Του Φώτη Μισόπουλου
Η διαστολή του Πραγματικού σε βάρος της ''μεταφυσικής τοπογραφίας''.
Η συνειδησιακή αυτοβουλία των μεταφυσικών ορίων
ι. Κρίνω, υιοθετώντας κάποιες θέσεις του Βίττγκενστάιν, ότι τα μεταφυσικά πεδία δεν έχουν αμετάβλητα οριοθέσια.
ιι. Νομίζω πως όλα τα διηγήματα είναι υπαινιγμοί των ορόφων ενός Πύργου, της ίδιας της Βαβέλ των συνειδησιακών και μη- αλλά δικών μας Εγώ ή Εσύ-, μιας φαλλικότητας σε έξαρση, ενός εν στύσει Φαλλού, της παράλληλης ''Υψικάμινου'' του Εμπειρίκου- που περιέχει το αιώνιο ερωτικό δράμα της συνωνυμίας με το θάνατο- όπως στον ντε Σαντ ή τον Μπατάιγ.
[*] Δ. Δελαρούδης ο.π.
[**] από το blog του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου - Ρολάν Μπαρτ, απόσπασμα μια σημαντικής συνέντευξης του σημαντικού στοχαστή στο LIFO.GR
http://www.lifo.gr/articles/ imerologio/164262
Αυτά με τα οποία καταπιάνεται η διορατικότητα του συγγραφέα απαρτίζουν την απόδραση από τον Φαντασιακό του Χώρο, στα όρια μιας μεταφυσικής -''εξωφυσικής ''- ανησυχίας για το ''Άλλο''.
Το Φαντασιακό και η σύνολη μεταφορολογία του, κατά τον Λακάν - από την άποψη αυτή ''ενσωματώνονται'' στο Πραγματικό.
Το Πραγματικό ενδέχεται να είναι υλικό ή άυλο, ως ονειρώδες είτε υποθετικό, το Φαντασιακό και το Πραγματικό στην τέχνη- εν προκειμένω στη λογοτεχνική διατύπωση αντί-παραβάλλονται, το Φαντασιακό καλύπτει μια αρχική διαπάλη στη συνείδηση του καλλιτέχνη σαν ιδεολογία ή και απλά ιδεοληψία ή φιλοσοφία του άμορφου, που καταστρώνεται και υποστασιοποιείται σιγά σιγά μέχρι να γίνει προιόν του Πραγματικού, δηλαδή δομημένος λόγος [ομιλία +γλώσσα]: έτσι γεννιέται το Συμβολικό-επιμερίζεται, εικονοποιεί το τοτέμ, φετιχοποιεί το ταμπού- ο καλλιτέχνης ως αφετηρία των γραφών του και άφιξη της συνειδησιακής του ολότητας, με τη γραφή του κατατίθεται ως συνειδησιακό ''υπάρχειν''.
Το Πραγματικό ενδέχεται να είναι υλικό ή άυλο, ως ονειρώδες είτε υποθετικό, το Φαντασιακό και το Πραγματικό στην τέχνη- εν προκειμένω στη λογοτεχνική διατύπωση αντί-παραβάλλονται, το Φαντασιακό καλύπτει μια αρχική διαπάλη στη συνείδηση του καλλιτέχνη σαν ιδεολογία ή και απλά ιδεοληψία ή φιλοσοφία του άμορφου, που καταστρώνεται και υποστασιοποιείται σιγά σιγά μέχρι να γίνει προιόν του Πραγματικού, δηλαδή δομημένος λόγος [ομιλία +γλώσσα]: έτσι γεννιέται το Συμβολικό-επιμερίζεται, εικονοποιεί το τοτέμ, φετιχοποιεί το ταμπού- ο καλλιτέχνης ως αφετηρία των γραφών του και άφιξη της συνειδησιακής του ολότητας, με τη γραφή του κατατίθεται ως συνειδησιακό ''υπάρχειν''.
