Έχει προκληθεί τεχνητή μεγάλη ένταση για την Ουκρανία. Η Ουκρανία όμως για το Διορθόδοξο χώρο είναι κάτι σαν προπέτασμα καπνού.
Κατά την ταπεινή μας γνώμη, σαν Σώμα Ιεραρχίας εν Πνεύματι Αγίω, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε επιπλέον στις συνειδήσεις μαςοπωσδήποτε δύο πράγματα: πίσω από το Ουκρανικό, κρύβεται (αον) ο ηγεμονισμός της Ρωσικής Εκκλησίας και (βον) οι μόνιμες επεκτατικές πρακτικές της (η μεγάλη ιδέα των Ρώσων και οι εφαρμογές της σε βάθος χρόνου).
Και, αντί να απολογούνται οι Ρώσοι αδελφοί μας γι᾽ αυτά τα δύο, περιστρέφουν το μέτωπο στα περιφερειακά ζητήματα (που η ευθύνη τους βαρύνει πρωτίστως τους ίδιους).
Ακόμη και οι… κατάλογοι βαρέων αμαρτημάτων σε δημόσιες αναρτήσεις και οι πληροφορίες για την αμφίβολη προέλευση Ουκρανών επισκόπων είναι μια μέθοδος αποπροσανατολισμού από το πρόβλημα. Είναι μια τεχνική πολεμικής. Αυτή η τεχνική απάδει προς την ιερότητα και την ιδιοπροσωπία της Εκκλησίας. Προσιδιάζει μόνον στην εκκοσμικευμένη αντίληψη περί της Εκκλησίας που την απεκδύει από την Θεοσύστατη αποκαλυπτική της διάσταση και την εγκλωβίζει στα στενά και καταθλιπτικά όρια του χωροχρόνου η τεχνική προπαγάνδας. Μια διεγνωσμένη τεχνική προπαγάνδας μπορεί να πείθει προσωρινά. Αλλά σε βάθος χρόνου θα αποδειχθεί κατεγνωσμένη, θα προκαλέσει πολλήν απέχθεια για τη μέθοδο, πολλά δάκρυα και οίκτο μεγάλο για τους τολμητίες!
Πρέπει να το καταλάβουμε. Οι Ρώσοι παγιδεύτηκαν και μας δείχνουν την προβληματικότητά τους: εχθροποιούν ασύδοτα τον κοινό Εκκλησιαστικό μας Γενάρχη (το Οικουμενικό Πατριαρχείο), και παγιδεύουν αναίσχυντα την Πανορθόδοξη Διαγνώμη. Δεν τα λένε όλα. Λένε τα περιφερειακά μόνο, για να προκαλέσουν εντυπώσεις και θόρυβο. Στρέφουν αλλού την προσοχή από το κύριο πρόβλημα.
Για τρεις αιώνες έχουμε στην Ορθοδοξία έναν κηρυγμένο ακήρυκτο πόλεμο: τον πόλεμο της αρπαγής εκκλησιαστικών εδαφών και εκκλησιαστικών δικαιοδοσιών και τον πόλεμο αρπαγής της αρχηγίας, από μέρους των “υβριδικών” Εκκλησιών. Ήταν πόλεμος χαρακωμάτων, τώρα έφθασε να γίνει πόλεμος άκρως επιθετικός!
Και έναν τέτοιον πόλεμο (αν το καλοσκεφθούμε με την κοινή λογική) δεν τον διενεργεί όποιος έχει τα νόμιμα, αλλά εκείνος που θέλει να αρπάξει παράνομα δικαιοδοσίες και δικαιώματα που δεν του ανήκουν. Γι᾽ αυτό “προσχηματίζεται” και “μετασχηματίζεται” σε πληγωμένο πολεμιστή των δικαιωμάτων του Θεού! Αν είναι δυνατόν!
Τι θέλω να πω;
Καταρχήν διευκρινίζω πως αναφερόμαστε στους διαχειριστές της θρησκευτικής εξουσίας και της πολιτικής εξουσίας (ενώ σεβόμεθα ευλαβικά τους πολλούς εκεί Αγίους, Αγίους της Οικουμενικής Ορθοδοξίας). Λοιπόν!
Ας δούμε πάρα πολύ συνοπτικά κάποια πολύ λαθεμένα ιστορικά βήματα που προκάλεσαν σταδιακά μια γονιδιακή νοοτροπία μεγαλομανίας καιτροφοδοτούν τακτικές επεκτατισμού στους Ρώσους αδελφούς μας.
[ Αο μέγα ιστορικό λάθος ] Οι Ρώσοι πήραν την αυτοκεφαλία εκβιάζοντας (σχεδόν φυλακίζοντας) τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη για ένα χρόνο, σε εποχές ταλαιπωρίας της Μητέρας Εκκλησίας. Αυτό είναι το πρώτο μεγάλο λάθος της εκκλησιαστικής τους ιστορίας. Είχαμε μια δοκιμή ισχύος και εξαναγκασμού της θυγατέρας εναντίον της Μητρός Εκκλησίας. Και αυτό το λάθος δεν θέλουν να το εξομολογηθούν δημοσίως οι αυτόκλητοι κριτές.
[ Βο μέγα ιστορικό λάθος ] Ο Μέγας Πέτρος, που κάποια στιγμή βρέθηκε στην Ολλανδία, πήρε από εκεί τα θρησκευτικά πρότυπα οργάνωσης και τα μετέφερε στη Ρωσία. Όρισε τρόπο διοίκησης που έμοιαζε σε Προτεσταντικά πρότυπα. Τις αλλαγές του Μεγάλου Πέτρου τις επεκτείνει η εγγονή του η Ελισάβετ. Στη Ρωσία καταργείται το Πατριαρχείο, και εγκαινιάζεται η Συνοδική διοίκηση, δηλαδή μια δομή θρησκευτικής εξουσίας υποτίθεται πιο συμμετοχική (Προτεσταντίζουσα), που όμως εξελίσσεται σε κάτι άκρως συγκεντρωτικό (Παπίζουσα).
Κατά την ταπεινή μας γνώμη, σαν Σώμα Ιεραρχίας εν Πνεύματι Αγίω, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε επιπλέον στις συνειδήσεις μαςοπωσδήποτε δύο πράγματα: πίσω από το Ουκρανικό, κρύβεται (αον) ο ηγεμονισμός της Ρωσικής Εκκλησίας και (βον) οι μόνιμες επεκτατικές πρακτικές της (η μεγάλη ιδέα των Ρώσων και οι εφαρμογές της σε βάθος χρόνου).
Και, αντί να απολογούνται οι Ρώσοι αδελφοί μας γι᾽ αυτά τα δύο, περιστρέφουν το μέτωπο στα περιφερειακά ζητήματα (που η ευθύνη τους βαρύνει πρωτίστως τους ίδιους).
Ακόμη και οι… κατάλογοι βαρέων αμαρτημάτων σε δημόσιες αναρτήσεις και οι πληροφορίες για την αμφίβολη προέλευση Ουκρανών επισκόπων είναι μια μέθοδος αποπροσανατολισμού από το πρόβλημα. Είναι μια τεχνική πολεμικής. Αυτή η τεχνική απάδει προς την ιερότητα και την ιδιοπροσωπία της Εκκλησίας. Προσιδιάζει μόνον στην εκκοσμικευμένη αντίληψη περί της Εκκλησίας που την απεκδύει από την Θεοσύστατη αποκαλυπτική της διάσταση και την εγκλωβίζει στα στενά και καταθλιπτικά όρια του χωροχρόνου η τεχνική προπαγάνδας. Μια διεγνωσμένη τεχνική προπαγάνδας μπορεί να πείθει προσωρινά. Αλλά σε βάθος χρόνου θα αποδειχθεί κατεγνωσμένη, θα προκαλέσει πολλήν απέχθεια για τη μέθοδο, πολλά δάκρυα και οίκτο μεγάλο για τους τολμητίες!
Πρέπει να το καταλάβουμε. Οι Ρώσοι παγιδεύτηκαν και μας δείχνουν την προβληματικότητά τους: εχθροποιούν ασύδοτα τον κοινό Εκκλησιαστικό μας Γενάρχη (το Οικουμενικό Πατριαρχείο), και παγιδεύουν αναίσχυντα την Πανορθόδοξη Διαγνώμη. Δεν τα λένε όλα. Λένε τα περιφερειακά μόνο, για να προκαλέσουν εντυπώσεις και θόρυβο. Στρέφουν αλλού την προσοχή από το κύριο πρόβλημα.
Για τρεις αιώνες έχουμε στην Ορθοδοξία έναν κηρυγμένο ακήρυκτο πόλεμο: τον πόλεμο της αρπαγής εκκλησιαστικών εδαφών και εκκλησιαστικών δικαιοδοσιών και τον πόλεμο αρπαγής της αρχηγίας, από μέρους των “υβριδικών” Εκκλησιών. Ήταν πόλεμος χαρακωμάτων, τώρα έφθασε να γίνει πόλεμος άκρως επιθετικός!
Και έναν τέτοιον πόλεμο (αν το καλοσκεφθούμε με την κοινή λογική) δεν τον διενεργεί όποιος έχει τα νόμιμα, αλλά εκείνος που θέλει να αρπάξει παράνομα δικαιοδοσίες και δικαιώματα που δεν του ανήκουν. Γι᾽ αυτό “προσχηματίζεται” και “μετασχηματίζεται” σε πληγωμένο πολεμιστή των δικαιωμάτων του Θεού! Αν είναι δυνατόν!
Τι θέλω να πω;
Καταρχήν διευκρινίζω πως αναφερόμαστε στους διαχειριστές της θρησκευτικής εξουσίας και της πολιτικής εξουσίας (ενώ σεβόμεθα ευλαβικά τους πολλούς εκεί Αγίους, Αγίους της Οικουμενικής Ορθοδοξίας). Λοιπόν!
Ας δούμε πάρα πολύ συνοπτικά κάποια πολύ λαθεμένα ιστορικά βήματα που προκάλεσαν σταδιακά μια γονιδιακή νοοτροπία μεγαλομανίας καιτροφοδοτούν τακτικές επεκτατισμού στους Ρώσους αδελφούς μας.
[ Αο μέγα ιστορικό λάθος ] Οι Ρώσοι πήραν την αυτοκεφαλία εκβιάζοντας (σχεδόν φυλακίζοντας) τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη για ένα χρόνο, σε εποχές ταλαιπωρίας της Μητέρας Εκκλησίας. Αυτό είναι το πρώτο μεγάλο λάθος της εκκλησιαστικής τους ιστορίας. Είχαμε μια δοκιμή ισχύος και εξαναγκασμού της θυγατέρας εναντίον της Μητρός Εκκλησίας. Και αυτό το λάθος δεν θέλουν να το εξομολογηθούν δημοσίως οι αυτόκλητοι κριτές.
[ Βο μέγα ιστορικό λάθος ] Ο Μέγας Πέτρος, που κάποια στιγμή βρέθηκε στην Ολλανδία, πήρε από εκεί τα θρησκευτικά πρότυπα οργάνωσης και τα μετέφερε στη Ρωσία. Όρισε τρόπο διοίκησης που έμοιαζε σε Προτεσταντικά πρότυπα. Τις αλλαγές του Μεγάλου Πέτρου τις επεκτείνει η εγγονή του η Ελισάβετ. Στη Ρωσία καταργείται το Πατριαρχείο, και εγκαινιάζεται η Συνοδική διοίκηση, δηλαδή μια δομή θρησκευτικής εξουσίας υποτίθεται πιο συμμετοχική (Προτεσταντίζουσα), που όμως εξελίσσεται σε κάτι άκρως συγκεντρωτικό (Παπίζουσα).
Καθιερώνεται ένα μεταλλαγμένο μικρό και διορισμένο “Συνοδικό σχήμα” που δεν θυμίζει Ορθόδοξη Συνοδικότητα, αλλά Προτεσταντική συμμετοχικότητα, μεταλλαγμένη σε Παπικό αυστηρό συγκεντρωτισμό. [Σήμερα η Ρωσική Διαρκής Σύνοδος έχει 15 Μέλη, τα 10 μόνιμα και τα 5 εναλλασσόμενα, από ένα πολύ μεγάλο πλήθος Αρχιερέων. Κατανοείτε τι γίνεται, όταν ανά πάσαν στιγμή μετατίθενται υποχρεωτικά οι Επίσκοποι η αναβαθμίζονται από έδρα σε έδρα… Ο Μητροπολίτης Τύχων Σεφκουνώφ από Βικάριος της επαρχίας Μόσχας μετατέθηκε το Μάϊο του 2018 στο απόμακρο Πσκωφ, γιατί ήταν θιασώτης της μετριοπάθειας έναντι του Οικουμενικού Πατριαρχείου].
Αυτό το Ρωσικό πρότυπο διοίκησης το πήρε η Αντιβασιλεία των Βαυαρών και το επέβαλε στην Ελλάδα το 1833, θέλοντας να αποκόψει την ελεύθερη Ελλάδα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και βεβαίως να ελέγχει θρησκευτικά τη νεότερη Ελλάδα.
[ Γο μέγα ιστορικό λάθος ] Πάνω στη διοικητική αλλοίωση συγκεντρωτισμού στη Ρωσική Εκκλησία προστέθηκε έπειτα και η Ρωσική μεγαλομανία. Το δεύτερο κακό μεγαλύτερο από το πρώτο. Το πταίσμα του Αδάμ σε νέα έκδοση. Η εκτροπή της Εκκλησίας σε κοσμικό μεγαλο-μεγαλείο! Οι Επίσκοποι της διορισμένης μικρής Διαρκούς Συνόδου γίνονται κάποια στιγμή και όργανα της Κρατικής πολιτικής. Και από αυτούς περνάει η Τσαρική πολιτική σε όλους τους Επισκόπους. Όλοι οι Επίσκοποι υποχρεώνονται να ακολουθούν την απόλυτη εξουσία της Ρωσικής Συνόδου και την αυστηρά εθνική Κρατική πολιτική. Γίνονται κάτι σαν “Υφυπουργοί εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής”. Έχουμε μια σταδιακή εκκοσμίκευση των κριτηρίων.
Τελικά, η αυτοκρατορική Ρωσική μεγάλη ιδέα περνάει σαν ιδέα στη Ρωσική Εκκλησία. Η Ρωσική εκκλησία γίνεται (και) όργανο της εσωτερικής και εξωτερικής Ρωσικής πολιτικής.
Αυτό το φρόνημα διατηρείται μέχρι σήμερα. Χωρίς Πανορθόδοξη απόφαση, σαν απόλυτος δικαιούχος, η Ρωσία απλώνεται σε ανακηρύξεις αυτονομίας π.χ. στη Μολδαβία, στη Λευκορωσία, στην Ουκρανία, απλώνεται σε Εξαρχίες στην Αμερική εγκαθιδρύοντας αυτόνομη τοπική Εκκλησία φιλτραρισμένη με την τοξικότητα του εθνικισμού που καμιά άλλη Εκκλησία δεν έχει αναγνωρισει και στην Ευρώπη και στην Άπω Ανατολή. Και από την άλλη απλώνεται ακόμη πιο γρήγορα σήμερα (ναι, σήμερα) με κατακτητικά βήματα στα Ιεροσόλυμα, στην Αφρική, στην Κύπρο και αλλού…, με μιαν επιθετική εξωτερική πρακτική των Ρώσων. Μια καταφρόνηση του μυστηρίου του Χριστού.
