Διαρκώς συναζόμαστε σέ μιάν (δυνητικά) αγιασμένη κοινωνία μεταξύ μας καί συναποτελούμε τήν Εκκλησία τού ζώντος Θεού, τού Χριστού μας, γιά νά κοινωνήσουμε τό Χριστό μας: προπαντός στό μυστήριο τής θείας λειτουργίας, καί στήν επιπόθηση τής λατρευτικής προσκύνησής Του (μέσα από τήν εικόνα Του).
Ο άνθρωπος είναι εικόνισμα τού Χριστού γιά ένα σκοπό. Γιατί ο Χριστός ήθελε νά γίνει άνθρωπος καί νά περιλάβει τήν κοινή ανθρώπινη φύση στόν Εαυτό Του, νά τήν ενώσει μέ τή θεϊκότητά Του στό θεϊκό Του πρόσωπο, ώστε νά δώσει στήν πανανθρωπότητα τό σκοπό της νά γίνει "εκκλησία Θεού ζώντος". Ο άνθρωπος αξιώνεται νά φθάσει τήν φυσική του ταυτότητα, όταν μετέχει στό Χριστό, όταν ομοιάζει στό Χριστό, γιατί έτσι θέλησε ο παντέλειος Θεός νά μάς φτιάξει καί νά μάς φέρει στήν ύπαρξη.
Ο άνθρωπος είναι εικόνισμα τού Χριστού γιά ένα σκοπό. Γιατί ο Χριστός ήθελε νά γίνει άνθρωπος καί νά περιλάβει τήν κοινή ανθρώπινη φύση στόν Εαυτό Του, νά τήν ενώσει μέ τή θεϊκότητά Του στό θεϊκό Του πρόσωπο, ώστε νά δώσει στήν πανανθρωπότητα τό σκοπό της νά γίνει "εκκλησία Θεού ζώντος". Ο άνθρωπος αξιώνεται νά φθάσει τήν φυσική του ταυτότητα, όταν μετέχει στό Χριστό, όταν ομοιάζει στό Χριστό, γιατί έτσι θέλησε ο παντέλειος Θεός νά μάς φτιάξει καί νά μάς φέρει στήν ύπαρξη.
Όταν μάς έφτιαξε ο Υιός καί Λόγος τού Πατρός, μάς έφτιαξε σύμφωνα μέ τό κοινό θέλημα τής Αγίας Τριάδος "κατ' εικόνα καί καθ' ομοίωσιν Θεού" (σύμφωνα μέ τή φυσική θεϊκή εικόνα τού Πατρός πού είναι ο ίδιος ο Υιός, μέ σκοπό νά μπορούμε νά μοιάσουμε στόν Υιό, όταν θά γινόταν καί άνθρωπος). Αυτό τό υπαρκτικό θείο δώρο μάς τό έδωσε μαζί μέ τόν πρώτο φυσικό παράδεισο τής φυσικής δημιουργίας, καί μάς τό ξαναδίνει μέσα στό δεύτερο θεϊκό παράδεισο τής σωτηρίας, τής θείας κοινωνίας, τής Εκκλησίας τού ζώντος Θεού.
Γι' αυτό προσκυνάμε τήν εικόνα τού Χριστού, τού Θεού καί Σωτήρα μας, Αυτού πού μάς έφτιαξε ως Θεός καί Αυτού πού μάς έσωσε ως Θεάνθρωπος. Αυτού πού ενώθηκε τελείως μέ τή φυσικότητά μας στό θεϊκό Του πρόσωπο. Γιά νά γίνει σέ μάς αυτό πού ήταν καί έγινε καί φανερώθηκε γιά μάς: η μοναδική προσωπική οδός τής αληθινής μας ένωσης μέ τόν Πατέρα, "η οδός καί η αλήθεια καί η ζωή", η μοναδική αληθινή πορεία καί πραγμάτωση τής σχέσης μας καί τής ένωσής μας μέ τό Θεό Πατέρα. Αυτό πού πάντοτε είναι Εκείνος ως φυσικός Θεός, μάς τό έδωσε νά γίνουμε καί εμείς ως ενωμένοι μαζί Του, ως ένα μέ τό Χριστό, ως εκκλησία Χριστού, ως θεία κοινωνία.
Αυτό εικονίζουμε στήν άγια εικόνα Του.
