Σε όλη την Ελλάδα, αλλά και το Γένος μας, εξέχουσα θέση στις καρδιές όλων των ανθρώπων που δεν έχουν χάσει την θεωρία της αιωνιότητος κατέχει η Μητέρα του Θεού. Η Κυρία Θεοτόκος, με την κοίμησή Της, μας προσκαλεί στην εόρτια πανήγυρή Της για να μας επιδαψιλεύσει την χάρη του Υιού και Θεού Της και Θεού μας. Και εμείς Της ανταποδίδουμε χρεωστικά και οφειλετικά τον τιμητικό ασπασμό και το χαίρε για όλες τις φανερές και τις αφανείς ευεργεσίες Της.
Εκείνη αναδείχθηκε Μητέρα του Σωτήρος μας, “οίκος της θεανθρωπότητός” Του ανοικτός σε δική μας κοινωνία μετοχής· Εκείνη αναδείχθηκε “αγία τράπεζα του Άρτου της ζωής” που είναι ζωοποιός σε μας· Εκείνη αναδείχθηκε ακένωτη μεταδοτική “πηγή του αγιασμού” όλης της κτίσεως, αγγέλων και ανθρώπων και της φύσεως όλης.
Την ανυμνολογούμε γι᾽ αυτό το δικό Της ανανεώσιμο δώρο, για τον εαυτό Της και τον εαυτό του Υιού Της και Θεού μας, που μας προσφέρονται μέσα στο λειτουργικό εορτασμό της, με την εκκλησιαστική αμοιβαία συνεισφορά, την εκκλησιαστική μας κοινή (και προσωπική) εκκλησιαστική θεία κοινωνία.
Δόξα τω Θεώ ημών, ύμνος και στην Παναγία μας, γι᾽ αυτήν την εφετινή σημερινή μοναδική ευκαιρία.
Λιτανεύουμε την αφθαρτοποιό θεία αφθαρσία Της μέσα από τις οδούς των καθημερινών διαδρομών μας, που εμείς τις καταντήσαμε διαδρομές φθοράς (ακόμη και διαδρομές διαφθοράς). Κι ας τις μετονομάζουμε με τα παρωνύμια της επικαιροποίησης και του εκσυγχρονισμού, αγνοώντας την τραγωδία που διαπράττεται με τη φίμωση της “βαθείας καρδίας” και την απώλεια της σύνδεσης με το Χριστό…
Σε τι όμως συνίσταται η επικαιρότητα και ο εκσυγχρονισμός που εκδαπανούν τη ζήση και την παραγωγικότητά μας, τα χρόνια του βίου μας;
Η ανθρώπινη ιστορία αξιολογείται από τους διαχρονικούς ισολογισμούς της, ισολογισμούς μεταξύ ειρήνης και πολέμων, μεταξύ δημιουργικότητας και καταστροφών·
- ο ανθρώπινος πολιτισμός κι αυτός αξιολογείται ως απολογισμός δόμησης και αποδόμησης, συνδρομών και παραδρομών, με διαρκείς ωσμώσεις στη διάρκεια του ευρύτερου συλλογικού βίου·
- η ανθρώπινη επιστήμη τι άλλο είναι παρά ένας ανοιχτός προϋπολογισμός επίμονης ερευνητικής διάρκειας και εξελικτικών ανακαλύψεων, λεπτομερειακών προόδων και τελειότερων εφαρμογών, αλληλο-αναιρούμενων μεταλλαγών και ατέλειωτων νέων υποθέσεων, αλμάτων στο “καινό” (με “αι”) και στο “κενό” (με “ε”)·
- η ανθρώπινη του καθενός μας ζωή αξιολογείται από την παραδεκτή λειτουργία του λογισμικού της και των εφαρμογών του·
Εκείνη αναδείχθηκε Μητέρα του Σωτήρος μας, “οίκος της θεανθρωπότητός” Του ανοικτός σε δική μας κοινωνία μετοχής· Εκείνη αναδείχθηκε “αγία τράπεζα του Άρτου της ζωής” που είναι ζωοποιός σε μας· Εκείνη αναδείχθηκε ακένωτη μεταδοτική “πηγή του αγιασμού” όλης της κτίσεως, αγγέλων και ανθρώπων και της φύσεως όλης.