[ Δο μέγα ιστορικό λάθος ] Στο 2ο μισό του 19ου αιώνα έχουμε έναν γιγαντισμό του Πανσλαβισμού, στη Βαλκανική και στην Ανατολική Ευρώπη, που εξαπλώνεται σταδιακά και στη Δύση (σαν επίσημες οργανώσεις και άτυπα προξενικά εργαλεία σε όλη τη Δύση). Ο Πανσλαβισμός ήταν και είναι “εργαλείο” του Ρωσικού επεκτατισμού, εργαλείο εξωτερικής πολιτικής.
Η μικρά Διαρκής Ρωσική Σύνοδος (και από το 1941/42 εκ νέου το Πατριαρχείο Μόσχας μαζί όμως με τη Μικρά Σύνοδο) μπολιάστηκε και αυτό με τον Πανσλαβισμό. Αυτό που σήμερα οι διπλωμάτες του εκκλησιαστικού Κρεμλίνου προσπαθούν με χίλιες δυό μεθόδους να καταλογίσουν στο Σταυρωμένο Οικουμενικό Πατριαρχείο της Ορθοδοξίας όλης, στην ουσία είναι ο επεκτατικός Ρωσικός εαυτός τους, είναι μια “αυτεξομολόγηση”.
* Αυτό έχει μακρά ιστορία με τραγικότατες συνέπειες. Η Ρωμηοσύνη (η πνευματική ανάδοχος της Ρωσικής Εκκλησίας και των λοιπών νεότερων Εκκλησιών) και το Οικουμενικό Πατριαρχείο (η Μητέρα Εκκλησία) παραθεωρούνται, γίνονται στόχοι εξασκήσεως του Ρωσικού επεκτατισμού. Αυτό που σήμερα επιχειρούν οι Ρώσοι και οι υποκινημένοι Σλάβοι για το Ουκρανικό, το έχουν ξανατολμήσει με περισσότερη αγριότητα στο παρελθόν!
* Με υποκίνηση των Ρώσων ξεκινούν οι αγριότητες της Βουλγαρικής Εξαρχίας στην Ελληνική Μακεδονία, ο εγκληματικός εκβιασμός αμέτρητων πληθυσμών να υπαχθούν στη Βουλγαρική Εξαρχία και στο Βουλγαρικό Κομιτάτο (δηλαδή έχουμε μια κοινή επίθεση πολιτικής και θρησκευτικής γραμμής στο Βουλγαρισμό, κι από πίσω τον σπρώχνει ο Ρωσισμός). Είναι μια πολύ μεγάλη και καταβοώσα τραγωδία στα σπλάχνα της Ορθοδοξίας. Η Ελληνική Κυβέρνηση σιωπά.
Αυτό το Ρωσικό πρότυπο διοίκησης το πήρε η Αντιβασιλεία των Βαυαρών και το επέβαλε στην Ελλάδα το 1833, θέλοντας να αποκόψει την ελεύθερη Ελλάδα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και βεβαίως να ελέγχει θρησκευτικά τη νεότερη Ελλάδα.
[ Γο μέγα ιστορικό λάθος ] Πάνω στη διοικητική αλλοίωση συγκεντρωτισμού στη Ρωσική Εκκλησία προστέθηκε έπειτα και η Ρωσική μεγαλομανία. Το δεύτερο κακό μεγαλύτερο από το πρώτο. Το πταίσμα του Αδάμ σε νέα έκδοση. Η εκτροπή της Εκκλησίας σε κοσμικό μεγαλο-μεγαλείο! Οι Επίσκοποι της διορισμένης μικρής Διαρκούς Συνόδου γίνονται κάποια στιγμή και όργανα της Κρατικής πολιτικής. Και από αυτούς περνάει η Τσαρική πολιτική σε όλους τους Επισκόπους. Όλοι οι Επίσκοποι υποχρεώνονται να ακολουθούν την απόλυτη εξουσία της Ρωσικής Συνόδου και την αυστηρά εθνική Κρατική πολιτική. Γίνονται κάτι σαν “Υφυπουργοί εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής”. Έχουμε μια σταδιακή εκκοσμίκευση των κριτηρίων.
Τελικά, η αυτοκρατορική Ρωσική μεγάλη ιδέα περνάει σαν ιδέα στη Ρωσική Εκκλησία. Η Ρωσική εκκλησία γίνεται (και) όργανο της εσωτερικής και εξωτερικής Ρωσικής πολιτικής.
Αυτό το φρόνημα διατηρείται μέχρι σήμερα. Χωρίς Πανορθόδοξη απόφαση, σαν απόλυτος δικαιούχος, η Ρωσία απλώνεται σε ανακηρύξεις αυτονομίας π.χ. στη Μολδαβία, στη Λευκορωσία, στην Ουκρανία, απλώνεται σε Εξαρχίες στην Αμερική εγκαθιδρύοντας αυτόνομη τοπική Εκκλησία φιλτραρισμένη με την τοξικότητα του εθνικισμού που καμιά άλλη Εκκλησία δεν έχει αναγνωρισει και στην Ευρώπη και στην Άπω Ανατολή. Και από την άλλη απλώνεται ακόμη πιο γρήγορα σήμερα (ναι, σήμερα) με κατακτητικά βήματα στα Ιεροσόλυμα, στην Αφρική, στην Κύπρο και αλλού…, με μιαν επιθετική εξωτερική πρακτική των Ρώσων. Μια καταφρόνηση του μυστηρίου του Χριστού.
[ Δο μέγα ιστορικό λάθος ] Στο 2ο μισό του 19ου αιώνα έχουμε έναν γιγαντισμό του Πανσλαβισμού, στη Βαλκανική και στην Ανατολική Ευρώπη, που εξαπλώνεται σταδιακά και στη Δύση (σαν επίσημες οργανώσεις και άτυπα προξενικά εργαλεία σε όλη τη Δύση). Ο Πανσλαβισμός ήταν και είναι “εργαλείο” του Ρωσικού επεκτατισμού, εργαλείο εξωτερικής πολιτικής.
Η μικρά Διαρκής Ρωσική Σύνοδος (και από το 1941/42 εκ νέου το Πατριαρχείο Μόσχας μαζί όμως με τη Μικρά Σύνοδο) μπολιάστηκε και αυτό με τον Πανσλαβισμό. Αυτό που σήμερα οι διπλωμάτες του εκκλησιαστικού Κρεμλίνου προσπαθούν με χίλιες δυό μεθόδους να καταλογίσουν στο Σταυρωμένο Οικουμενικό Πατριαρχείο της Ορθοδοξίας όλης, στην ουσία είναι ο επεκτατικός Ρωσικός εαυτός τους, είναι μια “αυτεξομολόγηση”.
* Αυτό έχει μακρά ιστορία με τραγικότατες συνέπειες. Η Ρωμηοσύνη (η πνευματική ανάδοχος της Ρωσικής Εκκλησίας και των λοιπών νεότερων Εκκλησιών) και το Οικουμενικό Πατριαρχείο (η Μητέρα Εκκλησία) παραθεωρούνται, γίνονται στόχοι εξασκήσεως του Ρωσικού επεκτατισμού. Αυτό που σήμερα επιχειρούν οι Ρώσοι και οι υποκινημένοι Σλάβοι για το Ουκρανικό, το έχουν ξανατολμήσει με περισσότερη αγριότητα στο παρελθόν!
* Με υποκίνηση των Ρώσων ξεκινούν οι αγριότητες της Βουλγαρικής Εξαρχίας στην Ελληνική Μακεδονία, ο εγκληματικός εκβιασμός αμέτρητων πληθυσμών να υπαχθούν στη Βουλγαρική Εξαρχία και στο Βουλγαρικό Κομιτάτο (δηλαδή έχουμε μια κοινή επίθεση πολιτικής και θρησκευτικής γραμμής στο Βουλγαρισμό, κι από πίσω τον σπρώχνει ο Ρωσισμός). Είναι μια πολύ μεγάλη και καταβοώσα τραγωδία στα σπλάχνα της Ορθοδοξίας. Η Ελληνική Κυβέρνηση σιωπά.
Μόνο το Οικουμενικό Πατριαρχείο σπεύδει να σώσει τα παιδιά του της ακέραιης Ρωμηοσύνης, και να διορθώσει τα άλλα παιδιά του (τους φανατικούς Βούλγαρους με τα αναρίθμητα τερατώδη εγκλήματα). Άρα, πίσω από την ανακήρυξη της Βουλγαρικής Αυτοκεφαλίας κρύβονται οι πολιτικές ανίερες πιέσεις του Βουλγαρισμού, και στο βάθος του Πανσλαβισμού (ποιός Ορθόδοξος λαός έσπευσε τότε να σεβαστεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο; να σεβαστεί την αλήθεια; να σεβαστεί το μυστήριο της Εκκλησίας του Χριστού;)
* Τα Ρωσικά σχέδια πριν από ένα αιώνα απλώνονται (και) στο Άγιον Όρος και αλώνουν με μάζες μοναχών το Μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος. Οι εντάσεις πολλές. Οι ελληνικής καταγωγής μοναχοί αποχωρούν. Αναγκάζεται να αποχωρήσει ο περιώνυμος Γραμματεύς της Μονής ο Γέροντας Δανιήλ ο Σμυρναίος και να μεταβεί στην Μικρά Αγία Άννα, ένθα η Αδελφότης των Δανιηλαίων (ο πολύσοφος και φίλος του Αγίου Νεκταρίου). Οι Ρώσοι με το χρήμα εξαγοράζουν κελλιά, στήνουν Σκήτες. Κι αν δεν είχε προκύψει στους Ρώσους μοναχούς η αίρεση της ονοματολατρίας, ποιός ξεύρει τι άλλες επεκτάσεις θα είχαμε. Αν δεν είχε μεσολαβήσει ο Κομμουνισμός, ποιός ξεύρει πόσες άλλες επεκτατικές Μονές θα δημιουργούνταν, σαν την Σκήτη του Αγίου Ανδρέου.
Στις αναθεωρητικές συζητήσεις του 1946-49 για το Σύνταγμα και στις συντακτικές συζητήσεις επιτροπών και ολομέλειας της Βουλής του 1975, παρατίθενται ευθέως πλήρως ενημερωμένα στοιχεία πολιτικής Ρωσικής διεκδίκησης για απόκτηση ελλιμενισμού στον Άθωνα, με την πρόσβαση σε Μονές (βλ. Αναστασίου Β. Νικόπουλου, «Το ειδικό καθεστώς του Αγίου Όρους και η έννοια των “Αγιορειτικών καθεστώτων” (Συμβολή στην Ερμηνεία του άρθρου 105 Συντ)», Νομοκανονική Βιβλιοθήκη 35, Κατερίνη 2017, σσ. 195εξ. και σσ. 207εξ.). Κατανοούμε λοιπόν την πολλαπλή (θρησκευτική και πολιτική) χροιά των προσφάτων υποδείξεων του Ρωσικού Πατριαρχείου στους κληρικούς και λαϊκούς των, “να επισκέπτονται μόνο το δικό τους μοναστήρι” (sic!), στο οποίο άλλωστε μνημονεύεται πρωτίστως και αντικανονικώς ο Ρωσίας Κύριλλος.
* Τα Ρωσικά σχέδια πριν από ένα αιώνα απλώνονται (και) στο Άγιον Όρος και αλώνουν με μάζες μοναχών το Μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος. Οι εντάσεις πολλές. Οι ελληνικής καταγωγής μοναχοί αποχωρούν. Αναγκάζεται να αποχωρήσει ο περιώνυμος Γραμματεύς της Μονής ο Γέροντας Δανιήλ ο Σμυρναίος και να μεταβεί στην Μικρά Αγία Άννα, ένθα η Αδελφότης των Δανιηλαίων (ο πολύσοφος και φίλος του Αγίου Νεκταρίου). Οι Ρώσοι με το χρήμα εξαγοράζουν κελλιά, στήνουν Σκήτες. Κι αν δεν είχε προκύψει στους Ρώσους μοναχούς η αίρεση της ονοματολατρίας, ποιός ξεύρει τι άλλες επεκτάσεις θα είχαμε. Αν δεν είχε μεσολαβήσει ο Κομμουνισμός, ποιός ξεύρει πόσες άλλες επεκτατικές Μονές θα δημιουργούνταν, σαν την Σκήτη του Αγίου Ανδρέου.
Στις αναθεωρητικές συζητήσεις του 1946-49 για το Σύνταγμα και στις συντακτικές συζητήσεις επιτροπών και ολομέλειας της Βουλής του 1975, παρατίθενται ευθέως πλήρως ενημερωμένα στοιχεία πολιτικής Ρωσικής διεκδίκησης για απόκτηση ελλιμενισμού στον Άθωνα, με την πρόσβαση σε Μονές (βλ. Αναστασίου Β. Νικόπουλου, «Το ειδικό καθεστώς του Αγίου Όρους και η έννοια των “Αγιορειτικών καθεστώτων” (Συμβολή στην Ερμηνεία του άρθρου 105 Συντ)», Νομοκανονική Βιβλιοθήκη 35, Κατερίνη 2017, σσ. 195εξ. και σσ. 207εξ.). Κατανοούμε λοιπόν την πολλαπλή (θρησκευτική και πολιτική) χροιά των προσφάτων υποδείξεων του Ρωσικού Πατριαρχείου στους κληρικούς και λαϊκούς των, “να επισκέπτονται μόνο το δικό τους μοναστήρι” (sic!), στο οποίο άλλωστε μνημονεύεται πρωτίστως και αντικανονικώς ο Ρωσίας Κύριλλος.
Ξανατονίζω: το Ουκρανικό είναι μια αφορμή-ευκαιρία εφαρμογής της πάγιας επεκτατικής μεγάλης Ρωσικής ιδέας, με επένδυση θρησκευτική, κάτι ωσάν θέσφατο. Και αυτό είναι ύβρις στο μυστήριο της σωτηρίας. Είναι ευθεία προσβολή της βιβλικής και λειτουργικής θεοπνευστίας (πρβλ. το αγιογραφικό και λειτουργικό “υπέρ ημών και πολλών εκχυνόμενον”), κι ας την επικαλούνται με υποκριτικό ηθικισμό, ενώ την απαρνούνται και την αναιρούν…
Παρεμπιπόντως, μετά το 1920-22, σε ώρες Ελληνικής αδυναμίας οι “σύμμαχοί” μας Σέρβοι διεκδικούν δικαιώματα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης και ελεύθερη χερσαία πρόσβαση. Ο Βενιζέλος, το 1928 με μια πολιτική κίνηση φιλίας με την Ιταλία ανατρέπει τις πιέσεις των φίλων μας Σέρβων (όλα έχουν το νόημά τους και τη σημασία τους).