Αυτό πού χάρη στό Χριστό έγινε η Παναγία μας καί όλοι οι άγιοι (δηλαδή ένα μέ τό Χριστό καί άρα θεία κοινωνία) αυτό τό εικονίζουμε στίς άγιες εικόνες τής Παναγίας καί τών Αγίων.
Αυτό τό ζούμε μέ τίς θαυματουργίες διά μέσου τών ιερών εικόνων. Τά θαύματα καί η θεία ευλογία πού νιώθουμε καί ζούμε μέ τίς άγιες εικόνες, αυτό είναι ένα λάλημα καί άκουσμα, ότι ο Χριστός είναι η φυσική μας ταυτότητα, ο Χριστός μάς δίνει τή μοναδική φυσική μας ταυτότητα, τή σχέση μας μέ τό Θεό Πατέρα.
Είναι μιά έκφραση τής εμπειρίας καί τής βεβαιότητος τής Εκκλησίας. Είναι μιά χειροπιαστή χαρισματική δήλωση τής ουσίας καί τής αληθινότητος τής Ορθοδοξίας. Κοινωνία τού αληθινού Θεού, Σώμα Χριστού.
Ο Χριστός ως προαιώνιος δημιουργός Υιός τού Πατρός είναι ο δημιουργός τής παγκόσμιας πραγματικότητος καί τής πανανθρωπότητος. Ο Χριστός ως ενανθρωπισμένος Υιός τού Πατρός καί Σωτήρας μας είναι ο δωρητής καί σωτήρας καί ο σκοπός τής ύπαρξης τών απάντων.
Προσκυνάμε τήν εικόνα Του όχι σάν ζωγραφιά. Αλλά καί τό εικόνισμα καί τό προσκύνημα μέσα στό ενιαίο μυστήριο τής Εκκλησίας, γίνονται καί λειτουργούν ως τρόπος μέθεξης τού Χριστού. Τό Πνεύμα τό Πανάγιο τά χρησιμοποιεί καί τά αγιάζει ως τρόπο μέθεξης τού Χριστού.
Ως Θεός ο Χριστός είναι "ανείκαστος καί αχώρητος", ούτε εικονίζεται ούτε χωράει στά σύμπαντα. Επειδή όμως έγινε καί άνθρωπος, παραμένει Θεός καί άνθρωπος, καί έτσι είναι η μοναδική μας ενότητα μέ τόν Τριαδικό Θεό. Ως Θεός καί άνθρωπος ανέβασε τήν ανθρώπινη φύση Του στά υπερουράνια, στήν απερινόητη θεϊκή Τριαδικότητα, καί συνάμα παραμένει ενωμένος μαζί μας μέ τό δώρο τής Εκκλησίας.
Αυτό δηλώνεται μέ τίς άγιες εικόνες Του, πού δέν είναι ζωγραφιές, αλλά έκφραση τού ανέκφραστου θεϊκού καί ανθρώπινου μυστηρίου Του. Οι εικόνες είναι συμβολική φανέρωση τής θεανθρώπινης ύπαρξης καί ενεργού παρουσίας τού Θεού καί Σωτήρα μας.
Δέν στεκόμαστε ούτε στά χρώματα ούτε στό ξύλο ούτε στή ζωγραφική τέχνη ούτε σέ μιά μηχανική επικοινωνία, αλλά προχωρούμε μέ τήν καρδιά μας σέ έναν τρόπο λατρευτικής ένωσης μαζί Του. Αυτό είναι μιά ιερή παράδοση αιώνων εκκλησιαστικής ζωής.
Ένας εκκλησιαστικά μέτοχος (χάρη στή δική του θεληματική πίστη καί προπαντός στή χάρη τού Αγίου Πνεύματος) στέκεται μέσα στό μυστήριο καί τήν πραγματικότητα τού Χριστού. Ζεί μέ τόν τρόπο τής Εκκλησίας (τών αγίων, τών πιστών, τών αγγέλων) τήν πορεία τής ζωντανής κοινωνίας μέ τό Χριστό, γίνεται ολόκληρος γεμάτος από τήν παρουσία τού Χριστού.
Ένας θρησκευτικά αδιάφορος (πού δέν έχει κανένα κίνητρο σχέσης μέ τόν αληθινό Θεό) στέκεται μόνο στήν καλλιτεχνία. Κλείνεται μόνο στόν εαυτό του καί στόν δημιουργημένο κόσμο, σάν νά ήταν αυθύπαρκτοι. Ζεί μιάν αφύσικη φυσικότητα. Ειδωλοποιεί τήν δημιουργημένη φυσικότητα. Εδώ βρίσκεται η πανανθρώπινη τραγωδία, στήν αδιαφορία γιά τήν εκκλησιαστική συμμετοχή στό μυστήριο τού αληθινού Σωτήρα καί Θεού.