Την ανυμνολογούμε γι᾽ αυτό το δικό Της ανανεώσιμο δώρο, για τον εαυτό Της και τον εαυτό του Υιού Της και Θεού μας, που μας προσφέρονται μέσα στο λειτουργικό εορτασμό της, με την εκκλησιαστική αμοιβαία συνεισφορά, την εκκλησιαστική μας κοινή (και προσωπική) εκκλησιαστική θεία κοινωνία.
Δόξα τω Θεώ ημών, ύμνος και στην Παναγία μας, γι᾽ αυτήν την εφετινή σημερινή μοναδική ευκαιρία.
Λιτανεύουμε την αφθαρτοποιό θεία αφθαρσία Της μέσα από τις οδούς των καθημερινών διαδρομών μας, που εμείς τις καταντήσαμε διαδρομές φθοράς (ακόμη και διαδρομές διαφθοράς). Κι ας τις μετονομάζουμε με τα παρωνύμια της επικαιροποίησης και του εκσυγχρονισμού, αγνοώντας την τραγωδία που διαπράττεται με τη φίμωση της “βαθείας καρδίας” και την απώλεια της σύνδεσης με το Χριστό…
Σε τι όμως συνίσταται η επικαιρότητα και ο εκσυγχρονισμός που εκδαπανούν τη ζήση και την παραγωγικότητά μας, τα χρόνια του βίου μας;
Η ανθρώπινη ιστορία αξιολογείται από τους διαχρονικούς ισολογισμούς της, ισολογισμούς μεταξύ ειρήνης και πολέμων, μεταξύ δημιουργικότητας και καταστροφών·
- ο ανθρώπινος πολιτισμός κι αυτός αξιολογείται ως απολογισμός δόμησης και αποδόμησης, συνδρομών και παραδρομών, με διαρκείς ωσμώσεις στη διάρκεια του ευρύτερου συλλογικού βίου·
- η ανθρώπινη επιστήμη τι άλλο είναι παρά ένας ανοιχτός προϋπολογισμός επίμονης ερευνητικής διάρκειας και εξελικτικών ανακαλύψεων, λεπτομερειακών προόδων και τελειότερων εφαρμογών, αλληλο-αναιρούμενων μεταλλαγών και ατέλειωτων νέων υποθέσεων, αλμάτων στο “καινό” (με “αι”) και στο “κενό” (με “ε”)·
- η ανθρώπινη του καθενός μας ζωή αξιολογείται από την παραδεκτή λειτουργία του λογισμικού της και των εφαρμογών του·
- ακόμη και η ανθρώπινη θρησκευτικότητα είναι ένα πολυσύνθετο πολυψηφιδωτό, μια αδιάλλακτη αντιπαράθεση η (το λιγότερο) μια διαλεκτική μεταξύ ιδεολογημάτων και συναισθημάτων, θέσεων και αντιπαραθέσεων…
Και όλα αυτά, αν θελήσουμε να τα συμπτήξουμε, θα βρεθούμε στο δίδυμο της χρηστικής τους νομοτέλειας και της ιδιοτέλειας, της οικονομίας και της διαπολεμικής, στις διεκδικήσεις των οφελών και στη διεργασία των διεκδικήσεων.
Ιδού, σε τι συνίσταται ο παναθρώπινος και διανθρώπινος και ανθρώπινος κόπος, που τον διερευνά η επιστήμη, τον εκθειάζει ο πολιτισμός, τον εξωραΐζει η φιλοσοφία, τον κρίνει η θρησκεία, τον απαιτεί η ιστορία, τον φιλοξενεί η χωρητικότητα της γης και η χρονικότητα των αιώνων.
Σ᾽ αυτές τις ισχνές ελπίδες εκτυλίσσεται ανέκαθεν το ενίοτε ελκυστικό, μα προπαντός τραγικό δράμα που λέγεται “άνθρωπος”, “ανθρωπότητα”, “ανθρωπισμός” και “ανθρώπινα δικαιώματα”. Η ανθρώπινη ταυτότητα όλων μας αποζητεί μεν την ειρηνική συνύπαρξη, την ενοποιό συμμετοχή, την κοινωνία της μέθεξης του κοσμικού χρονοχώρου· πλην όμως εκποιείται εξ αρχής σε μιαν διαπάλη πολύ εύθραυστων ισορροπιών μεταξύ του “είναι” και του “απο-είναι”, που απειλεί ήδη οριακά μέχρι και αυτό το οικολογικό περιβάλλον.