* Τα Ρωσικά σχέδια απλώνονται στην Αντιόχεια (με το Ρωσικό στόλο στα παραθαλάσσια της σημερινής Συρίας-Τουρκίας και με την ευθεία στήριξη της Αραβόφωνης αποκλειστικότητας, εξαναγκάζεται να φύγει ο τελευταίος Έλληνας Πατριάρχης Αντιοχείας και να καταφύγει στους Αγίους Τόπους, ο μακαριστός Σπυρίδων). Πως να μην υποστηρίζονται σήμερα οι αδελφοί μας Ρώσοι με τους αδελφούς μας Αντιοχειανούς; Οι Αντιοχειανοί δίνουν προτεραιότητα στην Αραβόφωνη έκφραση της πίστης μας, και οι Ρώσοι συνεχίζουν να απλώνονται σε μια διπλωματική επέκταση ρόλων.
* Ο Ρωσισμός σαν κίνητρο θρησκευτικής διπλωματίας σταματά προς ώραν μέχρι το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά ξαναγυρίζει δριμύτερος με την αλλαγή της θρησκευτικής πολιτικής του Στάλιν, μετά τον Β Π.Π. και την πολύτιμη μητρική συμβολή της Ρωσικής Εκκλησίας στις οδυνηρές περιπέτειες του λαού.
Τη δεκαετία του ᾽50, ο Σταλινισμός και η KGB υιοθετούν τον Ρωσικό επεκτατισμό δια της Εκκλησίας. Όμως, σύνδεσμος του Σταλινικού κράτους με το Ρωσικό Πατριαρχείο είναι ο επικεφαλής KGB, ο πολιτικός υπεύθυνος αναρίθμητων δολοφονιών … Ας μην επεκταθώ επ᾽ αυτού (τα γράφει αυτά ο άγιος Ναυπάκτου).
[ Εο ιστορικό λαθεμένο βήμα ] Μέσα σ᾽ αυτόν τον Ρωσικό ηγεμονισμό (τον πολιτικά δικαιολογημένο, αλλά εκκλησιαστικά προβληματικό και θεολογικά αρρωστημένο) εντάσσεται και το εκκλησιαστικό ζήτημα της Ουκρανίας. Το Ουκρανικό έχει πολλές ρίζες, όμως αντιμετωπίζεται από το Ρωσισμό σαν ιδιόκτητο πεδίο δράσεως.
Οι Ρώσοι που προκάλεσαν τόσες αυτοκεφαλίες, από πολλές δεκαετίες αρνούνται να προχωρήσουν σε ένα τέτοιο βήμα στην Ουκρανία(έστω και αντικανονικά). Διότι και την τεράστια Ουκρανία και τη γειτονική Μολδαβία και την παραπέρα Αμπχαζία και Οσετία τις θέλουν σαν εκκλησιαστικό χώρο εξουσίας, γιατί εξυπηρετούν τελικά πολιτικά σχέδια, την Ρωσική πολιτική επέκτασης, τη Μεγάλη Ρωσική Ιδέα.
Η Ουκρανία σαν εκκλησιαστικός χώρος είναι μια μεγάλη θυγατέρα-εκκλησία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που ταλαιπωρήθηκε για 300 χρόνια από την θρησκευτική και την πολιτική ιδιοτέλεια της άλλης μεγάλης θυγατέρας του Οικουμενικού Πατριαρχείου (της Ρωσίας).
Όπως για 300 χρόνια η Ρωσία-θυγατέρα παλεύει με πολλήν μεγαλομανία να αρπάζει, όλο να αρπάζει και συνεχώς να αρπάζει την μητρική ιδιότητα από την πνευματική εκκλησιαστική Μητρότητα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, με πρακτικές κατοχικές, με πρακτικές αρπακτικές. Όχι για να υπηρετήσει κάποια δίκαια της αδελφικής της εκκλησίας (της Ουκρανικής), αλλά για να αναγορευτεί ακόμη πιο ανώτερη κι από την κοινή πνευματική τους Μητέρα, το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Μάλιστα, δεν αρκείται να αρπάξει μόνο την αδελφική της Ουκρανική εκκλησία, αλλά και να αλλάξει την αδελφική ισονομία της Ουκρανίας σε μια “αναγκαστική υποτακτική σχέση”. Αυτό εξυπηρετεί τη Ρωσική πολιτική, που ήδη κατέλαβε τρεις ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας (την Κριμαία και άλλες δύο).
Παντού προβάλλεται ο Ρωσικός ηγεμονισμός με θρησκευτικό επενδύτη. Πρόκεται για μιαν απίστευτη καινότητα και κενότητα θρησκειακής πίστης, τέτοιας που, αν ζούσαν σήμερα οι συγγραφείς των λειτουργιών άγιοι Πατέρες και οι προ αυτών άγιοι Απόστολοι, θα την επιτιμούσαν με τους πιο δριμείς χαρακτηρισμούς της Παύλειας χειρουργίας.
[ καταβοώντα λάθη ] Έχουμε πάρα πολλά καταβοώντα νεότερα παραδείγματα:
* Μέσα στην αχανή Ρωσική Ομοσπονδία, στην Ουκρανία, στη Μολδαβία, στη Λευκορωσία, στις Ρωσικές ενορίες της διασποράς, σε κάθε τόπο όπου στήνεται “θυσιαστήριο Ρωσικής λατρείας” του Θεού (sic!), μνημονεύεται ονομαστικά πρώτος απαραίτητα ο Ρώσος Πατριάρχης και έπειτα ο οικείος Ποιμενάρχης! Έχουμε μιαν κατάλυση της ευχαριστιακής θεολογίας, της ορθόδοξης λειτουργιολογίας, της ενότητας της εκκλησιολογικής, και της Συνοδικο-Ιεραρχικής ιερότητος της Εκκλησίας. Ακόμη και στο μυστήριο της ευχαριστίας του Θεού προβάλλεται ως εθνικός και παγκόσμιος κυριάρχης ο Πατριάρχης Μόσχας, κάτι σαν απόλυτος Πάπας. Με τέτοιες πρακτικές, που καταχωνεύονται εθιμικά στο υποσυνείδητό τους, πως να μην επαίρονται οι φίλοι μας οι διπλωμάτες της Ρωσικής εκκλησιολογίας;
* Στα Ρωσικά κανάλια και στο διαδίκτυο (face-book) εμφανίζονται τον τελευταίο καιρό Ρώσοι πολίτες που επικαλούνται τη μεγάλη αριθμητική ισχύ του εθνικιστικού τους χώρου. Και μάλιστα απορούν με κάθε ιεροκανονική επίκληση. Ακούγεται π.χ. η αναρτάται στο διαδίκτυο από Ρώσους: “Τι είναι αυτοί οι κανόνες; Εμείς είμαστε τώρα! Δεν υπάρχει Κωνσταντινούπολη. Αυτή είναι Τουρκική. Εμείς έχουμε την εξουσία και τη δύναμη. Τότε που είχαν αυτοί την εξουσία, έκαναν Οικουμενικές Συνόδους και κανόνες. Τώρα εμείς έχουμε την δύναμη ”.
Κατανοείτε, τι σημαίνουν όλα αυτά; Κατανοείτε, τι είδους θρησκευτική λογική έχει περάσει στην κοινή λογική ενός λαού; Είναι ο καρπός των ιστορικών μεταβολισμών της μεγάλης Ρωσικής ιδέας με θρησκευτικό επικάλυμμα… Όταν οι Ρώσοι κληρικοί δημοσίως μιλούν για Κωνσταντινούπολη μόνο, όταν μιλούν απλά για (κάποιο) Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, όταν απλά μιλούν για (κάποιον) Βαρθολομαίο η έστω για πατριάρχη Βαρθολομαίο, όλα αυτά είναι η ίδια λογική του Ρωσικού επεκτατισμού, της Ρωσικής μεγαλομανίας. Στέκονται “πολεμικά” έναντι του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Βασιλεύουσας, και τόσων Οικουμενικών Συνόδων που συγκροτήθηκαν είτε στην Πόλη είτε στις κατ᾽ αυτήν Αρχιεπισκοπές και Μητροπόλεις, πάντως στο Κανονικό έδαφος του Οικουμενικού Πατριαρχικού Θρόνου.
Θα σταθώ και σε μερικά άλλα ιστορικά δεδομένα, για να Σας ξεκουράσω η μάλλον να καταπονήσω την απογοήτευσή Σας.
* Ο Ουκρανός επίτιμος πατριάρχης Φιλάρετος (που συγχειροτόνησε τον Κύριλλο), ο συνυποψήφιος για Πατριάρχης με τον μακαριστό Λευκορώσο πατριάρχη Αλέξιο, τιμωρήθηκε δύο και τρεις φορές από την θρησκευτική πολιτική του Ρωσικού Πατριαρχείου που εξυπηρετεί τη Ρωσική Ομοσπονδιακή πολιτική. Άσχετα από τα πολυδιαφημισμένα Ρωσικά “άλλοθι”, πρυτάνευσαν πρωτίστως και κυρίως δυναστικά πολιτικο-θρησκευτικά κριτήρια.
Αλλιώς, αν ένας τόσο προβεβλημένος στελεχιακός Ιεράρχης αποδείχθηκε ―πάντα κατά τους Ρώσους― τόσο επιρρεπής στην αρχομανία, ασφαλώς αυτό δεν προσμετράται ειμή στην προέλευση/ποιότητα της χειροτονίας του, στην προέλευση/ποιότητα της θεολογίας του, στην προέλευση/ποιότητα της αρχικής εκκλησιαστικής αναφοράς του, στην προέλευση/ποιότητα της ευσέβειάς του: στο Ρωσικό Πατριαρχείο, ένα Πατριαρχείο που “κατεξουσιάζει των κλήρων” στο εσωτερικό και επιχειρεί ανενδοίαστα εξαγωγή εμπορευματικότητας των θρησκειακών εξουσιαστικών προϊόντων του και στην Ουκρανία και σε τόσες αυθαίρετες αυτοκεφαλίες η αυτονομίες και τελικά σε όλη την Ορθοδοξία.
Γι᾽ αυτό άλλωστε, ενώ συμφώνησε ο Μόσχας και υπέγραψε ότι θα μετείχε στην Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης, μέσα σε λίγους μόνο μήνες διαφοροποιήθηκε κάθετα, για να κάνει επίδειξη εξουσίας. Μάλιστα ο Μητροπολίτης Ιλαρίων των εξωτερικών υποθέσεων (δειγματοληψία τίτλου εκκοσμίκευσης), συνοδός του Πατριάρχη του στην τελική εκείνη συμφωνία, βρέθηκε τον Ιούνιο του 2016 στις Σεϋχέλες. Προτραπείς από τον Μητροπολίτη Σεϋχελών Δημήτριο, όποτε ήθελε, να λειτουργήσει εκεί στις Σεϋχέλες διότι ο Δημήτρος θα πήγαινε στο Κολυμπάρι, του αποκρίθηκε ο Ιλαρίων: “Ήρθα για διακοπές στις Σεϋχέλες, όχι για λειτουργίες!”
Ας διαλέξουν οι Ρώσοι αδελφοί μας κι ας λάβουν ο,τι τους ταιριάζει περί αυτών. Είτε τα μεν είτε τα δε, αναδίδουν οσμή κοσμικότροπης φθοράς και όχι εκκλησιαστικής ευπρέπειας.
* Όπως το γνωρίζουν και το ομολογούν Επίσκοποι του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας (ο Κινσάσα Νικηφόρος), οι Ρώσοι σε διάφορες Αφρικανικές χώρες ζητούν να έχουν το δικαίωμα παρουσίας Ρώσων ιερέων που θα λειτουργούν στις Ρωσικές Πρεσβείες της Αφρικής.
Αυτό είναι μια τρανή απόδειξη του ασυγκράτητου ηγεμονισμού και επεκτατισμού. Πέτυχαν άδεια του Πατριάρχη Αλεξανδρείας για μερικές χώρες της Αφρικής, κάτι σαν εξαρχίες, και τώρα θέλουν να εξαπλωθούν περισσότερο, κάτι σαν ΥπερΠατριαρχείο!
Φαίνεται ότι το πέτυχαν στην Κύπρο, με άδεια της Εκκλησίας της Κύπρου, το άπλωσαν ακόμη και στην Κατεχόμενη Κύπρο, παρόλο που επισήμως διαψεύδουν και αρνούνται κάθε σχέση με κάποιες Ρωσικές αποστολές κληρικών στο έδαφος της Κατεχόμενης Κύπρου. Όμως, και έχουν σχέση και αυτοί προωθούν τη δράση τέτοιων ομάδων στο Κυπριακό έδαφος.
* Οι Ρώσοι ιερείς ανά τον κόσμο μνημονεύουν απαραιτήτως πρώτο τον Μόσχας, έπειτα τον τοπικό Μητροπολίτη και τον τυχόντα τοπικό Επίσκοπο (αν υπάρχει) και ακολούθως τον τυχόν παρεπιδημούντα…
Άρα έχουμε μια πρωτοφανή πρακτική που γεννά και διατρέφει αμφοτέρωθεν (στον Μόσχας από τη μια, και στην ομαδοποίηση των Επισκόπων και των κληρικών από την άλλη) μια εξουσιαστική και ιδιοκτησιακή αίσθηση περί το χάρισμα της Ιερωσύνης του Χριστού και τη λειτουργία του χαρίσματος αυτού στην Εκκλησία.
Τηρούν και το εξής παπικό τυπικό. Δύναται ο Μόσχας σε επισκέψεις του, κατά το δοκούν, να χειροτονήσει κάποιον Επίσκοπο άνευ προγενεστέρας Συνοδικής εκλογής, την οποία λαμβάνει εκ των υστέρων.
Είναι εν λευκώ εξουσιοδοτημένος Υπερεπίσκοπος! Κάτι σαν Πάπας της Ανατολής.
Και είναι ενδεικτικό της εξουσιαστικής αίσθησης και διαχείρισης της Ιερωσύνης, ότι στον τίτλο του ο Μόσχας φέρει και τον όρο “Αρχιμανδρίτης των σταυροπηγιακών Μονών”.
Αυτό είναι μεν έλασσον έναντι της Αρχιερωσύνης, αλλά προξενεί την αίσθηση την υπεροχική στον ίδιο και στους ακούοντες και στα μοναστήρια ανά την Ρωσική επικράτεια.