Αυτή η μειοδοσία θά σταματήσει, μέ τό τέλος τούτου τού κόσμου, όταν άπαντες θά σταθούμε κατενώπιον τής αληθινής μας φυσικότητος, τού Σωτήρα μας Θεού.
Αυτήν τήν τραγωδία άλλοι τή ζούν από άγνοια, άλλοι από θεληματική αθεΐα.
Άλλοι παρωθούνται πρός τά εκεί μέ μιά μειοδοσία πιστότητος· είναι λίγο πιστοί καί λίγο άπιστοι, ενδιαφερόμενοι καί αδιάφοροι, θρησκευόμενοι μέ έναν κοσμικό τρόπο.
Σ' αυτόν τό θλιβερό παράγοντα επενδύουν οι αθεϊστές τού παγκόσμιου σκηνικού, καί επενδύουν στά παιδιά τής αποτυχίας τού πρώτου Αδάμ.
Καλλιεργούν μηχανικά καί επιβάλλουν ιδεολογικά μιάν αδιαφορία γιά τή λατρευτική ακεραιότητα. Μιά μειοδοσία γιά τήν πλήρη εκκλησιαστικότητα. Μιά επιλεκτική θρησκευτικότητα προσκυνημάτων, κάτι σάν ιδιωτική επιλογή τρόπου θρησκευτικότητας. Τό αλλοτινό επίκεντρο τής καρδιακής λατρείας μας (πού γινόταν φλόγα κοινωνικής αδελφοσύνης καί εκπαιδευτήριο πρακτικής σοφίας καί θυσιαστικής λεβεντιάς), σήμερα μεταβολίζεται σέ λατρεία στοιχειώδους ανάγκης, σέ λατρεία έσχατου φόβου, σέ λαχτάρα γιά τό Χριστό.
Παρόλο πού ζήσαμε στά χρόνια μας Αγίους μέ φλόγα λατρευτικής αγάπης πρός τό Χριστό καί μέ φλόγα θυσιαστικής αγάπης γιά όλους τούς ανθρώπους! Διότι αυτά τά δύο πηγαίνουν μαζί: δίχως λατρεία φλογερή στό Θεό, δέν πονάς ούτε θυσιάζεσαι γιά τό συνάνθρωπο· καί δίχως θυσία γιά τό συνάνθρωπο, δέν φλογίζεται η καρδιά σου γιά τό Χριστό.
Βεβαίως, θρησκεύουμε σέ πάρα πολύ υψηλά ποσοστά έναντι τών περισσοτέρων Ευρωπαϊκών χωρών.
Αλλά θρησκεύουμε σέ πολύ χαμηλότερα ποσοστά έναντι τών γονέων καί τών παππούδων μας, πού μάς παρέδωσαν τήν Ελλάδα "σπαρμένη" μέ εκκλησιές καί εκκλησάκια, μέ περίτεχνα προσκυνητάρια καί μοναστήρια, μέ εικόνες θαυμασίων καί παλλαϊκές τοπικές εορτές. Φθάσαμε στό σημείο αυτό μέ τή χαλάρωση τών ανέσεων, τών προηγούμενων δεκαετιών. Καί σήμερα, στά χρόνια τών μαζικών στερήσεων καί τής οριακής κοινωνικής κρίσης, σάν κοινωνικό σύνολο, σάν πολιτική δομή, σάν θρησκευόμενο σώμα, δέν έχουμε όρθια τήν ψυχική αντοχή τής εκκλησιαστικής ακεραιότητας, τής ιερής πνευματικής μαχητικότητας.
Γι' αυτό προσκυνάμε τήν εικόνα τού Χριστού, τού Θεού καί Σωτήρα μας, Αυτού πού μάς έφτιαξε ως Θεός καί Αυτού πού μάς έσωσε ως Θεάνθρωπος. Αυτού πού ενώθηκε τελείως μέ τή φυσικότητά μας στό θεϊκό Του πρόσωπο. Γιά νά γίνει σέ μάς αυτό πού ήταν καί έγινε καί φανερώθηκε γιά μάς: η μοναδική προσωπική οδός τής αληθινής μας ένωσης μέ τόν Πατέρα, "η οδός καί η αλήθεια καί η ζωή", η μοναδική αληθινή πορεία καί πραγμάτωση τής σχέσης μας καί τής ένωσής μας μέ τό Θεό Πατέρα. Αυτό πού πάντοτε είναι Εκείνος ως φυσικός Θεός, μάς τό έδωσε νά γίνουμε καί εμείς ως ενωμένοι μαζί Του, ως ένα μέ τό Χριστό, ως εκκλησία Χριστού, ως θεία κοινωνία.