Διότι αυτό που γίνεται (και απογίνεται πια) με τις οριακές κλιματικές αλλαγές, αυτό που εισπράττουμε με τις ολέθριες φωτιές των πολέμων στη γειτονιά μας επί εικοσαετίες, αυτό που βλέπουμε με φρίκη με τις ασύδοτες φωτιές στον τόπο μας επί δεκαετίες, τι άλλο είναι παρά η επικαιροποίηση της διαπάλης μεταξύ του “είναι” και του “απο-είναι”, η απαξίωση της θεόκτιστης και θεοδόμητης και θεόσωστης ύπαρξής μας και του θεόκτιστου κόσμου μας.
Και φθάνουμε σε ένα οριακό σημείο σήμερα: ο παράγωνος “άνθρωπος”, η παράλογη “ανθρωπότητα”, ο μεταβολισμένος “ανθρωπισμός”, τα έκλογα “ανθρώπινα δικαιώματα” (που τόσο μεγαλόστομα τα διαλαλούμε και τα διεκδικούμε) φαντασιώνονται έναν πλαστικό παράδεισο, έναν ηλεκτρονικό παράδεισο, έναν μεταπυρηνικό ιδιοκτησιακό “παράδεισο”, έναν τόσο αφύσικο και κακοφύσικο αυτοπαράδεισο!
Και ποιό είναι το συμπέρασμα;
Ανά τους αιώνες της ανθρώπινης ύπαρξης επαναλαμβάνουμε την εθελούσια τραγωδία μας, το (αρχικό και διαρκές και τελικό) αδιέξοδο των επί μέρους ηθελημένων (γνωμικών και πρακτικών) αδιεξόδων μας, την επικαιροποίηση της κόλασης στις διαδρομές της ιστορίας.
Απέναντι σε όλες αυτές τις δικές μας (ατυχείς) εκδοχές ύπαρξης, ορθώνεται πάντοτε ήρεμα και αποφασιστικά μια άλλη παραδοχή ύπαρξης: άσπιλης, αμόλυντης, άφθορης, άχραντης, αγνής, αειπαρθενικής, θεόνυμφης, δεσπόζουσας.
Είναι η Παναγία μας, η Θεομήτωρ.
Ένας άνθρωπος που έφθασε την αρτιότητα, την ακεραιότητα, την τελειότητα, την πληρότητα, για την οποία θέλησε ο Θεός και υπάρχουμε. Ένα αυτοδώρο μοναδικής ανθρώπινης ομορφιάς και τέλειας φυσικότητας προς τον Τριαδικό Θεό.
Προς τον αχώρητο και ακατάληπτο Τριαδικό Θεό, που μας έπλασε και μας όρισε, για να χαιρόμαστε αυτήν την φυσικότητα του δώρου ώστε να κατακτά αγαπώντας τον Δωρητή· που μας έπλασε και μας όρισε, για να χαιρόμαστε αυτήν την θεόκτιστη φυσικότητα της δωρεάς ώστε να περιχωρεί αγαπώντας τον Μεγαλόδωρο· που μας έπλασε και μας όρισε, για να χαιρόμαστε αυτήν την πανώρια φυσικότητα της ύπαρξης ώστε να γεννά με μια τέλεια αγνότητα ταπείνωσης, καθαρότητας, αγάπης και υπακοής τον Δημιουργό στα μέτρα της τέλειας ανθρώπινης φυσικότητας.
Και όλα αυτά, αν θελήσουμε να τα συμπτήξουμε, θα βρεθούμε στο δίδυμο της χρηστικής τους νομοτέλειας και της ιδιοτέλειας, της οικονομίας και της διαπολεμικής, στις διεκδικήσεις των οφελών και στη διεργασία των διεκδικήσεων.
Ιδού, σε τι συνίσταται ο παναθρώπινος και διανθρώπινος και ανθρώπινος κόπος, που τον διερευνά η επιστήμη, τον εκθειάζει ο πολιτισμός, τον εξωραΐζει η φιλοσοφία, τον κρίνει η θρησκεία, τον απαιτεί η ιστορία, τον φιλοξενεί η χωρητικότητα της γης και η χρονικότητα των αιώνων.