Ενώ κατηγορούν δημοσίως στην υπόθεση της Ουκρανίας την αναγνώριση καθηρημένων Επισκόπων από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η ίδια η Ρωσική Εκκλησία δέχεται σε κοινωνία καθηρημένους κληρικούς από άλλα Εκκλησιαστικά Κλίματα και τους αναβαθμίζει. Με άλλα λόγια, η Ρωσική Εκκλησία συνέχεται από την αγωνία της επέκτασης με κάθε τρόπο και με κάθε μέσον. Αυτό είναι το μοναδικό εκκλησιολογικό της μέτρο, η αμετρία (για την ίδια) και η αμετροέπεια (για τους άλλους). Αν κάτι είναι Ρωσικό, αυτομάτως γίνεται σωστό. Αν κάτι δεν είναι Ρωσικό, αυτομάτως αντιμετωπίζεται ως επικίνδυνο για την πάγια εκκλησιαστική τους πολιτική.
* Περί την καθαίρεση και τον αφορισμό του Φιλαρέτου, αυτές οι διπλές καταδίκες επιβλήθηκαν καθ᾽ υπέρβασιν κάθε Κανονικής ευαισθησίας. Δεν παρέβη θέματα της πίστεως, αλλά θέματα της τάξεως. Πως λοιπόν επέβαλαν αφορισμό; Για το ίδιο Κανονικό παράπτωμα του επέβαλαν και καθαίρεση, και (επειδή επέμενε ο Φιλάρετος) επέβαλαν επιπλέον τον αφορισμό. Όμως, αφορισμός επιβάλλεται για θέματα πίστεως, όχι για θέματα Κανονικής εκτροπής η και ηθικής εκτροπής. Πως λοιπόν επέβαλαν διπλές ποινές για την διαφοροποίηση του Φιλαρέτου.
Αυτό απηχείται κατά κάποιον τρόπο στο εκκλησιαστικό πλήρωμα 15.000.000 ανθρώπων που ακολουθούσαν τον Φιλάρετο, επισκόπων, κληρικών, μοναχών και λαϊκών. Για να εξαναγκάσουν είτε τον ίδιο είτε την εκκλησιαστική του παράταξη να κύψουν τον αυχένα, για λόγους ποιμαντικής περιμάνδρωσης του υπόλοιπου κόσμου της Ουκρανίας και για την έξαρση της υπεροχής της Μόσχας. Έχουμε παντού μια εξουσιαστική λογική και πρακτική, το τονίζω και το ξανατονίζω. Μια λογική και πρακτική νέων Κανονισμών στον εκκλησιαστικό χώρο, έξω και πάνω από τις Αγίες Συνόδους της Ορθοδοξίας. Και επαναπαύονται στην αναγκαστικά χορηγημένη αυτοκεφαλία και πατριαρχική αξία του 16ου αιώνα, την οποία διευρύνουν κατά το δοκούν σε έκταση και βάθος. Έχουμε κάτι σαν μια νέα Ορθοδοξία, ωσάν να είχε σβήσει η διαπατριαρχική παλαίφατη Αποστολική Ορθοδοξία, και εκείνοι αναδομούν μια νέας δόμησης και λογικής Ορθοδοξία. Σαν τις κοσμικές πολιτικές μεταλλαγές.
* Σαν υπερορθοδοξία το Φεβρουάριο του 2016 ο Μόσχας έκανε αποκλειστικό διάλογο στην Αβάνα και υπέγραψε κοινή δήλωση με τον Πάπα ωσάν Πρώτος της Ανατολής. Ενώ επέκειτο η κοινώς αποφασισθείσα Αγία και Μεγάλη Σύνοδος στο Κολυμπάρι. Αυτή η κίνηση του Μόσχας δεν ήταν η μοναδική. Πριν από ένα μήνα, οι Ρώσοι είχαν επίσημο θεολογικό διάλογο με τους Συρο-ϊακωβίτες. Παραμέρισαν κάθε έννοια ευπρέπειας και δεοντολογίας, διότι (το λιγότερο) έναν τέτοιον άμεσο διάλογο θα κατανοούσαμε να τον διενεργούσε το Πατριαρχείο της Αντιοχείας στο κοινό και οικείο πολιτικό έδαφος (δηλαδή η Ορθοδοξία στη Συρία με τους Συροΐακωβίτες). Η Ρωσική Εκκλησία ποιόν εκπροσωπεί; Η Μόσχα με τέτοιες κινήσεις δείχνει έναν ασυγκράτητο ηγεμονισμό.
Και όλα αυτά εξηγούν και την λογική της πολιτικής εξουσιομανίας και του ηγεμονισμού που διατρέχει τη Ρωσία. Όλα αυτά εξηγούν τον παραλογισμό περί την “διακοπή της κοινωνίας”, κάτι σαν “ποινή της ακοινωνησίας” που επέβαλε η θυγατέρα Εκκλησία του 10ου και 16ου αιώνα προς την Μητέρα μας Εκκλησία των Οικουμενικών Συνόδων! Δεν ήταν οι Κανόνες (κι ας τους επικαλούνται κατόπιν εορτής), αλλά ο ξεκάθαρος Ρωσικός ηγεμονισμός και οι τακτικές επιβολής του, αιτία αυτής της διακοπής κοινωνίας. Κατά κάποιον τρόπο έχουμε μιαν ασυγκράτητη αναίδεια και μιαν ευθεία προσβολή όχι απλώς σε κάποιους Κανόνες (όπως εγκαλούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο), αλλά σε όλο το σύστημα των Κανόνων και σε όλο το σύστημα των Αγίων Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων που πρακτικά η εξαγγελτικά καταφάσκει στην Πατριαρχική αξία του Οικουμενικού και των άλλων παλαιφάτων Πατριαρχείων.
* Ο Ρωσισμός σιγά-σιγά “ροκανίζει” την ιστορική πορεία της Ορθοδοξίας, με κάθε επικοινωνιακό μέσον. Έτσι εξηγείται η εμμονή διατήρησης “Υπουργού Εξωτερικών” του Ρωσικού Πατριαρχείου, κάτι που ξεκίνησε τη Σταλινική περίοδο και σήμερα είναι παγιωμένο.
* Έτσι εξηγείται η προπαγάνδα στο δυτικό κόσμο και ειδικά στην Αμερική με εκδόσεις στα αγγλικά που διαφημίζουν την περίεργη Πανσλαβική ιδέα πως η Ελληνόφωνη Ορθοδοξία έσβησε προ πολλού σαν αίγλη, και ότι την Ορθόδοξη πνευματικότητα την εκφράζει σήμερα ο Σλαβικός και ειδικά ο Ρωσικός κόσμος. Πρόκεται για μια τουλάχιστον άθλια απόπειρα (που καταπολεμεί το μυστήριο της Ενανθρωπήσεως και της Πεντηκοστής και αχρειώνει τα τελευταία άρθρα του “Πιστεύω”). Σ᾽ αυτές τις αγγλόφωνες εκδόσεις της εξωτερικής πολιτικής της Ρωσικής έπαρσης έδωσε απάντηση ο Αλέξανδρος Παπαδερός στα αγγλικά…
* Κάτι ανάλογο με τον Μ. Αλέξανδρο και τα Σκόπια, έχουμε και στη Ρωσική Εκκλησία με μύθους περί Αποστολικών ριζών. Στο νησιωτικό σύμπλεγμα του Βαλαάμ, έξωθεν του μοναστικού συγκροτήματος, είναι υψωμένο άγαλμα του Αποστόλου Ανδρέου, και λένε προφορικά πως τάχα ο Πρωτόκλητος Απόστολος είχε φθάσει έως εκεί.
Δεν αποκλείεται να απηχείται η ευλάβεια κάποιου ηγουμένου η επισκόπου προς τον Απόστολο, όμως πλαγίως δηλώνουν οι εκεί μονάζοντες πως είχε φθάσει μέχρις εκεί ο Απόστολος! Χρησιμοποιείται δηλαδή μια αναλήθεια, ίσως για πνευματικούς και ποιμαντικούς σκοπούς, προς έμπνευσιν μοναχών ιεραποστόλων. Η επεκτατική όμως ρωσική προπαγάνδα δεν μας επιτρέπει να έχουμε και σ᾽ αυτό σημείο “καλούς λογισμούς”.
* Ας προχωρήσουμε και σε άλλες κινήσεις, που δείχνουν μιαν καθαρά πολιτική και κοσμική αίσθηση του μυστηρίου της Εκκλησίας.
Πρόσφατα απέδωσαν στον Μπάτσκας Ειρηναίο του Πατριαρχείου Σερβίας τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα στη Θεολογική Ακαδημία Πετρουπόλεως. Δημοσίευσαν πλήθος φωτογραφιών στο διαδίκτυο, επιμένοντας με κάθε τρόπο να επηρεάσουν την κοινή γνώμη στην Ελλάδα, ως προς το ότι και θεολογικές ακαδημίες έχουν, και εκατέρωθεν παραδοχή από τις άλλες Εκκλησίες διαθέτουν, και έχουν κάτι ωσάν ώριμη θεολογική επιστημονική παιδεία στο χώρό τους, ώστε να διαλέγονται και σε επιστημονικό θεολογικό επίπεδο. Παρέλκει να μνησθώ της στάσεως του αγίου Παϊσίου έναντι και των επωνύμων αδελφών στη γείτονα Εκκλησία, για να μη σκανδαλίσω πλείονας.
* Οι φορείς της μοσχοβίτικης εκκλησιαστικής πολιτικής (κατά πάγια γραμμή από το 1948 και έπειτα, τα λέει ο αδελφός άγιος Ναυπάκτου) δεν διστάζουν να συλλειτουργούν ακόμη και με Καθολικούς ιερείς. Πρότριτα ο υπουργός των εξωτερικών παρουσίασε διαπρεπή Καθολικό θεολόγο κληρικό στη Θεολογική Ακαδημία της Μόσχας ως διαπρεπή επιστήμονα (ως εδώ, ουδέν το μεμπτό), και την επομένη στη θ. Λειτουργία τον δέχθηκε ως πρωτοπαπά συλλειτουργό μεταξύ των συλλειτουργών του Ορθοδόξων κληρικών. Με άλλα λόγια εφαρμόζουν και στις διαχριστιανικές σχέσεις προωθημένες πρακτικές χωρίς στοιχειώδεις φραγμούς.
* Στη Μολδαβία υπάρχει ανακηρυγμένη από τους Ρώσους Αυτόνομη Εκκλησία, σε δικαιοδοσία που διεκδικεί και το Πατριαρχείο Ρουμανίας. Η Βεσσαραβία π.χ. είναι συγγενής των Ρουμάνων και όχι των Ρώσων. Σαν αντίπραξη στην ρωσική επεκτατική στάση, ο Πατριάρχης Ρουμανίας αποδέχθηκε σε κοινωνία Επίσκοπο η Ιερέα καθηρημένο από τους Ρώσους και τον απέστειλε εκεί σαν σύνδεσμο μεταξύ Ρουμανίας και Μολδαβίας (είναι ο Πέτρος Βεσσαραβίας, Ρώσος την καταγωγή και την αρχική εκκλησιαστική προέλευση, καθαιρεθείς από τους Ρώσους, αναδεδεγμένος πλέον από τους Ρουμάνους).
Περί αυτού σιγά περιέργως η Μόσχα.
Αυτό δείχνει τα κίνητρα των υποθετικά εκκλησιαστικών αντιδράσεων της Μόσχας (είναι κίνητρα πολιτικών χειρισμών και διεκδικήσεων, δεν είναι κίνητρα υπέρ της αληθείας η των κανόνων η της εκκλησιαστικής ευταξίας).
Άλλωστε και η όλη στάση της Ρουμανικής Εκκλησίας έναντι του Ουκρανικού υπαγορεύεται από το πρόβλημα της διεκδικούμενης Μολδαβίας. Έχουν πείρα οι Ρουμάνοι του Ρωσικού επεκτατισμού, τώρα πια δεν υφίσταται ο εξαναγκασμός του Κομμουνισμού σαν κίνητρο επικοινωνίας, και διεκδικούν ελευθέρως αυτό που τους ανήκει, ενώ η Ρωσική εκκλησία υπαγορεύεται από τα συμφέροντα του Κρεμλίνου. Οι Ρώσοι την θέλουν δική τους σαν πολιτικό χώρο και σαν εκκλησιαστική περιοχή, η Ρουμανία την θεωρεί δική της σαν πατρώο χώρο και σαν εκκλησιαστική έκταση.
Αυτό επιπλέον δείχνει ότι η Ρωσική Εκκλησία απλώνει τα πόδια της παγκοσμίως μεν, αλλά μέχρις εκεί που της επιτρέπεται από τις άλλες τοπικές Εκκλησίες.Και η όλη στάση αρκετών τοπικών Εκκλησιών υπαγορεύεται πρωτίστως από κίνητρα εθνικής δεοντολογίας.
* Ας προχωρήσουμε και στην πρόσφατη “απειλή” της πολιτικής αναίδειας των αδελφών μας Ρώσων. Έμμεσα ομιλούν για προσοικείωση των παρατάξεων του Παλαιού Ημερολογίου της Ελλάδος. Αυτό δεν το είπε ευθέως ο Βολοκολάμσκ, αλλά πλαγίως, σε συνέντευξή του σε ρωσικό δίαυλο, που αμέσως δημοσιεύθηκε σε ελληνικό ιστότοπο, παραμονές της δικής μας Ιεραρχίας. Τόσον καιρό δεν ειπώθηκε κάτι τέτοιο, γιατί επιστρατεύονταν άλλες πιο ευέλικτες μέθοδοι πιέσεων στον Μακαριώτατο και στην Ελλαδική Ιεραρχία και στο εκκλησιαστικό πλήρωμα. Τώρα, στα πρόθυρα μιας συζήτησης και μιας ενδεχόμενης απόφασης, εντέχνως ενσπείρεται και αυτός ο εκφοβισμός από τον Ρώσο επίσκοπο και υπουργό εξωτερικής πολιτικής της Μοσχοβίτικης Εκκλησίας!
Αυτό εν πρώτοις δείχνει την αδίστακτη εμμονή των Ρώσων αδελφών μας σε μεθόδους εκβιασμών της Πανορθόδοξης Διαγνώμης. Και ως τοιαύτη εμμονή είναι εξοβελιστέα από το ορθόδοξο εκκλησιαστικό ήθος. Θυμίζει Παπικές πρακτικές του πρώτου σχίσματος επί Μ. Φωτίου, για τις τόσο ευλογημένες και ευεργετικές κινήσεις της Κωνσταντινουπόλεως σε σχέση με τις απαρχές του εκχριστιανισμού των Σλάβων. Ασφαλώς και υπήρχαν τότε πολιτικά κίνητρα, αλλά το γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα και η παραδεδομένη θεολογική πληρότητα των Πατέρων της Οικουμενικής Ορθοδοξίας έβλεπε πολύ πιο μακριά από τα πολιτικά κίνητρα του τότε αυτοκράτορα. Οι Άγιοι δεν έβλεπαν πρεσβυωπικά ούτε μυωπικά, δεν ήσαν πολιτικοί καιροσκόποι, αλλά διέβλεπαν με φωτισμένη την καρδιά τους καθ᾽ υπακοήν Πνεύματος Αγίου.