Ποια είναι η επικράτεια του συγγραφέα, μέχρι πού οι ''δαγκάνες'' του κατακτούν τον χώρο και τον χρόνο; Πιστεύω μέχρι το σημείο που τα συμβεβηκότα της γραφής του περικλείουν το Συμβολικό στο Πραγματικό που μάς εκχωρεί ο ίδιος.
Η γραφή του Δ. Δελαρούδη είναι η μοίρα τού εκχωρηθέντος από τον ίδιο, Πραγματικού - ενός Φαντασιακού αμφίσημου που προηγήθηκε : κυρίως φετιχοποιεί - με ή χωρίς σύμβολα εικονοποιημένα - την ατμόσφαιρα του μυστηριώδους, του εφιαλτικού- μάλλον εκείνου του ερωτικού χώρου που γεννά εμμονές οδηγώντας κάποτε τους ήρωές του, και πέρα απ' την ψύχωση.
''Ο ιός της Βαβέλ'', είναι κατ' αρχήν, μια έρπουσα φαλλικότητα, - ένας φαλλός που αναζητά με όσες πιο πολλές ''γλώσσες'' την δικαίωση -ακόμα κι έξω απ' το θεμελιώδες φαινόμενο του στοιχείου που κατ' εξοχήν πλάθει τη λογοτεχνία, δηλαδή το λόγο.
Η Βαβέλ του Δελαρούδη παραπέμπει σε βαθιές συνειδησιακές αφορμές-προβολές-''οχλήσεις'' του υπερβατικού κόσμου, σε μια ώθηση έντονου διαλογισμού.
Η Βαβέλ του Δελαρούδη παραπέμπει σε βαθιές συνειδησιακές αφορμές-προβολές-''οχλήσεις'' του υπερβατικού κόσμου, σε μια ώθηση έντονου διαλογισμού.
ιι. Νομίζω πως όλα τα διηγήματα είναι υπαινιγμοί των ορόφων ενός Πύργου, της ίδιας της Βαβέλ των συνειδησιακών και μη- αλλά δικών μας Εγώ ή Εσύ-, μιας φαλλικότητας σε έξαρση, ενός εν στύσει Φαλλού, της παράλληλης ''Υψικάμινου'' του Εμπειρίκου- που περιέχει το αιώνιο ερωτικό δράμα της συνωνυμίας με το θάνατο- όπως στον ντε Σαντ ή τον Μπατάιγ.
Το εφιαλτικό και ανεξερεύνητο αφορά το τρομώδες σκοτάδι της Αρχέγονης Μήτρας, - είναι ζωοποιό ωστόσο, σαν το σεφερικό ''αγγελικό και μαύρο φως'', μια αιώνια περιπλάνηση κι επιστροφή στο Πέρασμα για την Άβυσσο [''Ο Δαίδαλος χαμένος στο ίδιο του το σπίτι'', ''Η Πύλη της Αυγής'']. Η Άβυσσος ''ξαναπλάθεται'' κι ''επανα-προτείνεται'' ως οικειότητα - αφετηρία και κατοικία του Μεγάλου Όντος.
Τα βιβλία και οι οντολογίες τους, όπως και να αποκαλούνται ή με όποιο τρόπο και να επικαλείται ο συγγραφέας τα Παράλληλα Σύμπαντα που του έχει χαρίσει η συγκυρία - με κόπο δικό του προσωπικό για την μαρτυρία της Ύπαρξής των, - το δικό του carismatico Πραγματικό,- είναι Πύλες που τα ακριβά κατακόρυφα Διαπύλια ή Πορθμεία απειλούν τη Ζωή.
Τα βιβλία και οι οντολογίες τους, όπως και να αποκαλούνται ή με όποιο τρόπο και να επικαλείται ο συγγραφέας τα Παράλληλα Σύμπαντα που του έχει χαρίσει η συγκυρία - με κόπο δικό του προσωπικό για την μαρτυρία της Ύπαρξής των, - το δικό του carismatico Πραγματικό,- είναι Πύλες που τα ακριβά κατακόρυφα Διαπύλια ή Πορθμεία απειλούν τη Ζωή.