Σ᾽ αυτές τις ισχνές ελπίδες εκτυλίσσεται ανέκαθεν το ενίοτε ελκυστικό, μα προπαντός τραγικό δράμα που λέγεται “άνθρωπος”, “ανθρωπότητα”, “ανθρωπισμός” και “ανθρώπινα δικαιώματα”. Η ανθρώπινη ταυτότητα όλων μας αποζητεί μεν την ειρηνική συνύπαρξη, την ενοποιό συμμετοχή, την κοινωνία της μέθεξης του κοσμικού χρονοχώρου· πλην όμως εκποιείται εξ αρχής σε μιαν διαπάλη πολύ εύθραυστων ισορροπιών μεταξύ του “είναι” και του “απο-είναι”, που απειλεί ήδη οριακά μέχρι και αυτό το οικολογικό περιβάλλον.
Διότι αυτό που γίνεται (και απογίνεται πια) με τις οριακές κλιματικές αλλαγές, αυτό που εισπράττουμε με τις ολέθριες φωτιές των πολέμων στη γειτονιά μας επί εικοσαετίες, αυτό που βλέπουμε με φρίκη με τις ασύδοτες φωτιές στον τόπο μας επί δεκαετίες, τι άλλο είναι παρά η επικαιροποίηση της διαπάλης μεταξύ του “είναι” και του “απο-είναι”, η απαξίωση της θεόκτιστης και θεοδόμητης και θεόσωστης ύπαρξής μας και του θεόκτιστου κόσμου μας.
Και φθάνουμε σε ένα οριακό σημείο σήμερα: ο παράγωνος “άνθρωπος”, η παράλογη “ανθρωπότητα”, ο μεταβολισμένος “ανθρωπισμός”, τα έκλογα “ανθρώπινα δικαιώματα” (που τόσο μεγαλόστομα τα διαλαλούμε και τα διεκδικούμε) φαντασιώνονται έναν πλαστικό παράδεισο, έναν ηλεκτρονικό παράδεισο, έναν μεταπυρηνικό ιδιοκτησιακό “παράδεισο”, έναν τόσο αφύσικο και κακοφύσικο αυτοπαράδεισο!
Και ποιό είναι το συμπέρασμα;
Ανά τους αιώνες της ανθρώπινης ύπαρξης επαναλαμβάνουμε την εθελούσια τραγωδία μας, το (αρχικό και διαρκές και τελικό) αδιέξοδο των επί μέρους ηθελημένων (γνωμικών και πρακτικών) αδιεξόδων μας, την επικαιροποίηση της κόλασης στις διαδρομές της ιστορίας.
Απέναντι σε όλες αυτές τις δικές μας (ατυχείς) εκδοχές ύπαρξης, ορθώνεται πάντοτε ήρεμα και αποφασιστικά μια άλλη παραδοχή ύπαρξης: άσπιλης, αμόλυντης, άφθορης, άχραντης, αγνής, αειπαρθενικής, θεόνυμφης, δεσπόζουσας.
Είναι η Παναγία μας, η Θεομήτωρ.
Ένας άνθρωπος που έφθασε την αρτιότητα, την ακεραιότητα, την τελειότητα, την πληρότητα, για την οποία θέλησε ο Θεός και υπάρχουμε. Ένα αυτοδώρο μοναδικής ανθρώπινης ομορφιάς και τέλειας φυσικότητας προς τον Τριαδικό Θεό.
Προς τον αχώρητο και ακατάληπτο Τριαδικό Θεό, που μας έπλασε και μας όρισε, για να χαιρόμαστε αυτήν την φυσικότητα του δώρου ώστε να κατακτά αγαπώντας τον Δωρητή· που μας έπλασε και μας όρισε, για να χαιρόμαστε αυτήν την θεόκτιστη φυσικότητα της δωρεάς ώστε να περιχωρεί αγαπώντας τον Μεγαλόδωρο· που μας έπλασε και μας όρισε, για να χαιρόμαστε αυτήν την πανώρια φυσικότητα της ύπαρξης ώστε να γεννά με μια τέλεια αγνότητα ταπείνωσης, καθαρότητας, αγάπης και υπακοής τον Δημιουργό στα μέτρα της τέλειας ανθρώπινης φυσικότητας.