Αυτό εικονίζουμε στήν άγια εικόνα Του.
Αυτό πού χάρη στό Χριστό έγινε η Παναγία μας καί όλοι οι άγιοι (δηλαδή ένα μέ τό Χριστό καί άρα θεία κοινωνία) αυτό τό εικονίζουμε στίς άγιες εικόνες τής Παναγίας καί τών Αγίων.
Αυτό τό ζούμε μέ τίς θαυματουργίες διά μέσου τών ιερών εικόνων. Τά θαύματα καί η θεία ευλογία πού νιώθουμε καί ζούμε μέ τίς άγιες εικόνες, αυτό είναι ένα λάλημα καί άκουσμα, ότι ο Χριστός είναι η φυσική μας ταυτότητα, ο Χριστός μάς δίνει τή μοναδική φυσική μας ταυτότητα, τή σχέση μας μέ τό Θεό Πατέρα.
Είναι μιά έκφραση τής εμπειρίας καί τής βεβαιότητος τής Εκκλησίας. Είναι μιά χειροπιαστή χαρισματική δήλωση τής ουσίας καί τής αληθινότητος τής Ορθοδοξίας. Κοινωνία τού αληθινού Θεού, Σώμα Χριστού.
Ο Χριστός ως προαιώνιος δημιουργός Υιός τού Πατρός είναι ο δημιουργός τής παγκόσμιας πραγματικότητος καί τής πανανθρωπότητος. Ο Χριστός ως ενανθρωπισμένος Υιός τού Πατρός καί Σωτήρας μας είναι ο δωρητής καί σωτήρας καί ο σκοπός τής ύπαρξης τών απάντων.
Προσκυνάμε τήν εικόνα Του όχι σάν ζωγραφιά. Αλλά καί τό εικόνισμα καί τό προσκύνημα μέσα στό ενιαίο μυστήριο τής Εκκλησίας, γίνονται καί λειτουργούν ως τρόπος μέθεξης τού Χριστού. Τό Πνεύμα τό Πανάγιο τά χρησιμοποιεί καί τά αγιάζει ως τρόπο μέθεξης τού Χριστού.
Ως Θεός ο Χριστός είναι "ανείκαστος καί αχώρητος", ούτε εικονίζεται ούτε χωράει στά σύμπαντα. Επειδή όμως έγινε καί άνθρωπος, παραμένει Θεός καί άνθρωπος, καί έτσι είναι η μοναδική μας ενότητα μέ τόν Τριαδικό Θεό. Ως Θεός καί άνθρωπος ανέβασε τήν ανθρώπινη φύση Του στά υπερουράνια, στήν απερινόητη θεϊκή Τριαδικότητα, καί συνάμα παραμένει ενωμένος μαζί μας μέ τό δώρο τής Εκκλησίας.
Αυτό δηλώνεται μέ τίς άγιες εικόνες Του, πού δέν είναι ζωγραφιές, αλλά έκφραση τού ανέκφραστου θεϊκού καί ανθρώπινου μυστηρίου Του. Οι εικόνες είναι συμβολική φανέρωση τής θεανθρώπινης ύπαρξης καί ενεργού παρουσίας τού Θεού καί Σωτήρα μας.
Δέν στεκόμαστε ούτε στά χρώματα ούτε στό ξύλο ούτε στή ζωγραφική τέχνη ούτε σέ μιά μηχανική επικοινωνία, αλλά προχωρούμε μέ τήν καρδιά μας σέ έναν τρόπο λατρευτικής ένωσης μαζί Του. Αυτό είναι μιά ιερή παράδοση αιώνων εκκλησιαστικής ζωής.
Ένας εκκλησιαστικά μέτοχος (χάρη στή δική του θεληματική πίστη καί προπαντός στή χάρη τού Αγίου Πνεύματος) στέκεται μέσα στό μυστήριο καί τήν πραγματικότητα τού Χριστού. Ζεί μέ τόν τρόπο τής Εκκλησίας (τών αγίων, τών πιστών, τών αγγέλων) τήν πορεία τής ζωντανής κοινωνίας μέ τό Χριστό, γίνεται ολόκληρος γεμάτος από τήν παρουσία τού Χριστού.