Οι Όροφοι πρόκειται ν' αφυπνίσουν όλα τα Κοιμώμενα Σχήματα, από τους γερο-Ελεάτες μέχρι τους έσχατους εκλεκτικούς των φιλοσοφιών της διαφοράς - σαν εκείνη τη φράση στη ''Λευκή Μυθολογία'' του Ντερριντά που επεναλαμβάνει τον Lachelier - ''η ψυχή κατέχει τον Θεό κατά το μέτρο που μετέχει του απολύτου''.
Ένα ορατό διακύβευμα, λοιπόν : ''Άρα δεν πλανιόμουν όταν αναζητούσα τα νοήματα που περιέχουν οι λέξεις ΨΥΧΗ, ΘΕΟΣ, ΑΠΟΛΥΤΟ, οι οποίες είναι ΣΥΜΒΟΛΑ και ΟΧΙ ΣΗΜΕΙΑ''.
Αυτές οι μυθοπλασίες του Δ. Δελαρούδη εγκολπώνονται μέσα τους την προηγούμενη φράση που ανήκει στον Πολύφιλο, από την συζήτησή του με τον Άριστο στον κήπο του Επίκουρου [*].
Αυτές οι μυθοπλασίες του Δ. Δελαρούδη εγκολπώνονται μέσα τους την προηγούμενη φράση που ανήκει στον Πολύφιλο, από την συζήτησή του με τον Άριστο στον κήπο του Επίκουρου [*].
Μυθιστορίες όπου η μεταφυσική μάς υπόσχεται ότι υπάρχει στις μυθικές του σκηνές - εναργείς, κινητικές, ''γραμμένες με λευκό μελάνι, αόρατες και συγκαλυμμένες στο παλίμψηστο του χωρο-χρόνου'' [**], γιατί υπάρχουμε πέρα από τα όρια του συνηδειτού, κυρίως εκεί - στο Συλλογικό Ασυνείδητο, που ο ίδιος ερευνά.
//[*] Ζακ Ντερριντά, Η Λευκή Μυθολογία, Εστία, 2004 [αναφορά του Ζ.Ν. στον Ανατόλ Φράνς]
[**] ο.π. στο κεφ. Exergum [παραφράζοντας]
ιιι. Αυτός ο Πύργος θεσμοθετεί τη μοναξιά και το χάος με την αρχαία ελληνική σημασιολογία. Η Βαβέλ είναι η ανυπαρξία της γλωσσικής και ομιλιακής συνύπαρξης, επικυρώνει έναν Λόγο μη-Λόγο, ενώ πρέπει ν' αναζητηθεί ο Λόγος, ως ο ''Εγώ Ειμί'', τελική κατάφαση των εσχατολογικών διαλεκτικών του πέρατος των Εποχών- και νομίζω η αγωνία του συγγραφέα είναι φωνή και κραυγή υπαρξιακή προς την κατεύθυνση της ιστορίας, του γίγνεσθαι, προς την ωριμότητα του χρόνου σαν μια θεολογία του θανάτου, ανάλογη με το εναίσθημα στο τέλος της Επιστολής του Ιούδα, καθώς συνοψίζεται η οικουμενική αγωνία του Αποκαλυψιακού Καιρού.