Αυτήν την τέλεια ανθρώπινη φυσικότητα ήθελε προαιωνίως να Του προσφέρουμε (για να Τον προσδεχθούμε) ο Θεός. Αυτήν την τέλεια ανθρώπινη φυσικότητα θέλησε και προσέλαβε ο Υιός του Θεού στην άσπορη μήτρα της Μητρός Του, για να γίνει Σωτήρας μας.
Προς τον δικό Της απολογισμό ζωής ήρθαμε σήμερα, για πολλαπλή φορά, για να τον ξαναζήσουμε και να τον αποθαυμάσουμε πάλι, να τον χαρούμε “εις ύψος η εις βάθος”, να αναπαυθούμε χωρίς τέλος στη μεγαλοσύνη του συνόλου και των λεπτομερειών. Η Παναγία μας με την απόλυτη παρθενική Της αγάπη προς το Θεό απέδωσε στον Υιό του Θεού τον εαυτό Της ως δυνατότητα της ενανθρώπησής Του. Η Παναγία μας άνοιξε τη θύρα, για να ρθει στον κόσμο και στην κτίση όλη ο Υιός του Θεού ως η οδός της Αναστάσεώς μας.
Αν θεολογήσουμε πάνω στη σημερινή Της εορτή, τότε πράγματι σήμερα έχουμε “το Πάσχα του καλοκαιριού”. Σήμερα γιορτάζουμε τη διάρκεια του Πάσχα, αλλά σήμερα τιμούμε ευχαριστιακά και την αφετηρία του Πάσχα, το ξεκίνημα του Πάσχα μέσα από την ύπαρξη της Παναγίας Παρθένου. Διότι το Πάσχα ξεκίνησε από την Ενανθρώπηση του Υιού δια της Παρθένου. Διότι το Πάσχα μας δόθηκε από τον Αναστημένο Υιό του Θεού, που ενανθρώπησε δια της Παρθένου.
Ήταν και παρέμεινε ολότελα δοσμένη στο Θεό. Δίχως το παραμικρό ίχνος ιδιοτέλειας η αυταρέσκειας, η ύπαρξή Της ήταν μια ολοτελής ευαρέσκεια του Θεού.
Η ολοκάθαρη καρδιά Της βίωνε την τέλεια ταπείνωση της Δούλης, του κτίσματος, του δημιουργήματος, που τίποτε δεν κρατούσε για τον εαυτό Της, αλλά ζούσε ακούγοντας, υπακούοντας, ευαρεστώντας το Θεό.
Έζησε την πληρότητα της θεάρεστης αυταπάρνησης στη Γέννηση, στην επίγεια διαδρομή, στη Σταύρωση, στην Ανάσταση, στην Ανάληψη και την Αιώνια Βασιλεία του Υιού και Θεού Της. Η μοναδική Της ομορφιά είναι το Παιδίον Ιησούς που Τον εναγκαλίζεται στις εικόνες Της. Ακόμη και στο θάνατό Της δεν έπαυσε να Τον έχει εναγκαλισμένο με την ύπαρξή Της.
Προς τον δικό Της απολογισμό ζωής ήρθαμε σήμερα, για πολλαπλή φορά, για να τον ξαναζήσουμε και να τον αποθαυμάσουμε πάλι, να τον χαρούμε “εις ύψος η εις βάθος”, να αναπαυθούμε χωρίς τέλος στη μεγαλοσύνη του συνόλου και των λεπτομερειών. Η Παναγία μας με την απόλυτη παρθενική Της αγάπη προς το Θεό απέδωσε στον Υιό του Θεού τον εαυτό Της ως δυνατότητα της ενανθρώπησής Του. Η Παναγία μας άνοιξε τη θύρα, για να ρθει στον κόσμο και στην κτίση όλη ο Υιός του Θεού ως η οδός της Αναστάσεώς μας.
Αν θεολογήσουμε πάνω στη σημερινή Της εορτή, τότε πράγματι σήμερα έχουμε “το Πάσχα του καλοκαιριού”. Σήμερα γιορτάζουμε τη διάρκεια του Πάσχα, αλλά σήμερα τιμούμε ευχαριστιακά και την αφετηρία του Πάσχα, το ξεκίνημα του Πάσχα μέσα από την ύπαρξη της Παναγίας Παρθένου. Διότι το Πάσχα ξεκίνησε από την Ενανθρώπηση του Υιού δια της Παρθένου. Διότι το Πάσχα μας δόθηκε από τον Αναστημένο Υιό του Θεού, που ενανθρώπησε δια της Παρθένου.
