"Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν’ οι κάμποι;
Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ’ άστρα της τα φωτεινά;"
Έτσι αρχίζει το τρυφερό ποίημα του Ιωάννη Πολέμη που ομόρφυνε μαζί με πολλά άλλα, τα παιδικά μας χρόνια στην εποχή της αθωότητας.
Ας αναλογιστούμε πώς θα έγραφε ο Πολέμης αν ζούσε σήμερα δύο αντίστοιχα ποιήματα.
α) ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ;
- Μην είναι κάποιοι πολιτικοί που κατάκλεψαν το αίμα του λαού μας και οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία;
- Μην είναι οι χιλιάδες πτυχιούχοι μας που για ξένες χώρες τώρα πια δουλεύουν;
- Μην είναι τα χιλιάδες άνεργα Ελληνόπουλα που μαραζώνουν;
- Μην είναι οι συνταξιούχοι μας που απόμαχοι πια παλεύουν για να ζήσουν;
- Μην είναι τ’ ανθρωπόμορφα κτήνη που σκοτώνουν τα περήφανα γηρατειά μας για να τα ληστέψουν; Τα κτήνη που σκοτώνουν για το τίποτα; Τα κτήνη που αποφυλακίζονται με νόμους-οπερέττες για να ξανασκοτώσουν;
- Μην είναι οι χούλιγκανς που όλα τα καίνε και τα σπάνε, θεοποιώντας το απόλυτο τίποτα;
- Μην είναι τα βρωμισμένα μας Πανεπιστήμια;
- Μην είναι οι τζάμπα μάγκες των κάθε τύπου Εξαρχείων που εκμεταλλευόμενοι την απουσία κράτους καταστρέφουν εδώ και χρόνια τα πάντα χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν;
- Μην είναι τα θλιμμένα μάτια των μικρών παιδιών στα χέρια των ζητιάνων;
- Μην είναι αυτοί που χρόνια τώρα ασελγούν πάνω στα ήθη και στον λαϊκό μας πολιτισμό που ο λαός μας δημιούργησε μέσα στους αιώνες;
Μην είναι τα αδέσποτα σκυλιά που κατασπαράζουν τα παιδιά μας και δεν ιδρώνει κανενός τ’ αυτί;
- Μην είναι τα σκληρά ναρκωτικά που δηλητηριάζουν τη νεολαία μας;
- Μην είναι η πλήρης ατιμωρησία;
- Μην είναι η καθημερινή δολοφονία της γλώσσας μας;
- Μην είναι η εισαγωγή όλης της σαπίλας της χορτασμένης Δύσης με αποτέλεσμα σε λίγο να θεσμοθετήσουμε και την κτηνοβασία;
Όχι, αυτά δεν είναι πατρίδα μας.
β) ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ;- Είναι η γλώσσα μας η ελληνική, μοναδικό πετράδι μέσα στους αιώνες.
- Είναι, τούτα εδώ τα μάρμαρα που ‘’κακιά σκουριά δεν πιάνει’’.
- Είναι η Ελλάδα του πολιτισμού, της τέχνης, της λαογραφίας και της παράδοσης.
- Είναι ο Όμηρος, ο Ησίοδος, ο Κορνάρος, ο Σολωμός, ο Παλαμάς, ο Καβάφης, ο Σικελιανός, ο Σεφέρης, ο Βάρναλης, ο Ρίτσος, ο Ελύτης…
- Είναι ο Παπαδιαμάντης, ο Μυριβήλης, ο Βενέζης, ο Καζαντζάκης…
- Είναι ο Θεοτοκόπουλος, ο Θεόφιλος, ο Κόντογλου, ο Τσαρούχης…
- Είναι ο Φειδίας, ο Πραξιτέλης, ο Ικτίνος, ο Μόραλης…
- Είναι η Ελλάδα της επιστήμης, του Αριστοτέλη του Δημόκριτου και του Ευκλείδη, η Ελλάδα του Παπανικολάου…
- Είναι η Ελλάδα της διανόησης, του Σωκράτη, του Πλάτωνα και του Ηράκλειτου, η Ελλάδα του Σβορώνου και του Καστοριάδη.