//[*] Ζακ Ντερριντά, Η Λευκή Μυθολογία, Εστία, 2004 [αναφορά του Ζ.Ν. στον Ανατόλ Φράνς]
[**] ο.π. στο κεφ. Exergum [παραφράζοντας]
ιιι. Αυτός ο Πύργος θεσμοθετεί τη μοναξιά και το χάος με την αρχαία ελληνική σημασιολογία. Η Βαβέλ είναι η ανυπαρξία της γλωσσικής και ομιλιακής συνύπαρξης, επικυρώνει έναν Λόγο μη-Λόγο, ενώ πρέπει ν' αναζητηθεί ο Λόγος, ως ο ''Εγώ Ειμί'', τελική κατάφαση των εσχατολογικών διαλεκτικών του πέρατος των Εποχών- και νομίζω η αγωνία του συγγραφέα είναι φωνή και κραυγή υπαρξιακή προς την κατεύθυνση της ιστορίας, του γίγνεσθαι, προς την ωριμότητα του χρόνου σαν μια θεολογία του θανάτου, ανάλογη με το εναίσθημα στο τέλος της Επιστολής του Ιούδα, καθώς συνοψίζεται η οικουμενική αγωνία του Αποκαλυψιακού Καιρού.
-// Θέλω να ολοκληρώσω το σημείωμα - πιθανολογώντας ότι θα εκφραστώ μ' έναν μανιερισμό που θα πλησίαζε τις συντεταγμένες του συγγραφέα: ''Anasta[sys]'','' -...ο παράδεισος των κβάντα είχε ανοίξει διάπλατα τις πύλες του και τον περίμενε ανυπόμονα'' [*] : Ο Ρολάν Μπάρτ μετά την πιο σημαντική συνέντευξη της ζωής του στο Magazine Litteraire [**]- μερικές μέρες πριν την 15η του Οχτώβρη του 2017- θα μπορούσε να συμμετέχει στο εικονικό χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν του 1884 δίπλα στον Βερν, τον Πόε, τον Λόβκραφτ και τον Ιωσήφ Ζένο -, ομολογεί ότι ''τέσσερις η ώρα το πρωί, σε γειτονιές απόμερες του Τόκιο νοιώθει ευτυχισμένος'' [**] -//ΔΗΜΟΣΙΟΓΡ. : ''Άλλωστε σεις ο ίδιος λέτε πως είστε εθνολόγος σε χώρους που ονομάζονται Ρακίνας, Σαντ, Προυστ''// ΡΟΛΑΝ ΜΠΑΡΤ: -'' [Σ' αυτό που υπαινίσσεσθε] μιλώ με δυο λόγια για τα καλά της εθνολογίας.
Όχι της εθνολογίας των πρωτόγονων λαών για την οποία δεν υπάρχει πια έδαφος ν' αναπτυχθεί, -γι' αυτό άλλωστε κι έχει ξοφλήσει- αλλά της εθνολογίας των νέων καιρών ή της μεγαλούπολης.
Ο Ρακίνας, ο Σαντ, ο Προυστ είναι φυλές, είναι κοινωνίες''[**], όπως κάθε συγγραφέας θα πρόσθετα μόνος μου - όπως ο Δημήτρης Δελαρούδης ειναι μια φυλή ένας φύλαρχος μια κοινωνία ένας κοινωνικός ηγήτορας - μακιαβελικός κι απολυταρχικός , -συζητάει μόνος του με μια κρυφή κουστωδία του προσωπικού του ασυνείδητου ενώ γράφει- ποτέ με άλλους. Και γράφει για μας. Τον τοκετό και τη θυσία του.
Ο Ρακίνας, ο Σαντ, ο Προυστ είναι φυλές, είναι κοινωνίες''[**], όπως κάθε συγγραφέας θα πρόσθετα μόνος μου - όπως ο Δημήτρης Δελαρούδης ειναι μια φυλή ένας φύλαρχος μια κοινωνία ένας κοινωνικός ηγήτορας - μακιαβελικός κι απολυταρχικός , -συζητάει μόνος του με μια κρυφή κουστωδία του προσωπικού του ασυνείδητου ενώ γράφει- ποτέ με άλλους. Και γράφει για μας. Τον τοκετό και τη θυσία του.
[*] Δ. Δελαρούδης ο.π.
[**] από το blog του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου - Ρολάν Μπαρτ, απόσπασμα μια σημαντικής συνέντευξης του σημαντικού στοχαστή στο LIFO.GR
http://www.lifo.gr/articles/ imerologio/164262
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.