Ήταν και παρέμεινε ολότελα δοσμένη στο Θεό. Δίχως το παραμικρό ίχνος ιδιοτέλειας η αυταρέσκειας, η ύπαρξή Της ήταν μια ολοτελής ευαρέσκεια του Θεού.
Η ολοκάθαρη καρδιά Της βίωνε την τέλεια ταπείνωση της Δούλης, του κτίσματος, του δημιουργήματος, που τίποτε δεν κρατούσε για τον εαυτό Της, αλλά ζούσε ακούγοντας, υπακούοντας, ευαρεστώντας το Θεό.
Έζησε την πληρότητα της θεάρεστης αυταπάρνησης στη Γέννηση, στην επίγεια διαδρομή, στη Σταύρωση, στην Ανάσταση, στην Ανάληψη και την Αιώνια Βασιλεία του Υιού και Θεού Της. Η μοναδική Της ομορφιά είναι το Παιδίον Ιησούς που Τον εναγκαλίζεται στις εικόνες Της. Ακόμη και στο θάνατό Της δεν έπαυσε να Τον έχει εναγκαλισμένο με την ύπαρξή Της.
Η εικόνα της Κοιμήσεως αυτό διαλαλεί· εκοιμήθη και μετέστη προς Εκείνον που ήταν η ζωή Της! Μόνον ο Κύριος μέσα στο μυστήριο της Αγίας Τριάδος και η Παναγία μας ως υπερτελεστάτη κοινωνός γνωρίζουν τέλεια αυτήν την ολοτελή χαρισματική υπέρβαση της φθαρτής ύπαρξής Της μέσα στην Θεανθρωπότητα Του. Ζει και υπάρχει ως Μητέρα του σαρκωμένου και δοξασμένου Θεού, κοινωνώντας διαρκώς τον Υιό και Θεό Της.
Όμως ―και αυτό μας αφορά όλους― δεν παύει στους αιώνες να Τον έχει εναγκαλισμένο και να βαστάζεται από Εκείνον εναγκαλισμένη (να ζει δηλ. σε μια τελειούμενη υπερτέλεια ενότητα μαζί Του) χάριν όλων ημών! Έζησε για Κείνον, ζει με Εκείνον, αλλά υπάρχει δίπλα σε Εκείνον προσδεομένη, καθικετεύουσα, μεσιτεύουσα, ιλεώνουσα, χαριτόδωρος, ως η εθελούσια ανοικτή ενυπόστατη πύλη της ευσπλαγχνίας Του προς εμάς. Η Παναγία του Χριστού είναι η Μητέρα προς όλους μας, ώστε ο Χριστός της Παναγίας μας να μερίζεται αμερίστως προς όλους μας τους ορθοδόξους χριστιανούς και να προσκαλεί όλον τον κόσμο σ᾽ αυτό το άφθαρτο δώρο.
Τι σημαίνει αυτό; Αναπληρώνει τα υστερήματα της πτωχότατης δικής μας λατρείας και αγάπης προς τον Υιό Της. Δανείζει τον Εαυτό Της σε όλους εμάς τους ανθρώπους (που δεν εννοούμε πως η ύπαρξή μας είναι δημιούργημα και δώρο του Θεού, καλεσμένο να ανοιχτεί στην απεραντωσύνη του Θεού και να ενεικονίζει στους συνανθρώπους αυτήν την απεραντωσύνη της αγάπης του Θεού).
Η Παναγία μας είναι μια πάναγνη πληρότητα αυτοπροσφοράς στο Θεό υπέρ της κτίσεως, όπως και της κτίσης προς το Θεό. Γι᾽ αυτό και προσφέρουμε την θεία Ευχαριστία “εξαιρέτως υπέρ Αυτής”. Έγινε Μητέρα του Δημιουργού και ζει την άκτιστη βασιλεία Του ως Μητέρα της Εκκλησίας, δηλ. ως Μητέρα όλου του κόσμου (που εκλήθη να γίνει Εκκλησία).
Το δικό Της ισολογισμό ολοτελούς προσφοράς και ολοτελούς παρρησίας χάριν όλου του κόσμου ήρθαμε να εξυμνήσουμε για άλλη μια φορά, τρεφόμενοι από το γάλα της δικής Της αιώνιας στοργής.