Τουναντίον, υπό τον έμμεσο εκβιασμό για την “εισβολή” στο Κανονικό έδαφος της Εκκλησίας της Ελλάδος, η εξωτερική πολιτική της Ρωσικής Εκκλησίας τεχνηέντως προαναγγέλλει και τις ανάλογες παρεμβάσεις στην Ν. Οσετία, με εργαλείο τους Έλληνες του παλαιού ημερολογίου που δρουν εκεί.
Έφθασε πια η ώρα να ανατρέψουμε με απλά σύγχρονα παραδείγματα και τις αναστολές περί την τέως σχισματική Ουκρανική παράταξη, που σήμερα συνιστά την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας. Όπως και τις άλλες ευκαιριακές μομφές προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο για ανάλογα θέματα.
Βεβαίως, επιστήμονα ανάλυση περί την Αποστολική Παράδοση και την Αποστολική Διαδοχή και την προτεραιότητα του μυστηρίου της Εκκλησίας (μέσα στην οποία διασώζονται) έχει παρουσιάσει επισταμένως πάλιν ο άγιος Ναυπάκτου σε μελετήματα τα οποία αναδημοσίευσε στο πρόσφατο βιβλίο του για το Ουκρανικό, που έχουμε όλοι μας.
Εισαγωγικά να ειπώ ότι η χειροτονία του αγίου Γεωργίου του Καρσλίδη τελέστηκε σε περίοδο που η Γεωργιανή Εκκλησία βρισκόταν σε διακοπή σχέσεων (κάτι σαν απόσχιση) προς τη Μόσχα. Ο άγιος ήταν ήδη χειροτονημένος, όταν το 1937 κατόρθωσε και ήρθε στην Ελλάδα, ενώ η Γεωργιανή Εκκλησία αποκατέστησε σχέσεις αναγνώρισης και κοινωνίας με την Ρωσική Εκκλησία το 1938. Μήπως δεν είχε χειροτονία ο Άγιος;
Θέλω να πω ότι σε περιστάσεις αναταραχών η Εκκλησία ενεργεί πολλές φορές καθ᾽ υπέρβασιν των Κανονικών θεσμίων. Και όμως· το Πνεύμα το Άγιο συγκαταβαίνει σ᾽ αυτήν την αναγκαστική εκκηλσιαστική τακτική.
* Από τον μακαριστό Γερμανό Βερυκόπουλο, έναν Επίσκοπο των Παλιοημερολογιτών, είχε χειροτονηθεί ο μακαριστός γέρων Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, υποτακτικός δύο ζηλωτών Αγιορειτών, αλλά ανάστημα του οσιωμένου Ιωσήφ του Ησυχαστού. Στα 42 χρόνια της ιερατικής του ζωής, έβλεπε πάντοτε αισθητά τη θεία Χάρη να καλύπτει τα Τίμια Δώρα (μόνο μία φορά δεν την είδε). Όταν συν Θεώ επανήλθαν σε κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και μνημόνευε τον Πατριάρχη, άρχισε να βλέπει καθαρότερα αυτό το μυστήριο της αισθητής παρουσίας της θείας Χάριτος. Προηγουμένως, όσο ήταν ενταγμένος στους ζηλωτές, την έβλεπε θαμπά, όπως ο ίδιος έλεγε και κατηχούσε.
Και μάλιστα, στην ενθρόνιση του μακαριστού Εφραίμ ηγουμένου της Μονής Ξηροποτάμου, ο παπα-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης συλλειτούργησε με τον Επίσκοπο Ροδοστόλου Χρυσόστομο και ομολογούσε ότι έβλεπε έντονα το μυστήριο της αισθητής παρουσίας της θείας Χάριτος πάνω στον τελετουργό Επίσκοπο.
* Βοηθός Επίσκοπος του Αμερικής ήταν ο Αβύδου Γεράσιμος, θείος του μακαριστού Στυλιανού Παπαδόπουλου, του Καθηγητού της Πατρολογίας, που έγινε στα τέλη της ζωής του μοναχός στη Μονή Δοχειαρίου και προς τιμήν του θείου του τον ονομάτισαν Γεράσιμο μοναχό (και ο γιος του Καθηγητού ιερομόναχος Δωρόθεος είναι στη Δοχειαρίου). Ο τάφος του είναι στην αυλή της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού (μαρτυρούνται θαύματα σε προσκυνητές του τάφου του).
Ο Επίσκοπος προερχόταν από τους Καρτσωναίους της Σκήτης Αγίας Άννης, έτσι ξεκίνησε. Τον προσκάλεσαν κάποτε στην πανήγυριν της Αγίας Άννης. Η παρουσία του όμως, επειδή ήταν με λίγα γένια και μαλλιά (όπως συμβαίνει στο εξωτερικό), σκανδάλιζε αρκετούς μοναχούς, που σε όλη την αγρυπνία τον σχολίαζαν δυσμενώς! Αυτός επί θρόνου ιστάμενος δεν ταραζόταν, δεχόμενος βεβαίως την ευλάβεια πολλών ταπεινών μοναχών. Προσήλθε και ένας χαριτωμένος Καρουλιώτης ο γερο-Γαβριήλ, κουρελιάρης και φτωχικός όπως περιφερόταν. Ρώτησε “Ποιός είναι ο Δεσπότης στο θρόνο;” “Α! Μην τον προσκυνήσεις. Είναι ένας φραγκόπαπας” είπαν μερικοί. Στο τέλος της αγρυπνίας λέει ο ασκητής: “Εγώ, πατέρες μου, δεν ξέρω αν ήταν Φραγκόπαπας. Εγώ είδα δύο πράγματα απόψε στην αγρυπνία. Το ένα να χορεύει ο διάβολος μέσα στο Καθολικό, και το άλλο να στέκεται το Άγιο Πνεύμα σαν περιστέρι στο κεφάλι αυτού του Δεσπότη”!
* Ας δούμε και το ζήτημα της μιας παρατάξεως της σημερινής Αυτοκεφάλου Ουκρανικής Εκκλησίας. Ο ηγέτης της μικρότερης παρατάξεως, για τον οποίο ηγέρθησαν τόσες αιτιάσεις περί του αν και κατά πόσον έλκει τη χειροτονία του από Κανονικούς Επισκόπους, είναι ο Μακάριος.Αυτός λοιπόν ξεκάθαρα τόνιζε ότι, πριν προχωρήσει το αίτημα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, βρισκόταν σε διάλογο με την παράταξη του Μακαριωτάτου Ονουφρίου της Μοσχοβίτικης Ουκρανικής Εκκλησίας, για να τους δεχθούν άνευ χειροτονίας!
* Και μόνο το γεγονός του αλληλοασπασμού μεταξύ Ονουφρίου και Επιφανίου, και των εκατέρωθεν χαμόγελων, σε επίσημη Ουκρανική Εθνική εορτή, δείχνει ότι διατηρούνται άμεσοι δίαυλοι επικοινωνίας και αμοιβαίας κοινωνίας. Σε ποιό βαθμό συγκοινωνούν οι δύο σημερινές τοπικές Εκκλησίες, δεν το γνωρίζω. Όμως, παραξενεύτηκα με αυτήν την ολοφάνερη ένδειξη κοινωνίας.
Η Εκκλησιαστική Ιστορία έχει πλήθος περιέργων παραδειγμάτων που δεν είναι συμβατά με την Κανονικότητα της Αποστολικής Παραδόσεως και της Αποστολικής Διαδοχής. Είναι πολύ γνωστά, όμως αξίζει να απαριθμήσουμε μερικά.
Η Α Οἰκουμενική Σύνοδος αποκατέστησε τους Επισκόπους του Μελιτιανού Σχίσματος, χωρίς αναχειροτονία.
Ο ιερός Χρυσόστομος υπήρξε χειροτονία του Μελετίου Αντιοχείας, που είχε χειροτονηθεί από Αρειανούς.
Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων είχε χειροτονηθεί από ημι-αρειανούς, τον τότε Επίσκοπος Καισαρείας της Παλαιστίνης.
Ο Μέγας Φώτιος απαριθμεί καταλόγους εικονομάχων που η Εκκλησία τους αποκατέστησε και τους δέχθηκε, για να προλάβει χειρότερες εντάσεις στο Εκκλησιαστικό Σώμα.
Αν το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν παρενέβαινε στο Ουκρανικό, το διπλό σχίσμα θα παρέμενε, ο κλήρος και ο λαός θα περιφερόταν σε μια μετέωρη κατάσταση μη ανεγνωρισμένη. Δεν αποκλείεται πολύν κόσμο να τον προσεταιριζόταν η Ουνιτική παράταξη, την οποία έχασαν οι Ορθόδοξοι, διότι ποτέ η Ρωσία δεν θέλησε να αφήσει την Ουκρανία να πορευθεί ένα δρόμο ελευθερίας και αυτοκεφαλίας.
* Η αίσθηση που έχουν στο διεθνή χώρο και στο διορθόδοξο χώρο, η αίσθηση που έχουν οι τρομοκρατούμενοι Κληρικοί και ο πολύς λαός στη Ρωσική Ομοσπονδία, είναι η αίσθηση του ηγεμονισμού της Ρωσικής εκκλησιαστικής ηγεσίας. Και αυτό είναι κληρονομιά παλαιότερων, την οποία όμως επιδοτούν με το παραπάνω οι τωρινοί διαχειριστές της Ρωσικής εκκλησιαστικής πολιτικής!
* Στους διαλόγους και τις συνομιλίες, η θυγατρική Εκκλησία της Μόσχας συνεχώς και συστηματικά υποβαθμίζει το Οικουμενικό Πατριαρχείο. αποφεύγουν συστηματικά να το αποκαλούν Οικουμενικό Πατριαρχείο, για να πείσουν ακόμη και τον ίδιο τον εαυτό τους, πως τάχα η Κωνσταντινούπολη είναι κάτι σβησμένο και κάτι δίχως μέλλον.
Το κατονομάζει απλά σαν μια ξοφλημένη Τοπική Εκκλησία, κάτι πολύ ασημαντότερο κι από την τελευταία αυτοκέφαλη Τσεχία. Το ονοματίζει απλά σαν μια μικρή τοπική Εκκλησία χωρίς αριθμητική ισχύ, και άρα σαν κάτι το κοσμικά περιφρονητέο. Διότι οι άνθρωποι έχουν κοσμικήν αίσθηση της θρησκευτικότητος, της εκκλησιαστικής τους ταυτότητος, του εκκλησιαστικού τους χρέους, της εκκηλσιαστικής τους ευθύνης έναντι του αδεκάστου Κριτού και έναντι της ιστορίας. Έχουν διαβρωθεί ανεπανόρθωτα. Βλέπουν και κρίνουν με τα κριτήρια του ηγεμονισμού, μεθυσμένοι από τη Σλαβική έκδοση του μυστηρίου της σωτηρίας (με τους διπλο-τριπλούς σταυρούς, με τους πολυάριθμους κομπάρσους Επισκόπους στις επίσημες τελετουργικές παραστάσεις του εκκλησιαστικού τους Ηγεμόνα).
Έχουν κοσμικότροπα κριτήρια, κατά βάθος δεν πιστεύουν στο μυστήριο του θείου θελήματος.
* Ακόμη και Παπικοί καρδινάλιοι έχουν ιδίαν πείραν της σταθερής πολεμικής γραμμής του Ρωσικού Πατριαρχείου εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Στην Ιταλία επώνυμος Καρδινάλιος (ας μου επιτραπεί να αποσιωπήσω τις πληροφορίες μου), ομολογούσε ξαφνιασμένος την απορία του για το ρόλο του υπουργού εξωτερικής πολιτικής της Ρωσικής Εκκλησίας: “Τι είναι αυτός ο Ιλαρίων; Όλο κατηγορεί τους Ορθοδόξους σε κάθε συνομιλία μας”!
Δεν θα σταθώ σε περισσότερα.
Τόσο πολλά τεκμήρια αποδεικνύουν την ουσία του προκλητού .
Είναι ο ηγεμονισμός της Ρωσίας και οι τακτικές πολεμικής της πανορθόδοξης ενότητας, για να στηθεί μόνο ο ηγεμονισμός της Ρωσίας.
Και αυτά που εφαρμόζουν σαν πρακτική είναι η τακτική της προπαγάνδας, η μεταφορά του παιχνιδιού από την ουσία στο περίβλημα των προβλημάτων. Δεν απολογούνται για τα ιστορικά εκκλησιολογικά εγκλήματα που προώθησαν και προωθούν, δεν απολογούνται για την προδοτική θυγατρική συμπεριφορά τους έναντι της Μητέρας τους Εκκλησίας, δεν απολογούνται για την ηθελημένη αδιαφορία τους περί την Ουκρανία, δεν απολογούνται για τον τορπιλισμό της πανορθόδοξης ενότητας… αλλά αναπτύσσουν καταλόγους αμαρτημάτων και καταλόγους κανονικών παραπτωμάτων γύρω από μια κατάσταση που εκφράζει αντιτυπικά επακριβώς την ποιότητα της θεσμικής ηγεσίας του Ρωσισμού. Αυτά που κατηγορούν για μια παράταξη Ουκρανική είναι η μαγνητική τομογραφία του Ρωσισμού. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.
Και αυτά που οι καλοπροαίρετοι άγιοι Αδελφοί καταλογίζουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, είναι μια επιτυχία της Ρωσικής προπαγάνδας.
Σημειωτέον επ᾽ ευκαιρία ότι η προπαγάνδα αυτή διενεργείται με ποικίλα-ποικίλα μέσα και τρόπους, όχι σε μας, αλλά στις γύρωθεν Εκκλησίες… Δεν θα ανοίξω το στόμα μου επ᾽ αυτού.
Αρκούμαι μόνο να τονίσω π.χ. ότι το Πατριαρχείο Βουλγαρίας πολύ σωφρόνως έφθασε στο σημείο να αποκηρύξει τις απόψεις ενός-δύο-τριών Μητροπολιτών του (κυρίως του ενός εξ αυτών), γνωρίζοντας πολύ περισσότερα από όσα φαίνονται και από όσα ομολογούνται.
Εύχεσθε και προσεύχεσθε πατέρες και αδελφοί, ο κραταιός εν πολέμοις Κύριος να οδηγήσει το σκάφος της υπ’ ουρανόν ορθοδοξίας σώον και ευλαβές προς εύδιον λιμένα της σωτηρίας.
ας λυπηθούμε το άγιο Πνευματικό μυστήριο της Ορθοδοξίας.
Ας σεβασθούμε αυτούς που βγαίνουν μπροστά και αυτοθυσιάζονται, χάριν όλων των Συνορθοδόξων. Και σ᾽ αυτό αποδεικνύονται Πρώτοι, διότι πάντα οι Πρώτοι βγαίνουν μπροστά και τρέχουν μπροστά, χάριν των λοιπών.
