Η Αλχυμεία στους Διόσκουρους

Του Φώτη Μισόπουλου

.....Η Αθηνά, la dea ex macchina,- ώστε καμιά συμφορά να μην είναι ανέλπιστη. Θ' ανέβει στη στέγη του ανάκτορου στο τέλος της Ορέστειας. Αποτελεί την αρχική σωτηριολογική υπενθύμιση. Το ένστιχτο συναντά τη προσωπική του νύχτα. 

Μέσα από την βιαιότητα του πόθου και την τυφλότητα αναδύεται το φως. Στη σκηνή μπαίνουν οι ηθοποιοί με τους κοθόρνους- το κωμικό είναι πιο τραγικό και πιο απελπιστικό. Ζούμε το Συμπαντικό Teatro Mundi. ''Το κωμικό είναι αδιέξοδο'', θα πει ο Ιονέσκο. Η διαδοχή του κωμικού ή του αστείου είναι ένας πόνος ακάθεκτος. 

Η απάλυνση του κωμικού δεν είναι επιστροφή στο διασκεδαστικό ή στο αστείο. Είναι μια άρνηση της άρνησης που δεν οδηγεί κατ' ανάγκη στην Πρώτη Αρχή, στους Πρώτους Στροβιλισμούς[1], μιας διαλεκτικής στοιχειολογίας με αντιστοιχίες σημειωτικής, μιας υποθετικής εναρκτικής θέσης. [κατάφασης].
Ο Χριστός δεν είχε γελάσει ποτέ.

Οι Διόσκουροι ανήκουν μαζί στο Σκοτάδι και στο Φως, ανήκουν στον Διαμελισμένο Διόνυσο Ζαγρέα και στον Ήλιο, είναι ο συμβολοποιημένος ενσαρκωμένος Χριστός και η Αγωνία Του μέχρι τη Συντέλεια- όπως θα πεί ο Πασκάλ. Στην Πανσέληνο των Κούρων Διός, εννοούνται ως ένα δισυπόστατο σύμβολο: ο Τάφος και το Τραπέζι του Δείπνου [2]. 

Εδώ σ' αυτό το Ζώδιο γίνεται η πιο ζωντανή Παρουσία της Θεοφαγίας, Εκείνου που προσφέρεται κι εκείνου που γεύεται Σώμα και Αίμα. 

Ο Τρίτος είναι Αυτός, είναι ο Υιός, μέσα σε μια Πατρικότητα και σε μια Υικότητα, Ιερής Ταυτολογίας : ''Πιστεύετέ με ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί εστί'' [Ιωαν 14, 11]. Άφωνος μένει ο ποιητής : ''Έχω κλέψει τα κλειδιά απ' την τσέπη του Αρχάγγελου// Τώρα κυβερνώ τη ζωή και το θάνατο [3].


ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ
[1] Κώστας Αξελός, Ηράκλειτος [πρβλ. J. Westcott, Σεφέρ Γετζιρά, Η Βίβλος της Δημιουργίας]
[2] Jan Kott, Θεοφαγία
[3] Ν. Αρβανίτης, Εν Γη Αβάτω- Χριστιανικό Συμπόσιο, 1967