Στο δικό Της ανοικτό προϋπολογισμό αειπαρθενικής μοναδικής Μητρότητας του σαρκωμένου Θεού και ακοίμητης πανανθρώπινης μεσιτευτικής Μητρότητας στρέφουμε το βλέμμα της καρδιάς μας, σαν τα παιδιά που τρέφονται διαρκώς από την καρδιά και το βλέμμα και το είναι της Μάνας τους.
«Χαίρε Κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε,
ελπίς και προστασία του γένους των ανθρώπων,
εν Σοι γαρ εσαρκώθη ο Λυτρωτής του κόσμου,
μόνη γαρ υπάρχεις Μήτηρ και Παρθένος,
αεί ευλογημένη και δεδοξασμένη,
πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ
ειρήνην δωρήσασθαι πάση τη οικουμένη».
Ολοτελής ταπεινός οικέτης και ικέτης και υμνητής της ευσπλαγχνίας Σου
†ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημήτριος
Όμως ―και αυτό μας αφορά όλους― δεν παύει στους αιώνες να Τον έχει εναγκαλισμένο και να βαστάζεται από Εκείνον εναγκαλισμένη (να ζει δηλ. σε μια τελειούμενη υπερτέλεια ενότητα μαζί Του) χάριν όλων ημών! Έζησε για Κείνον, ζει με Εκείνον, αλλά υπάρχει δίπλα σε Εκείνον προσδεομένη, καθικετεύουσα, μεσιτεύουσα, ιλεώνουσα, χαριτόδωρος, ως η εθελούσια ανοικτή ενυπόστατη πύλη της ευσπλαγχνίας Του προς εμάς. Η Παναγία του Χριστού είναι η Μητέρα προς όλους μας, ώστε ο Χριστός της Παναγίας μας να μερίζεται αμερίστως προς όλους μας τους ορθοδόξους χριστιανούς και να προσκαλεί όλον τον κόσμο σ᾽ αυτό το άφθαρτο δώρο.
Τι σημαίνει αυτό; Αναπληρώνει τα υστερήματα της πτωχότατης δικής μας λατρείας και αγάπης προς τον Υιό Της. Δανείζει τον Εαυτό Της σε όλους εμάς τους ανθρώπους (που δεν εννοούμε πως η ύπαρξή μας είναι δημιούργημα και δώρο του Θεού, καλεσμένο να ανοιχτεί στην απεραντωσύνη του Θεού και να ενεικονίζει στους συνανθρώπους αυτήν την απεραντωσύνη της αγάπης του Θεού).
Η Παναγία μας είναι μια πάναγνη πληρότητα αυτοπροσφοράς στο Θεό υπέρ της κτίσεως, όπως και της κτίσης προς το Θεό. Γι᾽ αυτό και προσφέρουμε την θεία Ευχαριστία “εξαιρέτως υπέρ Αυτής”. Έγινε Μητέρα του Δημιουργού και ζει την άκτιστη βασιλεία Του ως Μητέρα της Εκκλησίας, δηλ. ως Μητέρα όλου του κόσμου (που εκλήθη να γίνει Εκκλησία).
Το δικό Της ισολογισμό ολοτελούς προσφοράς και ολοτελούς παρρησίας χάριν όλου του κόσμου ήρθαμε να εξυμνήσουμε για άλλη μια φορά, τρεφόμενοι από το γάλα της δικής Της αιώνιας στοργής.
Στο δικό Της ανοικτό προϋπολογισμό αειπαρθενικής μοναδικής Μητρότητας του σαρκωμένου Θεού και ακοίμητης πανανθρώπινης μεσιτευτικής Μητρότητας στρέφουμε το βλέμμα της καρδιάς μας, σαν τα παιδιά που τρέφονται διαρκώς από την καρδιά και το βλέμμα και το είναι της Μάνας τους.
«Χαίρε Κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε,
ελπίς και προστασία του γένους των ανθρώπων,
εν Σοι γαρ εσαρκώθη ο Λυτρωτής του κόσμου,
μόνη γαρ υπάρχεις Μήτηρ και Παρθένος,
αεί ευλογημένη και δεδοξασμένη,
πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ
ειρήνην δωρήσασθαι πάση τη οικουμένη».
Ολοτελής ταπεινός οικέτης και ικέτης και υμνητής της ευσπλαγχνίας Σου
†ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημήτριος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.