Οκτώβριος 2019
Παρεμπιπόντως, μετά το 1920-22, σε ώρες Ελληνικής αδυναμίας οι “σύμμαχοί” μας Σέρβοι διεκδικούν δικαιώματα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης και ελεύθερη χερσαία πρόσβαση. Ο Βενιζέλος, το 1928 με μια πολιτική κίνηση φιλίας με την Ιταλία ανατρέπει τις πιέσεις των φίλων μας Σέρβων (όλα έχουν το νόημά τους και τη σημασία τους).
* Τα Ρωσικά σχέδια απλώνονται στην Αντιόχεια (με το Ρωσικό στόλο στα παραθαλάσσια της σημερινής Συρίας-Τουρκίας και με την ευθεία στήριξη της Αραβόφωνης αποκλειστικότητας, εξαναγκάζεται να φύγει ο τελευταίος Έλληνας Πατριάρχης Αντιοχείας και να καταφύγει στους Αγίους Τόπους, ο μακαριστός Σπυρίδων). Πως να μην υποστηρίζονται σήμερα οι αδελφοί μας Ρώσοι με τους αδελφούς μας Αντιοχειανούς; Οι Αντιοχειανοί δίνουν προτεραιότητα στην Αραβόφωνη έκφραση της πίστης μας, και οι Ρώσοι συνεχίζουν να απλώνονται σε μια διπλωματική επέκταση ρόλων.
* Ο Ρωσισμός σαν κίνητρο θρησκευτικής διπλωματίας σταματά προς ώραν μέχρι το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά ξαναγυρίζει δριμύτερος με την αλλαγή της θρησκευτικής πολιτικής του Στάλιν, μετά τον Β Π.Π. και την πολύτιμη μητρική συμβολή της Ρωσικής Εκκλησίας στις οδυνηρές περιπέτειες του λαού.
Τη δεκαετία του ᾽50, ο Σταλινισμός και η KGB υιοθετούν τον Ρωσικό επεκτατισμό δια της Εκκλησίας. Όμως, σύνδεσμος του Σταλινικού κράτους με το Ρωσικό Πατριαρχείο είναι ο επικεφαλής KGB, ο πολιτικός υπεύθυνος αναρίθμητων δολοφονιών … Ας μην επεκταθώ επ᾽ αυτού (τα γράφει αυτά ο άγιος Ναυπάκτου).
[ Εο ιστορικό λαθεμένο βήμα ] Μέσα σ᾽ αυτόν τον Ρωσικό ηγεμονισμό (τον πολιτικά δικαιολογημένο, αλλά εκκλησιαστικά προβληματικό και θεολογικά αρρωστημένο) εντάσσεται και το εκκλησιαστικό ζήτημα της Ουκρανίας. Το Ουκρανικό έχει πολλές ρίζες, όμως αντιμετωπίζεται από το Ρωσισμό σαν ιδιόκτητο πεδίο δράσεως.
Οι Ρώσοι που προκάλεσαν τόσες αυτοκεφαλίες, από πολλές δεκαετίες αρνούνται να προχωρήσουν σε ένα τέτοιο βήμα στην Ουκρανία(έστω και αντικανονικά). Διότι και την τεράστια Ουκρανία και τη γειτονική Μολδαβία και την παραπέρα Αμπχαζία και Οσετία τις θέλουν σαν εκκλησιαστικό χώρο εξουσίας, γιατί εξυπηρετούν τελικά πολιτικά σχέδια, την Ρωσική πολιτική επέκτασης, τη Μεγάλη Ρωσική Ιδέα.
Η Ουκρανία σαν εκκλησιαστικός χώρος είναι μια μεγάλη θυγατέρα-εκκλησία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που ταλαιπωρήθηκε για 300 χρόνια από την θρησκευτική και την πολιτική ιδιοτέλεια της άλλης μεγάλης θυγατέρας του Οικουμενικού Πατριαρχείου (της Ρωσίας).
Όπως για 300 χρόνια η Ρωσία-θυγατέρα παλεύει με πολλήν μεγαλομανία να αρπάζει, όλο να αρπάζει και συνεχώς να αρπάζει την μητρική ιδιότητα από την πνευματική εκκλησιαστική Μητρότητα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, με πρακτικές κατοχικές, με πρακτικές αρπακτικές. Όχι για να υπηρετήσει κάποια δίκαια της αδελφικής της εκκλησίας (της Ουκρανικής), αλλά για να αναγορευτεί ακόμη πιο ανώτερη κι από την κοινή πνευματική τους Μητέρα, το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Μάλιστα, δεν αρκείται να αρπάξει μόνο την αδελφική της Ουκρανική εκκλησία, αλλά και να αλλάξει την αδελφική ισονομία της Ουκρανίας σε μια “αναγκαστική υποτακτική σχέση”. Αυτό εξυπηρετεί τη Ρωσική πολιτική, που ήδη κατέλαβε τρεις ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας (την Κριμαία και άλλες δύο).
Παντού προβάλλεται ο Ρωσικός ηγεμονισμός με θρησκευτικό επενδύτη. Πρόκεται για μιαν απίστευτη καινότητα και κενότητα θρησκειακής πίστης, τέτοιας που, αν ζούσαν σήμερα οι συγγραφείς των λειτουργιών άγιοι Πατέρες και οι προ αυτών άγιοι Απόστολοι, θα την επιτιμούσαν με τους πιο δριμείς χαρακτηρισμούς της Παύλειας χειρουργίας.
[ καταβοώντα λάθη ] Έχουμε πάρα πολλά καταβοώντα νεότερα παραδείγματα:
* Μέσα στην αχανή Ρωσική Ομοσπονδία, στην Ουκρανία, στη Μολδαβία, στη Λευκορωσία, στις Ρωσικές ενορίες της διασποράς, σε κάθε τόπο όπου στήνεται “θυσιαστήριο Ρωσικής λατρείας” του Θεού (sic!), μνημονεύεται ονομαστικά πρώτος απαραίτητα ο Ρώσος Πατριάρχης και έπειτα ο οικείος Ποιμενάρχης! Έχουμε μιαν κατάλυση της ευχαριστιακής θεολογίας, της ορθόδοξης λειτουργιολογίας, της ενότητας της εκκλησιολογικής, και της Συνοδικο-Ιεραρχικής ιερότητος της Εκκλησίας. Ακόμη και στο μυστήριο της ευχαριστίας του Θεού προβάλλεται ως εθνικός και παγκόσμιος κυριάρχης ο Πατριάρχης Μόσχας, κάτι σαν απόλυτος Πάπας. Με τέτοιες πρακτικές, που καταχωνεύονται εθιμικά στο υποσυνείδητό τους, πως να μην επαίρονται οι φίλοι μας οι διπλωμάτες της Ρωσικής εκκλησιολογίας;
* Στα Ρωσικά κανάλια και στο διαδίκτυο (face-book) εμφανίζονται τον τελευταίο καιρό Ρώσοι πολίτες που επικαλούνται τη μεγάλη αριθμητική ισχύ του εθνικιστικού τους χώρου. Και μάλιστα απορούν με κάθε ιεροκανονική επίκληση. Ακούγεται π.χ. η αναρτάται στο διαδίκτυο από Ρώσους: “Τι είναι αυτοί οι κανόνες; Εμείς είμαστε τώρα! Δεν υπάρχει Κωνσταντινούπολη. Αυτή είναι Τουρκική. Εμείς έχουμε την εξουσία και τη δύναμη. Τότε που είχαν αυτοί την εξουσία, έκαναν Οικουμενικές Συνόδους και κανόνες. Τώρα εμείς έχουμε την δύναμη ”.
Κατανοείτε, τι σημαίνουν όλα αυτά; Κατανοείτε, τι είδους θρησκευτική λογική έχει περάσει στην κοινή λογική ενός λαού; Είναι ο καρπός των ιστορικών μεταβολισμών της μεγάλης Ρωσικής ιδέας με θρησκευτικό επικάλυμμα… Όταν οι Ρώσοι κληρικοί δημοσίως μιλούν για Κωνσταντινούπολη μόνο, όταν μιλούν απλά για (κάποιο) Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, όταν απλά μιλούν για (κάποιον) Βαρθολομαίο η έστω για πατριάρχη Βαρθολομαίο, όλα αυτά είναι η ίδια λογική του Ρωσικού επεκτατισμού, της Ρωσικής μεγαλομανίας. Στέκονται “πολεμικά” έναντι του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Βασιλεύουσας, και τόσων Οικουμενικών Συνόδων που συγκροτήθηκαν είτε στην Πόλη είτε στις κατ᾽ αυτήν Αρχιεπισκοπές και Μητροπόλεις, πάντως στο Κανονικό έδαφος του Οικουμενικού Πατριαρχικού Θρόνου.
Θα σταθώ και σε μερικά άλλα ιστορικά δεδομένα, για να Σας ξεκουράσω η μάλλον να καταπονήσω την απογοήτευσή Σας.
* Ο Ουκρανός επίτιμος πατριάρχης Φιλάρετος (που συγχειροτόνησε τον Κύριλλο), ο συνυποψήφιος για Πατριάρχης με τον μακαριστό Λευκορώσο πατριάρχη Αλέξιο, τιμωρήθηκε δύο και τρεις φορές από την θρησκευτική πολιτική του Ρωσικού Πατριαρχείου που εξυπηρετεί τη Ρωσική Ομοσπονδιακή πολιτική. Άσχετα από τα πολυδιαφημισμένα Ρωσικά “άλλοθι”, πρυτάνευσαν πρωτίστως και κυρίως δυναστικά πολιτικο-θρησκευτικά κριτήρια.
Αλλιώς, αν ένας τόσο προβεβλημένος στελεχιακός Ιεράρχης αποδείχθηκε ―πάντα κατά τους Ρώσους― τόσο επιρρεπής στην αρχομανία, ασφαλώς αυτό δεν προσμετράται ειμή στην προέλευση/ποιότητα της χειροτονίας του, στην προέλευση/ποιότητα της θεολογίας του, στην προέλευση/ποιότητα της αρχικής εκκλησιαστικής αναφοράς του, στην προέλευση/ποιότητα της ευσέβειάς του: στο Ρωσικό Πατριαρχείο, ένα Πατριαρχείο που “κατεξουσιάζει των κλήρων” στο εσωτερικό και επιχειρεί ανενδοίαστα εξαγωγή εμπορευματικότητας των θρησκειακών εξουσιαστικών προϊόντων του και στην Ουκρανία και σε τόσες αυθαίρετες αυτοκεφαλίες η αυτονομίες και τελικά σε όλη την Ορθοδοξία.
Γι᾽ αυτό άλλωστε, ενώ συμφώνησε ο Μόσχας και υπέγραψε ότι θα μετείχε στην Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης, μέσα σε λίγους μόνο μήνες διαφοροποιήθηκε κάθετα, για να κάνει επίδειξη εξουσίας. Μάλιστα ο Μητροπολίτης Ιλαρίων των εξωτερικών υποθέσεων (δειγματοληψία τίτλου εκκοσμίκευσης), συνοδός του Πατριάρχη του στην τελική εκείνη συμφωνία, βρέθηκε τον Ιούνιο του 2016 στις Σεϋχέλες. Προτραπείς από τον Μητροπολίτη Σεϋχελών Δημήτριο, όποτε ήθελε, να λειτουργήσει εκεί στις Σεϋχέλες διότι ο Δημήτρος θα πήγαινε στο Κολυμπάρι, του αποκρίθηκε ο Ιλαρίων: “Ήρθα για διακοπές στις Σεϋχέλες, όχι για λειτουργίες!”
Ας διαλέξουν οι Ρώσοι αδελφοί μας κι ας λάβουν ο,τι τους ταιριάζει περί αυτών. Είτε τα μεν είτε τα δε, αναδίδουν οσμή κοσμικότροπης φθοράς και όχι εκκλησιαστικής ευπρέπειας.
* Όπως το γνωρίζουν και το ομολογούν Επίσκοποι του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας (ο Κινσάσα Νικηφόρος), οι Ρώσοι σε διάφορες Αφρικανικές χώρες ζητούν να έχουν το δικαίωμα παρουσίας Ρώσων ιερέων που θα λειτουργούν στις Ρωσικές Πρεσβείες της Αφρικής.
Αυτό είναι μια τρανή απόδειξη του ασυγκράτητου ηγεμονισμού και επεκτατισμού. Πέτυχαν άδεια του Πατριάρχη Αλεξανδρείας για μερικές χώρες της Αφρικής, κάτι σαν εξαρχίες, και τώρα θέλουν να εξαπλωθούν περισσότερο, κάτι σαν ΥπερΠατριαρχείο!
Φαίνεται ότι το πέτυχαν στην Κύπρο, με άδεια της Εκκλησίας της Κύπρου, το άπλωσαν ακόμη και στην Κατεχόμενη Κύπρο, παρόλο που επισήμως διαψεύδουν και αρνούνται κάθε σχέση με κάποιες Ρωσικές αποστολές κληρικών στο έδαφος της Κατεχόμενης Κύπρου. Όμως, και έχουν σχέση και αυτοί προωθούν τη δράση τέτοιων ομάδων στο Κυπριακό έδαφος.
* Οι Ρώσοι ιερείς ανά τον κόσμο μνημονεύουν απαραιτήτως πρώτο τον Μόσχας, έπειτα τον τοπικό Μητροπολίτη και τον τυχόντα τοπικό Επίσκοπο (αν υπάρχει) και ακολούθως τον τυχόν παρεπιδημούντα…
Άρα έχουμε μια πρωτοφανή πρακτική που γεννά και διατρέφει αμφοτέρωθεν (στον Μόσχας από τη μια, και στην ομαδοποίηση των Επισκόπων και των κληρικών από την άλλη) μια εξουσιαστική και ιδιοκτησιακή αίσθηση περί το χάρισμα της Ιερωσύνης του Χριστού και τη λειτουργία του χαρίσματος αυτού στην Εκκλησία.
Τηρούν και το εξής παπικό τυπικό. Δύναται ο Μόσχας σε επισκέψεις του, κατά το δοκούν, να χειροτονήσει κάποιον Επίσκοπο άνευ προγενεστέρας Συνοδικής εκλογής, την οποία λαμβάνει εκ των υστέρων.
Είναι εν λευκώ εξουσιοδοτημένος Υπερεπίσκοπος! Κάτι σαν Πάπας της Ανατολής.
Και είναι ενδεικτικό της εξουσιαστικής αίσθησης και διαχείρισης της Ιερωσύνης, ότι στον τίτλο του ο Μόσχας φέρει και τον όρο “Αρχιμανδρίτης των σταυροπηγιακών Μονών”.
Αυτό είναι μεν έλασσον έναντι της Αρχιερωσύνης, αλλά προξενεί την αίσθηση την υπεροχική στον ίδιο και στους ακούοντες και στα μοναστήρια ανά την Ρωσική επικράτεια.