Ένας θρησκευτικά αδιάφορος (πού δέν έχει κανένα κίνητρο σχέσης μέ τόν αληθινό Θεό) στέκεται μόνο στήν καλλιτεχνία. Κλείνεται μόνο στόν εαυτό του καί στόν δημιουργημένο κόσμο, σάν νά ήταν αυθύπαρκτοι. Ζεί μιάν αφύσικη φυσικότητα. Ειδωλοποιεί τήν δημιουργημένη φυσικότητα. Εδώ βρίσκεται η πανανθρώπινη τραγωδία, στήν αδιαφορία γιά τήν εκκλησιαστική συμμετοχή στό μυστήριο τού αληθινού Σωτήρα καί Θεού.
Αυτή η μειοδοσία θά σταματήσει, μέ τό τέλος τούτου τού κόσμου, όταν άπαντες θά σταθούμε κατενώπιον τής αληθινής μας φυσικότητος, τού Σωτήρα μας Θεού.
Αυτήν τήν τραγωδία άλλοι τή ζούν από άγνοια, άλλοι από θεληματική αθεΐα.
Άλλοι παρωθούνται πρός τά εκεί μέ μιά μειοδοσία πιστότητος· είναι λίγο πιστοί καί λίγο άπιστοι, ενδιαφερόμενοι καί αδιάφοροι, θρησκευόμενοι μέ έναν κοσμικό τρόπο.
Σ' αυτόν τό θλιβερό παράγοντα επενδύουν οι αθεϊστές τού παγκόσμιου σκηνικού, καί επενδύουν στά παιδιά τής αποτυχίας τού πρώτου Αδάμ.
Καλλιεργούν μηχανικά καί επιβάλλουν ιδεολογικά μιάν αδιαφορία γιά τή λατρευτική ακεραιότητα. Μιά μειοδοσία γιά τήν πλήρη εκκλησιαστικότητα. Μιά επιλεκτική θρησκευτικότητα προσκυνημάτων, κάτι σάν ιδιωτική επιλογή τρόπου θρησκευτικότητας. Τό αλλοτινό επίκεντρο τής καρδιακής λατρείας μας (πού γινόταν φλόγα κοινωνικής αδελφοσύνης καί εκπαιδευτήριο πρακτικής σοφίας καί θυσιαστικής λεβεντιάς), σήμερα μεταβολίζεται σέ λατρεία στοιχειώδους ανάγκης, σέ λατρεία έσχατου φόβου, σέ λαχτάρα γιά τό Χριστό.
Παρόλο πού ζήσαμε στά χρόνια μας Αγίους μέ φλόγα λατρευτικής αγάπης πρός τό Χριστό καί μέ φλόγα θυσιαστικής αγάπης γιά όλους τούς ανθρώπους! Διότι αυτά τά δύο πηγαίνουν μαζί: δίχως λατρεία φλογερή στό Θεό, δέν πονάς ούτε θυσιάζεσαι γιά τό συνάνθρωπο· καί δίχως θυσία γιά τό συνάνθρωπο, δέν φλογίζεται η καρδιά σου γιά τό Χριστό.
Βεβαίως, θρησκεύουμε σέ πάρα πολύ υψηλά ποσοστά έναντι τών περισσοτέρων Ευρωπαϊκών χωρών.
Αλλά θρησκεύουμε σέ πολύ χαμηλότερα ποσοστά έναντι τών γονέων καί τών παππούδων μας, πού μάς παρέδωσαν τήν Ελλάδα "σπαρμένη" μέ εκκλησιές καί εκκλησάκια, μέ περίτεχνα προσκυνητάρια καί μοναστήρια, μέ εικόνες θαυμασίων καί παλλαϊκές τοπικές εορτές. Φθάσαμε στό σημείο αυτό μέ τή χαλάρωση τών ανέσεων, τών προηγούμενων δεκαετιών. Καί σήμερα, στά χρόνια τών μαζικών στερήσεων καί τής οριακής κοινωνικής κρίσης, σάν κοινωνικό σύνολο, σάν πολιτική δομή, σάν θρησκευόμενο σώμα, δέν έχουμε όρθια τήν ψυχική αντοχή τής εκκλησιαστικής ακεραιότητας, τής ιερής πνευματικής μαχητικότητας.
