωμένων κονδυλοφόρων που τους αποκαλούσε φασίστες.
Φάνηκε πως δεν διαφωνούσε (και πως θα μπορούσε αφού η ίδια ούσα κυβέρνηση πρότεινε σε Γ.Σ στον ΟΗΕ τα ίδια σχεδόν πράγματα) αλλά την πείραζε το όνομα (έτσι είπαν) και σε αυτό τα χάλασαν και για αυτό δεν κάλυψαν τις διαδηλώσεις (λένε). Στην ουσία επέλεξε τον ασφαλή δρόμο του λαϊκισμού και της μεσοβέζικης προσέγγισης (όπως οι αντίπαλοι στο δημοψήφισμα). Και αφού στην αρχή διατείνονταν ότι θα αλλάξει αυτήν την συμφωνία, είπε στην συνέχεια ότι θα την εφαρμόσει (κυνικά θα πω σωστά έπραξε).
Παράλληλα, τα λοιπά ήταν όπως όλοι τα γνωρίζουμε.
Φόροι πολλοί και παροχολογία. Λόγια για ανάπτυξη αλλά και ανεργία . Ανεργία που ισοσταθμικά μειώνονταν αλλά επί της ουσίας αυξάνονταν.
Πρωτογενή πλεονάσματα τεράστια που δεν έφταναν εκεί που έπρεπε.
Οι παραγωγικές ομάδες της κοινωνίας ασφυκτυούσαν, και περίμεναν σαν τους τοξικομανείς τις δόσεις. Είτε αυτές ήταν δόσεις προερχόμενες από τα ευρωπαϊκά ταμεία είτε αυτές προέρχονταν από την εφορία διαμέσου των ρυθμίσεων.
Και ξαφνικά εκεί που τα επιτόκια δανεισμού της χώρας μας ήταν ποιο ψηλά κι από το θεό, νάσου και τα χαμηλότερα όλων τον εποχών.
Τίποτε δεν είναι τυχαίο στην ζωή. Όταν ικανοποιείς το αφεντικό τότε και αυτό κάποια στιγμή σε ανταμείβει. Και ξανά διθύραμβοι και κάπου εκεί φτάσαμε στην Ιθάκη και την εποχή της γραβάτας (που θα την φορούσαμε όταν η χώρα βγει από τα μνημόνια).
Με σημαία την Ιθάκη λοιπόν οι κυβερνώντες επέλεξαν να προχωρήσουν, λησμονώντας ότι στην πορεία ξέχασαν πολλά τσιτάτα του επαναστατικού τους ρεπερτορίου.
Ο προεκλογικός αγώνας άρχισε και η μία πλευρά υπόσχονταν χρήματα και η άλλη πλευρά επίσης.
Φάνηκε τελικά ότι στο τέλος της δεκαετίας επεκράτησε τελικά αυτός που υπόσχονταν τα περισσότερα (χρήματα) και που όλα τα υπόλοιπα που καταρακώθηκαν δεν είχαν καμία σημασία.
Τροφή για σκέψη για όλους μας η τελευταία πρόταση για τις προκλήσεις που έρχονται.
Προσμένοντας την επόμενη δεκαετία σε καλύτερες καταστάσεις σας χαιρετώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.