Ενώ κατηγορούν δημοσίως στην υπόθεση της Ουκρανίας την αναγνώριση καθηρημένων Επισκόπων από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η ίδια η Ρωσική Εκκλησία δέχεται σε κοινωνία καθηρημένους κληρικούς από άλλα Εκκλησιαστικά Κλίματα και τους αναβαθμίζει. Με άλλα λόγια, η Ρωσική Εκκλησία συνέχεται από την αγωνία της επέκτασης με κάθε τρόπο και με κάθε μέσον. Αυτό είναι το μοναδικό εκκλησιολογικό της μέτρο, η αμετρία (για την ίδια) και η αμετροέπεια (για τους άλλους). Αν κάτι είναι Ρωσικό, αυτομάτως γίνεται σωστό. Αν κάτι δεν είναι Ρωσικό, αυτομάτως αντιμετωπίζεται ως επικίνδυνο για την πάγια εκκλησιαστική τους πολιτική.
* Περί την καθαίρεση και τον αφορισμό του Φιλαρέτου, αυτές οι διπλές καταδίκες επιβλήθηκαν καθ᾽ υπέρβασιν κάθε Κανονικής ευαισθησίας. Δεν παρέβη θέματα της πίστεως, αλλά θέματα της τάξεως. Πως λοιπόν επέβαλαν αφορισμό; Για το ίδιο Κανονικό παράπτωμα του επέβαλαν και καθαίρεση, και (επειδή επέμενε ο Φιλάρετος) επέβαλαν επιπλέον τον αφορισμό. Όμως, αφορισμός επιβάλλεται για θέματα πίστεως, όχι για θέματα Κανονικής εκτροπής η και ηθικής εκτροπής. Πως λοιπόν επέβαλαν διπλές ποινές για την διαφοροποίηση του Φιλαρέτου.
Αυτό απηχείται κατά κάποιον τρόπο στο εκκλησιαστικό πλήρωμα 15.000.000 ανθρώπων που ακολουθούσαν τον Φιλάρετο, επισκόπων, κληρικών, μοναχών και λαϊκών. Για να εξαναγκάσουν είτε τον ίδιο είτε την εκκλησιαστική του παράταξη να κύψουν τον αυχένα, για λόγους ποιμαντικής περιμάνδρωσης του υπόλοιπου κόσμου της Ουκρανίας και για την έξαρση της υπεροχής της Μόσχας. Έχουμε παντού μια εξουσιαστική λογική και πρακτική, το τονίζω και το ξανατονίζω. Μια λογική και πρακτική νέων Κανονισμών στον εκκλησιαστικό χώρο, έξω και πάνω από τις Αγίες Συνόδους της Ορθοδοξίας. Και επαναπαύονται στην αναγκαστικά χορηγημένη αυτοκεφαλία και πατριαρχική αξία του 16ου αιώνα, την οποία διευρύνουν κατά το δοκούν σε έκταση και βάθος. Έχουμε κάτι σαν μια νέα Ορθοδοξία, ωσάν να είχε σβήσει η διαπατριαρχική παλαίφατη Αποστολική Ορθοδοξία, και εκείνοι αναδομούν μια νέας δόμησης και λογικής Ορθοδοξία. Σαν τις κοσμικές πολιτικές μεταλλαγές.
* Σαν υπερορθοδοξία το Φεβρουάριο του 2016 ο Μόσχας έκανε αποκλειστικό διάλογο στην Αβάνα και υπέγραψε κοινή δήλωση με τον Πάπα ωσάν Πρώτος της Ανατολής. Ενώ επέκειτο η κοινώς αποφασισθείσα Αγία και Μεγάλη Σύνοδος στο Κολυμπάρι. Αυτή η κίνηση του Μόσχας δεν ήταν η μοναδική. Πριν από ένα μήνα, οι Ρώσοι είχαν επίσημο θεολογικό διάλογο με τους Συρο-ϊακωβίτες. Παραμέρισαν κάθε έννοια ευπρέπειας και δεοντολογίας, διότι (το λιγότερο) έναν τέτοιον άμεσο διάλογο θα κατανοούσαμε να τον διενεργούσε το Πατριαρχείο της Αντιοχείας στο κοινό και οικείο πολιτικό έδαφος (δηλαδή η Ορθοδοξία στη Συρία με τους Συροΐακωβίτες). Η Ρωσική Εκκλησία ποιόν εκπροσωπεί; Η Μόσχα με τέτοιες κινήσεις δείχνει έναν ασυγκράτητο ηγεμονισμό.
Και όλα αυτά εξηγούν και την λογική της πολιτικής εξουσιομανίας και του ηγεμονισμού που διατρέχει τη Ρωσία. Όλα αυτά εξηγούν τον παραλογισμό περί την “διακοπή της κοινωνίας”, κάτι σαν “ποινή της ακοινωνησίας” που επέβαλε η θυγατέρα Εκκλησία του 10ου και 16ου αιώνα προς την Μητέρα μας Εκκλησία των Οικουμενικών Συνόδων! Δεν ήταν οι Κανόνες (κι ας τους επικαλούνται κατόπιν εορτής), αλλά ο ξεκάθαρος Ρωσικός ηγεμονισμός και οι τακτικές επιβολής του, αιτία αυτής της διακοπής κοινωνίας. Κατά κάποιον τρόπο έχουμε μιαν ασυγκράτητη αναίδεια και μιαν ευθεία προσβολή όχι απλώς σε κάποιους Κανόνες (όπως εγκαλούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο), αλλά σε όλο το σύστημα των Κανόνων και σε όλο το σύστημα των Αγίων Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων που πρακτικά η εξαγγελτικά καταφάσκει στην Πατριαρχική αξία του Οικουμενικού και των άλλων παλαιφάτων Πατριαρχείων.
* Ο Ρωσισμός σιγά-σιγά “ροκανίζει” την ιστορική πορεία της Ορθοδοξίας, με κάθε επικοινωνιακό μέσον. Έτσι εξηγείται η εμμονή διατήρησης “Υπουργού Εξωτερικών” του Ρωσικού Πατριαρχείου, κάτι που ξεκίνησε τη Σταλινική περίοδο και σήμερα είναι παγιωμένο.
* Έτσι εξηγείται η προπαγάνδα στο δυτικό κόσμο και ειδικά στην Αμερική με εκδόσεις στα αγγλικά που διαφημίζουν την περίεργη Πανσλαβική ιδέα πως η Ελληνόφωνη Ορθοδοξία έσβησε προ πολλού σαν αίγλη, και ότι την Ορθόδοξη πνευματικότητα την εκφράζει σήμερα ο Σλαβικός και ειδικά ο Ρωσικός κόσμος. Πρόκεται για μια τουλάχιστον άθλια απόπειρα (που καταπολεμεί το μυστήριο της Ενανθρωπήσεως και της Πεντηκοστής και αχρειώνει τα τελευταία άρθρα του “Πιστεύω”). Σ᾽ αυτές τις αγγλόφωνες εκδόσεις της εξωτερικής πολιτικής της Ρωσικής έπαρσης έδωσε απάντηση ο Αλέξανδρος Παπαδερός στα αγγλικά…
* Κάτι ανάλογο με τον Μ. Αλέξανδρο και τα Σκόπια, έχουμε και στη Ρωσική Εκκλησία με μύθους περί Αποστολικών ριζών. Στο νησιωτικό σύμπλεγμα του Βαλαάμ, έξωθεν του μοναστικού συγκροτήματος, είναι υψωμένο άγαλμα του Αποστόλου Ανδρέου, και λένε προφορικά πως τάχα ο Πρωτόκλητος Απόστολος είχε φθάσει έως εκεί.
Δεν αποκλείεται να απηχείται η ευλάβεια κάποιου ηγουμένου η επισκόπου προς τον Απόστολο, όμως πλαγίως δηλώνουν οι εκεί μονάζοντες πως είχε φθάσει μέχρις εκεί ο Απόστολος! Χρησιμοποιείται δηλαδή μια αναλήθεια, ίσως για πνευματικούς και ποιμαντικούς σκοπούς, προς έμπνευσιν μοναχών ιεραποστόλων. Η επεκτατική όμως ρωσική προπαγάνδα δεν μας επιτρέπει να έχουμε και σ᾽ αυτό σημείο “καλούς λογισμούς”.
* Ας προχωρήσουμε και σε άλλες κινήσεις, που δείχνουν μιαν καθαρά πολιτική και κοσμική αίσθηση του μυστηρίου της Εκκλησίας.
Πρόσφατα απέδωσαν στον Μπάτσκας Ειρηναίο του Πατριαρχείου Σερβίας τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα στη Θεολογική Ακαδημία Πετρουπόλεως. Δημοσίευσαν πλήθος φωτογραφιών στο διαδίκτυο, επιμένοντας με κάθε τρόπο να επηρεάσουν την κοινή γνώμη στην Ελλάδα, ως προς το ότι και θεολογικές ακαδημίες έχουν, και εκατέρωθεν παραδοχή από τις άλλες Εκκλησίες διαθέτουν, και έχουν κάτι ωσάν ώριμη θεολογική επιστημονική παιδεία στο χώρό τους, ώστε να διαλέγονται και σε επιστημονικό θεολογικό επίπεδο. Παρέλκει να μνησθώ της στάσεως του αγίου Παϊσίου έναντι και των επωνύμων αδελφών στη γείτονα Εκκλησία, για να μη σκανδαλίσω πλείονας.
* Οι φορείς της μοσχοβίτικης εκκλησιαστικής πολιτικής (κατά πάγια γραμμή από το 1948 και έπειτα, τα λέει ο αδελφός άγιος Ναυπάκτου) δεν διστάζουν να συλλειτουργούν ακόμη και με Καθολικούς ιερείς. Πρότριτα ο υπουργός των εξωτερικών παρουσίασε διαπρεπή Καθολικό θεολόγο κληρικό στη Θεολογική Ακαδημία της Μόσχας ως διαπρεπή επιστήμονα (ως εδώ, ουδέν το μεμπτό), και την επομένη στη θ. Λειτουργία τον δέχθηκε ως πρωτοπαπά συλλειτουργό μεταξύ των συλλειτουργών του Ορθοδόξων κληρικών. Με άλλα λόγια εφαρμόζουν και στις διαχριστιανικές σχέσεις προωθημένες πρακτικές χωρίς στοιχειώδεις φραγμούς.
* Στη Μολδαβία υπάρχει ανακηρυγμένη από τους Ρώσους Αυτόνομη Εκκλησία, σε δικαιοδοσία που διεκδικεί και το Πατριαρχείο Ρουμανίας. Η Βεσσαραβία π.χ. είναι συγγενής των Ρουμάνων και όχι των Ρώσων. Σαν αντίπραξη στην ρωσική επεκτατική στάση, ο Πατριάρχης Ρουμανίας αποδέχθηκε σε κοινωνία Επίσκοπο η Ιερέα καθηρημένο από τους Ρώσους και τον απέστειλε εκεί σαν σύνδεσμο μεταξύ Ρουμανίας και Μολδαβίας (είναι ο Πέτρος Βεσσαραβίας, Ρώσος την καταγωγή και την αρχική εκκλησιαστική προέλευση, καθαιρεθείς από τους Ρώσους, αναδεδεγμένος πλέον από τους Ρουμάνους).
Περί αυτού σιγά περιέργως η Μόσχα.
Αυτό δείχνει τα κίνητρα των υποθετικά εκκλησιαστικών αντιδράσεων της Μόσχας (είναι κίνητρα πολιτικών χειρισμών και διεκδικήσεων, δεν είναι κίνητρα υπέρ της αληθείας η των κανόνων η της εκκλησιαστικής ευταξίας).
Άλλωστε και η όλη στάση της Ρουμανικής Εκκλησίας έναντι του Ουκρανικού υπαγορεύεται από το πρόβλημα της διεκδικούμενης Μολδαβίας. Έχουν πείρα οι Ρουμάνοι του Ρωσικού επεκτατισμού, τώρα πια δεν υφίσταται ο εξαναγκασμός του Κομμουνισμού σαν κίνητρο επικοινωνίας, και διεκδικούν ελευθέρως αυτό που τους ανήκει, ενώ η Ρωσική εκκλησία υπαγορεύεται από τα συμφέροντα του Κρεμλίνου. Οι Ρώσοι την θέλουν δική τους σαν πολιτικό χώρο και σαν εκκλησιαστική περιοχή, η Ρουμανία την θεωρεί δική της σαν πατρώο χώρο και σαν εκκλησιαστική έκταση.
Αυτό επιπλέον δείχνει ότι η Ρωσική Εκκλησία απλώνει τα πόδια της παγκοσμίως μεν, αλλά μέχρις εκεί που της επιτρέπεται από τις άλλες τοπικές Εκκλησίες.Και η όλη στάση αρκετών τοπικών Εκκλησιών υπαγορεύεται πρωτίστως από κίνητρα εθνικής δεοντολογίας.
* Ας προχωρήσουμε και στην πρόσφατη “απειλή” της πολιτικής αναίδειας των αδελφών μας Ρώσων. Έμμεσα ομιλούν για προσοικείωση των παρατάξεων του Παλαιού Ημερολογίου της Ελλάδος. Αυτό δεν το είπε ευθέως ο Βολοκολάμσκ, αλλά πλαγίως, σε συνέντευξή του σε ρωσικό δίαυλο, που αμέσως δημοσιεύθηκε σε ελληνικό ιστότοπο, παραμονές της δικής μας Ιεραρχίας. Τόσον καιρό δεν ειπώθηκε κάτι τέτοιο, γιατί επιστρατεύονταν άλλες πιο ευέλικτες μέθοδοι πιέσεων στον Μακαριώτατο και στην Ελλαδική Ιεραρχία και στο εκκλησιαστικό πλήρωμα. Τώρα, στα πρόθυρα μιας συζήτησης και μιας ενδεχόμενης απόφασης, εντέχνως ενσπείρεται και αυτός ο εκφοβισμός από τον Ρώσο επίσκοπο και υπουργό εξωτερικής πολιτικής της Μοσχοβίτικης Εκκλησίας!
Αυτό εν πρώτοις δείχνει την αδίστακτη εμμονή των Ρώσων αδελφών μας σε μεθόδους εκβιασμών της Πανορθόδοξης Διαγνώμης. Και ως τοιαύτη εμμονή είναι εξοβελιστέα από το ορθόδοξο εκκλησιαστικό ήθος. Θυμίζει Παπικές πρακτικές του πρώτου σχίσματος επί Μ. Φωτίου, για τις τόσο ευλογημένες και ευεργετικές κινήσεις της Κωνσταντινουπόλεως σε σχέση με τις απαρχές του εκχριστιανισμού των Σλάβων. Ασφαλώς και υπήρχαν τότε πολιτικά κίνητρα, αλλά το γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα και η παραδεδομένη θεολογική πληρότητα των Πατέρων της Οικουμενικής Ορθοδοξίας έβλεπε πολύ πιο μακριά από τα πολιτικά κίνητρα του τότε αυτοκράτορα. Οι Άγιοι δεν έβλεπαν πρεσβυωπικά ούτε μυωπικά, δεν ήσαν πολιτικοί καιροσκόποι, αλλά διέβλεπαν με φωτισμένη την καρδιά τους καθ᾽ υπακοήν Πνεύματος Αγίου.