Πώς νά τήν μεταδώσουμε ως παράδειγμα διαπροσωπικό καί ως χάρισμα Θεού στά παιδιά μας; Στούς άρχοντές μας καί στούς πολιτικούς μας; Στούς εκπαιδευτικούς μας; Στά πολιτισμικά μας στελέχη; Στό παρόν καί τό αύριο τής πατρίδας μας, τής ελευθερωμένης μέ τό αίμα τών Αγίων καί τών ηρώων;
Αυτήν τήν υστερημένη τωρινή θρησκευτική υποδομή εκμεταλλεύονται όσοι θέλουν νά αποδομήσουν τήν πολιτειακή δεοντολογία τής πανελλαδικής ορθόδοξης χριστιανικής θρησκευτικότητας. Αυτήν τήν σημερινή υποτονισμένη θρησκευτικότητα τών κοινωνικών στελεχών θέλουν νά τήν παρωθήσουν σέ μιά αδιάφορη εκπαιδευτική αγωγή πρός τά παιδιά μας. Καί νά παρωθήσουν τήν εκκλησιαστική παρουσία στό περιθώριο τής θεσμικής ζωής. Νά μήν φαίνεται, νά μήν παρεμβαίνει, νά μήν ευλογεί τό μαρτυρικό μας τόπο καί τίς συνειδήσεις τών νεότερων Ελλήνων.
Ζούμε μιά διάρκεια "χειμώνα", γιά τούτον τόν προοδευτικό ή μάλλον προδοτικό αιώνα. Καί προσπαθούμε νά βρούμε κάποιες διεξόδους ηλιοφάνειας, κάτι σάν τήν ανάπαυλα τού παγετού, μέ τήν ενάσκηση τών στοιχειωδών δικαιωμάτων μας. Χάριν τού λαού μας. Χάριν τής εθνικής μας ψυχής καί τού συλλογικού ψυχισμού μας. Πρίν φθάσουμε στό σημείο ενός νεότερου διωγμού γιά τήν δικαιωματική πιστότητα στίς παραδοσιακές μας ρίζες.
Άς αγωνισθούμε μέ τόν τρόπο τής εκκλησιαστικής ζωής, μέ τόν τρόπο τής εκκλησιαστικής μέθεξης καί κοινωνίας τού Χριστού, γιά νά ζούμε τό μυστήριο τής παρουσίας Του καί νά τό εκφράζουμε μέ μιάν αγιασμένη φυσικότητα καθημερινής πράξης.
Αυτήν τήν υστερημένη τωρινή θρησκευτική υποδομή εκμεταλλεύονται όσοι θέλουν νά αποδομήσουν τήν πολιτειακή δεοντολογία τής πανελλαδικής ορθόδοξης χριστιανικής θρησκευτικότητας. Αυτήν τήν σημερινή υποτονισμένη θρησκευτικότητα τών κοινωνικών στελεχών θέλουν νά τήν παρωθήσουν σέ μιά αδιάφορη εκπαιδευτική αγωγή πρός τά παιδιά μας. Καί νά παρωθήσουν τήν εκκλησιαστική παρουσία στό περιθώριο τής θεσμικής ζωής. Νά μήν φαίνεται, νά μήν παρεμβαίνει, νά μήν ευλογεί τό μαρτυρικό μας τόπο καί τίς συνειδήσεις τών νεότερων Ελλήνων.
Ζούμε μιά διάρκεια "χειμώνα", γιά τούτον τόν προοδευτικό ή μάλλον προδοτικό αιώνα. Καί προσπαθούμε νά βρούμε κάποιες διεξόδους ηλιοφάνειας, κάτι σάν τήν ανάπαυλα τού παγετού, μέ τήν ενάσκηση τών στοιχειωδών δικαιωμάτων μας. Χάριν τού λαού μας. Χάριν τής εθνικής μας ψυχής καί τού συλλογικού ψυχισμού μας. Πρίν φθάσουμε στό σημείο ενός νεότερου διωγμού γιά τήν δικαιωματική πιστότητα στίς παραδοσιακές μας ρίζες.
Άς αγωνισθούμε μέ τόν τρόπο τής εκκλησιαστικής ζωής, μέ τόν τρόπο τής εκκλησιαστικής μέθεξης καί κοινωνίας τού Χριστού, γιά νά ζούμε τό μυστήριο τής παρουσίας Του καί νά τό εκφράζουμε μέ μιάν αγιασμένη φυσικότητα καθημερινής πράξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.