- Είναι το αρχαίο θέατρο, ο Αισχύλος και ο Αριστοφάνης, ο Κουν, η Κοτοπούλη, ο Μινωτής κι η Παξινού, ο Χορν και η Λαμπέτη, η Συνοδινού…
- Είναι ο αγαπημένες λαϊκές ασπρόμαυρες ταινίες και το γιασεμί στα θερινά τα σινεμά…
- Είναι η βυζαντινή μας μουσική, το δημοτικό μας τραγούδι, το ρεμπέτικο, το λαϊκό, το έντεχνο…
- Είναι οι βυζαντινοί μελωδοί, είναι ο Κιτσάκης, ο Πετρολούκας και ο Σαλέας, ο Μάρκος και ο Τσιτσάνης, ο Χιώτης και ο Ζαμπέτας, ο Χατζιδάκης και ο Μίκης, είναι ο Ξαρχάκος και ο Λοΐζος, ο Μπιθικώτσης, ο Καζαντζίδης…
- Είναι οι κυκλωτικοί παραδοσιακοί χοροί με τις πανέμορφες πολύχρωμες στολές…
- Είναι η Ελλάδα του ταπεινού παπά που ιερουργεί στην λιτή εκκλησιά, την χωρίς φανταχτερούς πολυελαίους, κάτω από το αχνό φως από το λιανοκέρι…
- Είναι η Τέχνη του Κιλκίς και το Λύκειο των Ελληνίδων, οι Αργοναύτες και ο Άγιος Τρύφων, ο Φλάμπουρας και η Θρακική εστία, η Πολιτιστική Εταιρία Εκπαιδευτικών, η ΠΟΛΙΣ και η Χορωδία, φωσφορίζοντα βοτσαλάκια που αγωνίζονται να φωτίσουν το έρεβος.
Αυτή είναι η Ελλάδα του πολιτισμού που σε καιρούς χαλεπούς αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει…
Έτσι αρχίζει το τρυφερό ποίημα του Ιωάννη Πολέμη που ομόρφυνε μαζί με πολλά άλλα, τα παιδικά μας χρόνια στην εποχή της αθωότητας.
Ας αναλογιστούμε πώς θα έγραφε ο Πολέμης αν ζούσε σήμερα δύο αντίστοιχα ποιήματα.
α) ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ;
- Μην είναι κάποιοι πολιτικοί που κατάκλεψαν το αίμα του λαού μας και οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία;
- Μην είναι οι χιλιάδες πτυχιούχοι μας που για ξένες χώρες τώρα πια δουλεύουν;
- Μην είναι τα χιλιάδες άνεργα Ελληνόπουλα που μαραζώνουν;
- Μην είναι οι συνταξιούχοι μας που απόμαχοι πια παλεύουν για να ζήσουν;
- Μην είναι τ’ ανθρωπόμορφα κτήνη που σκοτώνουν τα περήφανα γηρατειά μας για να τα ληστέψουν; Τα κτήνη που σκοτώνουν για το τίποτα; Τα κτήνη που αποφυλακίζονται με νόμους-οπερέττες για να ξανασκοτώσουν;
- Μην είναι οι χούλιγκανς που όλα τα καίνε και τα σπάνε, θεοποιώντας το απόλυτο τίποτα;
- Μην είναι τα βρωμισμένα μας Πανεπιστήμια;
- Μην είναι οι τζάμπα μάγκες των κάθε τύπου Εξαρχείων που εκμεταλλευόμενοι την απουσία κράτους καταστρέφουν εδώ και χρόνια τα πάντα χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν;
- Μην είναι τα θλιμμένα μάτια των μικρών παιδιών στα χέρια των ζητιάνων;
- Μην είναι αυτοί που χρόνια τώρα ασελγούν πάνω στα ήθη και στον λαϊκό μας πολιτισμό που ο λαός μας δημιούργησε μέσα στους αιώνες;
Μην είναι τα αδέσποτα σκυλιά που κατασπαράζουν τα παιδιά μας και δεν ιδρώνει κανενός τ’ αυτί;
- Μην είναι τα σκληρά ναρκωτικά που δηλητηριάζουν τη νεολαία μας;
- Μην είναι η πλήρης ατιμωρησία;
- Μην είναι η καθημερινή δολοφονία της γλώσσας μας;
- Μην είναι η εισαγωγή όλης της σαπίλας της χορτασμένης Δύσης με αποτέλεσμα σε λίγο να θεσμοθετήσουμε και την κτηνοβασία;
Όχι, αυτά δεν είναι πατρίδα μας.
β) ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ;- Είναι η γλώσσα μας η ελληνική, μοναδικό πετράδι μέσα στους αιώνες.
- Είναι, τούτα εδώ τα μάρμαρα που ‘’κακιά σκουριά δεν πιάνει’’.
- Είναι η Ελλάδα του πολιτισμού, της τέχνης, της λαογραφίας και της παράδοσης.
- Είναι ο Όμηρος, ο Ησίοδος, ο Κορνάρος, ο Σολωμός, ο Παλαμάς, ο Καβάφης, ο Σικελιανός, ο Σεφέρης, ο Βάρναλης, ο Ρίτσος, ο Ελύτης…
- Είναι ο Παπαδιαμάντης, ο Μυριβήλης, ο Βενέζης, ο Καζαντζάκης…
- Είναι ο Θεοτοκόπουλος, ο Θεόφιλος, ο Κόντογλου, ο Τσαρούχης…
- Είναι ο Φειδίας, ο Πραξιτέλης, ο Ικτίνος, ο Μόραλης…
- Είναι η Ελλάδα της επιστήμης, του Αριστοτέλη του Δημόκριτου και του Ευκλείδη, η Ελλάδα του Παπανικολάου…
- Είναι η Ελλάδα της διανόησης, του Σωκράτη, του Πλάτωνα και του Ηράκλειτου, η Ελλάδα του Σβορώνου και του Καστοριάδη.
- Είναι το αρχαίο θέατρο, ο Αισχύλος και ο Αριστοφάνης, ο Κουν, η Κοτοπούλη, ο Μινωτής κι η Παξινού, ο Χορν και η Λαμπέτη, η Συνοδινού…
- Είναι ο αγαπημένες λαϊκές ασπρόμαυρες ταινίες και το γιασεμί στα θερινά τα σινεμά…
- Είναι η βυζαντινή μας μουσική, το δημοτικό μας τραγούδι, το ρεμπέτικο, το λαϊκό, το έντεχνο…
- Είναι οι βυζαντινοί μελωδοί, είναι ο Κιτσάκης, ο Πετρολούκας και ο Σαλέας, ο Μάρκος και ο Τσιτσάνης, ο Χιώτης και ο Ζαμπέτας, ο Χατζιδάκης και ο Μίκης, είναι ο Ξαρχάκος και ο Λοΐζος, ο Μπιθικώτσης, ο Καζαντζίδης…
- Είναι οι κυκλωτικοί παραδοσιακοί χοροί με τις πανέμορφες πολύχρωμες στολές…
- Είναι η Ελλάδα του ταπεινού παπά που ιερουργεί στην λιτή εκκλησιά, την χωρίς φανταχτερούς πολυελαίους, κάτω από το αχνό φως από το λιανοκέρι…
- Είναι η Τέχνη του Κιλκίς και το Λύκειο των Ελληνίδων, οι Αργοναύτες και ο Άγιος Τρύφων, ο Φλάμπουρας και η Θρακική εστία, η Πολιτιστική Εταιρία Εκπαιδευτικών, η ΠΟΛΙΣ και η Χορωδία, φωσφορίζοντα βοτσαλάκια που αγωνίζονται να φωτίσουν το έρεβος.
Αυτή είναι η Ελλάδα του πολιτισμού που σε καιρούς χαλεπούς αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.