Τουναντίον, υπό τον έμμεσο εκβιασμό για την “εισβολή” στο Κανονικό έδαφος της Εκκλησίας της Ελλάδος, η εξωτερική πολιτική της Ρωσικής Εκκλησίας τεχνηέντως προαναγγέλλει και τις ανάλογες παρεμβάσεις στην Ν. Οσετία, με εργαλείο τους Έλληνες του παλαιού ημερολογίου που δρουν εκεί.
Έφθασε πια η ώρα να ανατρέψουμε με απλά σύγχρονα παραδείγματα και τις αναστολές περί την τέως σχισματική Ουκρανική παράταξη, που σήμερα συνιστά την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας. Όπως και τις άλλες ευκαιριακές μομφές προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο για ανάλογα θέματα.
Βεβαίως, επιστήμονα ανάλυση περί την Αποστολική Παράδοση και την Αποστολική Διαδοχή και την προτεραιότητα του μυστηρίου της Εκκλησίας (μέσα στην οποία διασώζονται) έχει παρουσιάσει επισταμένως πάλιν ο άγιος Ναυπάκτου σε μελετήματα τα οποία αναδημοσίευσε στο πρόσφατο βιβλίο του για το Ουκρανικό, που έχουμε όλοι μας.
Εισαγωγικά να ειπώ ότι η χειροτονία του αγίου Γεωργίου του Καρσλίδη τελέστηκε σε περίοδο που η Γεωργιανή Εκκλησία βρισκόταν σε διακοπή σχέσεων (κάτι σαν απόσχιση) προς τη Μόσχα. Ο άγιος ήταν ήδη χειροτονημένος, όταν το 1937 κατόρθωσε και ήρθε στην Ελλάδα, ενώ η Γεωργιανή Εκκλησία αποκατέστησε σχέσεις αναγνώρισης και κοινωνίας με την Ρωσική Εκκλησία το 1938. Μήπως δεν είχε χειροτονία ο Άγιος;
Θέλω να πω ότι σε περιστάσεις αναταραχών η Εκκλησία ενεργεί πολλές φορές καθ᾽ υπέρβασιν των Κανονικών θεσμίων. Και όμως· το Πνεύμα το Άγιο συγκαταβαίνει σ᾽ αυτήν την αναγκαστική εκκηλσιαστική τακτική.
* Από τον μακαριστό Γερμανό Βερυκόπουλο, έναν Επίσκοπο των Παλιοημερολογιτών, είχε χειροτονηθεί ο μακαριστός γέρων Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, υποτακτικός δύο ζηλωτών Αγιορειτών, αλλά ανάστημα του οσιωμένου Ιωσήφ του Ησυχαστού. Στα 42 χρόνια της ιερατικής του ζωής, έβλεπε πάντοτε αισθητά τη θεία Χάρη να καλύπτει τα Τίμια Δώρα (μόνο μία φορά δεν την είδε). Όταν συν Θεώ επανήλθαν σε κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και μνημόνευε τον Πατριάρχη, άρχισε να βλέπει καθαρότερα αυτό το μυστήριο της αισθητής παρουσίας της θείας Χάριτος. Προηγουμένως, όσο ήταν ενταγμένος στους ζηλωτές, την έβλεπε θαμπά, όπως ο ίδιος έλεγε και κατηχούσε.
Και μάλιστα, στην ενθρόνιση του μακαριστού Εφραίμ ηγουμένου της Μονής Ξηροποτάμου, ο παπα-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης συλλειτούργησε με τον Επίσκοπο Ροδοστόλου Χρυσόστομο και ομολογούσε ότι έβλεπε έντονα το μυστήριο της αισθητής παρουσίας της θείας Χάριτος πάνω στον τελετουργό Επίσκοπο.
* Βοηθός Επίσκοπος του Αμερικής ήταν ο Αβύδου Γεράσιμος, θείος του μακαριστού Στυλιανού Παπαδόπουλου, του Καθηγητού της Πατρολογίας, που έγινε στα τέλη της ζωής του μοναχός στη Μονή Δοχειαρίου και προς τιμήν του θείου του τον ονομάτισαν Γεράσιμο μοναχό (και ο γιος του Καθηγητού ιερομόναχος Δωρόθεος είναι στη Δοχειαρίου). Ο τάφος του είναι στην αυλή της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού (μαρτυρούνται θαύματα σε προσκυνητές του τάφου του).
Ο Επίσκοπος προερχόταν από τους Καρτσωναίους της Σκήτης Αγίας Άννης, έτσι ξεκίνησε. Τον προσκάλεσαν κάποτε στην πανήγυριν της Αγίας Άννης. Η παρουσία του όμως, επειδή ήταν με λίγα γένια και μαλλιά (όπως συμβαίνει στο εξωτερικό), σκανδάλιζε αρκετούς μοναχούς, που σε όλη την αγρυπνία τον σχολίαζαν δυσμενώς! Αυτός επί θρόνου ιστάμενος δεν ταραζόταν, δεχόμενος βεβαίως την ευλάβεια πολλών ταπεινών μοναχών. Προσήλθε και ένας χαριτωμένος Καρουλιώτης ο γερο-Γαβριήλ, κουρελιάρης και φτωχικός όπως περιφερόταν. Ρώτησε “Ποιός είναι ο Δεσπότης στο θρόνο;” “Α! Μην τον προσκυνήσεις. Είναι ένας φραγκόπαπας” είπαν μερικοί. Στο τέλος της αγρυπνίας λέει ο ασκητής: “Εγώ, πατέρες μου, δεν ξέρω αν ήταν Φραγκόπαπας. Εγώ είδα δύο πράγματα απόψε στην αγρυπνία. Το ένα να χορεύει ο διάβολος μέσα στο Καθολικό, και το άλλο να στέκεται το Άγιο Πνεύμα σαν περιστέρι στο κεφάλι αυτού του Δεσπότη”!
* Ας δούμε και το ζήτημα της μιας παρατάξεως της σημερινής Αυτοκεφάλου Ουκρανικής Εκκλησίας. Ο ηγέτης της μικρότερης παρατάξεως, για τον οποίο ηγέρθησαν τόσες αιτιάσεις περί του αν και κατά πόσον έλκει τη χειροτονία του από Κανονικούς Επισκόπους, είναι ο Μακάριος.Αυτός λοιπόν ξεκάθαρα τόνιζε ότι, πριν προχωρήσει το αίτημα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, βρισκόταν σε διάλογο με την παράταξη του Μακαριωτάτου Ονουφρίου της Μοσχοβίτικης Ουκρανικής Εκκλησίας, για να τους δεχθούν άνευ χειροτονίας!
* Και μόνο το γεγονός του αλληλοασπασμού μεταξύ Ονουφρίου και Επιφανίου, και των εκατέρωθεν χαμόγελων, σε επίσημη Ουκρανική Εθνική εορτή, δείχνει ότι διατηρούνται άμεσοι δίαυλοι επικοινωνίας και αμοιβαίας κοινωνίας. Σε ποιό βαθμό συγκοινωνούν οι δύο σημερινές τοπικές Εκκλησίες, δεν το γνωρίζω. Όμως, παραξενεύτηκα με αυτήν την ολοφάνερη ένδειξη κοινωνίας.
Η Εκκλησιαστική Ιστορία έχει πλήθος περιέργων παραδειγμάτων που δεν είναι συμβατά με την Κανονικότητα της Αποστολικής Παραδόσεως και της Αποστολικής Διαδοχής. Είναι πολύ γνωστά, όμως αξίζει να απαριθμήσουμε μερικά.
Η Α Οἰκουμενική Σύνοδος αποκατέστησε τους Επισκόπους του Μελιτιανού Σχίσματος, χωρίς αναχειροτονία.
Ο ιερός Χρυσόστομος υπήρξε χειροτονία του Μελετίου Αντιοχείας, που είχε χειροτονηθεί από Αρειανούς.
Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων είχε χειροτονηθεί από ημι-αρειανούς, τον τότε Επίσκοπος Καισαρείας της Παλαιστίνης.
Ο Μέγας Φώτιος απαριθμεί καταλόγους εικονομάχων που η Εκκλησία τους αποκατέστησε και τους δέχθηκε, για να προλάβει χειρότερες εντάσεις στο Εκκλησιαστικό Σώμα.
Αν το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν παρενέβαινε στο Ουκρανικό, το διπλό σχίσμα θα παρέμενε, ο κλήρος και ο λαός θα περιφερόταν σε μια μετέωρη κατάσταση μη ανεγνωρισμένη. Δεν αποκλείεται πολύν κόσμο να τον προσεταιριζόταν η Ουνιτική παράταξη, την οποία έχασαν οι Ορθόδοξοι, διότι ποτέ η Ρωσία δεν θέλησε να αφήσει την Ουκρανία να πορευθεί ένα δρόμο ελευθερίας και αυτοκεφαλίας.
* Η αίσθηση που έχουν στο διεθνή χώρο και στο διορθόδοξο χώρο, η αίσθηση που έχουν οι τρομοκρατούμενοι Κληρικοί και ο πολύς λαός στη Ρωσική Ομοσπονδία, είναι η αίσθηση του ηγεμονισμού της Ρωσικής εκκλησιαστικής ηγεσίας. Και αυτό είναι κληρονομιά παλαιότερων, την οποία όμως επιδοτούν με το παραπάνω οι τωρινοί διαχειριστές της Ρωσικής εκκλησιαστικής πολιτικής!
* Στους διαλόγους και τις συνομιλίες, η θυγατρική Εκκλησία της Μόσχας συνεχώς και συστηματικά υποβαθμίζει το Οικουμενικό Πατριαρχείο. αποφεύγουν συστηματικά να το αποκαλούν Οικουμενικό Πατριαρχείο, για να πείσουν ακόμη και τον ίδιο τον εαυτό τους, πως τάχα η Κωνσταντινούπολη είναι κάτι σβησμένο και κάτι δίχως μέλλον.
Το κατονομάζει απλά σαν μια ξοφλημένη Τοπική Εκκλησία, κάτι πολύ ασημαντότερο κι από την τελευταία αυτοκέφαλη Τσεχία. Το ονοματίζει απλά σαν μια μικρή τοπική Εκκλησία χωρίς αριθμητική ισχύ, και άρα σαν κάτι το κοσμικά περιφρονητέο. Διότι οι άνθρωποι έχουν κοσμικήν αίσθηση της θρησκευτικότητος, της εκκλησιαστικής τους ταυτότητος, του εκκλησιαστικού τους χρέους, της εκκηλσιαστικής τους ευθύνης έναντι του αδεκάστου Κριτού και έναντι της ιστορίας. Έχουν διαβρωθεί ανεπανόρθωτα. Βλέπουν και κρίνουν με τα κριτήρια του ηγεμονισμού, μεθυσμένοι από τη Σλαβική έκδοση του μυστηρίου της σωτηρίας (με τους διπλο-τριπλούς σταυρούς, με τους πολυάριθμους κομπάρσους Επισκόπους στις επίσημες τελετουργικές παραστάσεις του εκκλησιαστικού τους Ηγεμόνα).
Έχουν κοσμικότροπα κριτήρια, κατά βάθος δεν πιστεύουν στο μυστήριο του θείου θελήματος.
* Ακόμη και Παπικοί καρδινάλιοι έχουν ιδίαν πείραν της σταθερής πολεμικής γραμμής του Ρωσικού Πατριαρχείου εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Στην Ιταλία επώνυμος Καρδινάλιος (ας μου επιτραπεί να αποσιωπήσω τις πληροφορίες μου), ομολογούσε ξαφνιασμένος την απορία του για το ρόλο του υπουργού εξωτερικής πολιτικής της Ρωσικής Εκκλησίας: “Τι είναι αυτός ο Ιλαρίων; Όλο κατηγορεί τους Ορθοδόξους σε κάθε συνομιλία μας”!
Δεν θα σταθώ σε περισσότερα.
Τόσο πολλά τεκμήρια αποδεικνύουν την ουσία του προκλητού .
Είναι ο ηγεμονισμός της Ρωσίας και οι τακτικές πολεμικής της πανορθόδοξης ενότητας, για να στηθεί μόνο ο ηγεμονισμός της Ρωσίας.
Και αυτά που εφαρμόζουν σαν πρακτική είναι η τακτική της προπαγάνδας, η μεταφορά του παιχνιδιού από την ουσία στο περίβλημα των προβλημάτων. Δεν απολογούνται για τα ιστορικά εκκλησιολογικά εγκλήματα που προώθησαν και προωθούν, δεν απολογούνται για την προδοτική θυγατρική συμπεριφορά τους έναντι της Μητέρας τους Εκκλησίας, δεν απολογούνται για την ηθελημένη αδιαφορία τους περί την Ουκρανία, δεν απολογούνται για τον τορπιλισμό της πανορθόδοξης ενότητας… αλλά αναπτύσσουν καταλόγους αμαρτημάτων και καταλόγους κανονικών παραπτωμάτων γύρω από μια κατάσταση που εκφράζει αντιτυπικά επακριβώς την ποιότητα της θεσμικής ηγεσίας του Ρωσισμού. Αυτά που κατηγορούν για μια παράταξη Ουκρανική είναι η μαγνητική τομογραφία του Ρωσισμού. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.
Και αυτά που οι καλοπροαίρετοι άγιοι Αδελφοί καταλογίζουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, είναι μια επιτυχία της Ρωσικής προπαγάνδας.
Σημειωτέον επ᾽ ευκαιρία ότι η προπαγάνδα αυτή διενεργείται με ποικίλα-ποικίλα μέσα και τρόπους, όχι σε μας, αλλά στις γύρωθεν Εκκλησίες… Δεν θα ανοίξω το στόμα μου επ᾽ αυτού.
Αρκούμαι μόνο να τονίσω π.χ. ότι το Πατριαρχείο Βουλγαρίας πολύ σωφρόνως έφθασε στο σημείο να αποκηρύξει τις απόψεις ενός-δύο-τριών Μητροπολιτών του (κυρίως του ενός εξ αυτών), γνωρίζοντας πολύ περισσότερα από όσα φαίνονται και από όσα ομολογούνται.
Εύχεσθε και προσεύχεσθε πατέρες και αδελφοί, ο κραταιός εν πολέμοις Κύριος να οδηγήσει το σκάφος της υπ’ ουρανόν ορθοδοξίας σώον και ευλαβές προς εύδιον λιμένα της σωτηρίας.
ας λυπηθούμε το άγιο Πνευματικό μυστήριο της Ορθοδοξίας.
Ας σεβασθούμε αυτούς που βγαίνουν μπροστά και αυτοθυσιάζονται, χάριν όλων των Συνορθοδόξων. Και σ᾽ αυτό αποδεικνύονται Πρώτοι, διότι πάντα οι Πρώτοι βγαίνουν μπροστά και τρέχουν μπροστά, χάριν των λοιπών.
Οκτώβριος 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.